Άντε πάλι πόνος...

Όλη μου η δεξιά πλευρά είναι ακόμα μουδιασμένη, νιώθω ένα τεράστιο κενό στο αιματοβαμμμένο στόμα μου, ενώ με το δεξί χέρι κρατώ μια παγοθήκη που βρωμάει fishticks. Ναι, το δόντι βγήκε, με απόλυτη οδοντοϊατρική επιτυχία! Ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω, με τον ίδιο τρόπο που πιστεύω στη τρέλλα των closer. Το χθεσινό τους, πληθώρα εκολήξεων, live (στη πολύ σωστή τιμή των 10 ευρώκτηνων) θύμιζε κάτι από τις παλιές καλές συναυλίες στο Αν, παρόλο τις μεγάλες αλλαγές από τις οποίες έχουν περάσει οι ίδιοι όσο και η μουσική τους. Πάντα αλήτες στη ψυχή, μελωδικοί στα prog ξεσπάσματα, ποτέ επιβλητικοί, μα πάντα ψυχαγωγικοί, οι closer φαίνεται πως ανοίγουν μια νέα σελίδα στην ήδη μακρόχρονη παρουσία τους στην ελληνική rock.

Εγώ από την άλλη, ακόμα κρατάω τον πάγο στο δεξί μου χέρι, αναροτώμενος πόσο ανέτοιμοι θα είμαστε αύριο για των πρώτο πελάτη της χρονιάς. Μάλλον πολύ. Κοινώς, πάλι σκατά τα έκανα, και θα πρέπει πάλι να βρω το μαγικά μου κόλπα την τελευταία στιγμή για γίνει και τίποτα σωστό και να μην φάμε τα μούτρα μας. Είδωμεν. Τρέχω (όχι τώρα, αλλά μέχρι να το διαβάσει κάποιος....)!!

Screw movie lists!!!!

Κάποια τολμηρή και ατίθαση κολποκοκέτα με βάζει σε μπελάδες θέτοντας στην κρίση μου ένα από τα σημαντικότερα ερωτήματα της ζωής που απασχολεί τους αστους ανά τους αιώνες. Όχι δεν αναφέρομαι στο sex και στην αγάπη, αυτό το έχουν καλύψει προσφάτως οι High Five (να ‘ναι καλά ο anonymous panman που τα μαθαίνω αυτά) στέλνοτας τον Σωκράτη και τον στη σύνταξη. Το ερώτημα είναι πολύ πιο σημαντικό. Οι 5 αγαπημένες ταινίες του καθενός μας.

Βέβαια επειδή είμαι ελεεινός κρετίνος, εγώ θα τις κάνω 10, όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά επειδή τα top 10 και top 20 μου είναι τελείως ασαφή και αλλάζουν συνεχώς, ενώ συνήθως μπορώ να κατανομάσω μόνο το 80% από τις σχετικές λίστες, αφήνοντας τις υπόλοιπες θέσεις στο φλου, κάτι σαν τους ελληνικούς προϋπολογισμούς. Without further a do, και χωρίς σειρά προτίμησης ακολουθούν οι (σημερινές) μου top 10 αγαπημένες μου ταινίες χωρίς να σημαίνει φυσικά πως είναι και οι καλύτερες που έχω δει, αλλά αυτές που μπορώ να βλέπω συνεχώς, σε σημείο που να θυμάμαι τους διαλόγους απ’ έξω, χωρίς ποτέ να βαριέμαι ή να μην ενθουσιάζομαι και εκπλήσσομαι (I know.... i have no life.).

The Big Lebowski

Ότι και να πεις για τον Dude, είναι πολύ λίγο. Ίσως από τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά ρεμάλια που έχουν υπάρξει ποτέ, αλλά με μια φοβερή αξιοπρέπεια, έναν σεβαστό κώδικα τιμής και μια εμμονή στο bowling. O El Dudinisimo, χάρη στους αδελφούς Κοέν, μας προσφέρει απλόχερα την ανευθυνότητά του και την προκλητικά ράθυμη ζωή του, σε σημείο που αναρωτιέσαι, ‘γιατί δουλεύω, γιατί ξοδεύω, και γαμώ το κερατό μου γιατί να μην μπορώ να παίζω bowling κάθε μέρα;’. Respect to the Dude.

4 Rooms

Η μεγαλοφυία που ακούει στο όνομα Tim Roth, ξεδιπλώνει το ταλέντο του (cliché) στις 4 ιστορίες, των οποίων οι σκηνοθέτες, τον παγιδεύουν σε never so strange for a hotel περιπέτειες, όπως η εξυπηρέτηση αμφιβόλου ηθικής μαγισσών, η ομηρία του από ένα ψυχοπαθή καρδιακό κερατά, δύο παιδιά straight from hell (Behave!!!), και φυσικά ένα groupάκι βαρεμένων με το πιο σάπιο στοίχημα ever. Άπειρες στιγμές γέλιου και μια ερμηνεία πολυδιάστατη από τις πολύ σπάνιες.

Angel Heart

Τώρα μάλιστα. Η καλύτερη ταινία (μακράν) του Miky Rourke, ενώ και ο Robert de Niro ενσαρκώνει τον καλύτερο κινηματογραφικό διάβολο με περίσσεια χάρη αλλά και φοβερή εγκράτεια. Πέρα από το γεγονός πως η ταινία είναι εκπληκτική τόσο σεναριακά όσο σκηνοθετικά, αξίζει να τη δει κανείς μόνο και μόνο για τους τίτλους τέλους με μια εφιαλτική κατάβαση στον Άδη....

American Psycho

Απίθανο βιβλίο και μια απίθανα παρεξηγημένη ταινία. Εξωπραγματική ερμηνεία από τον Christian Bale (τον νέο de Niro κατά την ταπεινή μου άποψη), συνοδευόμενη από μια σκηνοθεσία υψηλής αισθητικής και αξέχαστους διαλόγους και σκηνές. Καταφέρνει και αποδίδει το πνεύμα του βιβλίου με φοβερή πιστότητα, καταθέτοντας ένα τρομερά σαρκαστικό τύμβο για τα late eighties, με τους απίθανους μονολόγους του κεντρικού χαρακτήρα για τη μουσική της εποχής, αλλά και την middle class σχιζοφρένεια. Τέλεια από κάθε άποψη.

