Τόποι Μαγικοί

Κλείνει ο μήνας Ιανουάριος σε λίγες ώρες, επιτέλους θα πάρει τις βαρετές του μέρες και θα φύγει. Ο Γενάρης είναι για τον χρόνο ότι και η Δευτέρα για την εβδομάδα, είναι μια περίοδος που δεν έχει τίποτα ποτέ της να επιδείξει, και το Ιουλιανό ημερολόγιο είναι τόσο φιλεύσπλαχνο που ο επόμενός του, ο Φλεβάρης, είναι κουτσουρεμένος από ημέρες σαν ελάχιστη αποζημίωση.

Ποτέ δεν είναι ο τόπος, αλλά οι άνθρωποι, χωρίς όμως να αποκλείεται κι ο χρόνος. Θυμάμαι ένα αστειάκι που είχε κάνει ο Ζαμπούνης σε μια εκπομπή που παρουσίαζε πριν σταφιδιάσει ακόμη περισσότερο. Έλεγε τάχα μου πως οι ζεν πρεμιέρ δεν φοράνε ποτέ κάλτσες γιατί πάντα είναι σε ζεστά κλίματα, δηλαδή Ελλάδα το καλοκαίρι και Αργεντινή τον χειμώνα. Τι μέρη μυστήρια και εξωτικά είναι αυτά που πηγαίνουν αυτοί οι άνθρωποι, το ‘χω αγωνία αν και τα έχω δει σε μεταγλωτισμένες σειρές. Έχω τα μάτια μου ανοιχτά και κοιτάω να θυμάμαι ποιοι πιστοί είναι τώρα στην Αθήνα – άμα δω κάποια άγνωστη φάτσα το καλοκαίρι το πρώτο που θα κοιτάξω είναι αν φοράει κάλτσες και τότε θα ξέρω.

Αλήθεια όμως δεν υπάρχουν τόποι μαγικοί, μονάχα στιγμές. Κι αυτές τις βρίσκεις, άλλες φορές τυχαία κι άλλες φορές ηθελημένα, κι άλλες φορές τις κυνηγάς και δεν έρχονται ποτέ, μα σίγουρα δεν χρειάζεται να κλείσεις ένα αεροπορικό εισιτήριο και να διασχίσεις τον Ατλαντικό ωκεανό. Δε μετριέται, ούτε λογαριάζεται, και το χειρότερο είναι πως μερικές φορές μπορεί να μην το καταλάβεις καν, συμβαίνει και το προσπερνάς με αφέλεια, χαζομάρα ή αλαζονεία Και μετά θυμάσαι, ή προσπαθείς δηλαδή, προσωπικά δεν έχω καλή μνήμη και αυτοσχεδιάζω. Μαζεύω όσα κομμάτια θυμάμαι ή βρίσκω και τα μπαλώνω όπως μπορώ, σαν εκείνες τις κουβέρτες που φτιάχνουν οι ινδιάνοι και κάθε πλεχτό λέει και μια διαφορετική ιστορία.

Ίσως βέβαια να τα λέω τόσο χαριτωμένα (λες ε;) μιας και δεν ταξιδεύω τόσο όσο θα ήθελαν άλλοι. Η κουλτούρα των ταξιδιών είναι εν μέρει πλασματική, ένα κομμάτι της αποκύημα της δυσκολίας που είχαν κάποτε τα ταξίδια και της περιπέτειας που εμπεριείχαν αρκετά από αυτά, κι ένα άλλο μέρος φυσικά το μάρκετινγκ των ταξιδιωτικών πρακτορείων και των αεροπορικών εταιρειών. Το Παρίσι η πόλη των ερωτευμένων, η Βαρκελώνη η πόλη της αρχιτεκτονικής, το Λονδίνο η πόλη των τεχνών (ή των μουσείων ή κάτι άλλο), το Μόναχο η πόλη της μπύρας, το Βερολίνο η πόλη με τις δύο όψεις, Λατινική Αμερική και Καραϊβική οι προορισμοί με τα γραφικά χωριουδάκια, τα φτωχικά εδέσματα και τις εξωτικές παραλίες. Λίγα ταξίδια έχω κάνει και μάλλον μου βγαίνουν διάφορες συμπλεγματικές σκέψεις σαν μηχανισμός άμυνας ή κάτι τέτοιο ψυχολογικό τέλος πάντων. Από την ανάποδη φυσικά περιοδεύω το κορμί μου στην Αθήνα την πόλη των ηλιθίων, την ξέρω πολύ καλά – την Αθήνα, όχι τα σαλαμοποιημένα προάστια της – κι ακόμη την μαθαίνω, την γνωρίζω χωρίς οδηγούς και χάρτες, κοροϊδεύοντας τον εαυτό μου.

Τώρα βέβαια που είναι πρώτη Φλεβάρη και ο Γενάρης επιτέλους, έφυγε μου ήρθε μια πάρα πολύ καλή ιδέα σχετική με τα παραπάνω. Θα αγοράσω καρτ ποστάλ της Αθήνας, από τις πιο γελοίες με την Ακρόπολη και τους τσολιάδες μέχρι τίποτα γραφικές που δείχνουν τις γραμμές του τραμ και τους καφενέδες της δεκαετίας του ’30, και θα τις στέλνω σε φίλους εδώ στην Αθήνα. Πάνω τους θα γράφω διάφορα περίεργα, αρκετά ώστε να μην τις πετάνε.

Πάντως μετά τα e-mail και τις ψηφιακές μηχανές όποιος ασχολείτο με την βιομηχανία των καρτ ποστάλ πρέπει να καταστράφηκε. Το βλέπω κι από τη δουλειά, που τα παλιά τα χρόνια τις πουλάγαμε δέκα – δέκα και τώρα μονάχα κάποιοι μεθυσμένοι Νορβηγοί και φοιτητριούλες επιμένουν με αυτή την αναχρονιστική πρακτική. Λίγη σημασία έχει αυτό τώρα βέβαια. Οι τόποι οι μαγικοί δεν βρίσκονται στην μπροστινή πλευρά της καρτ ποστάλ, δεν βρίσκονται στη πλευρά της φωτογραφίας, αλλά στα γράμματα. Αυτο φυσικά άμα πιστεύεις στα λόγια, γιατί είναι και πολύς κόσμος που δεν του αρέσουν καθόλου οι καρτ ποσταλ.

Καλό μας μήνα ε;