Χρόνια πολλά σε όλους μας!!!

Μετά απο πολλλά ξενύχτια και οινοποσίες, νομίζω πως ο οργανισμός μου έχει σχεδόν τελματώσει. Νομίζω το καταλαβαίνεις όταν θυμάσαι με ντροπή κάποιο black-out σε κάποιο μέσο μεταφοράς ή όταν συγκρίνεςι τον αριθμό ποτηριών νερού που ήπιες με τον αριθμό whisky που ήπιες ή όταν postάρεις όπως εγώ στο προηγούμενό μου. Είμαι πεπεισμένος πως αυτή η κατάχρηση θα έχει επίπτωση στην υγεία μου και πως μόλις μπει με το καλό το νέο έτος, πρέπει να κάνω μια μικρή αποτοξίνωση (εμπρός καλοί μου χυμοί!!)
Όμως, επειδή είμαι άνθρωπος που κρατάει τις υποσχέσεις του (εεε... όχι ακριβώς), τονίζω τη φοβερή επιτυχία που είχε η ΄σοσιαλιστική΄βασιλόπιτά που εφάρμοσα, με τη σφενδόνα να παραμένει ένα όντως επικίνδυνο παιχνίδι, ενώ θαυμάζω τον εαυτό μου και για ένα ακόμα νέο μου ταλέντο: έμαθα να δένω μπαλόνια!
Ακόμα καλύετερα βέβαια, όλες αυτές τις μέρες δεν έχω ακούσει ραδιόφωνο, δεν έχω δει τηλεόραση (το Cartoon Network δεν πιάνεται!!!), τον υπολογιστή μετά βίας τον ακουμπώ γα λόγους δουλειάς και δεν έχω αγοράσει καθόλου εφημερίδες, ούτε κυριακάτικες! Ειλικρινά δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι συμβαίνει, το πιο σημαντικό που πήρε το μάτι μου ήταν η εκτέλεση του Sadam, και οι διάφορες αναφορές ληστειών στην Αττική. Δηλαδή τίποτα σε 10 μέρες. Αυτό τώρα είναι μια πραγματικά υπέροχη αποτοξίνωση....

Πολλά μπαλόνια φυσκώσαμε, πολλά ποτήρια ήπιαμε, για πολλά δώρα ψάξαμε, πολύ κόσμο είδαμε, όλα σε ποσότητες!!! Να 'χαμε και μερικά μελομακάρονα...

Pop culture, internet, cultural identity and communication, fame.

This summary is not available. Please click here to view the post.

ΆΑΑΑβατον

Μικρές, μεγάλες και μεσαίες αγγελίες:

• ΠΩΛΕΙΤΑΙ: Γωνιακό κατάστημα τηλεπικοινωνιών με ειδικότατα στα ασύρματα φιλέτα και στις επεισοδιακές εξόδους. Το πακέτο συμπεριλαμβάνει ασφαλιστικό και management. Παρακαλούνται οι αιτούντες να επιδίδουν τις προτάσεις τους στον κ. Αλογοσκουφή, και επουδενί στον κ. Σουφλιά.

• ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ: Προπονητής, τεχνικός διευθυντής, πρόεδρος, παίχτες, πολιτισμένοι οπαδοί και 10 κασόνια γιαούρτια (για παν ενδεχόμενο) για 'ευρωπαϊκή' ομάδα. Α, και γήπεδο!

• ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ: Ποδοσφαιρική πίστης.

• ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ: Ποιητές. Αμοιβή ισχνή.
  

• ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ: Κλασσικό φορ περιοχής που βγάζει μάτια. Το ... αετίσιο κούρεμα bonus.

• ΠΩΛΕΙΤΑΙ: Χρυσό κλειδί για ευρωπαϊκές πόρτες. Οι αγοραστές πρέπει να έχουν πληθυσμούς άνω των 76 εκατομυρίων και σημαντική γεωπολιτική θέση.

• ΖΗΤΕΙΤΑΙ: Αντιπολίτευση. Επειγόντως.

• ΠΩΛΟΥΝΤΑΙ: Συνειδήσεις. Γενικώς και αορίστως.

• ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ: Κι άλλα λεπτά συμμετοχής για τον V-Span.