Fifth Element

Leeloo Dallas. Multipass. Ευτυχώς που υπάρχει ο Besson και άρχοντες της υποκριτικής όπως ο Gary Oldman μπορούν και βρίσκουν καταφύγιο. Το Fifth Element είναι πάρα πολύ απλά συνεχώς διασκεδαστικό, με εξαιρετικό ρυθμό, αλλά το κυριότερο ένα οφθαλμόλουτρο χρωμάτων, σχεδίων και τρομερών επινοήσεων. Το world setting είναι τέλειο ενώ η μια ατάκα διαδέχεται την άλλη. Άσε που η Jovovich είναι θεά.

The Godather (Ι)

Ακόμα και χωρίς τον de Niro, το πρώτο σκέλος της σχετικής τριλογίας αποτελεί ίσως την πιο οικουμενικά αποδεκτή επιλογή για λίστες του είδους. O Paccino μεταφέρει τον ζοφερό Michael Corleone άψογα, ο Marlon Brando υποδύεται τον εαυτό του καλύτερα από ποτέ, ενώ όλο το υπόλοιπο supporting cast είναι άψογο. Χαρακτηριστικό είναι πως όσοι δεν παίζουν καλά πεθαίνουν γρήγορα στη ταινία! Φυσικά η ιστορία είναι τέλεια και η σκηνοθεσία ακόμα καλύτερη, τόσο σχεδόν που θέλεις να αγαπήσεις την οικογένεια Corleone. Άσε που έχεις και ένα κλασσικότατο soundtrack, και μια αξέχαστη πρώτη σκηνή. Trully, an offer you cannot refuse.

A Clockwork Orange

Άμα νομίζετε πως όλες οι ταινίες είναι ίδιες, τότε A Clockwork Orange είναι η τρανή απόδειξη του εναντίου. Ασύλληπτο concept (το πιάσατε το δίγλωσο λογοπαίχνιο ε;) σε μια βαθειά ανθρωποκεντρική ταινία, με έναν εξίσου φοβερό χαρακτήρα του οποίου η αμφίεση έγινε pop icon. Δεν είναι τυχαίο πως ο Macdowell δεν κατάφερε να κάνει τίποτα καλύτερο μετά από αυτό. Milk is good for you.

Ghost Dog: The Way of the Samurai

Ένας μαύρος χοντρός samurai, εκτελεστής της ιταλικής μαφίας, μια κλασσική γκομενό-ιστορία, μια μικρή βιβλιόφιλη, ένας παγωτατζής από την Αίτή που δεν μιλάει γρι Αγγλικά, εκαντοντάδες περιστέρια, και ένα από τα καλύτερα soundtracks ever, το Ghost Dog είναι ένα αριστούργημα ενός εκ των προσωπικών μου θεών (εκεί δίπλα με τον Λουκά Βύντρα), του Jim Jarmush. Η ταινία δεν μπορεί να καταταγεί πουθενά φυσικά, αφού σμιλεύει τουλάχιστον 3 διαφορετικά είδη σε ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα που εύκολα χαρακτηρίζεται ως η κινηματογραφική εκδοχή της ποιήσης.

Lost Highway

Όποιος δεν την καταλαβαίνει να την ξαναδεί. Πάλι; Πάλι! Ο Lynch έχει την μαγική ικανότητα να ‘το γαμάει’ που λέμε λαϊκά... αλλά χωρίς όντως ‘να το γαμάει’. Άψογη σκηνοθετική αποτύπωση νευρώσεων και ανασφαλειών που έχουμε όλοι, soundtrack που σκίζει και μια από τις πιο τρομακτικές σκηνές που έχω δει ποτέ (στην αρχή όταν γυρνάει το στο κρεβάτι του και βλέπει τον Mystery Man). Φυσικά ύπαρχει και το δαιμονισμένο σενάριο το όποιο συνοδεύεται από ποίκιλες ψυχολογικά προκλητικές σκηνές, με την Patricia Arquette να είναι το κερασάκι στη τούρτα. You can never have me.

Για δέκατη ταινία δεν θα μπω στον πειρασμό να γράψω κάποια, συνεχίζοντας τη μακρά μου παράδοση στην αναβλητικότητα, αλλά άμα ήταν να είναι ελληνική, σίγουρα θα ήταν το Ο Χαμένος τα Παίρνει Όλα του Απόστολου Νικολαίδη.

Αυτά λοιπόν.

Yin Yang

Βολτάροντας στου Μετς, καταλάβα το μέγεθος της ανοήσιας μου και συνηδειτοποίησα πως τα Εξάρχεια δεν είναι όμορφα. Είναι ωραία. Όμορφο είναι το Μέτς. Μια γειτονιά στη σκιά του νεκροταφείου και με τις δυσκολίες της πλαγιάς με αμέτρητες ανηφόρες και λιγότερες κατηφόρες, και οι περισσότερες φυσικά πεζοδρομημένες, ενώ και οι κατασκευές, παλιές και νεότερες, έχουν ακόμα μια αξιοπρέπεια. Τι έκανα στο Μετς θα αναρωτηθείτε.... ή και όχι. Γύρναγα με ένα τσιγάρο παρέα για να περάσει η ώρα μέχρι να ανοίξουν οι πόρτες του Open Music (εκεί που παλιά ήταν το Half Note, Blue Note, όλο τα μπερδεύω) για την συναυλία των film.

Τελικά είναι μεγάλη μαλακία να σου εντυπώνονται οι στραβές και ξινές στιγμές μιας συναυλίας (ή μιας παράστασης, ενός αγώνα, ενός απογέυματος κλπ. κλπ.) και όχι οι καλές. Αλλά ρε πούστη (και bardon για το ρε) πως είναι δυνατόν να μην σου κολλάνε τα στραβά και κυρίως τα ηλίθια.... ε λίγο ο χαρακτήρας, λίγο και οι συγκυρίες και μένεις με το σκατό στο χέρι.

