να τα πιούμε;

αρχιμουνιά και πολλά καυλιά
πούτσα μου αρχόντικια
κι αρχή καλός μας πόνος
μια χαρά είναι και ο κώλος

αρχή που βγήκε ο χαζός
ψηλός και σπάστικος
στη χώρα να κυβερνήσει
και να μας κακογαμήσει

άγιος Jameson πίνεται
και στο λαιμό μας καταβρέχεται
από την Ιρλανδία
σ’ εις αρχόντισσα αηδία

βαστάει καπότα και καυλί
γλυκόπουτσα καμάρωτη
χαρτί και παλαμάρι
πήδα το κι εκείνο το παλλικάρι

το παλαμάρι πήδαγε
το μουνί το γλυκό το πήδαγε
και την κλειτορίδα τρίβει
άγιε μου καλέ μου Μπίλλυ

Κάτσε να πιείς και να ξαναπιείς
κάτσε το πόνο σου να αίσθανθεις
κάτσε - κάτσε να τραγουδήσεις
και να μας - και να μας καλογαμήσεις

MONEY

To ΜΟΝΕΥ, γνήσιο techno της νουάρ ποντιακής παράδοσης, είναι μια ιστορία από τα παλιά τοποθετημένη στο αόριστο μέλλον της μπαγκαζιέρας μιας XT 650 supermoto, εξιστορημένη με απόλυτη πιστότητα 95%. Πνευματική παρθενογέννηση του άστοργου Τάκη Σιδερίδη, καταδιώκει ευσυγκίνητους μπάτσους, βαποράκια με τσαγανό, πρώην παλαιστές με επιχειρηματικό μυαλό, νομάρχες σκέτους, ένας τραγικός διαγωνισμός ομορφιάς, ακόμη και ρώσους ελεύθερους σκοπευτές με οικογενειακά ζόρια, ενώ στο μάτι του αναγνώστη μια βαλίτσα με τηλεοπτικά κέρδη, ένα Luger περίστροφο, ένα ημι-αυτόματο PSG 1 και η φρέσκια πένα ενός πόντιου κόνδορα που ψάχνει να τραβήξει από την νεοελληνική έρημο χαρακτήρες και ήρωες με αντίτιμο λογικό. Υπάρχει και μια γυναίκα. Ορφανή. Το τέλος το γνωρίζετε καλά κι ας μη το αναγνωρίζετε, θέμα δικό σας και του ευσυνείδητου εξομολογητή σας , μα τη διαδρομή μέχρι εκεί σίγουρα δεν θα τη λησμονείσετε κι ας μην έχετε πληρώσει για το εισητήριό σας.

Το MONEY εκδίδεται σε σαμουά χαρτί 80γρ. και εξώφυλλο Modigliani 260γρ. χωρίς αυτιά από δύο σπονδυλωτούς φίλους της FORGERY PUBLICATIONS χάρη σε έναν τρίτο άσπονδο και τη χρηματοδότηση ακόμη περισσότερων. Διαβάζεται το χειμώνα στο λερναίο μετρό της Θεσσαλονίκης με κονιάκ με μια φλούδα πορτοκάλι και ηλεκτρονικό τσιγάρο, ενώ διατίθεται από κεντρικά βιβλιοπωλεία και περιφερειακούς φίλους προς 4 Ευρώ το αντίτυπο.  

Ο Άγιος Βασίλης διαβάζει ένα γράμμα

Καλέ μου Santa Claus,

Βασίλη με λένε γαμώτη μου, πότε θα το μάθετε ρε κωλόπαιδα

χαίρομαι τόσο πολύ που έχω την ευκαιρία να σου γράψω, το περίμενα τόσο καιρό γιατί ήταν μια πολύ δύσκολη χρονιά.

εγώ να δεις πως το περίμενα

δεν ξέρω άμα γνωρίζεις, αλλά εμείς στο Ελλάδα έχουμε πολλά προβλήματα. Κρίση, ύφεση, ανεργία, φτώχεια, χαράτσια, κρύο,

όχι και κρύο, εμένα με ρώτησες τι γίνεται εδώ πέρα;

αλλάξαμε και κυβέρνηση, δηλαδή θυρωρό αλλάξαμε, γιατί στην πραγματικότητα δεν ξέρουμε ποιος κάνει κουμάντο πια. Και να σου ξομολογηθώ και κάτι άγιε μου Βασίλη;

κατασκεύασμα του μάρκετινγκ είμαι, όχι εξομολογητής, τελείωνε

Υπάρχει και πολύς φόβος, πολύς φόβος καλέ μου Άγιο Βασίλη. Για αυτό για αυτά τα Χριστούγεννα,

ωχ, αρχίσαμε. Γυναίκα! Πιάσε την πιστωτική....

δεν θέλω να σου ζητήσω τα συνηθισμένα όπως τις άλλες χρονιές, ξέρεις, Playstation, μια Masseratti και δύο Ferrari, 10 σακιά αμύγδαλα, τρεις μουνάρες να γλείφονται για πάρτη μου, ένα κότερο με σαραντατέσσερα πανιά και τρεις πισίνες, μια LCD Plasma TFT 3D τηλεόραση ίσα με τον ταβάνι μου, τον μισό κατάλογου του IKEA, ομόλογα του δημοσίου, και ένα κινητό να μου ψήνει καφέ και να μου παίρνει τσιμπούκια μεταξύ άλλων.

του τα 'δωσα εγώ ποτέ όλα αυτά του αλήτη;

Όχι, για εφέτο δε θέλω, τίποτα από όλα αυτά, έχω γίνει πια οικονόμος.

σωωωωώπα, τι λες; επέστρεψες σε μαθήματα πολιτικής οικονομίας του Γυμνασίου;

Φέτος μάλιστα δεν θέλω κάτι.

Κι εγώ τι κάθομαι και διαβάζω τόση ώρα;

Φέτος χρειάζομαι. Φέτος χρειάζομαι κάποια πράματα.

...μικρή διακοπή για να ξύσει τα λευκότριχα αρχίδια του ο Μπίλυς... 

Ωχ, μπλέξαμε τώρα.

Πρώτον χρειάζομαι πετρέλαιο.

Άντε πάλι με το κρύο. Βάλε ξυλόσομπα. Ξεκίνα το αλκοόλ, με τους ρυθμούς που πάτε θα συμφέρει περισσότερο σε λίγο.

Εκτός κι αν προτιμάς να βάλω γκάζι τώρα που βρήκε και η Κύπρος μπόλικο, αλλά κι πάλι πρέπει να συγκαλέσω γενική συνέλευση και ποτέ δε βγαίνει η απαρτία, και χρειάζεται και το αρχικό κεφάλαιο, ίσως και κάποιο δάνειο και τώρα οι τράπεζες δε δίνουν ούτε χαρτάκι για τη σειρά προτεραιότητας. Καταλαβαίνεις.

Εγώ δεν καταλαβαίνω; Ακόμα χρωστάω για εκείνες τις ζωοτροφές για τους μαλακισμένους τους ταράνδους. Α, στο διάολο δηλαδή. Θα βάλω δόσεις για κάνα ελικόπτερο μου φαίνεται.

Δεύτερον, χρειάζομαι δουλειά.

......α, μη μου ζητάς και θαύματα τώρα, γαμώ τα παραισθησιογόνα σου, γαμώ.

Τρίτον, χρειάζομαι εκλογές.

Εκτός από πρεζάκι, είσαι και ανιστόρητος δηλαδή. Προχωρημένη περίπτωση. Θυμάσαι μωρέ μαλάκα καμμιά σελίδα της ιστορίας να γράφεται με εκλογές; Ε;

Τέταρτον, χρειάζομαι προσωπική, ψυχολογική, κοινωνική και να μη σου και υπαρξιακή ελευθερία. Ανάσα βρε αδερφέ, πως το λένε;

Εμένα μη με ρωτάς, δεν ξέρω από δαύτα. Μονάχα από δώρα, χριστουγεννιάτικα δέντρα, κάλτσες, αφίσες με αναψυκτικά. Αυτά ξέρω. Θέλεις; Αν όχι, πάμε παρακάτω. Στο κάτω κάτω τι νομίζεις πως έχω εγώ με αυτή τη κωλόγρια που έχω μπλέξει;

Τέλος πάντων, αρκετά σε κούρασα. Είμαι σίγουρος πως θα τα κατέφερεις. Σε ευχαριστώ πολύ καλέ μου Santa Claus.

Πραγματικά απορώ πως έβγαλε το σχολείο αυτός ο μαλάκας.

Ο Μπίλυς τσαλάκωσε το χαρτί και το πέταξε στο τζάκι για να ζεσταθεί, και έξυσε λίγο ακόμη τα γερασμένα του αρχίδια πριν προχωρήσει στο γράμμα της μικρής Γιαν από την Καντονία.

Αφιερωμένο σε όσους παίρνουν το ασανσέρ στο μετρό ενώ δεν το έχουν ανάγκηΑφιερωμένο σε όσους παίρνουν το ασανσέρ στο μετρό ενώ δεν το έχουν ανάγκη

Μωρή πουστάρα, ρε ανάποδο γαμώτο, ρε εκτόπλασμα της εξέλιξης, ρε θεομπαίχτη, ρε σκισμένη καπότα αφού δεν είσαι Α.Μ.Ε.Α. γιατί στερείς τον ανελκυστήρα από αυτούς που τον έχουν πραγματικά ανάγκη; Γιατί μωρή αμοιβάδα δεν παίρνεις όχι τις σκάλες, σιγά μη σου ζήταγα να βάλεις το ένα ποδαράκι 20 πόντους πιο πάνω από το άλλο, όχι βέβαια, αλλά τις κυλιόμενες, ρε βόδι με σκατά στο κεφάλι, τις κυλιόμενες γιατί δεν τις παίρνεις όπως όλοι οι άλλοι;

Και μη τολμήσεις να μου πεις πως είναι πιο γρήγορο, μη τολμήσεις να μου το πεις αυτό ρε σκατόψυχε, μη τολμήσεις ρε κουράδα καμηλοπάρδαλης, διότι πολύ απλά δεν ισχύει παλιο-καριόλη. Άμα δεν μου το ΄παιζες καμπόσος και είχες δοκιμάσει να συγχρωτιστείς με εμάς του υπολοίπους θα το 'ξερες μωρή πετούγια. Αλλά όχι! Εσύ, εκεί, να παίρνεις το ασανσέρ, γιατί γουστάρεις πολυτέλεια, αποκλειστικότητα, τσάμπα μαγκιά ενός καταπιεσμένου καταναλωτισμού. Α μωρή κουφάλα, και στο τάφο σου πεντελικό μάρμαρο θα σου βάλουμε, τα καλύτερα λεβέντη μου, τα καλύτερα κούκλα μου!

Α, μωρή κουφάλα, ρε εισαγόμενη πορδή, τα ίδια σκατά είσαι με τους πούστηδες τους ποδηλάτες που περνάνε με κόκκινο τα φανάρια, και τις λινάτσες τους οδηγούς που κάνουν κατάληψη στις πεζοδιαβάσεις, είσαι φτωχός μανίτσα μου, είσαι φοβερά φτωχός, αλλά δε βαριέσαι εμείς να 'μαστε καλά και εσύ να πας να γαμηθείς.

Θα σου 'ριχνα καμμιά κατάρα ρε πυτιριδιασμένο φακιόλι, μα κατάρες και ευχές δεν υπάρχουν, και έτσι κι αλλιώςτο κουνουπίδι που έχεις για μυαλό θα σου εξασφαλίσει μια πλειάδα φραγμένων αρτηριών, και ποιός ξέρει, μπορεί κάποτε να το έχεις όντως ανάγκη το ασανσέρ. Μαλάκα.

Απλήρωτοι λογαριασμοί

Του ζήτησα να προσπαθήσει περισσότερο, μα συνέχισε τη γκρίνια του. Πως δεν γίνεται να κρατήσει διαρκώς τον ίδιο ρυθμό για πάντα, πως οι απαιτήσεις είναι υπερβολικές, πως δεν είναι ευθύνη αλλά κατάρα. Μιλούσε και τα ξηροκάρπια διαρκώς απελευθερώντουσαν από τη στραβή του οδοντοστοιχία. Φώναξα τον κάπελα να του γεμίσει το ποτήρι με ότι διάολο έπινε τόση ώρα. Ήταν σειρά μου να κατσουφιάζω, να τον κερδίσω με την ενσυναίσθηση, να 'ρθω στο δικό του επίπεδο, ή τουλάχιστον να τον κάνω να το πιστέψει. 

