Αυτή η πόλη μου ανήκει

Αυτή η πόλη μου ανήκει. Είναι άσχημη και βρώμικη, οι υπόνομοί είναι πιο ράθυμοι και από τους δημοτικούς αστυνομικούς που στέκονται και στέκονται και στέκονται και στέκονται και στο απόγειο του υπαρξιακού τους μηδενισμού θα κυνηγήσουν τίποτα μαύρους και θα απαλλοτριώσουν τις φθηνές τσάντες τους. Αυτή η πόλη είναι βαρετή και χωρίς εκπλήξεις, κουρασμένη από την ίδια της την ανία, αποσβολωμένη από τα λίπη και τα σάκχαρα όσο τραγουδάει ένα ρεφρέν των παλιών της χρόνων.

Είναι πνιγμένη στην υποκρισία, περικυκλωμένη από τα άγονα βουνά της, ένα τέλειο ηχείο χωρίς ούτε ένα τέμενος να της δώσει μια αναπνοή. Μα πριν τις άγνωστες κοιλότητες που την περιβάλλουν, υπάρχουν τα προάστια της, αστικοί εφιάλτες, εκτρώματα αμερικάνικων ονείρων, μικροαστικών φιλοδοξιών και ευφυών εργολάβων. Αυτή η πόλη μου ανήκει, μα και δεν την ξέρω, είναι χαραγμένη με λωρίδες μικρές και μεγάλες, Πατησίων, Γαλατσίου, Λιοσίων, Αθηνάς, Πειραιώς, Κηφισίας, Μεσογείων, Συγγρού, Αλεξάνδρας.

Αυτή η πόλη είναι σαν κι εμένα, δεν έχει μνήμη, δεν θυμάται, ξεχνά διαρκώς από πού έρχεται και που πηγαίνει. Δεν έχω χρόνο για μνήμες, δεν έχω και τη θέληση. Καθόλου δε με απασχολεί τι έφαγα την Τετάρτη (κοφτό μακαρονάκι με χταπόδι, μεξικάνικο κιμά και γιουβαρλάκια, όλα από τον Κυματοθραύστη με 5 Ευρώ) ή την Πέμπτη (καμένα κεμπάπ από το κοντινό σε εμένα σουβλατζίδικο στην Ιπποκράτους), αλλά ακόμη σημαντικότερα, δεν θυμάμαι, ούτε θέλω να θυμάμαι τι έκανα το 2005, και για να λέω την αλήθεια δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι έκανα το 2006. Ένα συνεχόμενο κενό, που στο πέρασμά του αφήνει τυχαία σημάδια.

Καταραμένα ταξίδια. Μια λογική λύση θα ήταν να ταξιδεύω πολύ πιο συχνά από εδώ κι από εκεί, κάθε φορά και ένα νέο μέρος, μια νέα εμπειρία, camping, hostels, Interail, και δεν συμμαζεύεται. Κάθε χρόνος, ή καλύτερα κάθε εποχή θα σημαδεύεται και από ένα εκπληκτικό ταξίδι γεμάτο νέες εμπειρίες, συναρπαστικές γεύσεις και αξέχαστους ανθρώπους. Έτσι το ημερολόγιο της μνήμης μου θα ήταν ένα πολύχρωμο και βαθιά χαραγμένο κολλάζ, ένα προσωπικό μου δίκτυ απλωμένο στον παρελθόντα χρόνο.

Μα όχι φυσικά. Δεν είμαι τέτοιος τύπος. Όχι μονάχα όλοι αυτοί οι περιβόητοι αξέχαστοι άνθρωποι υπάρχουν εδώ, γύρω μου, μα αρκετούς τους έχω ήδη γνωρίσει. Είναι όμως και κάτι ακόμη. Αυτή η πόλη είναι σαν κι εμένα, αρνείται να μεγαλώσει. Έχω μάθει να πηγαίνω κόντρα, να αντιδρώ συνεχώς. Έχω μάθει να μην πουλάω όταν το έχω ανάγκη, και να μην αγοράζω όταν θέλω, να λέω ότι σκέφτομαι και να κάνω ότι νοιώθω, να δρω με τη λογική και να αντιδρώ με το ένστικτο, να λέω συγνώμη πιο συχνά από το παρακαλώ, να φοράω φουλάρια το καλοκαίρι και φανελάκι το χειμώνα. Και να δικαιολογώ ότι δεν κάνω φυσικά, ότι δε λέω, ότι αγκιστρώνεται πάνω σε αυτά τα δίκτυα που σαρώνουν τις ημέρες μου.

Πείτε ότι θέλετε. Για μένα τα ταξίδια είναι διασκέδαση ή φυγή, και όχι κάποια απίστευτη μεταφυσική εμπειρία ή βιωματικά κουπόνια σε τιμή ευκαιρίας ή κάτι σαν τα αυτοκόλλητα της Panini τα οποία απαραίτητα πρέπει να μαζέψω για να συμπληρώσω την εθνική ομάδα της διαδρομής μου. Μα τα ταξίδια δεν είναι το θέμα, πάλι στροβιλίζομαι, ούτε η πόλη φυσικά, ποιος ασχολείται με κάτι τόσο άσχημο; Δεν έχω ανάγκη από μνήμες για τώρα.

Μέχρι και τα φυτά γνωρίζουν που να στραφούνε, αναζητούν την ημέρα τον ήλιο, και αυτός για να ανταποδώσει τη λατρεία τους προς αυτόν, τους χαρίζει φως και ζωή. Από πάνω προς τα κάτω ας πάμε. Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, οι σπόροι των φυτών ξέρουν προς τα πού να κινηθούν και να μεγαλώσουν επειδή μπορούν και αναγνωρίζουν προς που ασκείται η βαρύτητα, μια ιδιότητα που στα αγγλικά λέγεται geotaxis. Μα το πιο σημαντικό από όλα είναι πως μια ομάδα ανθρώπων έχει αγοράσει ένα εργοστάσιο της Polaroid στην Ολλανδία και φιλοδοξεί να αναπτύξει ένα νέο είδος φιλμ που θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί με τις υπάρχουσες Polaroid μηχανές. Επιχειρηματικές συγκινήσεις.

Όταν δύο άνθρωποι κοιτάνε ένα καθρέφτη, βλέπουνε δύο διαφορετικές εικόνες.

Επιτέλους κάνει κρύο σήμερα. Αυτή η πόλη μου ανήκει, μπορώ να κάνω ότι θέλω, απλά θέλω λίγα.