Για να γίνομαι πιο σαφής λοιπόν, έχω μεταμφιεστεί σε γκρινιάρη συνταξιούχο επειδή μια τόσο καλή μπάντα δίνει μια καταπληκτική συναυλία σε ένα τόσο πεθαμένο κοινό. Ναι, πεθαμένο, και χωρίς εισαγωγικα! Δεν ξέρω ποτε πρόλαβα και μεγάλωσα και έγινα γεροπαράξενος, αλλά δυστυχώς είδα ένα μάτσο φλώρους, που αντί να ακούν (να ακούν.... θυμάται κανείς πως είναι να ΑΚΟΥΣ;) και να χαίρονται μια εκπληκτική συναυλία, ασχολιόντουσαν περισσότερο με το αν τα παπούτσια τους είναι cool, αν οι ίδιοι είναι trendyδες, και φυσικά παίζοντας και τραβώντας συνεχώς φωτογραφίες με τα κινητά τους και τις φωτογραφικές τους μηχανές. Και μην φανταστείτε κάτι τουριστικές του κώλου, εδώ μιλάμε για γκουμούτσουες DSLR που κάνουν τα χίλια ευρωκοτοπουλάκια να τρέπονται για την σχεδόν μηδενική τους αξία. Και όλα αυτά παρακαλώ σε rock συναυλία (καλά έστω rock-pop, γαμώ τις ταμπελίτσες σας γαμώ). Rock συναυλία αλλά με ένα τελείως πεθαμένο και ψυχρό κοινό. Θα συνέχιζα λέγοντας πόσο φλώροι ήταν όλοι τους, και πως προτιμώ να ακούω τις μπάντες της λεγόμενης ελληνικής ‘indie’ σκηνής (προσωπικά Closer, Bokomolech, Film, Wide – υπάρχουν ακόμα άραγε;;;- και ολίγη από Raining Pleasure, Invisble Surfers και Earthbound) αντί να ακούω τη συνεχιζόμενη γκρίνια και παραφιλολογία για τη χαμηλή προβολή και άλλες τέτοιες αρλούμπεςις φωτογραφικε΄γωγικα.rs kai . Θα συνέχιζα (ή μήπως συνεχίζω;) παραδέχοντας πως όλοι αυτοί οι χλεχλέδες (το αποψινό κοινό, αλλά και αντίστοιχος κόσμος σε άλλες συναυλίες, απόντες ή παρόντες) είναι εκατό φορές χειρότεροι από όσους πηγαίνουν στα σκυλομάγαζα, γιατί εκεί τουλάχιστον υπάρχει η αντίστοιχη συμπεριφορά. Μπαίνουν στο τσακίρ κέφοι οι άνθρωποι, δεν κοιτάνε σαν τα zombie στα 180db rock ‘n roll!!! Ακόμη, για να βγούν μερικές ακόμα σταγόνες δηλητήριο, θα υπερθεματίζα (ώπα!), πως ένα live δεν είναι πασαρέλα ρούχων, χαρακτήρα και ύφους (και καπέλων, για να μην ξεχνιόμαστε), αλλά ψυχαγωγία η οποία απαιτεί και τη συμμετοχή του κοινού (oh yeah baby!). Θα κούραζα τον εαυτό μου, και όποιον άλλον αφελή προσπαθεί να διαβάσει όλες αυτές τις κουταμάρες, αναπτύσσοντας τη θεωρία μου πως το 10% των Ελλήνων είναι λογικοί άνθρωποι, 30% των Ελλήνων είναι απλά μαλάκες (εκεί κατατάσσω εμένα φυσικά) και το υπόλοιπο 60% είναι και πολύ μαλάκες (έχω δρόμο ακόμα....).

Αντί όμως να πω όλα τα παραπάνω, για να μην με στεναχώρησω, θα συγκρατήσω τα καλά της βραδιάς. Το ίδιο έκανα και μικρός με τις τηγανίτες πατάτες. Τις άφηνα τελευταίες για να τις απολαύσω και να μου μείνει η γεύση. Όταν με το καλό γίνομαι πραγματικά γκρινιάρης γεροξεκούτης, θα θυμάμαι τους παραδόξους καλούς Gad (ναι, Gad. υπάρχει κανά πρόβλημα;) οι οποίοι υπό άλλες συνθήκες θα είχαν ζεστάνει το κοινό τέλεια. Πηγαίνοντας στο κυρίως πιάτο (τους film), για μια ακόμη φορά σε ένα live τους, κάποιος από τη μπάντα (εν προκειμένω η τραγουδίστρια) είχε γενέθλια, και ... ωχ σταματάμε το Stop, Stop στη μέση ..... και surprise!! ….. και happy birthday λα λαλα λα λα. Πιο ουσιαστικά φυσικά συγκρατώ πως ήταν ακόμη καλύτεροι από τις 2 προηγούμενες φορές, με εκπληκτική ζωντάνια και κίνηση, χωρίς οι εκτελέσεις τους να είναι ‘καλουπωτές΄ ή προβλέψιμες, εν αντιθέση φυσικά με το playlist όπου ο πρώτος δίσκος, το Luggage….μάλλον ξεχάστηκε. Επιπλέον θα ήταν άδικο να γράψω τίποτα για τη τεχνική τους ή το στύλ τους ή το στήσιμο και το δέσιμο τους επί σκηνής, αφού όλα ήταν τέλεια.

Τι λέω και γράφω τώρα μώρε.... χέστους τους φλώρους! Η συναυλία ήταν γαμάτη! Απλά. Ήταν μια καταπληκτική συναυλία που άμα είχε τον κόσμο (και τον χώρο, δεν μιλάω για διαστάσεις) που της άξιζε, θα ήταν μοναδική. Ε μα πια, με το ένα και το άλλο. Άντε να πέσω να κοιμηθώ τώρα, μπας και πιάσω το Joker αύριο και καταφέρω επιτέλους να μετακομίσω στη δουλειά.

Υ.Γ.1 Όταν με το καλό ξανάρθουν οι Massive Attack στην Ελλάδα, θέλω κλειστό χώρο και τις κάμερες (ΟΛΕΣ) απαγορευμένες.... όποιος θέλει και εικόνα υπάρχουν και οι φωτογραφίες των επαγγελματιών φωτογράφων σε περιοδικά και sites, για να μην αφιερώσω 10 παραγράφους για τα εκπληκτικά video clips τους (ναι! Έχουν!). Έλεος πια με τη μαλακία του Έλληνα!

Υ.Γ. Το post στερρείται φωτογραφιών δηλώνοντας έτσι συμβολικά το εμπάργκο μου στις φωτογραφικές μηχανές στις συναυλίες.

Υ.Γ.3 Alex, έχασες!

Το Αντί κινδυνεύει!!

Το περιοδικό Αντί, μετά από 35 χρόνια συνεχούς παρουσίας στη ανεξάρτητη πολιτική και πολιτιστική επιθεώρηση, απειλείται με εξόντωση μετά την επιδίκαση του ποσού των 81.000 Ευρώ στον δικήγορο και ιδιοκτήτη του ομώνυμου μουσείου, κ. Φρυσίρα, χάρη στον τυποκτόνο (όπως εύστοχα χαρακτηρίζει το Ποντίκι) νόμο 1178/81. Άμα ενδιαφέρεστε έστω και λίγο (και δεν έχετε και τίποτα άλλο να κάνετε εδώ που τα λέμε....) μπορείτε να κατεθέσετε την άποψη σας στο ίδιο το μουσείο Φρυσίρα και το Υπουργείο τύπου (διεύθυνση Εποπτείας ΜΜΕ).