• ΖΗΤΕΙΤΑΙ: Εκπρόσωπος τύπου που να λέει τα γεγονότα. ... πριν τα μάθουμε από τις διαρροές των υπουργείων.

• ΠΩΛΕΙΤΑΙ: Η Κρήτη. Φιλέτο.

• ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ: Πολυπολιτισμικοί Αθηναίοι.
  

• ΖΗΤΕΙΤΑΙ: Παρουσιαστής τηλεπαιχνιδίου με τον τίτλο 'Ποιός είναι ο πιο σχιζοφρενής λαός σήμερα;'

• ΖΗΤΕΙΤΑΙ: Δημοσιογράφος για να γράψει για τη χωματερή των Λιοσίων.

• ΕΝΟΙΚΙΑΖΟΝΤΑΙ: Δύο έδρες Επικρατείας στην αξιωματική αντιπολίτευση που θα μείνουν κενές συντόμως (όχι πως πριν ήταν ζεστές...).

• ΖΗΤΕΙΤΑΙ: Γαλοπούλα ελληνική, ακριβή, για την τήρηση πατροπαράδοτων εθίμων. Όχι γουρούνια.

• ΖΗΤΕΙΤΑΙ: Η αλήθεια για τη μάχη στις ευρυζωνικές υπηρεσίες.

• ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ: Αναγνώστες για τα ποιήματα του κ. Πολύδωρα.

• ΠΩΛΟΥΝΤΑΙ: Κουκούλες για κουκουλοφόρους, όλα τα μεγέθη και χρώματα.

• ΖΗΤΕΙΤΑΙ: Συχνότερη συγκομιδή των ανακυκλώσιμων.

• ΖΗΤΕΙΤΑΙ: Εγκέφαλος για το άδειο κρανίο του υπογραφόντως. Κατεπειγόντως.

Η Ιάσωνος είναι για 3 στενά άδεια!!!

Πολλά μπορείς να πείς για τα Χαμένα Κορμία, (αγγλιστί Lost Bodies), ότι δηλαδή είναι ένας συνδιασμός Χάρρυ Κλυνν, Panx Romana και Λένα Πλάτωνος (respect), ή πως το χιούμορ είναι η κινητήρια δύναμη που τους οδηγεί στη post punk πορεία τους (από το 1988!!), ή ακόμα μπορείς να καταφύγεις στα συνήθη, και πίσω από κάθε κλόουν να βρείς ένα θλιμμένο στοχαστή, αλλά η αλήθεια είναι πως λίγο καφρίλα, λίγο ποίηση, λίγο σοβαρότητα, λίγο η αναρχική τους περιθωροποίηση από τη τέχνη της μουσικής με τους σύνηθεις όρους, κάνει τους Lost Bodies ξεχωριστούς. Με λιγότερα λόγια, είναι απλά γαμάτοι.

Από την άλλη νιώθω ιδιαίτερα ευτυχής και υπερήφανος που γνωρίζω που είναι ο Άνθρωπος στο εγκατελλειμένο Μεταξουργείο, και που ξέρω πως να ανοίξω τη σατανική πόρτα του, και πως να διασκεδάσω με το 'ότι να ΄ναι' πρόγραμμά του. Αντιπαρέρχοντας τα προηγούμενα, ανυσηχώ ιδιαιτέρως με την κατανάλωση αλκόολ που κάνω τελευταία....

Όνειρα σε σελινόιντ

Πριν μερικές μέρες είδα το The Science of Sleep (Σε είδα στο όνειρό μου) του Michel Godry (δημιουργού του Eternal Sunshine of the Spotless Mind), η όποια αν και ήταν στο πρόγραμμα του AIFF, δεν είχα προλάβει να τη δω. Βασικα θέματα το όνειρο, η αντίθεση μεταξύ πραγματικού και φανταστικού, η ενδογενής ανασφάλεια, ο έρωτας όπως και η ψυχασθένεια υπό τη μορφή της σχιζοφρένειας. Όπως και στο Eternal Sunshine of the Spotless Mind, έτσι και σε αυτή τη ταινία, ο Godry πλάθει απόλυτα ερωτεύσιμους χαρακτήρες με βασικό άξονα τη παιδικότητα, συνοδεύοντάς τους με υπέροχες μουσικές και χρώματα. Μπορεί όντως να είναι πικρή, αλλά δεν παύει να σε ταξιδεύει και να σε κάνει να χαμογελάς με καλοσύνη, και έτσι να σε ξεκουράζει και ίσως να σε απελευθερώνει για περίπου μιάμιση ώρα. Ίσως και να σε φοβίζει η αλήθεια είναι, τόσο για το φάσμα της μοναξιάς που αντιμετωπίζουμε όσο και για τον ισοπεδωτικό φασισμό της πραγματικότητας, αλλά παρ' όλα αυτά δεν παύει να είναι μια πολύ ευχάριστη και ψυχαγωγική ταινία, ιδίως για όσους λατρεύουν τον ύπνο και τα όνειρα....