Άρχισα να του λέω διάφορα που έμαθα από τα διαφημιστικά ιλουστρασιόν φυλλάδια, τα καλύτερα ψέματα των καλύτερων διαφημιστών και των καλύτερων διευθυντών marketing των καλύτερων προϊόντων των καλύτερων γραμμών παραγωγής των εταιρειών με την καλύτερη κοινωνική ευθύνη. Δεν ψάρωσε, τα ήξερε καλύτερα αυτά από τον καθένα, και εγώ το ήξερα αυτό, και μπορεί να το ήξερε πως ήξερα, μπορεί και όχι. Δεν είχαν σημασία τα ψέμματα, μόνο πως είχα καταφύγει σε αυτά, η σκακιέρα του διαλόγου μας είχε γεμίσει μπλόφες, ανάκατα με τον καπνό και τις αναθυμιάσεις των ποτών. Ουϊσκια, βότκες, γκαζόζες νατρίου, αμόλυβδη, κοκτέηλ πλουτωνίου με σάλια ιγκουάνα, χυλός γρανίτη. Έπρεπε να τον μεθύσω κι άλλο πριν προλάβω να μεθύσω εγώ. Γνωστό το κόλπο, μα επικίνδυνο, η πλάτη μου άρχισε να με προδίδει, να νοσταλγεί το βρώμικό μου κρεβάτι, τα μάτια μου έτσουζαν, τα δόντια μου έπεφταν και τα μαλλιά μου έστηναν αεροδρόμια για ξένα συμφέροντα.

Σε μια άσχετη στιγμή, τον ρώτησα την ώρα και γέλασε με την καρδιά του, με ευχαρίστησε αυτή η μικρή μου νίκη, μα δεν πίεσα. Πάντα είχα αυτό το πρόβλημα, όταν κατάφερνα -τις περισσότερες φορές από τύχη- να προκαλέσω κάποιο άνοιγμα, ένα ρήγμα, σπάνια το πίεζα να μεγαλώσει, σπάνια μοχθούσα να γκρεμίσω ολόκληρο τον τοίχο, σαν να περίμενα τα ανοίγματα να μεγαλώσουν μόνα τους και να κάνουν τους τοίχους να πέσουν από ντροπή. Συνεχίσαμε να λέμε βλακείες, ακόμη και να σχολιάζουμε τους γύρω, να πλάθουμε φανταστικές ιστορίες για αυτούς, τάχα μου πως κάποιος είναι δολοφόνος και μια χοντρή είναι ντίβα της όπερας που την καταδιώκει η κοντή παραπέρα για οικονομικές διαφορές από τον καιρό που ήταν και οι δύο πλύστρες. Συνέχεια με διόρθωνε, 'όχι, αυτό είναι λάθος', και έδινε τη δική του εκδοχή, σχεδόν πάντα πιο βαρετή. Περίεργο, ο πιο παλιός από τους θαμώνες να είναι και ο πιο βαρετός, τόσες και τόσες ιστορίες, μα όλες στο τέλος βαρετές. Ίσως να έφταιγε το αφηγητικό του στυλ. Το ταβάνι έσταζε στίχους ξεχασμένων ποιημάτων.

Μα το σταματήσαμε κι αυτό και καθίσαμε για λίγο σιωπηλοί σαν να 'μασταν φίλοι από χρόνια, χωρίς κουβέντα, χωρίς σπατάλη σημασιών. Σε κάποιες γωνιές του πλανήτη -παρόλο που το γαιωηδές του σχήμα δεν επιτρέπει γωνίες- τα φύλλα θρόιζαν, οι φούρνοι καπνίζανε και τα σίδερα έλιωναν σε δροσερά ρυάκια, μακριά, πολύ μακριά. Ανάμεσά μας βουβές λέξεις έπεφταν μαζί με την σκόνη, ορφανές από νόημα κι άλλες τέτοιες γραφικές μαλακίες. Αυτή τη φωτογραφική σιωπή τελικά τη διέκοψε εκείνος. Δεν το περίμενα. 

'Ξέρεις, πολλοί δε με βλέπουν με καλό μάτι.' 'Σώπα' του είπα και γέλασα χυδαία, μα δεν τον ενόχλησε ή τουλάχιστον έτσι πίστευα. Φαίνεται είχε ξεχάσει λίγο τις σκοτούρες του και ήταν πιο καλοσυνάτος από ότι συνήθως, μπορεί να τα κατάφερνα. Συνέχισε. 'Όλοι λένε τόσα και τόσα για μένα, λες και με ξέρουν από καιρό. Τρομερή ειρωνεία, ενώ εγώ τους ξέρω από καιρό. Χαζό ε; Μα κανείς δε καταλαβαίνει πως δεν αλλάζω, πως είμαι άνευρος, πως δε κάνω καμιά διαφορά, μα και χωρίς εμένα, πάλι δεν γίνεται να υπάρξει διαφορά. Με καταλαβαίνεις; Τι να καταλάβεις καημένε μου.'

Εγώ έγνεφα συνέχεια καταφατικά σαν πιθηκάκι, σκλαβάκι των ζωολογικών κήπων, λες και είχα βρεθεί στη θέση του χιλιάδες φορές, εκβιάζοντας γουλιά γουλιά την εμπιστοσύνη του, μα φυσικά γινόμουνα όλο και πιο γελοίος, πιο άτσαλος, μια σκέτη σπατάλη. Το σχέδιο της ενσυναίσθησης και του μεθυσιού είχε ξεπέσει και σκάσει σαν καρπούζι. Τα ρήγματα είχαν γίνει στόματα ανοιχτά, με κοφτερά και πεινασμένα δόντια που γυαλίζουν στο σκοτάδι. Είχα χάσει το παιχνίδι από τα αποδυτήρια. Έπρεπε τώρα να κάνω μια απεγνωσμένη αντεπίθεση, όλοι μπροστά, τα ρέστα μου, 4-2-4 (και όχι 3-3-4 παραδόξως, συζητήσιμο), να πετάξω ένα βαρύ ψηλό κορμί για τις κεφαλιές στο κέντρο της αντίπαλης άμυνας, έπρεπε τουλάχιστον να χάσω με στυλ. 'Μην τα παρατήσεις δικέ μου. Δεν γίνεται κι αλλιώς το ξέρεις. Μην τα παρατήσεις. Σκέψου το.' Προσπάθησα να τον κοιτάξω όσο πιο σοβαρά γίνεται, σαν ένας πατέρας που λέει στο παιδί του πως αυτός είναι τώρα ο άντρας του σπιτιού και έχει τώρα ευθύνες κι άλλα τέτοια βαρύγδουπα.

Ήπιε μια γερή γουλιά, και με κοίταξε απογοητευμένος. Όσο περνούσαν οι στιγμές, άρχισε να αλλάζει γκριμάτσες, να μαλακώνει, και τελικά κατάφερε να μου χαρίσει συγκατάνευση, σαν να ζήλευε την αφέλειά μου, λες και ήμουν ένα μικρό παιδί που είχε πει μια χοντράδα σε μεγαλύτερό του. 'Φυσικά και θα συνεχίσω μωρέ μαλάκα. Και, ναι, δε γίνεται αλλιώς, μα και γίνεται, είναι χάρη σε εμένα που δε γίνεται. Α, μωρή πορδή ... μη τα παρατάς, και μη τα παρατάς. Δε μπορώ να γκρινιάξω δηλαδή; Κωλοξενέρωτε εσύ και οι ερωτήσεις σου. Και καλά, οι απαντήσεις που δεν καταλαβαίνεις, μα και εσύ δεν καταλαβαίνεις ουτε τις ερωτήσεις σου. Ανόητε μικρούλη.'

Η συμπαντική μου ανησυχία τον είχε εκνευρίσει και πιθανόν να του είχε χαλάσει και τη βραδιά. Φώναξε τον οινοχόο και του ζήτησε τα πάντα εκτός από κρασί. Με κοίταξε ξανά λες και είχε βρει τυφλό κορόιδο στα χαρτιά και είχε όντως. 'Μαλάκα μου, εσύ κερνάς απόψε.'Ο Χρόνος δεν έχανε ποτέ την υπομονή του, μονάχα έτσι έδειχνε για να μην πληρώνει τον λογαριασμό. Στο κάτω, κάτω δεν ήταν ποτέ δικός του.

Επικίνδυνοι συμβολισμοί

Ο διορισμός της υπηρεσιακής κυβέρνησης δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, ο σχηματισμός της όσο κι αν καθυστέρησε, είναι μηχανιστικά εξυπηρετικός στη περιφρούρηση της ευρωζώνης και στη διατήρηση του γαλλο-γερμανικού διπόλου. Η αριθμητική της σύνθεση επιβεβαιώνει όχι μόνο την απελπισία του δικομματισμού και την πολιτική οξυδέρκεια του Γ. Καρατζαφέρη, αλλά και την αναγκαιότητα για πολλές διαγραφές, ιστορικές συναινέσεις, αντρίκια αντάρτικα προς λαϊκή τέρψιν και ενισχυμένες πλειοψηφίες για τα μέτρα που απαιτούνται να εφαρμοσθούν πριν οδηγηθούμε σε μια εκλογική αναμέτρηση η οποία θα στερείται αντι-μνημονιακού χαρακτήρα.

Ακόμα και ο πιο ψύχραιμος όμως, δυσκολεύεται να προσπεράσει τη συμμετοχή φασιστών στη μαιευτική αυτή κυβέρνηση. Σύμφωνοι, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχουν αποδείξει τα τελευταία 15 χρόνια πως δε διαφέρουν ουσιαστικά, ούτε στις πολιτικές κατευθύνσεις ούτε στην ηθική τους, όμως η συμμετοχή ακροδεξιών στοιχείων, πέραν των πολιτικών προεκτάσεων, ενέχουν και ενός βαθύτερου συμβολισμού που οξύνει τα επίπεδα του κύκλου ανοχής-τρομοκρατίας που βιώνει η κοινωνία, ιδιαίτερα μετά την οκτωβριανή επίθεση των ΚΝΑΤ στους δρόμους. Χαρακτηριστικότερη η περίπτωση του νέου Υπουργού Μεταφορών και Υποδομών, Μάκη Βορίδη. Πόσο μάλλον όταν αυτός ο συμβολισμός -σε συνδυασμό με την πολιτική εκτροπή του δημοψηφίσματος και τον διορισμό ενός τεχνοκράτη για πρωθυπουργό- συμπίπτει σχεδόν χρονικά με την επέτειο του Πολυτεχνείου. Κούφια ειρωνεία.

Αυτή, όπως και τόσα άλλα στον πολιτικό μας βίο, θρύβει σε συμβολισμούς αλλά κενή ουσίας ελέω της παρόδου του χρόνου και την αλλοίωση της κοινωνικής συνείδησης. Η αμερικάνικη πρεσβεία δεν αντιπροσωπεύει ουσιαστικά πια τίποτα, πόσο μάλλον στα χρόνια της κρίσης που η όποια εθνική κυριαρχία έχει εκχωρηθεί όχι σε αμερικάνικα συμφέροντα ή στο ελίτ αμερικάνικο κεφάλαιο, αλλά σε παγκόσμια οικονομικά κέντρα με επίκεντρο τους ευρωπαίους εταίρουςκαι τη μάχη του ευρώ. Μπορεί το κυρίαρχο διακύβευμα να μην έχει κάνει τόσο με την τοπολογία της εξουσίας, αλλά σίγουρα κανείς δε πρέπει να αγνοεί τη σύνθεσή της και τους εσωτερικούς της μηχανισμούς οι οποίοι στήνουν μαγαζιά στο νέο Ελ Ντοράδο.

Όλοι αυτοί οι ελληνικοί συμβολισμοί κανονικά δε θα έπρεπε να μας επηρεάζουν και να μας αποπροσανατολίζουν, να μας απασχολούν και να μας απορροφούν. Κανονικά. Όμως ακόμα και οι συμβολισμοί έχουν την σημασία τους, πόσο μάλλον σε μια αποσυνδεδεμένη και τρομοκρατημένη κοινωνία που κάθε μέρα που περνά βάλλεται ψυχολογικά, ηθικά και σωματικά. Η μελλοντική ιστορία της χώρας έχει λίγη σημασία μπροστά στις αντοχές και τις δυνάμεις των ανθρώπων που ζουν σε αυτή. Εκεί που άλλοι αναζητούν πολιτικές ευκαιρίες, μερίσματα εξουσίας και μικρές υποσημειώσεις στα βιβλία της ιστορίας, άνθρωποι που έχουν εκχωρήσει την ελευθερία τους και τις αξίες τους, πλέον βρίσκονται να διαπραγματεύονται την υγεία τους, ακόμα και την ζωή τους.