Άμα ενδιαφέρεστε ακόμα περισσότερο να βοήθησετε, μπορείτε να γίνετε συνδρομητές στο περιοδικό (ετήσια συνδρομή 78 ευρώ) με κατάθεση στο λογαριασμό της Εθνικής Τράπεζας 172/400506-60 στο όνομα Χρήστος Παπουτσάκης.

Σχετικά links:

http://ypertasikiaristera.pblogs.gr/2007/03/periodiko-anti.html

http://www.esiea.gr/gr/2arxeio/2007/03/12.htm

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_1_13/03/2007_219185

http://www.enet.gr/online/online_hprint?q=%D6%F1%F5%F3%DF%F1%E1&a=&id=61250468

http://www.enet.gr/online/online_hprint?q=%D6%F1%F5%F3%DF%F1%E1&a=&id=20849396

Όμορφα Εξάρχεια

Έχει μια υπέροχη μέρα σήμερα στην Αθήνα με ούτε ίχνος συννεφιάς, ούτε δυνατά αγέρια ή άσχετες κρυάδες. Μια όμορφη, πραγματικά ανοιξιάτικη μέρα, αν και οι απανταχού μετεωρολόγοι θέλουν να μας τρομοκρατήσουν. Είναι και Κυριακή, και έτσι όλοι οι δρόμοι γύρω από τη γειτονιά μου είναι άδειοι, προσπαθούν να πάρουν μερικές ανάσες, να ξεκουραστούν για υποστούν άλλες έξι μέρες βάναυσης ταλαιπωρίας από τους ανθρώπους που περικλείουν και τους ανθρώπους που την επισκέπτονται για να πάνε σε άλλους δρόμους. Ελέω της ημέρας η πλατεία έχει γεμίσει κόσμο και οι κεφετέριες έχουν βγάλει όσες καρέκλες και τραπεζάκια μπορούσαν για να εξυπηρετήσουν τους θαμώνες και μη των. Μέχρι και τα πρεζάκια είναι λίγα και μονάχα ένας ημί-τρελλος που κουβαλούσε ένα μωρό σε κούνια με μια κόκκινη ανά χείρας και τσιγάρο στο στόμα να θυμίζει πως μόνο στα Εξάρχεια συμβαίνουν κάτι τέτοια άκυρα.

Δεν θέλω να φύγω αλλά πρέπει. Δεν είναι τόσο τραγικό όσο ακούγεται φυσικά, χάρη στη δουλειά μου μπορώ και κάνω ότι κάνω, χάρη στη δουλειά μου μπορώ και κρύβομαι τους χειμώνες σε αυτούς φιλόξενους δρόμους, μπορώ και πηγαίνω στις συναυλίες μου (Closer, Αγγελάκας και Βελιώτης, Διάφανα Κρίνα και Last Drive στο σύντομο μέλλον), μπορώ και γράφω τις παπαρίες που γράφω. Άλλωστε το γεγονός πως εφτά μήνες του χρόνου είμαι στη Βάρκιζα, κάνει τη γειτονιά μου ακόμα πιο ενδιαφέρουσα, λιγότερο βαρετή.

Στο κάτω κάτω η Βάρκιζα έχει και πολλά ωραία. Καθαρό αέρα (λέμε τώρα....), παραλίες .... μμμ μέχρι εκεί βασικά. Γιατί έχει και ένα σωρό μονοκόμματες πολυκατοικίες, νεόπλουτους και παλαιόπλουτους που άμα τα πάρτυ τους δεν ακουστούν μέχρι την Αγ. Μαρίνα θα πληγωθεί ο ευθραυστός εγωισμός τους, και ένα σωρό μαλάκες που κάνουν τα Σαββατοκύριακά αφόρητα. Ουκ ολίγοι οι κρετίνοι στη Βάρκιζα κυρίες και κύριοι. Ευτυχώς η δουλειά δεν με χαλάει. Σίγουρα μπορεί να γίνει βαρετή και κουραστική πολλές φορές, ενώ δεν λείπουν και οι στιγμές που πρέπει να φυλακίσω τον εαυτό μου περιμένοντας ένα πελάτη τρεις ώρες παραπάνω επειδή ένας κάφρος ταρίφας αποφάσισε να κάνει την καλή για απόψε, αλλά τις περισσότερες φορές τα πράματα κυλάνε ήρεμα, όσο ελέγχεις την κατάσταση δηλαδή, και είναι μια δουλειά που τις περισσότερες φορές ξέρω τι πρέπει να κάνω και πως να το κάνω. Δεν είναι το όνειρο της ζωής μου, αλλά από αυτό ζω και ζω καλά μάλιστα.

Συν τοίς άλλοις η φετινή χρονία είναι ιδιαίτερη για αρκετούς λόγους. Πρώτον θα προσπαθώ να κλεβω μερικές ώρες από εδώ και από ‘κει για να τελειώσω τη διπλωματική. Επιπλεόν για πρώτη χρονιά θα έχουμε κάποιον αποκλειστικά στο housekeeping για να ελαχιστοποιηθούν τα προβλήματα καταλληλότητας των διαμερισμάτων. Τέλος φέτος μπορεί (αν όλα πάνε καλά και συμφέρει) να είναι η τελευταία χρονιά που θα χρησιμοποιούμε ηλιακά, αφού εξετάζω σοβαρά τη πιθανότητα εγκατάσταση φωτοβολταϊκών στη ταράτσα. Έχω ήδη ετοιμάσει κάποια πρόχειρα οικονομοτεχνικά και όταν τα σουλουπώσω λίγο θα τα ανεβάσω εδώ ή θα τα κάνω share στο google (άλλη μια λέξη την οποία αγοεί επιδεικτικά ο ορθογράφος μου) documents.

Σας αφήνω τώρα γιατί η κουτουρού μου έχει γεμίσει αγκάθια.

Υ.Γ.1 Οι εικόνες είναι πρωτόλειες προσπάθειες για αφαιρετικά (του πισινού, u know...) σχεδιάκια για μπλουζάκια. Όποιος γουστάρει ξέρει που να με βρει.

Υ.Γ. 2 Πέρα από τη πλάκα, Εξάρχεια-Βάρκιζα, δεν υπάρχει σύγκριση!

Βερολίνο με σήμα το αρκουδάκι!!!

