Κουρασμένες νύχτες

Τι είναι αυτό που υπάρχει πιο πέρα, εκείνες τις κουρασμένες νύχτες που θα υποβληθείς στη γνωστή σου συνήθεια, όποια κι αν είναι αυτή, την ξέρεις, δεν έχει σημασία. Αυτό που για λίγο τώρα σου γράφω έχει σημασία, είναι αυτό το απροσδιόριστο που υπάρχει λίγο πιο πέρα, που δεν το ξέρω, που απόψε δεν θα το βρω τυχαία, σε μια πρόσκληση που δε δέχτηκα, σε ένα στενό που δε διάβηκα, τα τεχνάσματα αυτά που οι αφελείς λένε τύχη, τι είναι απόψε δε θα μάθω.

Στο μοντάζ ενός χαλασμένου νουάρ είμαι κολλημένος, στη 2η πράξη, εκεί που ο ήρωας περιμένει μια συνάντηση και αναπάντεχα προκύπτει μια άλλη και η πλοκή αποκτά ταχύτητα και αγωνία. Κινηματογραφικοί χαρακτήρες με μικρά μαύρα γυαλιά περιμένουν η μύτη τους να σπάσει όσο εγώ περιμένω μια προγραμματισμένη συνάντηση που ποτέ δε θα γίνει, όσο υπό την επήρεια σκέφτομαι εκείνα που τη μέρα τα αγνοώ και τα ξεχνώ από συνήθεια και συμπάθειο εγωιστικό.

Κουρασμένος σκέφτεσαι καλύτερα, μα τότε είναι πια αργά. Και έτσι λοιπόν σε ρωτώ και πάλι, χωρίς εδώ να είσαι, τι είναι αυτό που δεν θα δω, πως ζεσταίνει το νου αυτό που δε θα ακούσω, πως ανάβει τις αισθήσεις αυτό που δεν θα γνωρίσω απόψε. Με δυσκολία κρατώ το γραφικό μου χαρακτήρα ευανάγνωστο, για την ίδια εκείνη ώρα που νοσηρά θα γυρίσω και να θυμηθώ πως ήταν τώρα, γιατί το μετά αλήθεια στο λέω δεν θα γνωρίσω.

Τις πιο πολλές φορές, η αλήθεια μπροστά στη προσδοκία είναι τόσο θλιβερή που σε τυφλώνει και χάνεις τη στιγμή, που σε εκείνο το γνώριμο μονοπάτι σε σέρνει, επιθυμία, σκέψη, δειλία, σκέψη, λογική, λάθος, απογοήτευση, σκέψη, θα αλλάξω, ναι θα αλλάξω.

Δεν είμαι εδώ αλλά κυματίζομαι στις παράλληλες αλήθειες του ίδιου ψεύδους, στην υποσημείωση μιας ιστορίας που ποτέ της δε γράφτηκε.