Νερό στο αυλάκι

Για τους σταυρούς που κουβαλάμε όλοι μας, απ’ όσο φαίνεται υπάρχει μια θεία, νονά, κουνιάδα πρόνοια, που μας προσέχει και μας δίνει αξία και νόημα. Συλλέγει τους σταυρούς, και τους βάζει όλους σε μια σειρά, τους συνδέει και τους διαμορφώνει σε ένα απίστευτα απλό σύνολο. Σε ένα πλέγμα, σε ένα ορθογώνιο ιστό. Διάφοροι μυωπικοί υπέρβαροι το λένε αυτό κοινωνία.

Και τότε είναι που έρχεται ο σκηνοθέτης και κάνει τη διαλογή. Το πλέγμα αρχίζει και παίρνει μορφή, αλλού μαζεύεται και αλλού απλώνεται, με λόφους και λακούβες πλέον να ορίζουν το τοπίο. Εμείς, σαν πρωτάρηδες από σχολή δραματική, μαζευόμαστε γύρω από το μεγάλο αρχιτέκτονα και παρακαλάμε για ένα ρόλο, ένα οποιοδήποτε ρολάκι, ακόμα και τη χειρότερη καρικατούρα, αρκεί να μας δοθεί η ευκαιρία να ανέβουμε στο σανίδι, σε μια παράσταση για τρελούς. Άλλος γίνεται συνταξιούχος, άλλος βιομήχανος, άλλος κοκάκιας καλλιτέχνης, άλλος εισοδηματίας, άλλος ανάπηρος για ζωή, άλλος εφοπλιστής, άλλος αγρότης, άλλος αφεντικό, άλλος δούλος. Όλοι στο ίδιο καζάνι, άλλα όχι στο ίδιο πιάτο.

Κι όμως, μπορεί να μην είναι οδυνηρή, αλλά είναι σίγουρα απογοητευτική και μίζερη η πίστη την οποία έχουμε στο σενάριο που μας δίνεται, η ανάγκη μας να δέσουμε σαν κομμάτια από ετερόκλητα παζλ. Είμαστε αυτό που μας φτιάχνουνε, και πολλοί από εμάς με πιστοποίηση κιόλας, σαν μαϊμού τσαντάκι που πουλάνε οι μαύροι. Μαθαίνουμε τα λόγια μας και υιοθετούμε τα ιδιώματά μας ακουλουθώντας πιστά τις οδηγίες και τις επιταγές μιας δύναμης άγνωστης αλλά μοιραία καταδικαστικής. Μαριονέτες, με μια ιδέα μονάχα να κρατά τα σκοινιά, και αυτή όχι τόσο ευχάριστη.

Οι δυνατότητες όμως είναι διαφορετικές. Η ζωή δεν έχει σενάριο, και δεν έχει σκηνοθέτη. Η μοίρα και η τύχη είναι έννοιες ευχάριστες μονάχα σαν ευφυολογήματα και όχι σαν πραγματικότητες που μας λυγίζουν. Όποιες και να είναι οι προδιαθέσεις, το περιβάλλον και το παρελθόν, η ζωή δεν είναι μια σκηνή που παίζεται μέχρι να πεθάνεις, αλλά ένας θυελλώδης αυτοσχεδιασμός, μια διαρκής αμφισβήτηση της ίδιας σου της ύπαρξης και σημασίας, μια ελαττωματική φωτοβολίδα σε ένα σκοτεινό ουρανό. Όποιος κάθεται και γράφει σενάρια και ρόλους για να τους μοιράσει, κάνει λάθος, αλλά αυτός που περιμένει ρόλο να αναλάβει είναι ακόμα χειρότερα, ευνουχισμένος από μόνος του, θλιβερός, νερό στο αυλάκι.

'I am the kind the guy who thinks it's funny that you can't get satellite TV on the moon.'
Me, myself and some fool in my head.

Σκατά στους τάφους τους

Στην διάρκεια των γιορτινών ημερών, είναι όμορφο και ίσως απελευθερωτικό κατά κάποιο τρόπο να στέλνουμε τις ευχές μας και να δίνουμε την αγάπη μας σε ανθρώπους που ούτε καν γνωρίζουμε αλλά με τους οποίους μοιραζόμαστε… μοιραζόμαστε κάτι. Στο πνεύμα λοιπόν το εορταστικό και για μερικούς άγιο, για κάποιο ανεξήγητο λόγο διαλέγω τους σεμνότυφους για αδερφές ψυχές στις οποίες θα ευχηθώ τα χρόνια πολλά και όλα τα σχετικά. Βέβαια, επειδή ακριβώς τα αίτια της επιλογής μου είναι ανεξήγητα, θα άξιζε να αναλώσω αμέτρητες στιγμές της ζωής μου αναζητώντας τες, αλλά γνωρίζοντας με, νιώθω σίγουρος πως κάτι τέτοιο θα ήταν απλά σαχλό.

