Αλήθεια όμως τώρα, νιώθω πως οι σεμνότυφοι είναι αδικημένοι τα τελευταία χρόνια. Παλιά τους θυμάμαι που ήσαντε λίγοι, που με υπερηφάνεια διατηρούσανε τη γραφικότητά τους και με το συντηρητισμό και τις νευρώσεις τους δημιουργούσανε λοξούς κυματοθραύστες απέναντι στα εκτρώματα των χυδαίων. Άλλωστε, για ποιο άλλο λόγο υπάρχουν από τα βάθη της αιωνιότητας οι σεμνότυφοι από το να αντικρούουν τους εκ φύσεως αντίθετούς τους, τους χυδαίους που με ευκολία και απερισκεψία φλυαρούσαν και έγραφαν για μουνιά, πούστηδες, σκατά και μαύρες μαγιονέζες;
Δυστυχώς όμως, σαν παρωδία της μάχης μεταξύ του καλού και του κακού, η ισορροπία χάθηκε κάπου στη πορεία, και σαν κάθε καλή μόδα, έτσι και η μόδα των σεμνότυφων ξεχείλισε με μέλη, γέμισε με ποζέρια (ο ορθογράφος τραβάει ζόρια τώρα) και εν τέλει εκφυλίστηκε σε μια θλιβερή πραγματικότητα. Απλά οι σεμνότυφοι γινήκανε πάρα πολλοί και εξαπλώθηκαν σαν τη πανούκλα, στριμώχνοντας τους λίγους χυδαίους σε μια υγρή και σκοτεινή γωνία, ενώ στο διάβα τους μιλούνια τα αθώα θύματα των διαστροφικών τους ορέξεων. Πλέον κουβέντα δεν μπορείς να πεις, πόσο μάλλον σκέψη να κάνεις χωρίς να σου ορμήξουν οι λογοίς σεμνότυφοι, σαν αντί-ήρωες του Κάφκα, και αρχίσουν να λιτανίζουν και να ρίχνους κατάρες στέλνοντας την αθώα σου ψυχούλα σε ατέρμονα μονοπάτια μιζέριας και ενοχής.
Χάρη σε αυτές τις ορδές παρασιτικών πνευμάτων, οι λέξεις έχουν χάσει το νόημα τους και έχουμε επιτρέψει μια ακόμη φοβία στη καθημερινότητά μας (τι αντιπολιτευτικά όμορφη λέξη). Πλέον φοβάσαι να πεις ‘πούστης’ για να μην πειράξεις κανά gay, την ίδια ώρα που κάποιος ξεμωραμένος έχει μπερδέψει ξανά το μουνί με το αιδοίο, τη βρισιά με τη προσβολή και την αγάπη με το χέρι του. Υποτίθεται βλέπεις πως στερείται σοβαρότητας και βάθος πνεύματος ο λόγος σου, και η ύπαρξη σου ακόμη, άμα διανθίζεις τη σκέψη σου με ακάθαρτες λέξεις, λες και δεν είναι το σκατό που δίνει ζωή στο άγονο χώμα. Και δυστυχώς η βλακεία έχει συνέχεια, με τη δημιουργία των ταμπού. Αχ, αυτά τα ταμπού, που να αρκούσαν μονάχα για το επιτραπέζιο καλά θα ήταν, αλλά δυστυχώς τα έχουμε αφήσει και αιωρούνται ανάμεσα μας σαν παραμυθένια συννεφάκια φτιαγμένα τέλεια για να ‘ναι στο ύψος στο ματιών μας.
Σε αυτό το πλημμυρισμένο τοπίο σεμνοτυφίας, πνίγονται σκέψεις και επιπλέουν σκατά και τρύπιες καπότες. Αυτοί οι βδέλλες-άνθρωποι, οι σεμνότυφοι ντε, γιατρεύουν πληγές με ευχές και δημιουργούν το ένα σύμπλεγμα μετά το άλλο, κάνοντας τους νήσους του Σολομώντα να μοιάζουν με απλό περιδέραιο. Θλιμμένοι μου γεράκοι, δράκουλες της ψυχής και του πνεύματος, ευνουχισμένοι παιδιώθεν, πλέον γινήκατε τόσοι πολλοί που τα λιγοστά ερεθίσματα που υπάρχουν για τον εξαρτησιογόνο αυνανισμό σας δεν αρκούν ώστε το πύον του εγκεφάλου σας να δημιουργήσει ένα απόστημα αγέρωχο και υπέροχα κιτρινιάρικο, άξιο καρικατούρας. Σας τελειώσανε τα φρικιά, έγινε ρεζίλι και ο σινεμάς, δεν ξέρω πως τα καταφέρνετε και στη λογοτεχνία. Μα δε βλέπετε όμως, που στο θρίαμβό σας πάνω, χάσατε τα πάντα; Ρωτήστε όποιον βιολόγο θέλετε, και θα σας εξηγήσει με απόλυτη ειλικρίνεια και χωρίς καμία δόση χιούμορ ή χυδαιότητας πως όταν οι κυνηγοί εξαντλούν με επιτυχία τα θηράματά τους, τότε μένουν μονάχοι και πεθαίνουν της πείνας! Δεν είναι αστείο;
Για αυτό ανέραστοι μου σεμνότυφοι, θέλω να σας ευχηθώ χρόνια πολλά αλλά δεν πρόκειται. Στη περίπτωσή σας, για το καλό όλων μας, αρμόζει να σας ευχηθώ χρόνια λίγα. Ναι ρε! Χρόνια λίγα σκατο-λάμιες, τρύπιες καπότες, ξετιναγμένες πουτάνες! Σκατά στα μούτρα σας, που να σας πέσει η ψωλή και να γίνει λουκάνικο Φρανκφούρτης. Που να φάτε αυγά, και σκουλήκια να φυτρώσουν στα μάτια σας γελοία εκτρώματα του φασισμού και της απαίδευτης φαντασίας σας, χλιμίτζουρες νευρωτικοί! Στο διάολο να πάτε και πιο πέρα με τα μαλακισμένα σας δεσμά, βλαμμένα κωθώνια, που να σας καεί η σύνταξη!
Άντε και του χρόνου, πάντα τέτοια.
Me, myself and that other jerk in my head.
No comments:
Post a Comment