Ο χειμώνας που μπήκε με κρύο, σκληρούς ανέμους και ενοικιαστές να προβληματίζονται για το πετρέλαιό τους, θα είναι σίγουρα πιο σκληρός και πιο δύσκολος, ένας χειμώνας όπου οι υποχρεώσεις θα είναι πια αναγκαιότητες. Όμως όσο κι αν ηττόμαστε, όσο κι αν γίνεται η μαυρίλα συνήθειά μας, αυτό δεν πρέπει να επιτρέπει να ανοιχτούν οι πύλες της απελπισίας. Το βαρέλι δεν έχει ποτέ πάτο, μόνο ρωγμές. Ότι κι αν γίνει, όσες κυβερνήσεις κι αν αλλάξουν, όσο κι αν μεγαλώσει το χρέος, όσο κι αν μικρύνει, η μέρα θα εξακολουθεί να έχει 24 ώρες, τα βράδια θα εξακολουθούν να είναι κρύα και οι μέρες απατηλές, θα αρρωσταίνουμε και θα πεθαίνουμε, θα ερωτευόμαστε και θα γελάμε. Στις στάχτες των προσδοκιών μας όλα θα μπορούσαν να είναι καλύτερα, σίγουρα. Μα δεν είναι.

Έχουν σημασία όλα αυτά, και δεν έχουν. Όμως, εμείς είμαστε πιο σημαντική, η ακεραιότητά μας, η αξιοπρέπεια μας. Πιο σημαντικό είναι να μην φοβόμαστε. Είναι η ζωή μας και να μην επιτρέπουμε σε θλιβερούς μιντιοκράτορες, άνευρους γραφειοκράτες και φασιστοειδή να την ορίζουν. Εμείς την ορίζουμε, κανείς υβριστής και ματαιόδοξος. Αυτό εμπεριέχει και ευθύνες, μα κυριότερα μια δύναμη ασύγκριτη και φυσική, αδιαπραγμάτευτη, ανίκητη, άπιαστη. Η μεταπολιτευτική συναίνεση έχει χρόνια γίνει ανοχή και πλέον περνάει σε μια καινούρια φάση, αυτή της υποταγής και της μασκαρεμένης υποδούλωσης. Τα φύλλα της ιστορίας γεμίζουν, και οι τσέπες μας αδειάζουν, αλλά μπορούμε ακόμα, και για πάντα, να προστατεύσουμε τη συνείδησή μας και να την ακολουθήσουμε με την καρδιά μας μπροστάρη.

Paint it Black

Μου ζήτησαν να βάψω ένα δωμάτιο μαύρο, μα δε μου 'δωσαν πινέλα και μπογιές. Υπήρχε μια εξαιρετική ανακρίβεια στο όλο εγχείρημα, και έτσι άρχισα να καπνίζω με τις πόρτες και τα παράθυρα κλειστά. Υπολόγισα πως θα χρειαζόμουν πάνω από ένα φορτηγό τσιγάρα για να επιτύχω την απαραίτητη απόχρωση. Ξεκίνησα κάποια τηλέφωνα για να οργανώσω την όλη κατάσταση, επί πιστώσει πάντα. Τελικά την έχασα την εργολαβία, τώρα που το ξανασκέφτομαι ήταν αναπόφευκτο. Η καινοτομία μου παρεξηγήθηκε, ήταν βλέπεις πολύ μπροστά για την εποχή της αυτή η εξωτερίκευση του εγώ, πολύ πραγματιστική. Βέβαια, δεν κατάλαβα ποτέ γιατί ήθελαν ένα δωμάτιο μαύρο. Ούτε γιατί δε μου έδωσαν μπογιές. Ούτε στο κάτω κάτω γιατί επέλεξαν εμένα.

Έννοιες, έννοιες, έγνοιες

Εθνική ντροπή είναι η διόγκωση του εθνικού χρέους και η διαιώνισή του με συνεχείς αφαιμάξεις των χαμηλότερων οικονομικών κλιμακίων, και όχι η ματαίωση μιας στρατιωτικής παρέλασης. Εθνική ντροπή είναι η διεθνής επαιτεία και η ευρωπαϊκή επιτροπεία και όχι η απαξίωση των προσώπων που μας έφεραν ως εδώ. Εθνική ντροπή είναι να πανηγυρίζεις τα γκολ του Νίνη και τα ντοπέ μετάλλια του Δήμα αλλά να μην αφήνεις σε ένα αλβανόπουλο να κρατήσει την ελληνική σημαία – χάρισμά σας.

Εθνική προδοσία είναι οι χούντες του Μεταξά και των συνταγματαρχών, και όχι η εθνική αντίσταση και η σύγχρονη λαϊκή πάλη. Εθνική προδοσία είναι η στηλίτευση ιδεών και θεσμών από την ολιγαρχία της μεταπολίτευσης και όχι η λαϊκή αυτοκυριαρχία, είναι ο κατασταλτικός αυταρχισμός του κράτους και όχι η λαϊκή έκφραση. Εθνική προδοσία είναι ο μεγαλοϊδεατικός ιμπεριαλισμός, η παράδοση στους Γερμανούς, η παράδοση στους Άγγλους, η παράδοση στους Αμερικάνους, η παράδοση στους 'νταβατζήδες', η παράδοση στην τρόικα, και όχι η αντίσταση και η αντίδραση. Εθνική προδοσία είναι οι στρατιωτικές προμήθειες, τα σχολικά βιβλία που 'γιναν ένθετα CD των εφημερίδων και τα σχολεία που κλείνουνε.

Ντροπή είναι οι αποτυχημένοι και οι υπόδουλοι, είναι όλοι αυτοί που φοράνε μανδύες προς τέρψιν της ματαιοδοξίας τους, αυτοί που δεν σκύβουν το κεφάλι, οι αλαζόνες, αυτοί που πατάνε σε πτώματα. Ντροπή είμαστε εμείς, έτοιμοι με τον δείκτη σηκωμένο. Ντροπή είναι οι λύκοι και τα πρόβατα, και οι ποιμενάδες τους.

The Devil is in the details

Γεώργιος Κασσίμης, ένα όνομα το οποίο πρέπει να χαραχτεί στη μνήμη μας, ένα όνομα από τα πολλά που έγινε διάσημο εν μια στιγμή, και με τρόπο φυσικά αρνητικό. Ο Γεώργιος Κασσίμης με την ιδιότητά του ως ανακριτής στάθηκε εμπόδιο στην αρμόδια Εισαγγελία και με την αντίθετή του προς αυτή γνωμοδότηση έδωσε τον κατάλληλο χρόνο στο σύμβολο πια του κακοήθους οικονομικού εγκλήματος και του λούμπεν κεφαλαίου, τον Μάκη Ψωμιάδη, να φυγοδικήσει για μια ακόμη φορά. Η δημοσιότητα που έδωσε το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών μικρή σημασία έχει, διότι σιγά μην περίμενε επίσημο ένταλμα σύλληψης ο Ψωμιάδης για να εξαφανιστεί, κι ας πρόλαβε να δειπνήσει σε εστιατόριο του Ψυχικού. Ο Γεώργιος Κασσίμης με τρόπο μαγικό -οι νομικές λεπτομέρειες είναι παντελώς αδιάφορες- έκρινε πως ο άνθρωπος που απασχολεί την δικαιοσύνη από τη δεκαετία του '70, έβαψε μαλλιά και μούσια για να μην αναγνωρίζουν και χρειάστηκαν 3 μήνες για να συλληφθεί, δεν είναι ύποπτος φυγής.

Τώρα κάποιος μπορεί να ισχυριστεί καλόπιστα πως η κρίση του Γεώργιου Κασσίμη μπορεί να έχει νομικά ερείσματα, πως συνέτρεξαν διαδικαστικοί και γραφειοκρατικοί λόγοι ή ακόμη πως απλά είναι ανίκανος, πως τέλος πάντων δικαιολογείται λόγω βλακείας, όμως η ουσία παραμένει η ίδια. Πως ο Γεώργιος Κασσίμης αποτέλεσε τον καταλυτικό παράγοντα στη φυγοδικία του Μάκη Ψωμιάδη, αυτός και κανείς άλλος.

Διότι πράγματι, ο αγράμματος απατεώνας ολκής -που η μορφή του έγινε αντικείμενο διαφήμισης κινητής τηλεφωνίας προς τέρψιν του νεοέλληνα που διασκεδάζει με τους 'μάγκες'- μπορεί να έχει επιστρατεύσει στο παρελθόν πλήθος επιστημόνων (γιατρών, δικηγόρων, λογιστών) για την εξυπηρέτηση των σκοπών του, αλλά ποτέ η αρχοντιά του δεν είχε φτάσει μέχρι δικαστικό λειτουργό. Μπροστά στο πλούσιο ιστορικό του γνωστού φυγόδικου, ο Γεώργιος Κασσίμης θα αποτελέσει παρά μονάχα μια μικρή υποσημείωση, μια λεπτομέρεια. Μια λεπτομέρεια όμως σημαντική και καταλυτική, μια λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά, μια λεπτομέρεια από τις πολλές που επιτρέπουν και διαιωνίζουν το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος και την διαιώνιση του οικονομικού εγκλήματος. Μια λεπτομέρεια που δεν πρέπει να ξεχαστεί, έτσι, για να θυμόμαστε πως η παρανομία βασιλεύει επί των αμνών.

Εκτός κι άμα υπήρχαν εξωτερικοί παράγοντες που να εξηγούν τη συμπεριφορά του Γεωργίου Κασσίμη...

Πληθυντικός ευγενείας, ενικός αληθείας

Όσο επιβεβαιώνεται η εξυπηρέτηση των κερδοσκόπων χάρη στην εσωτερική χρεοκοπία, δε χωράει αμφιβολία πως μεταξύ άλλων η οικονομική κατάντια της χώρας οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο χωριατοκαπιταλισμό της, στην κατά εποχές κοντόφθαλμη εξουσία της των παχύσαρκων αφεντικών της -οικονομικών και πολιτικών- και στην ιδιωτικοποίηση των αξίων της. Χαριτωμένες λέξεις και φράσεις βέβαια, άδειες, όπως πολλές άλλες που μάταια ψάχνουν να καλύψουν το κενό της πραγματικότητας και να απαντήσουν στο τεράστιο αιωρούμενο ερώτημα 'γιατί εγώ;'. Διότι σε τούτους τους καιρούς που τόσα πολλά χάνονται και διακυβεύονται, έχουμε ήδη απωλέσει την αλήθεια και την πραγματικότητα όσο αναζητούμε την ταυτότητά μας στην διάρκεια των καθημερινών εξελίξεων.

Η λέξη 'κρίση' προτάσσει στην ετυμολογία της πως όλοι κρινόμαστε, όπως ο κάθε κλάδος κρύβεται στα χαρακώματα της κοινωνικής αταξίας και βάλλει ενάντια σε όλους τους υπόλοιπους κλάδους, όπως όλοι στις κουβέντες και αναλύσεις μας κρυβόμαστε πίσω από τις κριτικές μας και τις επιθέσεις μας ανεκδοτολογόντας στηριζόμενοι σε εξαιρέσεις και υπερβολές. Για όλα φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι λένε κάποιοι με τα καφκικά επιδόματα τους, τις λιγοστές ώρες εργασίας και τις κοπάνες, τα ρουσφέτια που χρησιμοποίησαν για να διοριστούν ενισχύοντας την εξουσία των βουλευτών. Για όλα φταίνε οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι συντεχνίες τους, οι ταξιτζήδες με τις διπλοκούρσες και την άρνηση να κόψουν αποδείξεις, με τις κλοπές που κάνουν στους τουρίστες, οι γιατροί και δικηγόροι που δηλώνουν υποδεκαπλάσια εισοδήματα, οι μηχανικοί που χτίσανε τα αυθαίρετα. Για όλα φταίνε οι πολιτικοί που λαδώνονται, και επωφελούνται του θώκου τους για να τον διαιωνίζουν και να πλουτίζουν, για όλα φταίει η γενιά του Πολυτεχνείου που μετέτρεψε την ηθική της νίκη σε λύσσα για εξουσία. Για όλα φταίνε οι συνδικαλιστές με τις κομπίνες τους και τις απεργίες που παραλύουν το κράτος και την οικονομία, για όλα φταίει το κρατικοδίαιτο κεφάλαιο και οι τραπεζίτες που έχτισαν την καταναλωτική φούσκα. Για όλα φταίει η εκκλησία με τους μισθούς και την περιουσία της που χαίρουν ασυλίας, για όλα φταίνε οι δικαστές που έχουν αφήσει την ανομία κυρίαρχη και επέτρεψαν το λευκό έγκλημα, για όλα φταίνε οι μπάτσοι που διαλύουν τις λαϊκές κινητοποιήσεις, για όλα φταίνε οι φοιτητές με τις καταλήψεις τους. Για όλα φταίνε οι αριστεροί και οι αναρχικοί που δεν αφήνουν τη χώρα να αφομοιώσει τις φιλελεύθερες συνταγές, για όλα φταίνε η ακροδεξιά και οι φασίστες που δημιουργούν κλίμα τρομοκρατίας ανοίγοντας το δρόμο για τις φιλελεύθερες συνταγές. Για όλα φταίνε οι Αμερικάνοι, το κακό μας το ριζικό και η Τουρκοκρατία.