Βέβαια υπάρχουν και οι μοιρολάτρες, οι οποίοι θα υποστηρίξουν πως δεν είναι τυχαίο πως στη σημερινή προβολή, που ετοίμασαν οι Πλατφόρμες (www.platformes.com), της ταινίας του Γιώργου Καρυπίδη, Στη Σκιά του Φόβου κάποια από τα βασικά θέματα. Υπήρχαν βέβαια και άλλα, όπως ο ρόλος της τέχνης στις σημερινές κοινωνίες, ο ρόλος των εξουσιών και η ανθρωπιστική προσέγγιση της τελειότητας της ψυχικής ανάγκης για δημιουργία. Οι θιασώτες του avant guarde και του Kafka θα την αγαπήσουν αυτή τη ταινία αλλά ίσως για τους λάθους λόγους αφού όχι μόνο υπηρετεί το όραμα του δημιουργού της πιστά, αλλά πιστοποιεί και την ικανότητα την ευελιξία και το βάθος του κινηματογράφου να μεταδίδει μια συλλογή από ιδέες, έννοιες και σκέψεις ακόμη και με τα πλέον ελάχιστα μέσα. Σίγουρα μπορεί κάποιος να πει πως είναι μια βαρετή ταινία, στατική, μια κινηματογραφική μεταφορά της καφκικής θεώρησης (που στη πραγματικότητα είναι άδικος χαρακτηρισμός) υπερβολικά ποιητική χωρίς μέτρο στη χρήση της συμβολογραφίας, αλλά η αλήθεια είναι πως πέραν της αισιοδοξίας της, κρύβει μια αναπάντεχη ομορφιά και μια παράξενη γλυκιά αφήγηση της ιστορίας του πρωταγωνιστή.

Σίγουρα ο ηθελημένος αφαιρετισμός και φτωχή (οικονομικά) παραγωγή δεν το καθιστούν εύκολα προσβάσιμο, αλλά δεν παύει να εντυπωσιάζει με τη δομή της και πρωτοπορίας της (1987), και ίσως σε άλλες εποχές, μια ένα πιο πιασαδόρικο στυλάρισμα (το οποίο αναπόφευχτα θα μπαστάρδευε τη μορφή της) η ταινία να γινόταν πιο γνωστή.

Όπως δεν είναι τυχαίο τελικά ότι μια τόσο καλή ταινία έχει από πίσω της ένα πολύ συγκροτημένο και συνειδητοποιημένο δημιουργό στο πρόσωπο του ίδιου του σκηνοθέτη, ο οποίος ήταν παρών και υπέμεινε τις ερωτήσεις-κουβέντα που αναπτύχθηκε μετά τη προβολή. Η ίδια η κουβέντα που αναπτύχθηκε μετά δεν ήταν και τόσο άσχημη όσο περίμενα, αν και βέβαια δεν έλειψαν οι συνήθεις αφορισμοί για την ελληνική κοινωνία και τα δρώμενά της όσο και οι ευφάνταστες αναγωγές στην ιστορία.

Το βασικότερο όμως που συγκρατώ, μετά την ταινία εννοείται, είναι για μια ακόμη φορά η προσέλευση (15 άτομα;), σε τέτοιο βαθμό που αρχίζω να αναρωτιέμαι αν είμαι κάποιο είδους μοναδικού ανθρώπου στην Αθήνα. Είναι δύσκολο να μιλάμε για αφύπνιση του πνεύματος, όταν υπάρχει κανένας να αφυπνιστεί.... Από την άλλη, για να μην ξεχνιόμαστε κιόλας, καλλιτεχνικές προβολές του είδους είναι αναπόφευκτα καταδικασμένες στη γιορτινή περίοδο, και ειδικά σε ένα χειμώνα που θυμίζει άνοιξη.

