The φ ω λ κ story

Θα καταθέσω μια ιστορία, μια ιστορία αποτυχίας όπως το συνηθίζω άλλωστε, και τις αποτυχίες και να τις καταθέτω. Θέλω να πιστεύω πως οι άνθρωποι με τους οποίους κάνω παρέα και συνανστρέφομαι, διαφέρουν αρκετά μεταξύ τους τόσο στις απόψεις τους όσο και στην αισθητική τους. Αναπόφευκτα λοιπόν σε αυτή την παλέτα υποψηφίων θυμάτων της φλυαρίας μου και των επιμέρους σατανικών μου ιδεών να κατακτήσω τον κόσμο, υπάρχουν και εκείνοι (bless them) που μου γεμίζουν το inbox μου με φωτογραφίες από διάφορες γκόμενες από τα περιοδικά του είδους, όπως π.χ. Maxim, FHM, Playboy, Penthouse και τα λοιπά και τα λοιπά, όπως φυσικά κι άλλες αδιευκρίνιστες πηγές. Ταυτόχρονα, κι ως γνωστόν διακατέχομαι από μια αντιδραστική φύση και μια εμμονή να μ’ αρέσει το άγνωστο, οπότε είναι φυσικό για μένα στα είκοσι έξι πενιχρά μου χρόνια να έχω βαρεθεί αυτού του είδους τις φωτογραφήσεις και να με ενδιαφέρει κάτι παραπάνω από την τυπικά κονσερβοποιημένη και δεσμευμένη από κάποιες αναλογίες γκόμενα σε χαρτί illustration.

Οι πόζες και οι στάσεις είναι τυποποιημένες, ο φωτισμός είναι πάντα ο ίδιος, κι όσο για τις γκόμενες, ε αυτές όλες σχεδόν ενσωματώνονται σε ένα κανονιστικό καλούπι καύλας, που εξυπηρετεί μονάχα μια πλαστικοποιημένη σεξουαλικότητα με μπόλικη σιλικόνη, σαλαμοποιημένα κρέατα και άπειρες ώρες στο Photoshop, ενδιάμεσες παραστάσεις στις πολυάριθμες διαφημίσεις ακριβών ρολογιών και αυτοκινήτων. Δεν υπάρχει καμία φαντασία, ιδέα ή τουλάχιστον κάτι το οποίο να εξάπτει τη δική σου φαντασία, δεν υπάρχει κάποια ιστορία από πίσω, δεν υπάρχει κανένα προσωπικό στοιχείο από πίσω, κάτι το οποίο να αναδεικνύεται, κάτι το οποίο να μην φαίνεται εκ πρώτης όψεως, κάτι το οποίο μέχρι την έκθεση του να είναι άγνωστο. Μην νομίζετε πως εννοώ μια φωτογράφηση που να έχει κάποιο θέμα, ή κάποιο συγκεκριμένο μοτίβο σαν αντίδραση στα τυπικά, αλλά κάθε φωτογραφία είναι και μια ιστορία, και μια γυναίκα έχει να πει πάρα πολλές ιστορίες, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Με το λέγε-λέγε και τις διάφορες κουβέντες περί γκομενών και φωτογραφήσεων, καθιέρωσα έναν όρο ο οποίος καλύπτει όλες τις γυναίκες που δεν ανήκουν στην κατηγορία της γκόμενας που είτε από τύχη (άτιμα γονίδια) ή θέληση (φράγκα, μακιγιάζ, πλαστικές και γυμναστήρια) κατάφεραν να έχουν ένα απίστευτο σώμα και ένα υπέροχο πρόσωπο, όλες τις γυναίκες που έχουν παραπάνω από μια ατέλεια, τέλος πάντως τις γυναίκες που δεν θα φωτογράφιζαν ποτέ τα πιο πάνω περιοδικά ανεξαρτήτως των δικών τους κριτηρίων. Ο όρος αυτός ήταν ‘φωλκ’ - χωρίς φυσικά να σημαίνει άσχημη - και σαν κάθε καλός αστός τον χρησιμοποιούσα όποτε ήταν δυνατόν σε κάθε δυνατή περίσταση σε μια απέλπιδα προσπάθεια να τον καθιερώσω. Όπως είναι φυσιολογικό λίγες εβδομάδες αργότερα, μια από τις σατανικές μου ιδέες ξεπρόβαλλε στην σαχάρα του μυαλού μου, όπως πάντα την πιο άσχετη στιγμή. Φαντάστηκα λοιπόν πως άμα έβαζα μια μικρή σπίθα, τότε θα φούντωνα μια ολόκληρη πυρκαγιά γύρω από την ιδέα και την πραγματοποίηση ενός φωτογραφικού φάνζιν το οποίο θα κάλυπτε το κενό το οποίο υπάρχει, ένα φανζιν με ‘φωλκ’ φωτογραφίες και γυναίκες, και ελάχιστα κείμενα ανάλογου περιεχομένου, ύφους και αισθητικής. Το ‘φ ω λ κ’ δηλαδή, όπως το βαφτίσαμε.