Μπορεί το κράτος να μην μας ανήκει, μπορεί να μην μας ανήκει η χώρα, μπορεί και το χρέος να μην μας ανήκει τελικά, μα σίγουρα μας ανήκει η κοινωνία, αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο, ότι και να γίνει, διότι εμείς την διαμορφώνουμε, είμαστε ταυτόσημοι με αυτή. Είναι η ζωή μας. Άλλωστε ο δικηγόρος είναι ξάδερφος μας και είναι αυτός που μας γνώρισε σε εκείνον το βουλευτή για να διορίσει τη φίλη μας στην πολεοδομία χωρίς να έχει πραγματικό αντικείμενο εργασίας με αποτέλεσμα να καθυστερεί η άδεια του θείου μας του μηχανικού που 'χει βάλει υποθήκη το ίδιο του το σπίτι για να τελειώσει εκείνη την οικοδομή που κάνει σε 'κείνη τη καμένη βουνοπλαγιά, εκείνος μωρέ που πριν τέσσερα χρόνια είχε να κάνει εκείνη την εγχείριση και έπρεπε να δώσουμε φακελάκι στο γιατρό, εκείνον ντε τον χειρούργο, τον κουμπάρο του γείτονα μας του δικηγόρου που δηλώνει λιγότερα και από κλητήρα, και τα λοιπά, και τα λοιπά που θα έλεγε και ο Καρούζος.

Επειδή όμως η συλλογική ευθύνη είναι ο μπαμπούλας του καθωσπρεπισμού και ο πληθυντικός η πανοπλία της ατομικής ευθύνης καλύτερα να τον καταργήσω.

Εγώ λοιπόν φταίω για την κατάντια της οικονομίας, εγώ φοροδιαφεύγω, εγώ δεν ζητάω απόδειξη από τον ταξιτζή, εγώ δεν κόβω εισιτήριο στο λεωφορείο, εγώ έχτισα αυθαίρετα σαράντα μέτρα χωρίς να κολλήσω ένσημα στους οικοδόμους, εγώ ψήφισα ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Ν.Δ. τόσα χρόνια, εγώ πήρα τις μίζες της SIEMENS, εγώ ζήτησα ρουσφέτι, εγώ πήρα δάνειο και αγόρασα αμάξι τριών χιλιάδων κυβικών, εγώ έχω καταθέσεις στο εξωτερικό, εγώ επέτρεψα να φτάσουμε ως εδώ. Εγώ είμαι το βαλκανομεσογειακό μίασμα που δεν χωράει πια στην ζεστή αγκαλιά της ευρωπαϊκής οικογένειας, αυτός που δεν αντέχει να κοιταχτεί στον καθρέφτη, αυτός που παίρνει αναπηρική σύνταξη χωρίς να την δικαιούμαι, που πετάει τα σκουπίδια στο δρόμο. Μπορεί να μην έκανα τίποτα από τα παραπάνω, μπορεί να έκανα κάποια, μπορεί να τα έκανα κι όλα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να βρίσκομαι στο απυρόβλητο. Μπορεί να μην έφαγα μαζί με τον κ. Πάγκαλο όσα έφαγε ο ίδιος και οι παρέες του, αλλά μόνο που τον ανέχτηκα -και ακόμα τον ανέχομαι- με καθιστά και εμένα υπεύθυνο.

Αυτές τις μέρες γινόμαστε μάρτυρες της δραματικής περικοπής του μισθολογίου των δημοσίων υπαλλήλων τινάζοντας οικογενειακούς προϋπολογισμούς στον αέρα και εκθέτοντας στην ουσία ένα τεράστιο κομμάτι του αντίστοιχου προσωπικού στο φάσμα της ανεργίας, όχι στα πλαίσια κάποιας δημοσιονομικής εξυγίανσης αλλά καθαρά από αδυναμία πληρωμών, διαμορφώνοντας την εσωτερική χρεοκοπία σαν μια διαρκής διαδικασία πτώχευσης της κοινωνίας αντί ενός στιγμιαίου πιστωτικού γεγονότος. Ίσως η έλλειψη οποιασδήποτε ουσιαστικής και μαζικής αντίδρασης από την κοινωνία να πιστοποιεί την απόλυτη επιτυχία της οικονομικής τρομοκρατίας, μπορεί να εξηγείται από τις ανοιχτές πληγές της σωματικής ήττας -διότι η ηθική νίκη είναι εξίσου αδιαπραγμάτευτη- του λαϊκού κινήματος τον Ιούνιο. 'Η ακόμη το σύνδρομο ενοχής να έχει κυριεύσει όλους μας, μια ενοχή σιωπηρή, ψιθυριστή σχεδόν, της οποίας η σκιά διακόπτεται άτακτα και απότομα από τις άναρθρες εκρήξεις λαϊκίστικων επιθέσεων ενάντια του όποιου υπο-συνόλου μπορεί να ανήκουμε. Μια ενοχή που φοβόμαστε να παραδεχτούμε, μια ενοχή προάγγελος των ενοχών των ευρωπαίων γειτόνων μας.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Ελλάδα που θα χρεοκοπήσει, ή που θα φθαρεί από τη διχόνοια, ή που θα χάσει την αυτοκυριαρχία της και τα καλύτερα της μυαλά στο εξωτερικό. Όταν όμως μετά από πολλά χρόνια έχει ξεπεραστεί αυτή η κρίση -διότι όντως κάποια στιγμή θα ξεπεραστεί- και τα μαλλιά μου θα έχουν ασπρίσει, θα ήταν πιστεύω γελοίο να επιτρέψουμε τον ρου της ιστορίας να κυλήσει προς την ίδια κατεύθυνση. Θα ήταν ύβρις να πούμε πως τα καταφέραμε, πως ορθοποδήσαμε, πως μόνο με μια απλή παροδικότητα των σφαλμάτων του παρελθόντος έχει διασφαλιστεί το μέλλον μας. Η επανάπαυση είναι ένα αργό δηλητήριο, το σπουδαιότερο ίσως μεταπολιτευτικό μάθημα το οποίο πρέπει να αφομοιώσουμε για να έχουμε ελπίδα για το μέλλον.

Η κοινωνία μας μπορεί να μην έχει τις δυνάμεις και τις ικανότητες να επαναδιαπραγματευτεί τις πραγματικότητες της παγκόσμιας οικονομίας, όμως έχει την υποχρέωση να ορίσει εκ του μηδενός το δημόσιο πολιτισμό της, τον τρόπο εκπροσώπησης και διακυβέρνησης, έχουμε ανάγκη να τοποθετήσουμε στις σωστές τους διαστάσεις τις έννοιες της εργασίας, της παραγωγής και της ιδιοκτησίας, να πλουτίσουμε τις έννοιες της αλληλεγγύης, της ισονομίας και της αναλογικότητας και επιτέλους να αναγνωρίσουμε τι είναι αλήθεια και τι είναι ψέμα. Έχουμε υποχρέωση να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να ενταχθούμε στη μάζα της κοινωνίας χωρίς αναστολές και περικοπές ως ένα σύνολο αδιαίρετο το οποίο δεν θα βυθιστεί στα λάθη και τις αδυναμίες του, αλλά θα βρει το κουράγιο να τις αναγνωρίσει και να τις ξεπεράσει. Και το πρώτο βήμα, είναι να παραδεχτούμε πως μια τέτοια μεταστροφή θα είναι πολύ πιο δύσκολη από οποιαδήποτε οικονομική εξυγίανση.


Οι φωτογραφίες είναι από τις παραγκούπολεις των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια της μεγάλης ύφεσης, γνωστές και ως Hoovervilles.

Όταν πας σε ξενοδοχείο, μην ...

... ξεκινάς να έρχεσαι στο ξενοχοδείο χωρίς να ξέρεις τι διεύθυνσή του και χωρίς να έχεις μια διαδρομή για το πως θα έρθεις. Είναι απλά ενοχλητικό να δίνεις τις ίδιες οδηγίες πάνω από χίλιες φορές τη σαιζόν.

... έρθεις ότι ώρα σου κατέβει. Πάντα να ειδοποιείς για την ώρα άφιξης σου όπως και για τυχών καθυστερήσεις.

... έρχεσαι χωρίς ταυτότητα ή διαβατήριο. Η αντιγραφή των στοιχείων σου είναι υποχρεωτική, τα παράπονα σου στο νομοθέτη.

... αφήνεις την ταυτότητα ή το διαβατήριο. Το ξενοδοχείο δεν έχει κανένα δικαίωμα να στα κρατήσει, είναι αστυνομικά έγγραφα.

... πληρώνεις έναν καφέ με ένα πενηντάρικο. Εκτός κι αν είσαι Τσάρλης οπότε η βλακεία σου δικαιολογείται.

... αναχωρείς χωρίς να έχεις κανονίσει το λογαριασμό σου από το προηγούμενο βράδυ. Δεν μπορεί η υποδοχή στις 12 το μεσημέρι να κάνει όλες τις αφίξεις και τις αναχωρήσεις ταυτόχρονα.

... ζητάς room service στις τρεις τα χαράματα. Μπάσταρδε.

... ζητάς από την υποδοχή ναρκωτικά και πουτάνες. Ειδικά άμα στην υποδοχή δουλεύει γυναίκα. Για αυτά υπάρχει ο γκρουμ.

... ακυρώσεις την τελευταία στιγμή χωρίς να περιμένεις να μην πληρώσεις ακυρωτικά. Να σε δω να κάνεις τέτοιες μαγκιές στις αεροπορικές.

... ζητάς δωμάτιο με τζακούζι άμα δεν είσαι σίγουρος πως το ξενοδοχείο έχει δωμάτιο με τζακούζι. Φαίνεσαι γελοίος.

... παρατάς τα προφυλακτικά στο πάτωμα. Δε τα κάνεις αυτά σπιτάκι σου, ε;

.. νομίζεις πως έχεις προπληρώσει χωρίς να έχεις διαβάσει το voucher σου. Έλεος, πέντε γραμμούλες είναι.

.. λες ψέματα και ντρέπεσαι να μιλήσεις. Οι υπάλληλοι σε φιλοξενούν και η επικοινωνία είναι το παν.

... τα σπας. Δεν είσαι ροκ σταρ, σύνελθε.

... ζητάς χαμηλότερη τιμή ενώ το αντίτιμο έχει ήδη συμφωνηθεί το αντιτίμο. Στο σουπερ-μαρκετ γυρνάς με το μισοφαγωμένο λουκάνικο στο χέρι και απαιτείς έκπτωση;

... λες πως είστε 2 άτομα, και τσουπ μου σκας και με το πεντάχρονο παιδάκι σου. Που θα κοιμηθεί το ζωντανό ρε;

... περιμένεις οι τηλεφωνικές χρεώσεις να είναι ίδιες με του σπιτιού σου.

... ξεχνάς πως ισχύουν οι ίδιοι κανόνες ησυχίας που ισχύουν παντού. Δεν είσαι ο μόνος πελάτης.

... κατουράς στην πισίνα. Εκτός κι αν είσαι πέντε χρονών ή μικρότερος, οπότε εντάξει.

... νομίζεις πως είσαι ο πρέσβης της Σαουδικής Αραβίας που έχει έρθει στο Grand Brettagne ενώ πληρώνεις 40 Ευρώ για τρεις ώρες. Τα μικροαστικά κόμπλεξ άστα σπιτάκι σου.

... κλέβεις σαπουνάκια και πετσέτες. Άμα είσαι μάγκας κλέψε καν' καναπέ ή μια τηλεόραση, εκεί να σε δω.

... ζητάς να αλλάξεις δωμάτιο αφού έχεις κάτσει σε αυτό έξι ώρες επειδή δήθεν δεν σου αρέσει ο προσανατολισμός.

... παραγγέλνεις μόνο κοκτέιλ. Είχες και στο χωριό σου Long Island Ice Tea ρε βλάχο;

Ένα βήμα πλησιέστερα προς τη χρεοκοπία

Η νέα φοροεπιδρομή των δοσίλογων υπαλληλίσκων της ΕΚΤ και της τρόικας υπό τη μορφή του ειδικού τέλους στα ακίνητα μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ -ας τον πούμε βενιζελοφόρο- επιδέχεται πολλών αναγνώσεων, όχι κολακευτικών για τα στελέχη της κυβέρνησης είναι η αλήθεια.

