Αχ, όμορφα σκουπίδια....

Πραγματικά δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους που περνάνε δίπλα από κάδους σκουπιδιών και κάνουνε διάφορες γκριμάτσες δυσσαρέσκειας και αηδίας. Είναι λες και έρχεται κάποιο ξωτικό, άγνωστο ποιές στιγμές, και τα αφήνει εκεί και δημιουργεί αυτό τον όμορφο συνωστισμό ύλης. Ναι, τα σκουπίδια είναι πολύ όμορφα και εξηγούμαι.

Κάθε σκουπιδο-σωρός είναι, μοναδικός, πολύχρωμος, σύγχρονος, συλλογικό προϊόν που συνεχώς αλλάζει μορφή και υπόσταση (αλλά ποτέ μυρωδιά...), ενώ είναι και μια διαρκής τοποθέτηση γύρω απο βασικά κοινωνικά και φιλοσοφικά ζητήματα, όπως ο καταναλωτισμός, η αυτοδιάθεση του αστικού χώρου, το χάος και η ανθρώπινη συνειδητοποίηση της ύλης. Προσωπικά νιώθω και πως αισθητικά είναι υπέροχα, και νομίζω είναι πολύ άδικο κάποια έργα τέχνης να χαρακτηρίζονται σκουπίδια, εννοώντας πως είναι χάλια και γενικά ... κακά. Αφήστε δε, που σου δίνουν μια τέλεια ευκαιρία να θυμηθείς κάποια πράματα (κάπου τη ξέρω αυτή τη κονσέρβα...), να τα συγκρίνεις με την ελληνική τηλεόραση και να θαυμάσεις το ρυθμό αύξησής τους.
Στο κάτω κάτω τα σκουπίδια είναι δικά μας, ή ακόμα καλύτερα, είμαστε εμείς ... στους σωρούς τους θα βρούμε τα ονειρά μας (όργανα γυμναστικής, καταπληκτικά παπούτσια, κάτι απερίγραπτα gel για τα μαλλιά, βιντεοκασσέτες του Baywatch...) και τις ενοχές μας (5 ορφανές λαδόκολλες με ολίγη τζατζίκι...) καθώς και πολλά άλλα πιο προσωπικά. Γιατί λοιπόν να είμαστε σκληροί μαζί τους; Είμαστε που είμαστε σκληροί με τους ανθρώπους, ας είμαστε τουλάχιστον ευαίσθητοι με τα σκουπίδια μας, και ας τα αγαπήσουμε.