Όταν τελικά ήρθε η colpocoquette καταλαβαίνετε.... it all went downhill from there. Και τι δεν είδαμε Βύντρα μου (είπαμε προσωπικός μου θεούλης). Από που να αρχίσω και από που να σταματήσω, μονάχα για να ξαναρχίσω; Σίγουρα όχι από την αρχή. Που να θυμάμαι κιόλας τη σειρά των διαφόρων επισκέψεων.... Τελικά το πολύ ποδαράτο ενεργεί αρνητικά στη δύναμη της μνήμης. Πάλι καλά που υπάρχουν και οι φωτογραφίες (!), και πραγματικά εδώ που τα λέμε (τα γράφουμε, σκεφτόμαστε, όλα μαζί.....) το Βερολίνο είναι τέλειο για φωτογραφίες. Με τόση άπλα (τι πεζοδρόμια και δρόμοι είναι αυτοί Scarlett μου!!) μπορείς να στηθείς σε όποια γωνία γουστάρεις και να τραβήξεις όσο τραβά η μνήμη της ψηφιακής σου, αρκεί βέβαια να ξεπεράσεις το εμπόδιο όλων των υπολοίπων που συχνά πυκνά διαλέγουν την ίδια γωνία, αλλά πολύ πιο μπροστά....

Το Βερολίνο είναι σίγουρα ένας μυστήριος καμβάς που δυστυχώς δεν προλάβαμε να εξερευνήσουμε όσο θα θέλαμε, ειδικά την ανατολική του πλευρά. Σίγουρα το κέντρο (Alexander Platz, Potsadamer Platz και άλλες γειτονιές) είναι η χαρά του κατασκευαστή, αλλά πέρα από το οποιοδήποτε αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον, το οποίο ευνοείται τόσο από την άπλα όσο και από την παρακαταθήκη μεγάλων όπως ο Miesvan der Rohe , μεγάλη εντύπωση προκαλεί και η έντονη συμβολογραφία που επικρατεί.

Για παράδειγμα το Reichstag (ή Bundestag άμα θέλετε να είστε politically κορέκτ), ένας χώρος με έντονη ιστορία, είχε αναπαλαιωθεί (με την κυριολεκτική έννοια) στο παρελθόν, εκτός από τον κεντρικό του θόλο, μέχρι που οι Βερολινέζοι ενθουσιαστήκαν με τις διάφορες αλλά και την τελική εκδοχή της προτεινόμενης από τον SirNorman Foster ανακαίνισής του, όπου φυσικά ο καινούριος γυάλινος θόλος δεσπόζει. Πέρα από την φοβερή θέα που προσφέρει και την διπλή σπείρα που σε οδηγεί στην κορυφή του και πάλι στη βάση του, ο θόλος προσφέρει κάτι ακόμα. Στο κέντρο του ένας ‘κώνος’ από ελεγχόμενα panels καθρεφτών μπορεί με ευκολία να αντικατοπτρίσει τα τεκτενόμενα εντός του κοινοβουλίου προσφέροντας έτσι απευθείας εικόνα στο κοινό το οποίο στέκεται αφ’ υψηλού.

Θέλετε κι άλλη συμβολογραφία; Με άνεση!

Τις παλιές καλές εποχές πριν πέσει το τείχος του αίσχους, στην Alexanderplatz είχε στηθεί ένα μνημείο προς τιμήν του Marx και Engels, οι οποίοι φυσικά πολύ μικρή σχέση είχαν με τον Σταλινικό κουμουνισμό αλλά δεν πειράζει....Τώρα οι Γερμανοί τα έχουν διατηρήσει φυσικά, αλλά έχουν στήσει ακριβώς μπροστά τους, στα 5 μέτρα ένα άλλο μνημείο (ιστορικό κυριώς για τους ναζιστικούς διωγμούς και τον πόλεμο εν γένει), ενώ το βράδυ τίποτα από όλα αυτά δεν φωτίζεται (!). Όχι παίζουμε...Συμβόλων συνέχεια.... Τι άλλο φυσικά μα το Kaiser-Wilhelm-Gedächtniskirche (αυτό!), η περίφημη κατεστραμμένη από τον πόλεμο εκκλησία την οποία διατηρούν (κατόπιν λαϊκής απαίτησης στο παρελθόν) ανέγγιχτη, και η οποία περικλύεται από το μοντέρνο αντίστοιχό της (και το αντίστοιχο καμπαναριό) με τα εντυπωσιακά (για τις προ-matrix γενιές....) βιτρό. Φαιδρή και αξέχαστή στιγμή βέβαια όταν ανακαλύψαμε πως μέσα στη βάση του μοντέρνου καμπαναριού υπάρχει ένα μικρό μαγαζάκι που πουλάει ‘μπιχλιμπίδια’ από διάφορες χώρες της Αφρικής. Priceless.

Τέτοια ‘μυστήρια’ κόλπα συναντά κανείς και σε άλλα μέρη, τα οποία συντροφεύδουν τη συύγχρονη όψη του Βερολίνου που προσπαθεί σχεδόν μάταια να ξεφύγει από τη μεγάλη σκιά του baroque (εννίοτε και του kitsch) που επιβίωσε των βομβαρδισμών του πολέμου. Όπως για παράδειγμα του μουσείο της ιστορίας του Βερολίνου, του οποίου η σκεπή, όπως και άλλα σημεία, είναι περικυκλωμένη από διάφορα αγαλματάκια, αγαλματίδια, προτομές και ζώα, που μονάχα ένας Βύντρα ξέρει πως μαζευτήκαν εκεί. Τα ίδια και με το Berliner Dome. Ευτυχώς που τα αρχιτεκτονικά και κατασκευαστικά θαυματάκια (με την καλή έννοια πάντα....) υπάρχουν σε αφθονία, όπως το Sony Centre στο Potsadmer Platz και η Neue Nationalgalerie του van der Rohe.

Από την άλλη βέβαια υπήρχαν και άσχημες στιγμές σε αυτόν τον κτιριακό οργασμό. Αφού περιηγηθήκαμε την μόνη ‘λαϊκή’ αγορά που πετύχαμε, μπήκαμε και στο περίφημο (τώρα λέμε) μουσείο της Περγάμου. Τι το θέλαμε, μου λέτε; Άλλοι βαρεθήκανε γρήγορα, άλλοι δεν αντέχαν τόσο εκθέματα μαζί (σώπα!!!) και εγώ μόνο που δεν ούρλιαζα για τις κλοπές των πολιτισμένων Γερμανών, τον αρχαιολογικό αχταρμά που είχαν φτιάξει σε ένα τόσο μικρό (ναι, μικρό!) χώρο, όπως και ο τρόπος παρουσίασης και διατήρησης των εκθεμάτων (ένας αναστηλωμένος κίονας που ήταν κολλημένος στον τοίχο του μουσείου, σε μια άκρη του είχε πάρει κι αυτός λίγο από το χρώμα του ... τοίχου!!!). Γενικά μια απογοήτευση από πολλές απόψεις.....