Η πρώτη και ευκολότερη ανάγνωση είναι καθαρά τεχνοκρατική. Η σταθερή αδυναμία του κράτους να εισπράξει έστω και ένα σεντ δεν επιβεβαιώνεται μονάχα από τον πρόσφατο κατάλογο νεκρών και χρεοκοπημένων που χρωστάνε στο κράτος πάνω από 100.000 ευρώ, ούτε και από το μελλοντικό κύμα συνταξιοδότησης σχεδόν δύο χιλιάδων εφοριακών και τελωνειακών επειδή η ηγεσία του ΥΠ.ΟΙΚ. αθέτησε άλλη μια υπόσχεση (περί της προσωπικής διαφοράς) αλλά από τον τελευταίο ληστρικό και εκβιαστικό τρόπο με τον οποίο προσπαθεί να τονώσει τα έσοδα της. Η τεχνική που επιλέχθηκε -μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ- όχι μόνο είναι σε πλήρη αντίθεση με τα λεγόμενα του Μπένι περί 'κοινωνικού αγαθού' προ δύο μηνών (1), αλλά θα δημιουργήσει και τρομερή αναστάτωση μεταξύ ιδιοκτητών και ενοικιαστών με τους απαραίτητους συμψηφισμούς μισθωμάτων. Επιπλέον, οι ατσίδες του υπουργείου άλλαζαν συνεχώς τους υπολογισμούς τους στα τεφτέρια τους καταλήγοντας τελικά σε μια κλίμακα η οποία πιστεύουν πως θα είναι ικανή να συμπληρώσει το τελικό συνολικό ποσό το οποίο επιθυμούν να εισπράξουν αγνοώντας όμως την ραγδαία άνοδο στον αριθμό των ήδη απλήρωτων λογαριασμών και των διακοπών ηλεκτροδότησης. Αναπόφευκτα λοιπόν το επιθυμητό ποσό δεν πρόκειται να εισπραχθεί στην ακεραιότητά του, ενώ οι διακοπές ρεύματος και οι ανεξόφλητοι λογαριασμοί θα χτυπήσουν 'κόκκινο' οδηγώντας τα έσοδα της ΔΕΗ σε δραματική μείωση.

Αυτά είναι λεπτομέρειες και ασημαντότητες όμως. Το χειρότερο είναι πως θα προκαλέσει και πραγματικές ανθρώπινες απώλειες, θανάτους εν μέσω χειμώνα όσο μακάβριο και τραβηγμένο κι αν ακούγεται. Με το πετρέλαιο θέρμανσης να παραμένει ακριβό και το επίδομα θέρμανσης να ταυτίζεται με τους γραφειοκρατικούς εφιάλτες του κράτους, δεν είναι λίγοι εκείνοι οι οποίοι βασίζονται σε μια ηλεκτροσόμπα, πολυτέλεια η οποία θα περικοπεί προς τέρψιν της ευρωπαϊκής οικονομικής αυθεντίας. Το κράτος, οι λειτουργοί του και οι εκπρόσωποί του, λόγω της πλήρης ανικανότητάς τους οδηγούνται στην έσχατη λύση για την άμεση είσπραξη, το λεγόμενο 'ντου' που είπε και ο Μπένι, αγνοώντας όμως, πως στα 'ντου' υπάρχουν και θύματα.

Η δεύτερη ανάγνωση, πιο πολύπλοκη, έχει να κάνει με τις απανταχού αντιδράσεις και τις μορφές τους. Λίγο, πολύ τα διάφορα επιμελητήρια την περιμένανε την επίθεση στην ακίνητη περιουσία ενώ και η ΠΟ.ΜΙ.ΔΑ. έπρεπε να πει τα απαραίτητα κι αυτά που αρμόζουν στο χαρακτήρα της. Η Νέα Δημοκρατία με τη σειρά της επέλεξε να κάνει αντιπολίτευση παλαιάς κοπής, ανούσια, κούφια, του κώλου κοινώς, αναμενόμενο και πιστό ενός κόμματος που περιμένει στην ουρά της εξουσίας. Συνένοχη και δημιουργός τόσο του χρέους όσο και της απόκρυψής του, δεν δύναται να προσθέσει και πολλά στο δημόσιο διάλογο. Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ και η Δημοκρατική Αριστερά; Στις ανακοινώσεις τους κάνανε φυσικά λόγο για την εξαίρεση των θρησκευτικών οργανισμών και για τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες (άνεργοι, πολύτεκνοι κλπ.), ακόμη και για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις αλλά και οι δύο ζήτησαν την πλήρη απόσυρση του μέτρου. Γιατί δεν επιδιώκουν όμως τροποποίηση του μέτρου, για παράδειγμα γιατί δεν πρότειναν την εξαίρεση της πρώτης κατοικίας (ή αυτής μέχρι ενός ορίου), τους άνεργους και την άρση της εξαίρεσης των θρησκευτικών οργανισμών; Γιατί δεν πρότειναν η είσπραξη να γίνει από τις ΔΟΥ από όπου δεν θα 'ξέφευγαν' και όσα δεν ηλεκτροδοτούνται, και γιατί δεν ζήτησαν την αναπροσαρμογή της γραμμικής κλίμακας ώστε να επιβαρυνθούν λιγότερο τα χαμηλότερα στρώματα; Γιατί η 'αριστερά' προστατεύει μεγαλο-ιδιοκτήτες με πρόσχημα τις ευπαθείς ομάδες για τις οποίες υποτίθεται καίγεται και κόπτεται; Γιατί να μην επιβληθεί φόρος κεφαλαίου σε εισοδηματίες με εκατοντάδες και χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα, σε κεφαλαιούχους που εκμεταλλεύονται την εν λόγω ακίνητη περιουσία; Αναπάντητα ερωτήματα απο τους ηθικά άμεμπτους εκπροσώπους της αριστεράς και της κοινωνικής ρητορίας που αρνούνται κάθε ευθύνη και σύνθεση προτάσσοντας μια άρνηση πλημμελώς στοιχειοθετημένη. Τέλος το ΚΚΕ, βλέπει προλετάριους ακόμη και στο ... Κεφαλάρι και καλεί σε μαζική άρνηση πληρωμών. Ίσως τρέμουν με το ποσό που θα κληθεί να καλέσει το Κόμμα, ίσως να ελπίζουν σε θεσμικές ανατροπές από τη βάση, ποιος ξέρει.

Η τρίτη ανάγνωση έχει να κάνει με την αναλογικότητα και το δίκαιον του μέτρου, τομέας φυσικά στον οποίο το ΥΠ.ΟΙΚ. εγκληματεί, πόσο μάλλον σε ένα σχετικά απλό πρόβλημα κατανομής βαρών. Άνεργοι, χαμηλόμισθοι, συνταξιούχοι, άνθρωποι χωρίς εισόδημα, καλούνται να πληρώσουν ουσιαστικά κάτι παραπάνω από ένα νοίκι ή μια μηνιαία δόση δανείου για το σπίτι τους σε συνθήκες υψηλής ακρίβειας και αβεβαιότητας και μείωσης παροχών και επιδομάτων, σε εποχές που το πραγματικό τους εισόδημα μειώνεται κατά δεκάδες ποσοστιαίες μονάδες εντός λίγων μηνών. Το ΥΠ.ΟΙΚ. υποστηρίζει πως υπάρχει αναλογικότητα με την ανά τετραγωνικό μέτρο χρέωση και την κλιμάκωση με βάση την τιμή ζώνης του ακινήτου αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για άλλοθι μπροστά στην κατακρεούργηση των μικρών νοικοκυριών, 'τιμωρεί' τις νεότερες κατοικίες (των οποίων τα δάνεια ακόμα εξοφλούνται) με υψηλότερους συντελεστές ενώ ταυτόχρονα σε καμία περίπτωση (είτε στους χαμηλούς είτε στους υψηλούς συντελεστές) δεν εξασφαλίζεται η εισοδηματική αναλογικότητα αφού δεν υπάρχει κανένα αντίστοιχο κριτήριο (2). Άλλωστε όμως εκεί ακριβώς είναι και η διαχρονική αδυναμία του κράτους, να προσδιορίσει το πραγματικό εισόδημα των φορολογούμενων και να το φορολογήσει στην πηγή, και για αυτό επιλέγει τέτοιου είδους οριζόντια μέτρα των οποίων η εφαρμογή αναπόφευκτα επιβαρύνει σε χειρότερο βαθμό τα χαμηλότερα στρώματα παρά τα ανώτερα, αυτά δηλαδή που εν τέλει τυγχάνουν φορολογικής ανοσίας.

Η τέταρτη ανάγνωση έχει να κάνει με την αποτελεσματικότητα του μέτρου. Μετά την αποτυχία της αύξησης του Φ.Π.Α. στο 23% και του αστείου μέτρου των αποδείξεων, επιβάλλεται μια ακόμη 'τυφλή' φορολόγηση, ένα ακόμη δείγμα της εισπρακτικής απελπισίας και της ανικανότητας των μεγάλων σωτήρων της χώρας. Βραχυπρόθεσμα βέβαια τα ταμεία του κράτους θα ζεσταθούν από τις εισπράξεις, όμως μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα αυτά είναι κεφάλαια που αφαιρούνται από την αγορά, την αποταμίευση, την κατανάλωση και τις επενδύσεις τόσο των καταναλωτών όσο και των μικρών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Όπως αναφέρθηκε, θα δημιουργηθεί ένα κύμα διακοπών ηλεκτροδοτήσεων με πολλαπλές απώλειες εσόδων, ενώ πολλές μικρές επιχειρήσεις θα έχουν έναν ακόμη λόγο να βάλουν λουκέτο οδηγώντας στην ανεργία πλήθος κόσμου καθώς. Με άλλα λόγια είναι ένα ακόμη μέτρο το οποίο θα σπρώξει κι άλλο την πραγματική οικονομία στην ύφεση, τον επιχειρηματικό κόσμο στην συσσώρευση και την κοινωνία στην ανέχεια και την παρακμή.

Τρόικα, ΕΚΤ, Ε.Ε. και κυβέρνηση αρνούνται πεισματικά να επαναπροσδιορίσουν έναν νέο φορολογικό και παραγωγικό χάρτη και εξυπηρετούν με τυφλή εμπιστοσύνη τις αποτυχημένες επιταγές της νεοφιλελεύθερης σκέψης με αποκλειστικό σκοπό τη διαμόρφωση ενός απελευθερωμένου επενδυτικού τοπίου. Ο εφιαλτικός εκβιασμός της χρεοκοπίας έχει ανοίξει νέους ορίζοντες για την ιδιωτικοποίηση των πολιτών και για την συσσώρευση του κεφαλαίου του οποίου η κερδοφορία χωρίς περιστροφές πια θα αγοράζει και θα πουλάει τη ζωή μας σχεδόν σε όλες τις εκφάνσεις της. Έννοιες όπως δημόσια υγεία, δημόσια παιδεία, κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας, ασφάλιση βαδίζουν ραγδαία μα σταθερά προς το χρονοντούλαπο της ιστορίας, μύθοι και θρύλοι μιας πολιτικής ιστορίας που ποτέ δε στέριωσε σε πραγματικές αξίες.

Η τελευταία και σημαντικότερη ανάγνωση έχει να κάνει με την αναγκαιότητα του μέτρου, το οποίο όπως όλα τα προηγούμενα δεν σχετίζεται με τις ανάγκες της κοινωνίας και την αναδιανομή του πλούτου μα την εξυπηρέτηση δανειστών, εκβιαστών και κερδοσκόπων. Τη στιγμή που υποτίθεται πως κυνηγάμε πρωτογενές πλεόνασμα το 2012 για να τιμήσουμε τις εγγυοδοτήσεις και τη συνδρομή των εταίρων μας, μεγαλύτερες οικονομίες από αυτές της Ελλάδας -Ισπανία, Ιταλία, Ιρλανδία και σε λίγο Γαλλία- έχουν αρχίσει να ξεγυμνώνονται μπροστά στα φιλήδονα μάτια του διεθνούς κεφαλαίου οδηγώντας το Ευρώ σε μια συνεχή κατρακύλα. Οι φωνές του εξωτερικού που αρνούνται την συνδρομή (Σλοβακία) και προτάσσουν την ελεγχόμενη χρεοκοπία και ακόμη την έξοδο από το Ευρώ (Γερμανία) δεν προέρχονται από μια αφηρημένη αρχή αναδιάρθωσης μιας αποτυχημένης οικονομίας και μιας αποτυχημένης νομισματικής ένωσης ούτε από την όποια ιδιαιτερότητα του ελληνικού προβλήματος, αλλά από καθαρές λογιστικές ανάγκες των μελών κρατών να διατηρήσουν τις αποθεματικές τους άμυνες υψηλά απέναντι στις μελλοντικές κρίσεις.