Όπως και να έχει, τουλάχιστον για μένα, δύο είναι τα βασικά συμπεράσματα, συλλογικότητα (όπως πολύ σωστά το έθεσε και ο ίδιος ο Καρυπίδης) και όνειρα. Όπως και στη ταινία, όπου ο ήρωας καταδιώκεται όχι μόνο από το σύστημα αλλά και από το όραμά του για δημιουργία (ενώ παραμένει διαρκώς ξένος, λαθρεπιβάτης στην ίδια του τη ζωή όπως λέει και ο ίδιος), έτσι και στο κόσμο που ζούμε όλοι μας, καταδιωκόμαστε και δημιουργούμε με βάση αλλά και σκοπό το ονειρικό, το ιδανικό. Μπορεί στη ταινία βέβαια αυτό να επιτυγχάνεται μέσω της απεξάρτησης των εγκόσμιων δεσμών, αλλά στη πραγματικότητα δεν έχουμε άλλη επιλογή από το δεχόμαστε την ήττα ή τον συμβιβασμό ως σημείο εκκίνησης στη συλλογικότητα, και το μέτριο ένα μέτρο που μας καταδεικνύει, με την ελαφρότητα του ονείρου να μας απαλύνει την όποια δυστυχία.

Είμαι απαισιόδοξος; Εξαρτάται... Αν βλέπεις τα χειρότερα να έρχονται αλλά χαμογελάς, τότε συγγνώμη, αλλά θα θεωρήσω τον εαυτό μου αισιόδοξο.

Υ.Γ. 1 Τάσο, έκανες μαλακία που δεν ήρθες, μιλάμε για μεγάλη τέχνη (και κουβέντα που θα συφύλιαζες!!!)

Υ.Γ. 2 Μερικές φορές οι δεσμοί που μας ενώνουν είναι και αυτοί που μας σκλαβώνουν...

Υ.Γ. 2 Αχ ρε Βάνα, πάλι δεν σε βρήκα!

Αχ, όμορφα σκουπίδια....

Πραγματικά δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους που περνάνε δίπλα από κάδους σκουπιδιών και κάνουνε διάφορες γκριμάτσες δυσσαρέσκειας και αηδίας. Είναι λες και έρχεται κάποιο ξωτικό, άγνωστο ποιές στιγμές, και τα αφήνει εκεί και δημιουργεί αυτό τον όμορφο συνωστισμό ύλης. Ναι, τα σκουπίδια είναι πολύ όμορφα και εξηγούμαι.

Κάθε σκουπιδο-σωρός είναι, μοναδικός, πολύχρωμος, σύγχρονος, συλλογικό προϊόν που συνεχώς αλλάζει μορφή και υπόσταση (αλλά ποτέ μυρωδιά...), ενώ είναι και μια διαρκής τοποθέτηση γύρω απο βασικά κοινωνικά και φιλοσοφικά ζητήματα, όπως ο καταναλωτισμός, η αυτοδιάθεση του αστικού χώρου, το χάος και η ανθρώπινη συνειδητοποίηση της ύλης. Προσωπικά νιώθω και πως αισθητικά είναι υπέροχα, και νομίζω είναι πολύ άδικο κάποια έργα τέχνης να χαρακτηρίζονται σκουπίδια, εννοώντας πως είναι χάλια και γενικά ... κακά. Αφήστε δε, που σου δίνουν μια τέλεια ευκαιρία να θυμηθείς κάποια πράματα (κάπου τη ξέρω αυτή τη κονσέρβα...), να τα συγκρίνεις με την ελληνική τηλεόραση και να θαυμάσεις το ρυθμό αύξησής τους.
Στο κάτω κάτω τα σκουπίδια είναι δικά μας, ή ακόμα καλύτερα, είμαστε εμείς ... στους σωρούς τους θα βρούμε τα ονειρά μας (όργανα γυμναστικής, καταπληκτικά παπούτσια, κάτι απερίγραπτα gel για τα μαλλιά, βιντεοκασσέτες του Baywatch...) και τις ενοχές μας (5 ορφανές λαδόκολλες με ολίγη τζατζίκι...) καθώς και πολλά άλλα πιο προσωπικά. Γιατί λοιπόν να είμαστε σκληροί μαζί τους; Είμαστε που είμαστε σκληροί με τους ανθρώπους, ας είμαστε τουλάχιστον ευαίσθητοι με τα σκουπίδια μας, και ας τα αγαπήσουμε.