Αλήθεια όμως τώρα, νιώθω πως οι σεμνότυφοι είναι αδικημένοι τα τελευταία χρόνια. Παλιά τους θυμάμαι που ήσαντε λίγοι, που με υπερηφάνεια διατηρούσανε τη γραφικότητά τους και με το συντηρητισμό και τις νευρώσεις τους δημιουργούσανε λοξούς κυματοθραύστες απέναντι στα εκτρώματα των χυδαίων. Άλλωστε, για ποιο άλλο λόγο υπάρχουν από τα βάθη της αιωνιότητας οι σεμνότυφοι από το να αντικρούουν τους εκ φύσεως αντίθετούς τους, τους χυδαίους που με ευκολία και απερισκεψία φλυαρούσαν και έγραφαν για μουνιά, πούστηδες, σκατά και μαύρες μαγιονέζες;

Δυστυχώς όμως, σαν παρωδία της μάχης μεταξύ του καλού και του κακού, η ισορροπία χάθηκε κάπου στη πορεία, και σαν κάθε καλή μόδα, έτσι και η μόδα των σεμνότυφων ξεχείλισε με μέλη, γέμισε με ποζέρια (ο ορθογράφος τραβάει ζόρια τώρα) και εν τέλει εκφυλίστηκε σε μια θλιβερή πραγματικότητα. Απλά οι σεμνότυφοι γινήκανε πάρα πολλοί και εξαπλώθηκαν σαν τη πανούκλα, στριμώχνοντας τους λίγους χυδαίους σε μια υγρή και σκοτεινή γωνία, ενώ στο διάβα τους μιλούνια τα αθώα θύματα των διαστροφικών τους ορέξεων. Πλέον κουβέντα δεν μπορείς να πεις, πόσο μάλλον σκέψη να κάνεις χωρίς να σου ορμήξουν οι λογοίς σεμνότυφοι, σαν αντί-ήρωες του Κάφκα, και αρχίσουν να λιτανίζουν και να ρίχνους κατάρες στέλνοντας την αθώα σου ψυχούλα σε ατέρμονα μονοπάτια μιζέριας και ενοχής.

Χάρη σε αυτές τις ορδές παρασιτικών πνευμάτων, οι λέξεις έχουν χάσει το νόημα τους και έχουμε επιτρέψει μια ακόμη φοβία στη καθημερινότητά μας (τι αντιπολιτευτικά όμορφη λέξη). Πλέον φοβάσαι να πεις ‘πούστης’ για να μην πειράξεις κανά gay, την ίδια ώρα που κάποιος ξεμωραμένος έχει μπερδέψει ξανά το μουνί με το αιδοίο, τη βρισιά με τη προσβολή και την αγάπη με το χέρι του. Υποτίθεται βλέπεις πως στερείται σοβαρότητας και βάθος πνεύματος ο λόγος σου, και η ύπαρξη σου ακόμη, άμα διανθίζεις τη σκέψη σου με ακάθαρτες λέξεις, λες και δεν είναι το σκατό που δίνει ζωή στο άγονο χώμα. Και δυστυχώς η βλακεία έχει συνέχεια, με τη δημιουργία των ταμπού. Αχ, αυτά τα ταμπού, που να αρκούσαν μονάχα για το επιτραπέζιο καλά θα ήταν, αλλά δυστυχώς τα έχουμε αφήσει και αιωρούνται ανάμεσα μας σαν παραμυθένια συννεφάκια φτιαγμένα τέλεια για να ‘ναι στο ύψος στο ματιών μας.

Σε αυτό το πλημμυρισμένο τοπίο σεμνοτυφίας, πνίγονται σκέψεις και επιπλέουν σκατά και τρύπιες καπότες. Αυτοί οι βδέλλες-άνθρωποι, οι σεμνότυφοι ντε, γιατρεύουν πληγές με ευχές και δημιουργούν το ένα σύμπλεγμα μετά το άλλο, κάνοντας τους νήσους του Σολομώντα να μοιάζουν με απλό περιδέραιο. Θλιμμένοι μου γεράκοι, δράκουλες της ψυχής και του πνεύματος, ευνουχισμένοι παιδιώθεν, πλέον γινήκατε τόσοι πολλοί που τα λιγοστά ερεθίσματα που υπάρχουν για τον εξαρτησιογόνο αυνανισμό σας δεν αρκούν ώστε το πύον του εγκεφάλου σας να δημιουργήσει ένα απόστημα αγέρωχο και υπέροχα κιτρινιάρικο, άξιο καρικατούρας. Σας τελειώσανε τα φρικιά, έγινε ρεζίλι και ο σινεμάς, δεν ξέρω πως τα καταφέρνετε και στη λογοτεχνία. Μα δε βλέπετε όμως, που στο θρίαμβό σας πάνω, χάσατε τα πάντα; Ρωτήστε όποιον βιολόγο θέλετε, και θα σας εξηγήσει με απόλυτη ειλικρίνεια και χωρίς καμία δόση χιούμορ ή χυδαιότητας πως όταν οι κυνηγοί εξαντλούν με επιτυχία τα θηράματά τους, τότε μένουν μονάχοι και πεθαίνουν της πείνας! Δεν είναι αστείο;