Έτσι λοιπόν άρχισα να στέλνω email σε φίλους, έστησα και ένα google group, έγραψα και το μανιφέστο του ‘φ ω λ κ’, πιθανούς τρόπους προσέγγισης των φωτογραφήσεων, βρήκα και παραδείγματα στο internet που αντιπροσωπεύουν ή πλησιάζουν την μονοδιάστατη ιδέα που είχα, μέχρι που έβαλα και ένα από τα θύματά μου (δηλαδή φίλο μου) που είχε κάτι άκρες στη Σχολή Καλών Τεχνών να ψάξει την δυνατότητα για ανεύρεση μοντέλων και τα λοιπά. Τα ερωτηματικά εμπόδια φυσικά ήταν πολλά. Ποιος θα βγάζει τις φωτογραφίες; Τα μοντέλα θα πληρώνονται ή θα λειτουργούσε το ‘φ ω λ κ’ με μια εθελοντική βάση; Θα έχουμε και άντρες μοντέλα; Πως θα ξεχωρίζει από το στερεότυπο γυμνό; Θα είναι λάγνο ή ‘αθώο’; Που θα κάνουμε τις φωτογραφήσεις και τι σκατά ξέρουμε εμείς από φωτογραφία; Θα τα βρούμε όλα στο δρόμο σκεφτόμουνα και έτσι δεν έδινα και πολύ μεγάλη σημασία, ακόμα και στις διάφορες ενστάσεις του στυλ 'έλα, τσόντα είναι' και 'το κάνατε για να βρείτε γκομενάκια'. Βέβαια, όπως κάθε καλή ιδέα (λέμε τώρα), σύντομα κι αυτή έχασε την υποστήριξη και την δυναμική της, φαίνεται προέκυψαν κι άλλα πράματα στην πορεία και το μόνο που απέμεινε ήταν τα διάφορα ψηφιακά της απομεινάρια, διάφορα email που είχαμε ανταλλάξει μεταξύ μας και διάφορα βιβλία που είχα αγοράσει για την σχετική έρευνα του θέματος. Κοινώς ήταν άλλη μια αποτυχία από τις πολλές που ξεχειλίζουν από τη φαρέτρα μου, κάτι σαν τις εφευρέσεις του Κύρου Γρανάζη στην πάντα γεμάτη αποθήκη του, μια ιστορία που θα έχω να λέω στα εγγόνια μου όταν θα τρέχουν τα σάλια μου από τα πολλά εγκεφαλικά.

Γιατί το αναφέρω λοιπόν; Φυσικά φταίει το email μιας φίλης που χαρακτηριστικά μου λέει ‘ήταν όλα μάταια;’ ‘όνειρο απατηλό’, 'ενθουσιασμός της στιγμής' κι άλλα τέτοια ενθαρρυντικά. Ε ναι λοιπόν, ήταν. Όπως κι τόσα άλλα, έτσι και το ‘φ ω λ κ’ ήταν μια ιδέα λοξή που δεν είχε κανένα στήριγμα και κανένα πάτημα, μια ιδέα τελείως ανώριμη, ασχημάτιστη, τίποτα παραπάνω από μερικές εξυπνάδες για να γελάσουμε.

Χάπυ νάου;