Συγγνώμη, διόρθωσις...

Σε κάποια παλαιότερη παραφιλολογία μου είχα εκδηλώσει ένα είδος δυσαρέσκειας προς τη τηλεοπτική μεταφορά της Λούφα(ς) και Παραλλαγή(ς). Τελικά βιάστηκα (φυσιολογικά), αφού μετά τα πρώτα επεισόδια, και τα σενάρια και οι χαρακτήρες έφτιαξαν πολύ, και γενικά η σειρά είναι ψυχαγωγική και ίσως και διδακτική τόσο για τα γεγονότα της εποχής όσο και για τα σύγχρονα. Αξίζει.

Υ.Γ. Η γκρίνια στις απεργίες είναι δικαιολογημένη, αλλά η κρατική τηλεόραση να δείχνει ΜΟΝΟ τη γκρίνια (απο ξεκούτηδες που δεν ήξεραν πότε άρχιζε και πότε σταματούσε η στάση εργασίας του ΟΑΣΑ) ... ε, δεν είναι και πολύ αντικειμενικό, είναι;

Είμαι ελαφρύς

Στα πλαίσια της παραπληροφόρησης και καταναλωτικής προπαγάνδας, η οποία ενίοτε φθάνει και σε καθολική αποχαύνωση και παράλυση κριτικής ικανότητας, δεσπόζουν οι απεργιακές κινητοποιήσεις γύρω από τον ΟΤΕ και τον ΟΛΠ. Μπερδέ γουέι, οι μετοχές και των δύο βρίσκονται σε διαρκή ανοδική τροχεία, γεγονός το οποίο υποδεικνύει είτε πως οι δεξιοί είναι οι καλύτεροι dealers (Γάλλοι κοροΐδα φάτε στη μάπα την ΑΤΕ!), ήτε πως η μαζική κοινωνική σχιζοφρένεια είναι ένα ζήτημα στο οποίο Yung και Freud έπρεπε να είχαν αφιερώσει περισσότερες ώρες επιστημονικής έριδας.

Είναι αναμφίβολο πως οι διαρκείς απεργίες στο χώρο των λιμανιών θα επηρεάσουν αρνητικά την αγορά, δοσμένης κιόλας τις διαρκούς μείωσης της καταναλωτικής δύναμης των μισθωτών και συνταξιούχων καθώς και της συγκράτησης των τραπεζών στο θέμα των καταναλωτικών δανείων. Βεβαίως οι τραπεζικοί κύκλοι δεν έγιναν ξαφνικά προστάτες των χαμηλόμισθων, απλά πλέον δεν προλαβαίνουν να εκποιήσουν τις δημευμένες περιουσίες και άλλωστε ο πραγματικός στόχος του ισχυρού κεφαλαίου δεν είναι κατά ανάγκη τα χαμηλά στρώματα, αλλά αντιθέτως το 'μικρό' εμπόριο, δηλαδή τα μικρά καταστήματα που δεν ανήκουν σε κάποια αλυσίδα, και έχουν να συναγωνιστούν από τη μια τις πολυεθνικές και από την άλλη το παραεμπόριο.

Η ελαχιστοποιημένη παροχή αγαθών στην αγορά, κυρίως καταναλωτικών και εποχικών, αλλά και σε μερικές περιπτώσεις βασικών, θα πλήξουν κυρίως την επαρχία και τους μικρούς εμπόρους, αφού το ισχυρό κεφάλαιο από τη φύση του έχει τη δυνατότητα να εξυπηρετηθεί πρώτο από τις εισαγωγές και διακινήσεις προϊόντων, με το όποιο επιπλέον κόστος να μετατίθεται απευθείας και υπολογισμένα στο καταναλωτή. Σε απλά ελληνικά: άμα ο φούρνος της γειτονιάς, του 'χει τελειώσει η ζάχαρη, θα πάμε μέχρι το Carrefour να πάρουμε γλυκά. Παρεμπιπτόντως και η μετοχή της Ελληνικής Ζάχαρης ανεβαίνει λόγω των προβλημάτων των λιμανιών.