Άλλα μυστήρια του Πεκίνου, συγγνώμη, του Βερολίνου: η απόλυτη αδυναμία να βρείς χαρτομάντηλα ή μπαταρίες, η έλλειψη οποιασδήποτε παρεμβατικότητας στον (ανά σημεία ψιλοβρωμερό) ποταμό Spree και οι απίστευτα λίγες μπύρες που μπορείς να βρεις σε μια μπυραρία (μουααααααααα!!!), και η φοβερή καθαριότητα παρά τους λίγους κάδους. Είναι βλέπετε στη νοοτροπία του ανθρώπου.

Τελικά όμως είναι τα πράματα που διήρκεσαν λίγο τα οποία θυμάσαι πιο έντονα, όπως οι ηθοποίοι μια οπέρας που τους βλέπαμε να πηγαίνουνε στην πίσω μεριά της σκηνής χάρη σε μια τζαμαρία, ή τα πολύ βαριά βραστά λουκάνικα που έφαγα ένα βράδυ, το Newton Bar, τα δύο deca μπαράκια που βρήκαμε με την colpocoquette, τα διαίτης - ειρωνικά -το -λέμε- αυτό- τώρα πρωινά που παίρναμε στο ξενοδοχείο, το Rotter και Grunner bar που δεν είδαμε ποτέ, η απέχθεια των νεαρών της παρέας για οτιδήποτε χτισμένο πριν το 1920 (δεν προλάβαμε να πάμε στο Bauhaus Archiv), τα σαχλά παιχνιδάκια μας με τις φωτογραφικές μας μηχανές, τις mini εκδρομές μου στο πεζοδρόμιο έξω από το ξενοδοχείο για ένα τσιγαράκι, ή τις ατελείωτες στιγμές που πάλευα με το Listerine για να αποστειρώσω το καταραμένο δόντι.

Τελικά πως πέρασα; Πως να πέρασα ρε παιδιά; Υπέροχα βέβαια, μόνο και μόνο που είχα τη δυνατότητα να δω ότι είδα και να μάθω ότι έμαθα, και με τους ανθρώπους που τα είδα, τέτοια τύχη δεν έχει κανείς πάντα. Αξίζει το Βερολίνο; Βέβαια και αξίζει, όπως και οι ανθρωποί του (πες τα ψηλέ, μεγάλε κριτή τον πάντων....) και μακάρι να υπήρχε παραπάνω χρόνος για να τη δούμε κι άλλο, αλλά φυσικά ποτέ δεν υπάρχει αρκετός χρόνος. Τώρα που το σκέφτομαι βέβαια, το Βερολίνο μου μοιάζει αρκετά, ή καλύτερα μου ταιριάζει αρκετά. Παντού βλέπεις ένα υπόγειο διάλογο γύρω από το θέμα της μνήμης και της ιστορίας, τι κρατάμε και τι δεν ξεχνάμε, η διατήρηση του παρελθόντος αλλά και το συμβατό άλμα προς τα μπρος, το χτίσιμο μιας νέας ιστορίας και ο συμβιβασμός με γεγονότα που ούτε ξεχνιούνται ούτε αλλάζουν. Άμα το πιάσεις εθνικά σίγουρα σε προβληματίζει και σε παραξενεύει αυτή η στάση των Γερμανών και ειδικότερα των Βερολινέζων, αλλά άμα το δεις σε προσωπικό επίπεδο τους ψιλοκαταλαβαίνεις.

Όπως και να ‘χει, τώρα είμαι πίσω στην υπέροχη Αθήνα (ο λα λα, τρια λα λο, τρια λα λα!!!) και την ακόμα πιο φανταστική Ψαροκώσταινα (που δεν θέλει να θυμάται τίποτα αλλά και να τα θυμάται όλα) φορτωμένος με νέες ιδεές και απόψεις, και φυσικά πίσω στη δουλειά και την καταραμένη πτυχιακή. Τώρα σε λίγο βέβαια θα ανοίξω το things to do.doc να δω τι έχω κάνει (πολύ λίγα), τι πρέπει να κάνω (πολύ περισσότερα) και το τι πρέπει να προσθέσω (ακόμα περισσότερα!). Έτσι είναι.

Έχασε και η Πανάθα....μη λείψω λίγες μέρες, τις πουτάνας και στα γήπεδα και στις πλατείες. Άντε τώρα να βάλω τάξη σε αυτό το χάος....

Εδώ Βερολίνο!

Η κατάρριψη μύθων είναι εξαιρετικά απογοητευτική αλλά και διασκεδαστική διαδικασία. Μύθος πρώτος: οι Γερμανοί είναι τρελλαμένοι με την οργάνωση. Παραμύθια. Άμα σας πω πως έχουν τρένα που πάνε στην ανάποδη κατεύθυνση από αυτήν που γράφουν, τι θα μου πείτε; Κάποιο ζήτημα θα υπάρχει εδώ με τους αφισο-κτυπωτές εδώ πέρα, δεν εξηγείται αλλιώς η αισθητή απουσία επεξηγηματικών ανακοινώσεων (στα αγγλικά) του στυλ: ‘Άμα πηγαίνετε στο Ruhleben, πρέπει να κατεβείτε στο Gleisdreieck και να αλλάξετε πλατφόρμα και να συνεχίστε με άλλο τρένο’ και άλλα τέτοια....ξέρετε, αναγκαία!

Μύθος δεύτερος: η ITB είναι η πιο ‘must’ τουριστική έκθεση. Ένταξει όχι ακριβώς παραμύθι, αλλά πολύ κουραστική, αρκετά κακόγουστη σε πολλά σημεία και απίστευτα σπάταλη σε εκμετάλλευση χώρου. Βλέπετε έχω κακομάθει από το Excel του Λονδίνου όπου γενικά έπεφτε λιγότερο περπάτημα.... Μοναδική αποζημίωση η πραγματικά εκπληκτική και καλαίσθητη παρουσία των Ελληνών εκθετών υπό την αιγίδα του Ε.Ο.Τ. σημειώνοντας μια παρουσία ακόμα καλύτερης αυτής του WTM του Λονδίνου. Όχι τίποτα άλλο, αλλά να λέμε και τα σωστά....Στα αρνητικά επίσης της έκθεσης η επί πληρωμή είσοδος και η απουσία ενός απλού χάρτη. Ξεφτίλα.