Ακόμη κι αν ή χώρα έχει την ικανότητα να σώσει τη δημοσιονομική ξεφτίλα του κράτους -πολύ αμφίβολο όσοι φόροι κι αν επιβληθούν- από καιρό έχει γίνει αντιληπτό πως δεν αξίζει τον κόπο και το πραγματικό κόστος. Ήδη μπροστά μας παρατηρούνται οι συνέπειες των κοντόφθαλμων πολιτικών επιλογών, με την ακυβερνησία να μεταλλάσσεται σε πλήρη αποδόμηση του κράτους και των υπηρεσιών του, και με την κοινωνία να είναι χωρισμένη και ταμπουρωμένη σε κλαδικά χαρακώματα ενισχύοντας τις ιδεοληψίες που την οδήγησαν εδώ. Όσο για τους πιο πατριώτες που κόπτονται για την εθνική υπερηφάνεια επί πτωμάτων, ποιος ο λόγος της διαιώνισης αυτού του βασανιστηρίου, αφού σε λίγες μέρες θα εδραιωθούν παρατηρητήρια της εφαρμογής όλων των απαραίτητων για το ξεπούλημα της χώρας μέτρων; Ουδείς. (3)

Οι αιρετικές απόψεις υπέρ της χρεοκοπίας -σε εθνικό επίπεδο- και της έκδοσης ευρωπαϊκών ομολόγων -σε ευρωπαϊκό επίπεδο- αν και υπάρχουν παραπάνω από ένα χρόνο κρίνονται ως ανώριμες, καταστροφικές, αντεθνικές και προβοκατόρικες, καθυστερώντας όσο είναι δυνατόν την αναπόφευκτη υλοποίηση τους. Το πρόβλημα όμως έγκειται στον φθοροποιό χρόνο που περνά χωρίς αυτές να πραγματοποιούνται επιβαρύνοντας οικονομικά, κοινωνικά, ακόμη και ψυχολογικά, οι τελευταίοι τροχοί της αμάξης, οι τελευταίοι που ευθύνονται (χωρίς να αποκλείεται το ποσοστό τους) για τη δημοσιονομική χρεοκοπία της χώρας και την άλωση της ευρωζώνης από το διεθνές κεφάλαιο. Στις τελευταίες ίσως σελίδες αυτής της ιστορίας, δεν θα γραφτεί στις πόσες μονάδες στοιχηματιζόταν το credit event της Ελλάδας, αλλά στους πόσους νεκρούς η θνησιμότητα των πολιτών της. Μα τέτοιοι αριθμοί δε χωράνε φαίνεται στα κιτάπια των μεταρρυθμιστών.

1. Δεν τίθεται θέμα αντισυνταγματικότητας αφού ήδη από τους λογαριασμούς της ΔΕΗ εξοφλούνται το ΤΑΠ, οι δημοτικοί φόροι και το τέλος υπερ της ΕΡΤ το οποίο δίκαια διερωτάται κανείς άμα θα μειωθεί μετά τη συρρίκνωσή της.
2. Για να ακριβολογούμε όμως, οι εφαρμοσθείσες κλιμακώσεις είναι σαφέσταρα πιο δίκαιες από το ανισόπεδο ΕΤΑΚ που εξίσωνε όλες τις γαίες ανεξαρτήτου περιοχής και χρήσης, όπως αντίστροφα είναι πιο άδικες από εκείνες των αντικειμενικών αξιών με τις όποιες ανωμαλίες τους.
3. Η περίφημη Task Force υπό την ηγεσία του κ. Reichenbach δεν θα έπρεπε να θίγει τον εγωισμό μας τόσο πολύ. Τόσο χρόνια οι ελληνικές κυβερνήσεις προσπαθούσαν να συγκεράσουν τις εντολές της Ε.Ε. με τις κομματικές τους ανάγκες. Καιρός είναι να εξαλείψουμε τον ενδιάμεσο.

Μικρή Αννούλα, λίγο ακόμη και χάσαμε στα αλήθεια

Την ώρα που ο ΓΑΠ και ο Βρούτος του πολεμάνε φαντάσματα στους ανεμόμυλους του διεθνούς κεφαλαίου, καθημερινοί συμβολισμοί ξεπετάγονται σαν αγκάθια στην νάρκωσή μας. Όσο το Υπουργείο Αμύνης μοιράζει πτητικά επιδόματα ακόμη και σε υπασπιστές που πετάνε χαρταετούς στη Μεσογείων, το Υπουργείο Παιδείας ακόμη δεν έχει βρει την τσίπα να βάλει ένα τέλος στην γελοιότητα των σχολικών βιβλίων. Αντιθέτως καλεί τους μεγαλύτερους μαθητές να φέρουν στο σχολείο τα παλαιότερα βιβλία τους -με όλα τα σκονάκια, τα στιχάκια και τις μουντζούρες- και να τα δώσουν στους μαθητές των χαμηλότερων τάξεων ώστε να παρακολουθήσουν απρόσκοπτα τα μαθήματά τους. Την ίδια ώρα, κάποια λίγο μεγαλύτερα παιδιά, τα στελέχη των φασιστοκομματικών παρατάξεων των πανεπιστημίων διυλίζουν τον κώνωπα επειδή η Αννούλα τους αίρει τις εκλογικές δυνάμεις στην ανάδειξη των πρυτάνεων. Διότι το θέμα μας, ήταν, είναι και θα είναι η εξουσία, και όχι η ουσία. 

Μπράβο καλή μου Αννούλα. Πραγματικά συγχαρητήρια, πως δεν το είχαμε σκεφτεί τόσα χρόνια, τι γελοίοι που ήμαστε που επιτρέπαμε τέτοια αλόγιστη σπατάλη τόσα χρόνια, την έκδοση βιβλίων για τους μαθητές, ενώ υπάρχουν τα βιβλία της προηγούμενης χρονιάς; Μπράβο σου που ρηξικέλευθα όχι μόνο περιόρισες τις δαπάνες του δημοσίου μα δημιούργησες τις κατάλληλες συνθήκες για μια κοινωνικοποίηση των παιδιών στο σχολείο σε μοντέλο ... σοσιαλιστικό. Αχ, μικρή Αννούλα πόσο βαθιά στην πρωτοπορία βρίσκεσαι και σε τι πελάγη άγνοιας πελαγοδρομούμε. Μακάρι να μοιραζόμασταν και εμείς το ριζοσπαστικό σου τρόπο σκέψης, πόσα πολλά θα μπορούσαμε να πετύχουμε...

Μα στα αλήθεια τώρα, αν και είναι πάντα γελοίο να μιλάς για τις νεότερες γενεές, ο εν λόγω συμβολισμός της κατάρρευσης της παιδείας στην έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς είναι τόσο πραγματικός όσο και η ηθική μας χρεοκοπία. Άλλωστε η άλλη, η δημοσιονομική, είναι από καιρό δεδομένη και συγκεκαλυμμένη, με την ημερομηνία του πιθανού πιστωτικού γεγονότος να είναι ένα ακόμη κερδοσκοπικό χαρτί στη φαρέτρα των χρυσών παιδιών του άυλου κεφαλαίου. Αυτό όμως δεν είναι τίποτα μπροστά στην πνευματική μας χρεοκοπία, η οποία εξαργυρώνεται κάθε μέρα, γύρω μας, μπροστά μας, με την απάθεια, τον εγωισμό και τον κοινωνικό διχασμό να βασιλεύουν. 

Οι μικρές μας νίκες λιγοστεύουν και οι ήττες μας πληθαίνουν, αφήνοντας πίσω τους καμμένη γη και καμμένα μυαλά. Με εφιαλτική ταχύτητα γινόμαστε ξένοι, ιδιώτες και ηλίθιοι, φοβικοί και βίαιοι, καρκινώματα στην ίδια μας τη ζωή η οποία ολοένα κλείνεται στο στενό της καβούκι, κι αυτό δανεικό. Αποκτηνωνόμαστε, και τώρα χάρη στη μικρή μας Αννούλα, εντάσσουμε τους νεότερούς μας κατευθείαν στη φρίκη μας, χωρίς περίοδο προσαρμογής, αντίδρασης και απογοήτευσης. Αρκετά με τον κόσμο που θέλουμε, ας αρκεστούμε με τον κόσμο που ανεχόμαστε. Σκοτώνουμε τα παιδιά μας γιατί δεν μας έχει μείνει τίποτα άλλο να σκοτώσουμε.

Συνέχεια λέμε πως σημασία έχει η παιδεία, και πως έχουμε δανειστεί τον κόσμο από τα παιδιά μας κι άλλα τέτοια γελοία και υποκριτικά. Μα η αλήθεια που έχουμε επιλέξει είναι τελείως διαφορετική, διότι έχουμε επιλέξει να συντηρούμε κρατικοδίαιτους, να στήνουμε πατριωτικούς φόβους και να ξεπουλάμε μια χώρα ψεύτικη καίγοντας ότι έχει αξία και θάβοντας ότι κατακτήθηκε. Έχουμε επιλέξει το διεφθαρμένο κράτος και την πολιτική ολιγαρχία, μα θα ήταν ανεπίτρεπτο να επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να εξαθλιωθούμε κι άλλο. Δεν μας μένει και πολύ άλλωστε. Λίγο πιο απλά, το στοίχημα με τα λεφτά το έχουμε χάσει καιρό, ας μη χάσουμε και το στοίχημα με την αξιοπρέπειά μας. Να μην γίνουμε δηλαδή σαν τη μικρή Αννούλα.

Με καθίσανε στο μικρό καρεκλάκι και μου δώκανε παγωτό χωνάκι πλαστικό από διαφήμιση. Δε μάσησα, και άρχισα να μασάω το πλαστικό σαν τα βακτήρια που τρώνε το πετρέλαιο, απλά σε μεγαλύτερη διάσταση και όχι στην ανάταση. 'Sehr Gutt' είπε το ελβετικό σκουλήκι με τις χίλιες τρύπες, και κατάλαβα αμέσως πως έπρεπε να καλέσω τον Dahli να τον προειδοποιήσω. Σκέφτηκα να του στείλω εικονομήνυμα (είχες και MMS στο χωριό σου Κούλα;)  μα μετά κατάλαβα πως δεν θα καταλάβαινε τίποτα. Κάπως έτσι την είχα πατήσει και με τον γερο-Hunter ο οποίος από τον τρόμο του κρύφτηκε σε ένα κόμικ.

Ένα γερό χαστούκι με επανέφερε στη σχολική πραγματικότητα. Δεν ήταν πιο ο ελβετικός σουγιάς, μα ένα σφυροδρέπανο made in china το οποίο απαιτούσε τους ελέγχους παραγωγικότητας μου. Ήταν δύσκολο να κουνηθώ στη βρωμοκαρέκλα, μεγάλωνα ταχύρρυθμα σαν την Αλίκη στο ναυτικό και την Χρουσαλά στο Αβέρωφ και έσκιζα τα τζην μου οσάν το Χουλκ. Επαναλάμβανα ένα αρχαίο δαλαϊλαμέζικο μάντρα που μου είχε μάθει ο Carradine λίγο πριν πεθάνει από ερωτική ασφυξία (ιδανικός θάνατος): 'Οι Κινέζοι είναι φίλοι μας και εμείς καταναλωτές τους' μα ο νέος μου δάσκαλος δεν σήκωνε από τέτοια, μόνο από τα άλλα τα καλά, ξέρεις εσύ.

Πήρε τα δάκτυλά μου και αφού τα βούτηξε σε σόγια και γλυκόξινη, μου τα βραχυκύκλωσε στην παλιά μου τέχνη κόσκινο Siemens τοστιέρα. Του τα ζήτησα πίσω και μου ζήτησε 5 Ευρώ, του ζήτησα δανεικά και μου ζήτησε εγγυήσεις, του ζήτησα εγγύηση για την τι-βι και κατάλαβε πόσο δίκιο είχα και πόσο ανατολίτης ήμουν στα παζάρια μου. Φιληθήκαμε και ανταλλάξαμε τηλέφωνα, εγώ του έδωσα ένα Nokia κι αυτός μια φθηνή αντιγραφή του αϊ-γαμήσου-φώνι5, και υποσχεθήκαμε ποτέ ξανά να μην ειδωθούμε ώστε να έχω αρκετό υλικό για τουλάχιστον τρία κιλά ποιήματα. Ήταν πολύ γλυκούλης.