Για αυτό ανέραστοι μου σεμνότυφοι, θέλω να σας ευχηθώ χρόνια πολλά αλλά δεν πρόκειται. Στη περίπτωσή σας, για το καλό όλων μας, αρμόζει να σας ευχηθώ χρόνια λίγα. Ναι ρε! Χρόνια λίγα σκατο-λάμιες, τρύπιες καπότες, ξετιναγμένες πουτάνες! Σκατά στα μούτρα σας, που να σας πέσει η ψωλή και να γίνει λουκάνικο Φρανκφούρτης. Που να φάτε αυγά, και σκουλήκια να φυτρώσουν στα μάτια σας γελοία εκτρώματα του φασισμού και της απαίδευτης φαντασίας σας, χλιμίτζουρες νευρωτικοί! Στο διάολο να πάτε και πιο πέρα με τα μαλακισμένα σας δεσμά, βλαμμένα κωθώνια, που να σας καεί η σύνταξη!

Άντε και του χρόνου, πάντα τέτοια.

'Why wont anyone admit to checking out their turds?'
Me, myself and that other jerk in my head.

Κότες ρε! Κότες σας λέω. Άντε, φασιανοί έστω.

Ο δεξιός παιδί μου, είναι δεξιός. Δηλαδή και ο αριστερός, αριστερός είναι αλλά εξαγοράζεται φθηνότερα. Δεν είναι δικό μου, αλλά δεν θυμάμαι και ποιανού είναι. Τέλος πάντων, από ότι φαίνεται 2,995,494 συμπατριώτες μας δεν πτοηθήκαν από τη διπλή παραίτηση Τσιτουρίδη (αγαπούλα μου εσύ!) μέσα σε τρεισήμισι χρόνια και ξανακάνε τη Ρηγίλλης το πρώτο μαγαζί και για τη νέα σαιζόν. Μαθαίνω πως σιγά-σιγά η Χαριλάου Τρικούπη γίνεται μπουάτ (ζιβάγκο, φουλάρια, ξέρετε τώρα σύντροφοί μου), ενώ η Κουμουνδούρου παιδική χαρά (ωιμέ….).

Η μαγκιά πάντως φίλε μου δεν είναι ούτε η μέχρι στιγμής άδεια-φαντομάς, ούτε η ‘φιλοξενία’, ούτε καν η εισφοροδιαφυγή του πλέον αρμόδιου επί του θέματος υπουργού, ούτε φυσικά η επαίσχυντη καταπάτηση του δάσους (νομίζω στο λεξικό υπάρχει ακόμα), ούτε βέβαια η κομπίνα του νομοθέτη που επιτρέπει μονάχα φροντιστήρια και αναψυκτήρια (πάρε ένα παγουρίνο ρε φίλε!) στους πρόποδες του βουνού, ούτε η διορισμένη κόρη, ούτε ο υψηλότερος από τους πολεοδομικούς κανονισμούς μαντρότοιχος, τίποτα από όλα αυτά. Όχι, όχι συντρόφια, άλλη είναι η μαγκιά! Και για να σας βάλω να προβληματιστείτε (κλείστε όμως πρώτα το μάτι της κουζίνας), σας ερωτώ, έχετε ξανακούσει κανείς να παραιτείται Σαββατιάτικα; Κάτσε ρε φίλε, ώπα να πούμε! Ώπα είπα λέω! Σαββατιάτικα; Βάλτο στην ατζέντα σου πρώτο πράμα τη Δευτέρα. Ένα Σάββατο έχουμε κι εμείς, μη μας το χαλάς. Δηλαδή, άμα κάτσω κι ας πω με τη μαύρη καρδιά βγήκα το Σάββατο να διασκεδάσω, δε θα με πιστεύετε. Ένα θα σας πω μόνο. Για χάρη του Μαγγίνα ήμουν emo (Stabby, rip, stab, stab. Thanx crack) εκείνη τη βραδιά (κλαψ, κλαψ).

