Σκέψεις σαν σταγόνες

Ψάχνω κάτι σημειώσεις και προσπαθώ να συγκροτήσω τις σκέψεις μου. Σκατά. Δεν τις βρίσκω. Ένα τελευταίο μύνημα, και Friends στην τηλεόραση για οπτικοακουστική βαβούρα. Λίγο ψάξιμο στο internet για διαμερισμό ‘σκληρών’.

Την Τετάρτη δεν πρόλαβα να τους πάρω από το αεροδρόμιο, συμβολαιογράφοι, δικηγόροι, Πολεοδομίες και εφορίες συνωμοτούσαν εναντίον μου. Τους ‘μάζεψα’ αργότερα από το φθηνό κεντρικό ξενοδοχείο και τους πήγα για καφέ στη Μορφή στο Θησείο.

None of us could be deemed as average, but definitely not as unusual either. There was an obvious uneasiness, wording suddenly becoming a terrible puzzle, a director’s nightmare in sequence. It’s not easy to have a normal conversation with a person you have not seen in 2,5 years.

Μετά φυσικά είχε σειρά στου Ψυρρή, με μεζεδάκια και τσίπουρο, night out the greek way και έτσι φάση. Κουβέντες, παύση, κουβέντες και μετά πάλι παύση. Κανένα από τα δύο με άνεση. ‘Did you like the food? Yeah, tsipouro comes first, and then raki.’

Σιγά σιγά καταλαβαίνεις πως τα emails και τα άλλα τα ψηφιακά δεν φθάνουν, αλλά αντιθέτως συντηρούν μια ψυχρή κατάσταση.

Naturally as the days went by, we became more lax with each other surely enough; old memories stayed to an absolute minimum, all three of us thinking ahead. A. is considering of becoming either a teacher or professor, and B. feels just cool not knowing exactly what the hell he wants to, and seriously considering the Peace Core.

Την Πέμπτη πήγαν πρωί solo στην Ακρόπολή, εγώ την πάλευα πληρώνοντας δήμους για ανύπαρκτα πράματα. Τους βρήκα στην Αρεοπαγείτου, και τους είπα για το δρομάκι του Πικιώνη και για την πολύ καλή δουλειά που γίνεται στο νέο Μουσείο. Το απόγευμα ήταν σειρά των Εξαρχείων. Πρώτα στου Μπαρμπα-Γιάννη, και μετά τους εξανάγκασα ψυχολογικά να πάμε στο Διπλό να δω την ξενερο-βαζέλα. Λίγες φορές έχω νιώσει μεγαλύτερη ντροπή. Ευτυχώς μετά αποζημιωθήκαμε με το υπέροχο Wunderbar. Άλλη μια πεζοπορεία στην Κωλοκοτρώνη. Goodnight, see you tomorrow.

Σε εμένα τα αισθήματα κρατάνε δευτερόλεπτα, δεν προλαβαίνω να τα κρατήσω κάπου για μετά, να τα ερμηνεύσω, να τα ξανανιώσω, να τα αποδεχθώ. A lot of silences were covered by trivial discussions about tourist information, the educational issues of Greece and general topics, not much really concerning ourselves. I guess visiting a new country and at the same seeing an old friend can be too much.

Την Παρασκευή ήρθαν τα σύννεφα, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Τα παιδιά είχαν ήδη πάει στο Αρχαιολογικό, a bit stressed out and overwhelmed by the sheer volume of exhibits. Τους συνάντησα στο Κεραμεικό, είδαμε τους τάφους και συζητούσαμε για αυτά και διάφορα άλλα. Ο Β. Είχε σπουδάσει Αρχαιολογία και Γεωγραφία και έτσι ήξερε αρκετά πράματα, αλλά συγχρόνως το γονατό του πονούσε φρικτά. Καθήσαμε για καφέ και ένα σουβλάκι και δώσαμε ραντεβού το βράδυ.

We went to Psyrri again cause of B.’s knee, but also because I am quite the terrible guide. Naturally it was quite crowded and noisy; some 16 year olds were trying to outdrink each other, until a girl fainted. What are the chances of that happening? I tried to explain that it was rather unusual, and conversations went on about our possible futures and the intricacies of Mongolia. We ended up walking around Psyrri, and finished the night with a glass of wine.

