Είμαι κάφρος

Έχω ένα φίλο, κι αυτός έχει ένα άλλο φίλο, ο οποίος γράφει τραγούδια. Αυτά τα τραγούδια, όλο για βόλτες λένε, πράμα περίεργο άμα σκεφθείς πως μένει Κυψέλη, όπου μόνο η υπομονή όσων ψάχνουν να παρκάρουν κάνει βόλτα. Εγώ όμως θέλω να κάνω μια άλλη βόλτα. Προς Ευελπίδων μεριά.

Πολλοί τη ξέρουν αυτή την ιστορία, αλλά μου αρέσει να επαναλβάνομαι. Κάπου στη τρίτη ή τέταρτη αναβολή για μια υπόθεση στη πολεοδομία, περίμενα με το πατέρα μου στο ποινικό του Πειραιά το νούμερο μου, και για να περάσει η ώρα καθόμουν και κοιτούσα τις εκδικάσεις. Θυμάμαι το θηλυκό τρίπτυχο της έδρας, όπως και μια μαλακισμένη υπόθεση τροχαίου, στο οποίο υπήρχε σαφής συνυπαιτιότητα αλλά χωρίς τη παρουσία κάποιου από τη τροχαία να αναλύσει και να εξηγήσει την έκθεση, δεν έβγαινε άκρη. Κι ενώ τέλος πάντων, τις σοβαρές υποθέσεις τις κρατούσαν για συζήτηση αργότερα, έρχεται κι ένας κακομοιράκος αλλοδαπός, κάθεται στο εδώλιο με ένα δικηγόρο πιο υποχωρητικό κι από την ελληνική εξωτερική πολιτική κι αρχίζει η εκδίκαση. Την κατηγορία δεν τη θυμάμαι, νομίζω χτύπησε μια ελαφρά με μηχανάκι για το οποίο δεν είχε άδεια. Δεν έχει σημασία.
Αυτό που έχει σημασία είναι πως στα επόμενα τρία λεπτά εξελίχθηκε μια αποκαλυπτική για εμένα πραγματικότητα. Ο αλλοδαπός (ας τον πούμε Χασάν προς τιμήν του φιλότιμου πλην ανασφάλιστου σοβατζή από τις διαφημίσεις του ΙΚΑ) απολογείτο όσο μπορούσε σαν κλαίουσα Παναγία όση ώρα ο δικηγόρος του συμφωνούσε με όσα έλεγε η έδρα. Έτσι με συνοπτικές διαδικασίες, και μια μαρτυρία πιο γρήγορη κι από το Σιμάο, ο Χασάν καταδικάστηκε σε 7 χρόνια κάθειρξη. Έφαγε εφτά χρονάκια σε 3 λεπτά, δηλαδή 2,3 χρόνια το λεπτό, ή αλλιώς 14 μέρες, 4 ώρες και 48 λεπτά για κάθε δευτερόλεπτο εκδίκασης. Δεν είναι και λίγο πράμα έτσι;
Ε λοιπόν, αν και εντυπωσιασμένος και λίγο τρομαγμένος ('εδώ ο κόσμος τον τρώει στα αλήθεια'), ένιωθα ευτυχής. Ένιωθα ευτυχής γιατί γύρω μου μοιραζόντουσαν τα χρόνια φυλάκισης λες και ήταν στραγάλια, γιατί μέχρι να πας για ένα κατούρημα καποιανού η τύχη είχε διαβαστεί και ξαναγραφτεί. Ευτυχής, γιατί ήξερα πως αυτό δεν θα συνέβαινε σε εμένα. Ευτυχής γιατί μπροστά μου ξετυλιγόταν το θέατρο του παραλόγου και φιλοσοφίες, ιδέες και αξίες πεταγόντουσαν στο κάδο των αχρήστων. Έτσι απλά. Όπως τα λέγαμε με τον Π και τον Δ πριν τον γαβρουά, όλα είναι σχετικά. Δεν είναι μονάχα τι βλέπεις αλλά και από ποια γωνία το κοιτάς, και πως το κοιτάς. Πόσες φορές έχουμε νιώσει καλύτερα για τον εαυτό μας βλέποντας κακομοίρηδες και μίζερους ανθρώπους τόσο γύρω μας όσο και στη τηλεόραση; Μπορεί να ακούγεται παράξενο, αλλά η εμμονή μου με το ακροατήριο των δικαστηρίων είναι περισσότερο από εκείνες από τις ανομολόγητες στιγμές που είμαστε απάνθρωποι, αφάνταστα εγωιστές και καθίκια. Αλλά έτσι είναι τα πράματα, μεγάλο σχολείο τα δικαστήρια τελικά.
Το πρόβλημα όμως είναι πως κανείς δεν θέλει να έρθει μαζί μου. Και να φαντασθείς πως είναι και τσάμπα!

'I demystified life through cynicism when I was sixteen. I then reverted to alcohol to bring the mystery back. It still eludes me to this day.'
Me, myself and that other dude in my head.