Επειδή όμως είμαι σίγουρος πως η αγωνία σας για το μάτι της κουζίνας δεν σας επέτρεψε να βρείτε το κόλπο, θα σας το πω εγώ. Μαγκιά σύντροφοι νεοφιλελευθεροκαπιταλιστές μου, ήταν το timing της παραίτησης, ακριβώς δηλαδή τη στιγμή που είχαν κλείσει τα θέματα για τις πρώτες εκδόσεις των Κυριακάτικων φύλλων, ώστε να μην προλάβουν οι συντάκτες τη παραίτηση, και συγχρόνως να μη φανεί πως ο φίλτατος Μαγγίνας την κάνει λαϊκά υπό το βάρος νέων ανακαλύψεων. Με άλλα λόγια, ο τρισμέγιστος πρωθυπουργός της χώρας έκανε ‘ντα’ τις εφημερίδες που του ‘παραιτήσαν’ τόσο γρήγορα τον αναλώσιμο υπουργάκο του. Όχι πως και οι τηλεοράσεις τα κατάφεραν καλύτερα, γιατί ποιος βλέπει τηλεόραση απόγευμα Σαββάτου εκτός από εμένα; Μάλλον λίγοι.

Για αυτό φίλοι μου κομμουνιστοιμπεριαλιστές, τιμή και δόξα στους Ρουσόπουλο και Καραμανλή. Τιμή και δόξα. Διότι έχουν καταφέρει και έχουν στήσει την καλύτερη παράσταση ever, διότι έχουν αναλύσει τον νεοέλληνα καλύτερα και από το Περάκη και το Ζερβό μαζί, διότι με τη χειραγώγηση των μέσων και την απαξίωση των ιδεών, πολύ απλά κάνουν ότι θέλουν όσο εμείς βαδίζουμε στα σκατά και χαμογελάμε. Τιμή και δόξα λοιπόν σύντροφοι αναρχοξεφτίλες μου! Τα ατομάκια είναι τα καλύτερα πρότυπά για τη γενιά μου!

'At this rate, Facebook will dominate internet in a few .... damn.'
Me, myself and that other moron in my head.

Μερικά Νούμερα

Ήλπιζε για το καλύτερο και τρέμε για το χειρότερο. Έτσι λένε διάφορα μυθιστορήματα, παιδικά παραμύθια και αποβλακωμένοι γέροι. Γενικά είναι μια καλή συμβουλή. Μια προτροπή για τον καθένα από μας που οι φίλοι μας θα χαρακτηρίζαν συνετό, πράο και σοφό. Πάντα θεωρούσα γελοίο κάποιον να σε λέει σοφό, αφού κάτι τέτοιο προδιαθέτει την ικανότητα του άλλου να αναγνωρίζει τη σοφία κάποιου άλλου, καθιστώντας τον ίδιο λογικά, πιο σοφό. Βέβαια από την άλλη είμαι ένα εγωκεντρικό καθίκι, και καλά θα κάνουν μερικοί να το καταλάβουν. Από την άλλη πολύ απλά δεν με απασχολούν τέτοια ζητήματα.

Πάντως άπό το λίγο που καταλαβαίνω είναι πως σπαταλάμε τις δυναμεις μας σε παιδικά νοσήματα, σε αδιάφορες στιγμές, κουραζόμαστε με διαφορές που ούτε καν διαφορετικούς δεν μας κάνουν. Δεν είναι αστείο άραγε; Δεν ξέρω, πολύ πιθανό να λέω και να κάνω μαλακίες. Θεμιτό. Αλλά να μην γινόμαστε και κολοκυθάδες ρε πούστη. Μη σας αφήνει ρε γαμώτο να σας κοιμίζει η θαλπωρή της ανασφάλειας. Πάντα υπάρχει μια εξήγηση. Πάντα μια υπάρχει μια λογική, κι ας μην βγάζει νόημα. Πάντα υπάρχει ένα πέπλο που τα συγκρατεί όλα σε μια όμορφη μα πολύπλευρη αρμονία, όοο κι ας μας εκνευρίζει.

100
91
84
81
72
69
58
44
37
38
42
21
28
12
7

Πάλι βλακείες λέω, ε;

Me at my very lowest

I try not to waste my time, or be a complete victim of my boredom. There are several occasions when I fail miserably. Sincerely, they are not several, but rather plenty. When I do so, more often I try not to impose myself on others. Again I fail at an even worse rate. However, when I am wasting my time on the curse within a curse, that is to say facebook, I prefer to take quizzes and stuff rather than bothering my friends or fueling their neurosis. After all, quizzes and tests make me feel rather comfortable, because I tend to score better than others. Then again it makes me feel sad 'competing' (no real competition obviously, I just have no life) with retards. No offense. Although my low self esteem would prefer myself to be a fool among greats, rather than an above average among fools, as pathetic and miserable as bitching and criticizing can be, I just can't resist myself. Apologies.

Gosh. I think I just cracked myself.

'If men are from Mars and women from Venus, then there is something seriously wrong with evolution.'

Me, myself, and that other guy in my head.