Είναι λοιπόν μήπως κατευθυνόμενες οι κινητοποιήσεις, για να δυναμώσουν ακόμα περισσότερο τη θέση των καρτέλ σε μια πολύ σφιγμένη αγορά, με απώτερο σκοπό να τεθούν στο περιθώριο οι μικρομεσαίοι έμποροι και βιοτέχνες; Σίγουρα όχι, τα αιτήματα είναι δίκαια τόσο στο εργασιακό επίπεδο, όσο και στο θέμα αρχής, δηλαδή τη Ναπολεόντεια στάση της κυβέρνησης να ιδιωτικοποιήσει τα 2 μεγαλύτερα λιμάνια της χώρας, ασχέτως της κερδοφορίας τους και εθνικής τους σημασίας. Τα ίδια ισχύουν και με την υπόθεση του ΟΤΕ, με τον όχι τόσο ‘κουφό’ Λαρισαίο ΥΠΕΧΩΔΕ να αδειάζει τις προεκλογικές υποσχέσεις της Ν.Δ. και τον εξάδερφο Λιάπη να σφυρίζει αδιάφορα.

Αύριο, Τετάρτη, υπάρχουν μαζικές κινητοποιήσεις σχεδόν όλων των συνδικάτων της Αθήνας, με κεντρικό άξονα το ξεπούλημα του ΟΤΕ και άλλες παραδοσιακές διεκδικήσεις. Είναι σαφές όμως, πως πολύ λίγο ιδρώνει το αφτάκι της κυβέρνησης, ειδικά με τη σιωπηρή, στατική και συνένοχη στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ακόμα και να παραλύσει η Αθήνα για μια εβδομάδα, η ψηφοφορική βάση των 2 μεγάλων κομμάτων πολύ λίγο θα κουνηθεί από τη θέση της. Στη πραγματικότητα οι επόμενες μέρες αποτελούν πρόκληση όχι μόνο για τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους (τη τάξη που συντηρεί το 40% του ελληνικού προϋπολογισμού) αλλά και για τα υπόλοιπα κοινωνικά στρώματα να δείξουν έμπρακτα τη συμπαράσταση τους στους απεργούς.

Μια τέτοια κίνηση βέβαια προϋποθέτει πρώτα από όλα αίσθημα κοινωνικής αλληλεγγύης, σεβασμός και αυτοσυγκράτηση στα προσωπικά οικονομικά, και καταναλωτική συνείδηση η οποία θα επεκτείνεται των τετριμμένων γύρω από θέματα υγιεινής και ακρίβειας και θα διευρύνεται σε ζητήματα κοινωνικής ευθύνης των εκάστοτε επιχειρήσεων, μισθολογικών και εργασιακών πολιτικών, περιβαλλοντολογικής ευαισθητοποίησης καθώς και στρατηγικών αγοράς, όπως ο σχηματισμός συνεννοημένων μονοπωλίων και υποθέσεις διαφθοράς. Με άλλα λόγια να αποχωρήσει ο πολίτης-καταναλωτής από τα συμβατικά του κριτήρια επιλογής, που είναι βασικά υποπροϊόντα των κανόνων της αγοράς, και να τοποθετείται ιδεολογικά και πολιτικά με τις αγορές του, όσο απαξιωτικό κι αν είναι αυτό για την ιδέα μιας ιδανικής δημοκρατίας.