Το ξενοδοχείο από την άλλη...τέλος πάντων, ας πούμε πάλι καλά που έχει Wi-Fi και πολύ καλό πρωινό, γιατί αλλιώς.... Στο surreal της όλης κατάστασης προσθέτω και τα 503 (!!!!!) κανάλια της δορυφορικής και την απόλαυση του God TV. Που είσαι Χριστόδουλε να μάθεις τα κόλπα. Μπέρδεψα (πρωτότυπο!) και τις ημερομηνίες που έρχεται και η colpocoquette, και έτσι πήραμε το τρίκλινο μια μέρα νωρίτερα, άντε γεια γενικά! Κουκουρούκου έχετε ακουστά;;;

Βερολίνο, ακόμα δεν έχουμε δει, μας έφαγε η έκθεση βλέπετε. Και όσο ο papa κοιμάται, εχώ παλεύω στα ψηφιακά χαρακώματα με το webmail της Forthnet, τον Firefox 1.5, το χαλασμένο shell των XP μου, το Java Platform 2 και όλα αυτά για ένα καταραμένο e-mail της δουλειάς που πρέπει να απαντηθεί. Restart, reboot και δώστου ξανά (το συγκεκριμένο κείμενο έχει crashάρει ήδη 3 φορές, οπότε καταλαβαίνετε....Ευτυχώς που ο καταραμένος πονόδοντος έχει υποχωρήσει λίγο χάρη στη μαστούρα του 2007, το Advil (ibuprofen ολέ!!).

Συν τοίς άλλοις ανακαλύπτω πως σήμερα είναι λέει και καλά η ημέρα της γυναίκας. Ακού εδώ μαλακίες. Κάθε μέρα του χρόνου είναι η ημέρα της γυναίκας ρεεεε!!!! Πάντως, χάρη σε αυτή τη σαχλαμάρα, έκανα μια συνταρακτική ανακάλυψη, η οποία άμα ισχύει θα φέρει ανεπανάληπτες στιγμές στο σελινόιντ: η Scarlett Johansson θα υποδυθεί την Jenna Jameson (no comments) σε ένα biopic like only Hollywood can do. Με τρέλλα!

Υ.Γ.1 Ποιά Παιδεία και ποιοί κουκουλοφόροι και κουραφέξαλα; Εδώ δεν προλαβαίνω να ασχοληθώ με την πτυχιακή μου, με γεγονότα που έχουν προαποφασισθεί εδώ και μήνες θα ασχολούμαι;

Ανανέωση (update?)

Αυτή η ποδηλατούπολη που φέρει το όνομα Βερολίνο, πολύ μυστήρια πόλη. Κατόπιν διαβολικών ανταποκρίσεων με το U-Bahn, φτάσαμε στην Alexanderplatz μονάχα για να αντικρίσουμε το φάντασμα μιας πλατεία, με το ανατολικό-γερμανικό πέος 365 μέτρων να δεσπόζει. Περίεργα πράματα.... Άντε να πάμε καμμιά Potsdamer Platz να ανοίξει το μάτι μας!

Υ.Γ. 2 Γουστάρετε Σαρμπέλ υπουργό Παιδείας και Παναγόπουλο υπουργό οικονομικών;

Όχι, για να μη λέτε!!!

Για όλους εσάς τους δύσπιστους εκεί έξω, παραθέτω επιστημονικά ντοκουμέντα προς αξιολόγηση και εκτίμηση του πόνου τον οποίο νιώθω.

Και για εσας τους όχι και τόσο παρατηριτικούς, κοιτάξτε στη δεξιά κάτω γνάθο:

Τώρα, πονάω ή δεν πονάω;;;;; Ε;!;!

Πόνος....ΠΟΝΟΣ

Πόνος. Μόνο αυτή τη λέξη μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή, ή ακόμα καλύτερα τις τελευταίες 3 μέρες. Πόνος.

Σε συνέχεια των απανωτών τραυματισμών και σωματικών πόνων, ήρθε και ένας πονόδοντος from hell κάπου Τετάρτη ή Πέμπτη η οποία εξελίχθηκε ταχύτατα σε φλεγμονή όλης της δεξιάς πλευράς μου (κάτω γνάθος και αυτί). Υποψιάζομαι πως η τοπολογία του εν λόγου πόνου έχει βαθιά πολιτικά κίνητρα. Για να μην μακρυγορώ (χα!), αφού φύγαμε με τον panman χιλιο-απογοητευμένοι από την έκθεση comics Comicdome (γκετοποίηση από τις λίγες...) πήγα σε φαρμακείο και πήρα ένα αντιφλεγμονώδες. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Να σας πω εγώ: Να βάζεις ξυπνητήρι στις 7 το πρωί της Κυριακής για να φας ένα sandwich που πήρες από το Ιντέαλ στο διάλλειμα της ταινίας (Ο Λαβύρινθος του Φαύνου) και ένα burger από τα Γούδης (Goody’s) που καβάτζωσες για να πάρεις το χάπι, μόνο και μόνο για να ξυπνήσεις από το πόνο μια ώρα νωρίτερα. Να τι σημαίνει αυτό! Πόνος!

Ήθελες τα και παθέστα βέβαια, εγώ και η στοματική υγειινή έχουμε τσακωθεί εδώ και χρόνια, για διάφορα αίτια αλλά χωρίς σοβαρό λόγο φυσικά. Δεν είναι πως δεν βουρτσίζω τα δόντια μου (είπαμε, κάφρος κάφρος, αλλά έχει ένα όριο), αλλά και από την άλλη δεν είμαι και ο πιο επιμελής. Λίγο τα τσιγάρα, λίγο τα ξενύχτια, λίγο τα άσχετα μικρό και μεγαλο-γεύματα, καταλαβαίνετε.... Να είναι καλά ο πόνος (always look on the bright side of life ) έκλεισα ραντεβού με το φίλο μου τον οδοντίατρο (τον χασάπη της στοματικής κοιλότητας όπως τον φωνάζω) για να με ‘κάνει καλά’. ‘Προτεραιότητα μου είναι να σταματήσεις να πονάς.’ Με συγκινείς ρε Σ.!