Είμαι κάφρος

Έχω ένα φίλο, κι αυτός έχει ένα άλλο φίλο, ο οποίος γράφει τραγούδια. Αυτά τα τραγούδια, όλο για βόλτες λένε, πράμα περίεργο άμα σκεφθείς πως μένει Κυψέλη, όπου μόνο η υπομονή όσων ψάχνουν να παρκάρουν κάνει βόλτα. Εγώ όμως θέλω να κάνω μια άλλη βόλτα. Προς Ευελπίδων μεριά.

Πολλοί τη ξέρουν αυτή την ιστορία, αλλά μου αρέσει να επαναλβάνομαι. Κάπου στη τρίτη ή τέταρτη αναβολή για μια υπόθεση στη πολεοδομία, περίμενα με το πατέρα μου στο ποινικό του Πειραιά το νούμερο μου, και για να περάσει η ώρα καθόμουν και κοιτούσα τις εκδικάσεις. Θυμάμαι το θηλυκό τρίπτυχο της έδρας, όπως και μια μαλακισμένη υπόθεση τροχαίου, στο οποίο υπήρχε σαφής συνυπαιτιότητα αλλά χωρίς τη παρουσία κάποιου από τη τροχαία να αναλύσει και να εξηγήσει την έκθεση, δεν έβγαινε άκρη. Κι ενώ τέλος πάντων, τις σοβαρές υποθέσεις τις κρατούσαν για συζήτηση αργότερα, έρχεται κι ένας κακομοιράκος αλλοδαπός, κάθεται στο εδώλιο με ένα δικηγόρο πιο υποχωρητικό κι από την ελληνική εξωτερική πολιτική κι αρχίζει η εκδίκαση. Την κατηγορία δεν τη θυμάμαι, νομίζω χτύπησε μια ελαφρά με μηχανάκι για το οποίο δεν είχε άδεια. Δεν έχει σημασία.
Αυτό που έχει σημασία είναι πως στα επόμενα τρία λεπτά εξελίχθηκε μια αποκαλυπτική για εμένα πραγματικότητα. Ο αλλοδαπός (ας τον πούμε Χασάν προς τιμήν του φιλότιμου πλην ανασφάλιστου σοβατζή από τις διαφημίσεις του ΙΚΑ) απολογείτο όσο μπορούσε σαν κλαίουσα Παναγία όση ώρα ο δικηγόρος του συμφωνούσε με όσα έλεγε η έδρα. Έτσι με συνοπτικές διαδικασίες, και μια μαρτυρία πιο γρήγορη κι από το Σιμάο, ο Χασάν καταδικάστηκε σε 7 χρόνια κάθειρξη. Έφαγε εφτά χρονάκια σε 3 λεπτά, δηλαδή 2,3 χρόνια το λεπτό, ή αλλιώς 14 μέρες, 4 ώρες και 48 λεπτά για κάθε δευτερόλεπτο εκδίκασης. Δεν είναι και λίγο πράμα έτσι;
Ε λοιπόν, αν και εντυπωσιασμένος και λίγο τρομαγμένος ('εδώ ο κόσμος τον τρώει στα αλήθεια'), ένιωθα ευτυχής. Ένιωθα ευτυχής γιατί γύρω μου μοιραζόντουσαν τα χρόνια φυλάκισης λες και ήταν στραγάλια, γιατί μέχρι να πας για ένα κατούρημα καποιανού η τύχη είχε διαβαστεί και ξαναγραφτεί. Ευτυχής, γιατί ήξερα πως αυτό δεν θα συνέβαινε σε εμένα. Ευτυχής γιατί μπροστά μου ξετυλιγόταν το θέατρο του παραλόγου και φιλοσοφίες, ιδέες και αξίες πεταγόντουσαν στο κάδο των αχρήστων. Έτσι απλά. Όπως τα λέγαμε με τον Π και τον Δ πριν τον γαβρουά, όλα είναι σχετικά. Δεν είναι μονάχα τι βλέπεις αλλά και από ποια γωνία το κοιτάς, και πως το κοιτάς. Πόσες φορές έχουμε νιώσει καλύτερα για τον εαυτό μας βλέποντας κακομοίρηδες και μίζερους ανθρώπους τόσο γύρω μας όσο και στη τηλεόραση; Μπορεί να ακούγεται παράξενο, αλλά η εμμονή μου με το ακροατήριο των δικαστηρίων είναι περισσότερο από εκείνες από τις ανομολόγητες στιγμές που είμαστε απάνθρωποι, αφάνταστα εγωιστές και καθίκια. Αλλά έτσι είναι τα πράματα, μεγάλο σχολείο τα δικαστήρια τελικά.
Το πρόβλημα όμως είναι πως κανείς δεν θέλει να έρθει μαζί μου. Και να φαντασθείς πως είναι και τσάμπα!

'I demystified life through cynicism when I was sixteen. I then reverted to alcohol to bring the mystery back. It still eludes me to this day.'
Me, myself and that other dude in my head.