Συνεχώς ένιωθα ένα περίεργο συναίσθημα πως ήμουν ‘υποχρεωμένος’ να τους ξεναγώ και να τους συνοδεύω. Σίγουρα δεν είναι το ίδιο όπως πριν 3 χρόνια όταν βγαίναμε ή αράζαμε όλοι μαζί και με τα υπόλοιπα παιδιά από την εστία. Το ομολογώ, περίμενα πότε θα έφευγαν, αλλά συγχρόνως χαιρόμουν που ήταν εδώ. Ήταν σαν να κρατιόμουν από κάτι, το οποίο όμως ήταν φτιαχτό, το οποίο δεν είχε την κατάλληλη προϊστορία, αν και την είχε.

Sunday came, one day before they left, and the guys went to Roman market since B. had bought the multi-ticket for the archaeological sites. Then we met up at Sydagma and took the tram for the seaside. Τους πήρα δώρα, εξαιρετικά αγχωμένος, ένα CD με έργα του Ξενάκη για τον Β. (είναι jazzίστας και έχει την κατάλληλη παιδεία για να το καταλάβει), και ένα τασάκι και ταμπακιέρα Corto Maltese από το Clip Art. Στο Σύνταγμα έδιναν δωρεάν Σερενάτες.

We stepped of at Glyfada, and walked our way to the little beach between the marinas; it was terribly cold with the strong winds pounding us, giving us the chills, just as we had started to remember one another. The rude and arrogant waiter at the tourist café didn’t help much either.

Πήραμε το τραμ πάλι και πήγαμε για φαϊ στην Εδέμ, όχι πολύ καλό, αλλά τους άρεσε. Φεύγοντας η Α. ήθελε να πάει σινεμά, αλλά και εγώ και ο Β. ήμαστε κουρασμένοι. Πάντα έτσι ήταν, ανακάτευε τα προγράμματα, και μπέρδευε τις ώρες. A true anarchist in the soul.

Φυσικά κάτι τέτοιο δεν έγινε. Βρεθήκαμε πάλι στο Πανεπιστήμιο όπου εγώ προσποιόμουν το άγαλμα, και έκανα την Α. να γελάσει όπως παλιά. Τους κέρασα στο Au Zinc στα Εξάρχεια, το οποίο το λάτρεψαν. Η χαμηλόφωνη εξαιρετική jazz (Parker, Miles....) που έπαιζε και το όμορφο Μοσχοφίλερο, μας έλυσε τις γλώσσες και μιλούσαμε πάλι γρήγορα και φορές έντονα για την Ευρώπη, την παιδεία, τα ασφαλιστικά, άλλους φίλους, διάφορα. Ήταν όμορφα. Φύγαμε τελευταίοι και η κουβέντα συνεχίστηκε στο δρόμο. Unfortunatelly it just went a bit too far, A. and B. getting on the verge of having a major street argument, based on their attitude towards religious symbols in schools (can the pupils wear them?). I fount out silly, but also kind of sad, their insecurities leading to passionate discussions. I don’t know.

Την Κυριακή η Α. ήταν λίγο κακόκεφη. Φυσιολογικό. Mood swings was my specialty, but it seems that she has picked up a taste for it, not intentionally. Καθήσαμε στο Μοναστηράκι και λέγαμε πάλι βλακείες, ειδικότερα για ένα κινέζικο νόμισμα της Α. (aluminum? No way!).

Eventually I took them to the metro station; it was awkward. Ήταν ένας αποχαιρετισμός σε επανάληψη, απλά με λιγότερη συγκίνηση. Στο κενό των αισθημάτων, η καφρίλα και η χυδαιότητα εδρεύουν. Λυπόταν πάλι, όπως και τότε, αλλά όχι τόσο πολύ. Τότε ήταν λεωφορείο, τώρα τρένο. Το δωματιό μου είναι πιο κρύο από τη βεράντα μου.

Έχει σημασία; Ναι. Είναι πικρό να συνηδητοποιείς πως με άτομα που μοιράστηκες τόσο πολλά και για τόσο πολύ χρόνο, πλέον δεν έχεις σχεδόν καθόλου ανθρώπινους δεσμούς. Τουλάχιστον θέλω να τους ξαναδώ, αλλά όχι με το ίδιο άγχος, όχι με την ίδια υποχρέωση, όχι τις ίδιες κατανaγκαστικές σκέψεις, όχι τις ίδιες σιωπές που ούτε στη επιφάνεια δεν φθάνουν.

Του αγαπώ (τους νοιάζομαι),αλλά διαφορετικά. Εγώ φταίω. Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με ομολογίες και πραγματικές κουβέντες. Τι να κάνεις....

You go check up on that knee B., and I will take care of the bike project dude, I promise. A., well you know, and I know.