Βέβαια όσοι είναι υποψιασμένοι καταλαβαίνουν πως το timing της φλεγμονής είναι επιοικώς απαράδεκτο, κάτι σαν την αποχώρηση του pa-σοκ από τη συνταγματική αναθεώρηση. Την Τετάρτη πετάω για Βερολίνο και δεν έχω την παραμικρή διάθεση να πάθω τα ίδια που έπαθα πολλά χρόνια, όταν μια κουφάλα μου (μάλλον η ίδια) αποφάσισε να γίνει μια υποτυπώδης αντλία αέρα καθώς το αεροπλάνο προσγειωνόταν. Πόνος. Και ξαναλέω (γράφω, whatever): ΠΟΝΟΣ.

Το κερασάκι στη τούρτα όμως δεν είναι οι διάφορες σωματικές μου καταρρεύσεις, αλλά η διαπίστωση πως την ίδια στιγμή που εγώ θα είμαι στο Βερολίνο για την ITB, στην Ελλάδα, και συγκεκριμένα στο Ελληνικό θα γίνεται η EnergyReS (8-11 Μαρτίου, ουσιαστικά δωρεάν για το κοινό), που πραγματικά με ενδιαφέρει πολύ περισσότερο. Βέβαια, έτσι κι αλλιώς για τουρισμό πάμε Βερολίνο....

Τώρα όμως έχω μια απορία, αν όχι περισσότερες. Γιατί σε όποιον λέω πως θα κάνω απονεύρωση, όλοι λένε το ίδιο πράμα: ‘Ωχ!!!’ Guys….μην μου λέτε τέτοια. Είπαμε, την Τετάρτη πετάω (καλά με βλέπω να πλακώνομαι στα ούζα για καταπραϋντικούς λόγους, ξέρετε εσείς....)!!! Θέλω να πω δηλαδή πως δεν βοηθάτε και πολύ. Για εμένα ο οδοντίατρος είναι όπως και ο σεξο-γιατρός αφροδισιολόγος. Επισέρχονται σε πολύ βασικά και προσωπικά μέρη του σωματός σου, και το αίσθημα ντροπής αναπόφευκτα είναι πανταχού παρών. Δεν είναι τυχαίο πως μπορεί ο μεγαλύτερος φόβος του άντρα είναι να μην ‘του’ πέσει, αλλά στους εφιάλτες μας βλέπουμε τα δόντια μας να πέφτουνε (συνήθως συμβολίζοντας το θάνατο). Βέβαια, υπηρετώντας του την πίστη μου στην ανάγκη μου να μην απογοητεύω κανένα, έχω μια εξήγηση, που φυσικά είναι λάθος, αλλά δεν βαριέσαι. Παρόλο που τα δόντια τα θεωρούμε οστά, και είναι τα μόνα εμφανή σε εμάς, χάρη σε αυτά μπορούμε και μιλάμε. Επίσης χάρη στον κύκλο που κάνουνε, έχουμε ήδη βιώσει την απώλεια τους, γεγονός που μας έχει στιγματίσει στη παιδική μας ηλικία (OK, μάλλον υπερβάλλω τώρα....). Έτσι, στο υποσηνείδητό μας, απώλεια των δοντιών, σημαίνει απώλεια του λόγου, αίσθημα κατωτερότητας και πως τέλος παντών κάτι δεν πάει καλά με τον οργανσιμό μας αφού αρχίζουμε και χάνουμε οστά!!!

Τέλος πάντων, δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι πως φοβάμαι μην αρχίσω σε 10, 15 χρόνια και γράφω τα ίδια για τους πνεύμονες και τα τσιγάρα....

Θα ανάψει κανείς τα φώτα επιτέλους ρεεεε;;;;

Όταν δημιουργείς μικρές φούσκες γύρω από τον εαυτό σου, νοητές ασπίδες που προστατεύουν τις ανασφάλειες σου, τις αλήθειες και τα ψέμματά σου, αποκόβεσαι, ευνουχίζεσαι και βαυκαλίζεσαι. Χάρη στον dot hacker, έμαθα για την ομιλία που έδωσε μια Ελληνο-αμερικάνα κοπέλα μαθησιακής διάνοιας στο Σικάγο. Δεν θα περιλήψω την ομιλία, είναι άδικο να κάνεις κάτι τέτοιο, απλά να πω ότι έχει κάποια αξία να τη παρακολουθήσεις για πολλούς και διαφόρους λόγους.

Ποιοί είναι αυτοί; Το μυστήριο του λόγου (τόσο προφορικύ όσο και γραπτού) που σου επιτρέπει να πεις κάτι σωστό με λάθος τρόπο, και κάτι λάθος με σωστό τρόπο. Η δυσκολία των ανθρώπων να προσλάβουν μια διαφορετική άποψη και η βίαια αντίδρασή τους. Η κατάργηση του τυπικού και η πρόκληση του διαφορετικού λόγου. Το θάρρος της ομιλήτριας. Ο ψυχαναγκαστικός διχασμός του νεόλληνα μεταξύ του αρχαιοελληνικού κληροδοτήματος και της νεότερης ιστορίας του. Το μπάσταρδο πάντρεμα του αρχαιοελληνικού πολιτισμού και της χριστιανικής παράδοσης σε ένα αμάγαλμα ιστορικών σκιών ακόμα και αναληθειών, πάντα κατευθυνόμενο για το ‘κοινό καλό’, από διάφορους ΄πατριώτες’. Η αναγνώριση της ιστορίας όχι ως χρονολόγιο γεγονότων, αλλά ως κατευθυνόμενη και υποκειμενική ερμηνεία αυτών, η επιλεκτική μνήμη αν θέλετε των κρατούντων. Η δύναμη του παρελθούντος (ή μήπως όχι;) σκοταδισμού.

Το κόλπο δεν είναι να συμφωνήσεις, ή ακόμη και να μπεις στη διαδικασία αντίκρουσης των λεγομένων της ομιλήτριας, άλλωστε αυτό δεν έχει τόσο σημασία. Σημασία έχει να έχεις τη ψυχική ισορροπία να την ακούσεις, και να τη καταλάβεις, να σεβαστείς το λόγο της. Αλλά εγώ συγκρατώ ένα ακόμη στοιχείο: πως ένας εκ των ρασοφόρων (θα τα δείτε και μόνοι σας) υπερασπίστηκε το δικαίωμα της ομιλήτριας στο λόγο με έντονο ύφος, ασχέτως αν αργότερα ακολούθησε μια εκ του ασφαλούς διδαχτική περί πηγών....

Υ.Γ. Που είσαι μπαρμπά-Γιάννη Σκαρίμπα να δεις τα παιδιά σου!

Το Link του σχετικού βίδεο: http://video.google.com/videoplay?docid=4101089653972769577&q=promethea