Μη φοβάστε

Σκεφθείτε μια στιγμή που μετανιώνετε. Άμα σας είναι πολύ επώδυνο, σκεφθείτε, θυμηθείτε μια άλλη, μια πιο αναίμακτη αν προτιμάτε. Και ύστερα χαμογελάστε. Τι χειρότερο μπορεί να σας συμβεί;

Μάνα! Καρμπονάρα!

Στα πλαίσια της σωτηρίας του κόσμου, της κοινωνίας των πολιτών και ίσως τη συμμετοχική δημοκρατία, δημιουργήθηκε μια νέα πρωτοβουλία, αυτή τη φορά με αφορμή τα νέα τιμολόγια της ΔΕΗ. Πιο συγκεκριμένα με εφαλτήριο το νέο ΙΝΚΑ (τι απέγινε το παλιό προσωπικά δεν έχω καταλάβει), και με συμμάχους τους ιππότες της ελλειπτικής τραπέζης, τους bloggers (ή μπλόκερς όπως τους λέει συγγενικό μου πρόσωπο), οι πολίτες καλούνται να κατεβάσουν το διακόπτη του γενικού για 15 λεπτά στις 12:00 το μεσημέρι του Σαββάτου της 15ης Δεκεμβρίου. Μπράβο τα παλικάρια, τύφλα να έχει το αντάρτικο.

Με άλλα λόγια, καλούμαστε να διαμαρτυρηθούμε απέναντι σε μια ανώνυμη εισηγμένη στο χρηματιστήριο εταιρεία η οποία ζητεί από τη Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας (ΡΑΕ) να αυξήσει τα τιμολόγια της. Καλούμαστε να διαμαρτυρηθούμε επειδή μια τέτοια κίνηση θα επιβαρύνει σημαντικά τη τσέπη μας. Το νέο ΙΝΚΑ σε ένα delirium καταγγελιών, αιτιάσεων, προτάσεων και άλλα τέτοια, μας υπενθυμίζει το σκοπό της ΡΑΕ, στο πλαίσιο της οποίας είναι και η προστασία του καταναλωτή και η μείωση του κόστους. Όλα ωραία μέχρι εδώ. Όμως το ανήσυχο δεν είναι οι προθέσεις του Υπουργείου Ανάπτυξης που επιθυμεί στην ουσία το τιμολογιακό άνοιγμα της αγοράς για τους ιδιώτες, οι διοικητικές αδυναμίες της ΔΕΗ και τα παρασκηνιακά παιχνίδια του χρηματιστηρίου, αλλά οι προθέσεις οι δικές μας, των καταναλωτών.