Γύρισα σπίτι, άνοιξα την πόρτα και μπήκα στη Λιβαδειά. Στην αρχή νόμιζα πως ήμουν στο σουβλατζίδικο και χάρηκα, αλλά μετά κατάλαβα πως ήμουν στη περιοχή και απογοητεύτηκα. Πήρα το πλοίο για να καταλήξω στο προορισμό μου, και λαγοκοιμήθηκα στην πρύμνη. Το επόμενο που θυμάμαι είναι εμένα με μια ντομάτα στο στόμα να στριφογυρνάω σε μια βρώμικη γυριστρούλα, κι όχι από τις καλές, εκείνες που λέει το τραγούδι με τα κοντά τα φουστανάκια, αλλά από τις άλλες που σε γυρνάνε τριακόσιες εξήντα μοίρες κάθε δύο δευτερόλεπτα και κάθε σου πλευρά καίγεται κάθε τέσσερα δευτερόλεπτα.

Παρήγγειλα λίγο από 'μενα με από όλα με την ελπίδα πως εφόσον δεν μπορώ να σώσω την ακεραιότητα μου και δεν μπορώ να σωθώ στο ακέραιο, τότε τουλάχιστον ας έσωζα λίγα κομμάτια μου τέλεια δεμένα με τζατζίκι και μπόλικο κρεμμύδι. Με έφαγα, και πασαλείφτηκα με τα λάδια, δεν θα ξαναφάω από αυτό το μαλάκα, ίσως βέβαια επειδή ήταν το τελευταίο μου δείπνο, όχι γιατί θα πέθαινα, μα επειδή δεν θα ξανάτρωγα τόσο αργά το βράδυ, κάνει κακό στο στομάχι κάπου άκουσα.

Τελικά όντως γύρισα στο σπίτι. Ήλπιζα να είχε μεταφερθεί κάπου αλλού, στο Κάιρο, στο Μπουένος Άιρες, μα όχι ήταν εκεί ακόμη, στα Εξάρχεια. Άρχισα να ξεφλουδίζω τους τοίχους και να μυρίζω τις ιστορίες του, κάπου στις ρωγμές ίσως να 'βρισκα και τη δικιά μου.

Ο μπακαλόγατος

Θα πρέπει να αισθάνεται πολύ άβολα τώρα τελευταία ο δήθεν υπουργός δήθεν οικονομικών. Από νομικός, συνταγματολόγος, καθηγητής πανεπιστημίου και μελλοντικός ηγέτης του μπατσόκ, είναι δύσκολο κανείς να αναλογιστεί πως νοιώθει αυτή τη στιγμή ο Ευάγγελος Βενιζέλος.

Με γνήσιο ελληνικό στυλ, ο υπουργός χρεών χάρη στην διαμεσολάβηση του προέδρου της Βουλής 'παραίτησε' με δημοκρατικές διαδικασίες την επικεφαλής του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής Στέλλα Σάββα-Μπαλφούσια μετά την ντροπιαστική σχετική έκθεση για τα δημοσιονομικά της χώρας. Η έκθεση η ίδια δεν λέει κάτι το συνταρακτικό πέρα από αυτά που ήδη γνωρίζουμε. Χωρίς να αιτιολογεί, επισημαίνει τον κύκλο ύφεσης στον οποίο έχει περιέλθει η ελληνική οικονομία με συνεχείς αστοχίες στις προβλέψεις για το έλλειμμα και δημόσιο χρέος καθιστώντας τα ως 'ανεξέλεγκτα' μεγέθη.

Πιθανώς η φρασεολογία της έκθεσης να είναι άκομψη, να μην ταιριάζει με την εκλεπτυσμένη γλώσσα των οίκων αξιολόγησης ή των κεντρικών τραπεζών ή των ευρωπαίων εταίρων, μα τουλάχιστον αξιολογεί την δημοσιονομική κατάσταση πλησιέστερα στην πραγματική της ποιότητα. Όμως φαίνεται πως οι συντάκτες του κειμένου δεν εκτίμησαν την αντίδραση του κομψότατου, ευγενέστατου και πλούσιου σε 'γνώση, εμπειρία και υπευθυνότητα' Ευάγγελου Βενιζέλου ο οποίος λογικότατα και σαφέστατα προτιμά την ελληνική κυβέρνηση, τους μηχανισμούς στήριξης και τα μέσα μαζικής εξημέρωσης να έχουν την αποκλειστικότητα στην προπαγάνδα της οικονομικής τρομοκρατίας.

Βέβαια υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια. Δεν είναι ξεκάθαρο αν ο υπουργός χρεοκοπίας ενοχλείται από το περιεχόμενο ή από το ύφος, το οποίο δεν είναι δα σκανδαλώδες – τουναντίον μάλλον ήπιο και επιεικές θα το χαρακτήριζε κάποιος. Επίσης, μέχρι στιγμής το υπουργείο οικονομικών πέρα από το να αποκηρύξει το ύφος της έκθεσης και την αξιοπιστία του γραφείου, δεν έχει διαψεύσει το περιεχόμενο και άρα σιωπηρά το αποδέχεται. Άρα ουσιαστικά η ηγεσία του υπουργείο λέει πως 'εντάξει μωρέ, θα τα βολέψουμε, τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι έχουμε την κατάσταση υπό έλεγχο, αλλά μην το κάνουμε και θέμα μωρέ, το 'χουμε σου λέω, σιγουράκι'.

Με άλλα λόγια ο Ευάγγελος Βενιζέλος έχει κάνει ένα ταξίδι στο παρελθόν, και έχει βρεθεί σε ένα μικρό οπωροπωλείο, τρέχει πάνω κάτω σαν παλαβός να προλάβει και τα μισά προϊόντα του έχουν τελειώσει από καιρό, και κάθε φορά που μιλάει με ένα πελάτη σκουπίζει το ιδρωμένο μέτωπο του με το μπακαλόχαρτό του. Γιατί πια, ο άνθρωπος έχει γίνει μπακαλόγατος και τίποτα παραπάνω. Όχι πως αυτό δεν είναι αξιέπαινο ή σεβαστό, αλλά ο Ευάγγελος Βενιζέλος μάλλον δεν συμμερίζεται αυτή την άποψη, ακόμη κι αν η ραχοκοκκαλιά της ελληνικής οικονομίας χτίστηκε και γκρεμίστηκε πάνω στις πλάτες των μπακαλόγατων.

Καμία ανησυχία λοιπόν για τον φίλτατο Ευάγγελο, ο οποίος όπως όλοι μας θα μάθει στου κασίδι το κεφάλι ανακαλύπτοντας τον τροχό και τη φωτιά εκμεταλλευόμενος την νεοσύστατη αυθεντία του στα οικονομικά όπως και τις βαρυσήμαντες και αποδεδειγμένες ηγετικές του ικανότητες. Καμία ανησυχία λοιπόν και για εμάς τους αδαείς και ταπεινούς, τους φτωχούς τω πνεύματι αρκεί να δείξουμε πίστη στα λεγόμενα και τις αλήθειες του νέου τσάρου των οικονομικών του οποίου η μέχρι τώρα διαδρομή στο νέο του πόστο είναι στολισμένη μονάχα με επιτυχίες. Χαίρε Βαγγελάρα, ατσίδα μπακαλόγατε!

Υ.Γ. Με αρέσει στα post μου να βάζω στενές κατακόρυφες φωτογραφίες. Με την Βαγγελάρα αυτό δεν ήταν εύκολο. 

Βρώμαγε μούστο

Ήμουν στον πάτο του βαρελιού και προσπαθούσα να βγάλω μιαν ακίδα από τον κώλο μου μέχρι που ήρθε η μούργα να μου ανακοινώσει πως μου έκανε έξωση. Αντί να την πατάω την έπινα και έτσι αυτή η σχέση δεν οδηγούσε πουθενά, αυτή ήταν μαζοχίστρια κι εγώ ένα πότης χωρίς γούστο. Βρέθηκα λοιπόν στο δρόμο και σήκωσα το χέρι μου να πιάσει ένα σύννεφο να με παρασύρει σε μέρη μακρινά, μέρη εξωτικά. Ένα ταξί σταμάτησε και με ρώτησε που πηγαίνω. Του είπα να με ρωτήσει πάλι σε πέντε χρόνια και έφυγε ψάχνοντας για τουρίστες να γδύσει. Τον μαλάκα.

Άρχισα να περπατάω αφήνοντας τα φανάρια να με οδηγήσουν όπου αυτά θέλανε, ποιος είμαι εγώ να τα αμφισβητήσω, μα βρέθηκα να κάνω τον κύκλο του τετραγώνου. Ένας τροχαίος με πήρε στο κατόπι γιατί λέει περπατούσα στο αντίθετο ρεύμα. Του χαμογέλα και τον αγκάλιασα, ήταν ο πρώτος στη ζωή μου που αναγνώρισε το έργο μου. Εν τω μεταξύ η μούργα μου τηλεφώνησε και με φωνή γλυκιά μου έλεγε να τα ξαναβρούμε. Το έπαιξα σκληρός. Δεν θα γίνω χαλάκι να με πατήσεις κυρία μου. 'Το ακριβώς αντίθετο θέλω' μου είπε και έκλεισα το τηλέφωνο.

Συνέχισα να περπατάω. Αυτή τη φορά μονάχα ευθεία κατά το νότο όπως ο ποιητής ορίζει. Τα χρόνια περνούσαν και ο ήλιος έφτιαχνε αψίδες πάνω από το κεφάλι μου τις οποίες κάθε βράδυ πουλούσα σε άστρα συντροφικά. Μου πήρε τόσο καιρό να μάθω πως είναι πάντα εκεί και δεν χρειάζεται την αγάπη τους να εξαγοράζω αν και νομίζω πως ακόμα πουτάνες είναι και πως με το συντακτικό δεν θα έπρεπε να παίζω. Σε αντίθεση με τα δέντρα που από την αρχή μου το ξεκαθάρισαν πως θα μπορούσα να την αράζω στη σκληρή τους βάση αρκεί το χάραμα να τα προειδοποιούσα για τίποτα φιλόδοξους ξυλοκόπους με ηλεκτρικά μπάντζο. Μια μέρα είδα τον Καλιτζάκη και έτρεξα τόσο γρήγορα να κρυφτώ που δεν πρόλαβα να τα ειδοποιήσω και από τότε το φέρω βαρέως.

Κάπως έτσι θα πρέπει να εξηγείται και η χαρακτηριστική μου καμπούρα, καμιά σχέση με το ύψος μου. Την είχε αποτυπώσει σχετικά καλά ο τυφλός απόφοιτος του ΙΕΚ Μείγμα που είχε φιλοτεχνήσει την καταζητούμενη αφίσα μου. Η βλαμμένη η μούργα τα είχε ξεράσει όλα στον οινοποιό της ο οποίος την είχε στριμώξει για την χαμηλή της περιεκτικότητα σε όνειρα, και τώρα με κυνηγούσε για να τον αποζημιώσω λες και είχα εγώ δικά μου να δώσω. Εγώ ήθελα να φεύγω, και να ξυπνάω κάθε πρωί σε διαφορετική σκιά, και τώρα αυτοί οι αληταράδες με κυνηγάνε και με επικυρρήσουν για μονάχα μερικά ομόλογα του δημοσίου. Τους φτηνιάρηδες.

Μπήκα σε ένα μεταλάδικο να πάρω μια καλή λεπίδα αλλά κατέληξα με μερικούς δίσκους. Κλασσικό λάθος. Με τα βινύλια παραμάσχαλα έκατσα στη μέση του χωμάτινου δρόμου και περίμενα όποιον τολμούσε να έρθει να αναμετρηθεί μαζί μου. Έναν μάλιστα τον είχα ανάμεσα στα δόντια μου σε επίδειξη δύναμης και ουλίτιδας. Είχε ώρα που δεν ήταν πια δώδεκα το μεσημέρι, και έτσι δεν ερχόταν κανείς. Εκμεταλλεύτηκα αυτή τη φοβερή εμμονή στους τύπους και τράπηκα σε τακτική φυγή, η οποία ήταν όντως τακτική αφού ήταν απόφαση καθαρής τακτικής όπως μου είχαν μάθει στο στρατό. Όπως ήταν και η απόφαση του οινοποιού να στήσει μπλόκα με ποιητές στο μονοπάτι μου. Ο πούστης το ήξερε πως δεν μπορούσα να τους κάνω τίποτα, ακόμη χειρότερα πως θα καθόμουν να τους κάνω παρέα και να ανταλλάξουμε απόψεις και στιχάκια και μερικά πικρά ποτηράκια. Το χειρότερο ήταν πως ντρεπόμουν με όλους αυτούς τους μεταλ δίσκους, δεν ήξερα τι να τους κάνω και δεν άντεχα τα αποδοκιμαστικά βλέμματα όλων αυτών των μεγάλων αποτυχημένων καλλιτεχνών. Ήταν φοβερό, είχα καταφέρει να είμαι διπλά αποτυχημένος.

