Νερό στο αυλάκι

Για τους σταυρούς που κουβαλάμε όλοι μας, απ’ όσο φαίνεται υπάρχει μια θεία, νονά, κουνιάδα πρόνοια, που μας προσέχει και μας δίνει αξία και νόημα. Συλλέγει τους σταυρούς, και τους βάζει όλους σε μια σειρά, τους συνδέει και τους διαμορφώνει σε ένα απίστευτα απλό σύνολο. Σε ένα πλέγμα, σε ένα ορθογώνιο ιστό. Διάφοροι μυωπικοί υπέρβαροι το λένε αυτό κοινωνία.

Και τότε είναι που έρχεται ο σκηνοθέτης και κάνει τη διαλογή. Το πλέγμα αρχίζει και παίρνει μορφή, αλλού μαζεύεται και αλλού απλώνεται, με λόφους και λακούβες πλέον να ορίζουν το τοπίο. Εμείς, σαν πρωτάρηδες από σχολή δραματική, μαζευόμαστε γύρω από το μεγάλο αρχιτέκτονα και παρακαλάμε για ένα ρόλο, ένα οποιοδήποτε ρολάκι, ακόμα και τη χειρότερη καρικατούρα, αρκεί να μας δοθεί η ευκαιρία να ανέβουμε στο σανίδι, σε μια παράσταση για τρελούς. Άλλος γίνεται συνταξιούχος, άλλος βιομήχανος, άλλος κοκάκιας καλλιτέχνης, άλλος εισοδηματίας, άλλος ανάπηρος για ζωή, άλλος εφοπλιστής, άλλος αγρότης, άλλος αφεντικό, άλλος δούλος. Όλοι στο ίδιο καζάνι, άλλα όχι στο ίδιο πιάτο.

Κι όμως, μπορεί να μην είναι οδυνηρή, αλλά είναι σίγουρα απογοητευτική και μίζερη η πίστη την οποία έχουμε στο σενάριο που μας δίνεται, η ανάγκη μας να δέσουμε σαν κομμάτια από ετερόκλητα παζλ. Είμαστε αυτό που μας φτιάχνουνε, και πολλοί από εμάς με πιστοποίηση κιόλας, σαν μαϊμού τσαντάκι που πουλάνε οι μαύροι. Μαθαίνουμε τα λόγια μας και υιοθετούμε τα ιδιώματά μας ακουλουθώντας πιστά τις οδηγίες και τις επιταγές μιας δύναμης άγνωστης αλλά μοιραία καταδικαστικής. Μαριονέτες, με μια ιδέα μονάχα να κρατά τα σκοινιά, και αυτή όχι τόσο ευχάριστη.

Οι δυνατότητες όμως είναι διαφορετικές. Η ζωή δεν έχει σενάριο, και δεν έχει σκηνοθέτη. Η μοίρα και η τύχη είναι έννοιες ευχάριστες μονάχα σαν ευφυολογήματα και όχι σαν πραγματικότητες που μας λυγίζουν. Όποιες και να είναι οι προδιαθέσεις, το περιβάλλον και το παρελθόν, η ζωή δεν είναι μια σκηνή που παίζεται μέχρι να πεθάνεις, αλλά ένας θυελλώδης αυτοσχεδιασμός, μια διαρκής αμφισβήτηση της ίδιας σου της ύπαρξης και σημασίας, μια ελαττωματική φωτοβολίδα σε ένα σκοτεινό ουρανό. Όποιος κάθεται και γράφει σενάρια και ρόλους για να τους μοιράσει, κάνει λάθος, αλλά αυτός που περιμένει ρόλο να αναλάβει είναι ακόμα χειρότερα, ευνουχισμένος από μόνος του, θλιβερός, νερό στο αυλάκι.

'I am the kind the guy who thinks it's funny that you can't get satellite TV on the moon.'
Me, myself and some fool in my head.