Το πραγματικά ανήσυχο, είναι η αύξηση της καταναλώμενης ανά κάτοικο ενέργειας κατά 48,9% σε 12 μόλις χρόνια (1994-2006), όπως φυσικά και το ρεκόρ κατανάλωσης το τελευταίο καλοκαίρι τόσο στο φορτίο αιχμής όσο και στους διάφορους σχετικούς μέσους όρους (ώρες με ζήτηση άνω των 9000 MW, και τα λοιπά). Αυτό που έχει ενδιαφέρον, είναι πως η Ελλάδα στην Ευρώπη των 27, έχει το φθηνότερο ρεύμα μετά τη Βουλγαρία και τη Λιθουανία (τιμές προ φόρων 2006), αλλά αυξάνει τη τιμή του ρεύματος 'πιο γρήγορα' από τους εταίρους της Ευρώπης των 12, αλλά 'πιο αργά' από το γενικό της δείκτη τιμών καταναλωτή. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι πως ο cappucino σε μια συνηθισμένη καφετέρια έχει 4 ευρώ, και στην Ιταλία έχει 1 με 1,5 ευρώ. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι πως η καταναλωτική δύναμη του Έλληνα στην Ευρώπη των 15 ξεπερνά μονάχα αυτή των Πορτογάλων, οι οποίοι οι κακομοίρηδες καταφέρνουν και μας κλέβουν την αντίστοιχη (πάλι στην Ευρώπη των 2 δύο πρώτων ταχυτήτων...) αρνητική πρωτιά στα ωρομίσθια (στοιχεία 2003, διότι οι Ελληνικές κυβερνήσεις ελέω απογραφής δεν μπορούν πλέον να υπολογίσουν ούτε πόσο κάνει 0+0). Τέλος στα πολλά άλλα που έχουν ενδιαφέρον, είναι πως στους 15 ευρωπαίους, είμαστε η χώρα με το δεύτερο μεγαλύτερο λόγο ενεργειακής έντασης (περιλαμβάνει όλες τις ενεργειακές ανάγκες, όχι μόνο τον ηλεκτρισμό) προς ΑΕΠ, παρόλο που στο διάστημα 1996-2004 ο συγκεκριμένος λόγος μειώθηκε κατά 13%.
Με λίγα και απλά λόγια λοιπόν, πληρωνόμαστε λιγότερα από όσα ξοδεύουμε, με αποτέλεσμα τον πρωταγωνιστικό ρόλο του δανεισμού, που με τη σειρά του οδηγεί σε πλασματική αύξηση του ΑΕΠ και των ρυθμών ανάπτυξης. Α, και γαμάμε τη Πορτογαλία σε οποιοδήποτε άθλημα, κανονική ή οικονομικό. Δεν τα λέω εγώ, το Κόμμα τα λέει, και τα παιδιά κάτι ξέρουν. Ακόμη μελετάνε να διαμορφώσουν την θεωρητική τους απάντηση στην αποτυχία του 'υπαρκτού σοσιαλισμού'. Αλλά μέχρι οι σύντροφοι να το βρούνε το θεματάκι, το συμπέρασμα είναι πως καλώς ή κακώς το ρεύμα δεν συμμετείχε τόσο πολύ όσο κάποιος θα περίμενε στη κατάρα της ακρίβειας, με αποτέλεσμα οι Έλληνες καταναλωτές να ξοδεύουνε το ρεύμα αλόγιστα και απερίσκεπτα, αδιαφορώντας από που έρχεται (ας μην ξεχνάμε τα ενεργειακά γκέτο της Μεγαλόπολης και της Κοζάνης και το αρνητικό ενεργειακό ισοζύγιο της χώρας), πως παράγεται (βλέπε λιγνιτωρυχεία) και πως έρχεται (ιδιομορφία ορεινής και νησιωτικής γεωμορφίας). Η μεγάλη ειρωνεία φυσικά είναι η πρόσφατα αυξημένη περιβαλλοντική συνειδητοποίηση του Έλληνα (άλλο παραμύθι αυτό) η οποία όμως μπροστά στην άνεση του κλιματιστικού, των αναμένων λαμπτήρων και της διαρκώς ανοιχτής τηλεόρασης, μάλλον χωλαίνει.
Αυτό που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι πως εν αντιθέσει με την αγορά τηλεπικοινωνιών που η απελευθέρωση της αγοράς έφερε πτώση των τιμών (και φυσικά αποκάλυψη της χρόνιας κλοπής του ΟΤΕ), η εγχώρια αγορά ρεύματος δεν μπορεί να προσφέρει κάτι τέτοιο με τα ισχύοντα τιμολόγια. Δηλαδή, αγαπητές κυρίες και κύριοι, επειδή τα ιδιωτικά κεφάλαια δεν μπορούν να πάνε στη ΡΑΕ και να ζητήσουν αύξηση τιμολογίων, το κάνει η ΔΕΗ για πάρτη τους. Δηλαδή, αγαπητές κυρίες και κύριοι, διαμαρτυρόμαστε για λάθος λόγο. Το θέμα δεν είναι η εν γένει φυσιολογική υπό το πρίσμα της παραπέουσας ελληνικής οικονομίας αύξηση, αλλά τα κίνητρα πίσω από αυτή. Και όσο αναφορά τους καταναλωτές, καλό θα ήταν να αδράξουν τη συγκυρία και να αναλογισθούν πόσο μπορούν να περιορίσουν τα ενεργειακά τους κόστη. Διότι συγνώμη, αλλά είναι λίγο μαλακία να κατεβάσεις το γενικό για 15 λεπτά (άμα καταφέρεις να ξυπνήσεις και να το θυμηθείς) και μετά να τον ανεβάσεις μόνο και μόνο για να βαράει πάλι υπερωρίες ο μετρητής σου.
Αυτό που θέλω να πω, είναι πως ένοχη δεν είναι ούτε η ΔΕΗ, ούτε η ΡΑΕ. Ένοχος είναι ο καταναλωτής ο οποίος και φθηνό ρεύμα θέλει, και καθαρότερο περιβάλλον, και να έχει ανοιχτές όλες τις συσκευές όποτε θέλει. Ένοχος είναι ο καταναλωτής ο οποίος τα βάζει με το κράτος και τις ΔΕΚΟ, αλλά δεν κάνει τίποτα για το συμφέρον του. Ένοχος είναι ο καταναλωτής του οποίου η οργή και η αγανάκτηση κατευθύνονται από τα μέσα μαζική αποβλάκωσης. Ένοχος είναι ο καταναλωτής ο οποίος προτιμά να τον κλέβουν με στυλ. Ένοχος είναι ο καταναλωτής που προτιμά το κράτος πατερούλης-χωροφύλακας και ευνουχίζει τη νοημοσύνη του. Ένοχος είναι ο καταναλωτής που προτιμά τα δωροδάνεια από την αποταμίευση. Ένοχος είναι ο καταναλωτής που και θέλει να πηγαίνει με αμάξι στο κέντρο, αλλά δεν θέλει καυσαέριο ούτε όλους τους υπολοίπους να πηγαίνουν στο κέντρο. Ένοχος είναι ο καταναλωτής ο οποίος κρύβεται πίσω από μαζικές αντιδράσεις-φωτοβολίδες του κώλου, και είναι ανήμπορος να διεκδικήσει τίποτα σε προσωπικό επίπεδο.
Για αυτό αντί να κατεβάζουμε το διακόπτη κι άλλα τέτοια κουλά, ας σηκώσουμε το διακόπτη του μυαλού μας και ας κοιτάξουμε να μειώσουμε την ενεργειακή μας ζήτηση-σπατάλη που μόνο καλό μπορεί να μας κάνει. Ας κοιταχτούμε λίγο στο καθρέφτη κι ας αναλάβουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν. Ας λογικευτούμε λίγο και ας προσπαθήσουμε πρώτα σε προσωπικό επίπεδο να προσαρμοσθούμε και μετά να αρχίσουμε τα αλληλέγγυα και τις κινητοποιήσεις. Ας σοβαρευτούμε λίγο επιτέλους.