Έσκυψα το κεφάλι και γύρισα προς τα πίσω, προς την πόλη. Μου λέγανε να κάτσω, περιμένοντας την αμοιβή να πάρουν από τον κρασέμπορα, μα άλλο δεν άντεχα. Έφτασα αργά το βράδυ και έκατσα στη μέση του δρόμου, και άρχισα να πίνω από το φλασκί μου ζεστό ουίσκι μέχρι που με πήρε ο ύπνος. Την άλλη μέρα, στις δώδεκα ακριβώς το μεσημέρι κάποιος που δεν πρόλαβα ποτέ να δω μου τύλιξε ένα πάνινο σακί γύρω από το κεφάλι μου. Βρώμαγε μούστο.

Μπαμπά, τι σημαίνει άσυλο;

Όλα τα σκληρά υλικά όταν προβάλουν αντίσταση σε μια δύναμη, το πιο πιθανό είναι να σπάσουν τελείως παρά να λυγίσουν. Κάτι αντίστοιχο έγινε και με το χώρο της ανώτερης παιδείας, όπου το μεταπολιτευτικό δώρο του αυτοδιοίκητου υπό προστασία δημοσίου χώρου με την ευρύτερη έννοια μετά από τόσα χρόνια απαξίωσης και στείρου διαλόγου ένθεν και εκείθεν γκρεμίστηκε.

Μόλις την τελευταία στιγμή τα συγγράμματα παρέμειναν δωρεάν, ενώ το φοβερό θέατρο της ευρύτερης συναίνεσης σκότωσε την έννοια του ασύλου. Ταυτόχρονα θεσμοθετούνται φοιτητικά δάνεια με εγγυητή το δημόσιο -το οποίο δεν μπορεί να εγγυηθεί ούτε τον κώλο του- προφανώς στο δρόμο που χάραξαν οι ΗΠΑ με ολόκληρες γενιές να χρωστάνε στις τράπεζες πριν καν ξεκινήσουν να εργάζονται, ενώ τα επιπλέον εξάμηνα περιορίζονται πια στα τέσσερα. Λογικό όμως, διότι μετά από τόσους αγώνες, τόσα κείμενα, τόση καθοδήγηση, τόσες πρωτοβουλίες, τόσες πορείες την μεγαλύτερη ευθύνη την έχει ο ίδιος ο κόσμος του ελληνικού πανεπιστημίου.

Από την μια ο ακαδημαϊκός κόσμος που πρότασσε διαρκώς την ακαδημαϊκή και επαγγελματική καριέρα του υψηλότερα από το δημόσιο συμφέρον, που μπήκε σε διαδικασία υπόγειων συναλλαγών με το φοιτητικό σώμα με εκλογικά ανταλλάγματα, που έχτισε στην άμμο τμήματα, μεταπτυχιακά και έρευνες και έκανε το πανεπιστήμιο μαντρί του και οικογενειακή υπόθεση. Ο ακαδημαϊκός χώρος ο οποίος από τη πρώτη στιγμή αρνήθηκε την αξιολόγηση και που σε ακραίες περιπτώσεις γελοιοποίησε τους πειθαρχικούς κανόνες υποβαθμίζοντας το κύρος των ιδρυμάτων που υποτίθεται υπηρετεί όσο και τη δική του αξιοπιστία φυσικά, που αντιμετώπιζε τους Έλληνες ακαδημαϊκούς του εξωτερικού σαν μιάσματα και απατεώνες. Το ακαδημαϊκό σώμα της χώρας μπορεί να συμπεριλαμβάνει φοβερά μυαλά και σεβαστούς επιστήμονες, μα στο σύνολό του είναι μια κοινωνική απογοήτευση, ένα κενό γράμμα, ένα σώμα εγκλωβισμένο σε αλλότριες σχέσεις και ζητήματα.

Από την άλλη είναι τα βρομόσκυλα των κομματικών παρατάξεων, αυτά τα κτήνη που έχουν μετατρέψει τα αμφιθέατρα σε αρένες και κρίνουν ακαδημαϊκούς με ύφος χιλίων καρδιναλίων χωρίς οι ίδιοι να έχουν καμία πραγματική γνώση, αυτά τα γλοιώδη ανθρωπάρια που μαθαίνουν στο νέο πολίτη την κομματικοποίηση και την κονσερβοποίηση της ιδεολογίας, αυτοί οι ελεεινοί ψηφοθήρες που μιλάνε για σφραγίδες, ψήφους, εκδρομές και πάγκους μετατρέποντας κάθε διάδρομο σχολής στη σύγχρονη αγορά της Ιερουσαλήμ. Πληρωμένοι δολοφόνοι μυαλών, που αντιλαμβάνονται το πανεπιστήμιο σαν ένα χώρο να δικτυωθούν, μια πρακτική εξάσκηση στα ρουσφέτια και στο πολιτικό αλισβερίσι.

Όπως και ο μέσος φοιτητής, ο καθένας μας, ο μελλοντικός μέσος Έλληνας που όσο βρίσκεται στο πανεπιστήμιο θέλει κι άλλα εξάμηνα, ζητά να μην αναγνωριστούν οι συνάδελφοι του από το εξωτερικό αλλά και να αναγνωριστούν το εξάμηνο που έκανε αυτός Erasmus στην Τενερίφη, που γλύφει τον καθηγητή για να τον περάσει και ύστερα από πίσω του τον βρίζει, που δεν θέλει να πληρώνει για τα μεταπτυχιακά, που οποιαδήποτε αλλαγή στον τρόπο εξέτασης το βαφτίζει εντατικοποίηση αγνοώντας πλήρως τις ιδιαιτερότητες της ακαδημαϊκής εκπαιδευτικής διαδικασίας. Αυτός που βγάζει γκόμενες από τα ΤΕΙ αλλά δεν θέλει την ισοτιμία τους, αυτός που εξισώνει τα εξάμηνα με πτυχία, αυτός που δεν σεβάστηκε ποτέ καθηγητή του στην παράδοση με εξευτελιστικές συνθήκες στα αμφιθέατρα, που δεν μπορεί να δουλέψει όσο σπουδάζει αλλά κάνει 3 μήνες διακοπές στα νησιά, που με το που τελειώνει επιτέλους τη σχολή θέλει να βρεθεί η δουλειά μόνη της και αλλάζει απότομα στάση απέναντι στο πανεπιστήμιο και βρίζει που οι κωλοφοιτητές κάθονται και τα ξύνουν και κάνουν καταλήψεις με τα λεφτά των δικών του φόρων. Ο συμφεροντολόγος, ο βολεψάκιας, ο προσαρμοστικός, ο ιδιοτελής, ο καταναλωτής, ο ιδιώτης.

Όπως αναπόφευκτα ευθύνες πολλές έχουν τα πρωτοποριακά και ριζοσπαστικά στοιχεία της κοινωνίας που κατά καιρούς πλαισιώνουν, ακόμη και καταχράζονται πολύ πιο σπάνια το χώρο του πανεπιστημίου κυρίως χάρη στο άσυλο, η κατάχρηση του οποίου οδήγησε σε μαθηματική ακρίβεια στην τερατώδη άγνοια γύρω από τη σημασία του και τη κοινωνική του χρησιμότητα. Όσο οι δυνάμεις αυτές ορθά οικιοποιούσαν τους υλικούς χώρους ως έσχατο ιδεολογικό καταφύγιο και ορμητήριο ενάντια στις δυνάμεις καταστολής, τόσο το ευγέρτημα ταυτιζόταν επικοινωνιακά με ποινικά και περιθωριακά στοιχεία, τόσο η πρόνοια αυτή αναχωρούσε από τη συνείδηση των πολιτών. Εν ολίγοις, η διαχείριση του ασύλου από εκείνους που το έχουν μεγαλύτερη ανάγκη αποδείχτηκε καταστροφική, επιτρέποντας πια στην κρατική βια να κάνει την εμφάνιση της παντού τρομοκρατώντας και ποδοπατώντας την λαϊκή έκφραση.

Δεν είναι να απορεί κανείς. Επιχειρηματολογίες όπως οι παραπάνω θα γίνουν προπαγάνδα και πιπίλα από τους μελλοντικούς υπουργούς και γενικούς γραμματείς της ΠΑΣΠ και της ΔΑΠ για να περιοριστούν οι αντιδράσεις στους γνωστούς ... αντιδραστικούς, στους 'αριστερούς', τους ελιτιστές, τους αναρχικούς, στα φρικιά και τους κομπλεξικούς, για αυτό άλλωστε και η εντυπωσιακή συναίνεση των 250, για αυτό άλλωστε και οι διαρροές της ΝΔ περί κατάργηση των κομματικών παρατάξεων στα ΑΕΙ και ΤΕΙ. Η πραγματικότητα όμως είναι πως ακόμα και αν σχεδιαστικά η δομή των πανεπιστημίων είχε ορισμένα κραυγαλέα λάθη, σε αντίθεση με τις μεταπολιτευτικές μεταρρυθμίσεις που εκδημοκράτισαν την ανώτερη παιδεία και εν πάση περίπτωση έθεσαν μια σωστή κατεύθυνση τόσο θεσμικά όσο και λειτουργικά, αυτή η μεταμνημονιακή μεταρρύθμιση είναι αυταρχική και απαξιωτική του χαρακτήρα και της λειτουργίας του πανεπιστήμιου. Με την άκαμπτη όμως και χωρίς φαντασία δημόσια τοποθέτησή του, το πανεπιστήμιο έχει από καιρό θέσει τον εαυτό του εκτός κοινωνίας και έτσι καταλήγει τελείως απροστάτευτο σε πολιτικές πρωτοβουλίες του είδους.

Όσους σχεδιασμούς, όσους κανονισμούς και νόμους όμως κάποιος και να σκαρφιστεί, όπως και πολλά άλλα που αφορούν το δημόσιο βιο, το ελληνικό πανεπιστήμιο δεν πρόκειται να αλλάξει παρά θα συνεχίσει στο δρόμο της παρακμής και της σταδιακής άλωσης του από τους όρους του κεφαλαιού. Οι νόμοι δεν αλλάζουν νοοτροπίες, αυτές αλλάζουν μόνο με την παιδεία και την αντιπαράθεση. Η μεν πρώτη θα γίνεται σταδιακά προνόμιο των λίγων και έτσι αυτόματα ο αποκλειστικός της χαρακτήρας την υποβαθμίζει, ενώ η δεύτερη γίνεται ακόμη πιο δύσκολη με την άρση του ασύλου και την αδιάκοπη επικοινωνιακή και ιδεολογική ακαμψία.

Είναι λοιπόν η ηττοπάθεια η μόνη επιλογή, η αποδοχή ενός ακόμη ανουσιουργού νομοθετήματος, μιας ακόμη νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας; Είναι η παθητικότητα και η λειτουργικότητα, τα σκυμμένα κεφάλια, η σίγουρη μόνη στάση; Ίσως, αλλά δεν είναι σίγουρα η πιο αξιοπρεπής. Το πανεπιστήμιο και οι πολίτες του, οι ζώντες οργανισμοί του, οι φορείς της λειτουργίας του, φοιτητές, ακαδημαϊκοί και διοικητικοί έχουν υποχρέωση να αναγνωρίσουν τα λάθη τους, τις υποχρεώσεις τους και να δράσουν ανάλογα. Όχι να οραματιστούν το πανεπιστήμιο που θέλουν και να το ζητήσουν από διοικούντες και αφεντικά, αλλά να σχεδιάσουν και να συνθέσουν το πανεπιστήμιο που χρειάζεται το σύνολο της κοινωνίας, το πανεπιστήμιο που μπορεί να σταθεί περήφανα και αποτελεσματικά στα σημεία των καιρών. Χρειάζεται να σταματήσουν να απαιτούν και να αρχίζουν να παράγουν, και να πολεμήσουν τους μεγαλύτερους εχθρούς τους, την αφέλεια και την ιδιοτέλειά τους. Απαιτείται να αφοπλίσουν τα νομοθετικά εκτρώματα των δουλοπάροικων υπαλλήλων της κερδοσκοπίας, να διεκδικήσουν τον διαχωρισμό τους από τους άρπαγες και τους κηφήνες και να διεκδικήσουν την αξιοπρέπεια τους, να δημιουργήσουν νέες εσωτερικές σχέσεις εκ του μηδενός και να αποτελέσουν παράδειγμα πρωτοπορίας απέναντι στην παρακμάζουσα κοινωνία που έχει ανάγκη την παιδεία και τον πολιτισμό όσο ποτέ άλλοτε.

Επιβάλλεται να αφουγκρασθούν τις οργισμένες φωνές της ιστορίας και από καχεκτική αντανάκλαση του παρόντος να αποτελέσουν φωτεινό σηματοδότη στο βάθος του χρόνου.