Τελικά, το κλασσικό σύνθημα 'όταν σταματάει το ρεύμα τελειώνει ο πολιτισμός σας', όχι μόνο δεν είναι επίκαιρο, αλλά είναι και αδόκιμο. Δυσκολεύομαι να διακρίνω τον πολιτισμό του κακομαθημένου.

Υ.Γ.1 Για όσους δεν θυμούνται βασικά μαθηματικά, 0+0=14. Επίσης οξυδερκείς επιστήμονες της Αγγλίας διαπίστωσαν πως 2+2=5.
Υ.Γ.2 Η φωτογραφία είναι από θανατηφόρο εργατικό ατύχημα σε ορυχείο λιγνίτη.
Υ.Γ.3 Δεν μπορώ να συγκρατηθώ: Το emo-κράτος της Γλυφάδας. Ανυπομονώ να δω τις κλούβες.

'Spicy food has the insane property to taste twice within 8 hours but in different places.'

Me, myself and that other guy in my head.

Και όταν βρέχει, ψηλά το κεφάλι!

Εγώ, εσύ κι άλλοι. Δεν είμαστε μονάχοι στη γειτονιά μας, όποια κι αν είναι αυτή. Κάθε άλλο. Αλλά ακόμα και η επιθυμία μας να κάνουμε το σωστό για τους υπολοίπους, προδίδει την προσωπική μας ανάγκη μας να είμαστε καλύτεροι στο δικό μας σύστημα αξιών, στη δική μας σφαίρα, στη δική μας αφελής διαδρομή. Ακόμα και το λάθος να κάνεις για τους σωστούς λόγους, ακόμη και τότε κάπου, σε κάποια ιδέα έχουμε κάνει το σωστό, όχι για εσένα, όχι για τους υπολοίπους, αλλά για εμάς. Η προσωπική ευτυχία, η αξιοπρέπεια, η τιμή, όσο και ιδιοτελή και αν είναι, είναι συγχρόνως με ένα τρόπου καθόλου μαγικό, μα απλά λογικό, τα κίνητρα και τα μέσα μαζί για τη αεναή σύνθεση και αποσύνθεση ενός αραχνοΰφαντου ιστού. Ας μη γελιόμαστε, ακόμα και οι μεγαλύτερες θυσίες που κάνουμε, είναι από προσωπικό συμφέρον. Μάλλον επειδή το να κάνουμε το σωστό μας κάνει ευτυχείς, ακόμη και όταν πληγωνόμαστε. Είναι μια περίεργη ιστορία.
Ίσως να υπάρχει η εξαίρεση, ίσως για λίγες φορές. Αλλά σχεδόν πάντα έτσι πρέπει να είναι τα πράματα.

'If I were bipolar I would be content; half of me is a great listener and the other half just can't stop blabbing.'
Me, myself and that other dude in my head.

Όχι ακόμα....

Μόλις έστειλα το (πολύ rough) draft της πτυχιακής μου. Απίστευτο κι όμως αληθινό, κατάφερε και είναι ακόμα χειρότερη από τις 2 προηγούμενές μου. Στο δωμάτιο μου κάτι μυρίζει σαν πεθαμένο κουνάβι και νομίζω πως είναι ένα πεθαμένο κουνάβι. Εχθές έλαβα ένα memo από το νεφρό μου το οποίο έλεγε: 'Μα καλά δεν έχει παρατηρήσει πως το κάτουρό σου μυρίζει σαν Nescaffe;' Όσο για τους πνεύμονές μου, ήδη έχουν καταθέσει τα απαραίτητα δικαιολογητικά για διαζύγιο. Και οι δύο. Κι ακόμα δεν άρχισε ο κύκλος των διορθώσεων.

Με πολύ αγάπη, Ιάσονας.

'.................................................'
Harpo Marx on the meaning of life, universe, and all that matters.