Τι σχέση έχουν τα γάλατα και τα παπούτσια με τις απεργιακές κινητοποιήσεις; Πολύ μεγαλύτερη από ότι ευκόλως συλλαμβάνουμε. Καλώς ή κακώς το οργανωμένο κεφάλαιο, είτε υπό τη μορφή επικοινωνιακών συμφερόντων, είτε υπό τη μορφή υπεργολάβων, έχει μια ταχεία αντίληψη και πληροφόρηση των τάσεων του populous και αντιδρά προς την κατεύνασή του, άλλοτε ικανοποιώντας το και άλλοτε παραπλανώντας το. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ποδοσφαιρική ομάδα του Παναθηναϊκού. Κατόπιν λαϊκού μένους των οργανωμένων, και έχοντας πάντα το άλλοθι των 'βαμμένων' εφημερίδων, πολύ γρήγορα αποπέμφθηκε ο γλυκύτατος κατά τα άλλα Μπάκε και ήρθε αυτός ο συνδυασμός Μαλεζάνι-Penguin (ξέρετε τώρα....). Πολλοί θα εκφράσουν δυσαρέσκεια προς τέτοια φαινόμενα, και θα τα χαρακτηρίσουν ως αστεία και ασόβαρα, όμως άμα το δούμε καταναλωτικά, ο αγοραστής (εμείς που πληρώνουμε τα ρημάδια τα εισιτήρια...) είχε απευθείας αλληλεπίδραση με τον παραγωγό (τη διοίκηση) και εισέπραξε αυτό που ζήτησε, ασχέτως άμα υπήρχε και το στοιχείο της βίας το οποίο είναι σαφέστατα καταδικαστέο. Τα ίδια και με τον Ολυμπιακό, ο οποίος έκανε αρνητικό ρεκόρ εισπράξεων με το Αιγάλεω αμέσως μετά τον αποκλεισμό στο Champions League.

Αντίστοιχα φαινόμενα (με το δικιά τους χρονική κλίμακα βέβαια) υπάρχουν και σε άλλες αγορές, ανάλογα με τις τάσεις της καταναλωτικής μάζας, όπως η ξαφνική αγάπη των πετρελαϊκών επιχειρήσεων για τις εναλλακτικές πηγές ενέργειας, ή ακόμα οι διάφορες προσφορές που επικρατούν στα καταναλωτικά αγαθά και στα αγαθά βασικής ανάγκης, παραδείγματα τα οποία παραπέμπουν στη παραπλάνηση βέβαια και όχι στην ικανοποίηση. Όμως υπάρχουν και πιο σύνθετα παραδείγματα, όπως οι οργανικές καλλιέργειες, η τυποποίηση του λαδιού και του κρασιού, η ανάδυση του ελεύθερου λογισμικού, η απομυθοποίηση των SUV ως ασφαλή οχήματα, η πλήρης αναγραφή των συστατικών στις συσκευασίες, η τάση προς το ρετρό και το παραδοσιακό, η επίδραση των blogs στα ειδησεογραφικά δίκτυα, και άλλα πολλά.

Πως όμως μπορεί η καταναλωτική μάζα να αντιδράσει σε πολιτικές αποφάσεις τις οποίες ουσιαστικά δεν μπορεί να ελέγχει παρά μόνο μια φορά σε κάθε 4 χρόνια, και μάλιστα όταν καλείται να διαλέξει μεταξύ γκρεμού και ρέμματος; Είναι δυνατόν να εφαρμόσουμε τέσσερις, πέντε ψευδο-κανόνες που υποτίθεται γνωρίζουμε από τις καταναλωτικές μας εκδηλώσεις, και να αντιδράσουμε πέρα από τις παραδοσιακές μεθόδους της ενεργής δραστηριοποίησης (απεργίες, έγγραφες διαμαρτυρίες και καταγγελίες, επιστολογραφίες κλπ.); Κι όμως είναι. Μια απλή σκέψη 10 λεπτών οδηγεί στο σχετικά ασφαλές συμπέρασμα πως ο βασικός κορμός των ελληνικών Μ.Μ.Ε. συνδιαλέγεται, όχι απαραίτητα επί χρήμασι αλλά συμφεροντολογικά, με τη κρατική εξουσία, από το δημοτικό σύμβουλο μέχρι το Πρωθυπουργό της χώρας.

Σταδιακά λοιπόν καλούμαστε να αντιληφθούμε πως η προσήλωσή μας στα συνηθισμένα δίκτυα ενημέρωσης και (παρα)πληροφόρησης αποτελεί μια ψήφος εμπιστοσύνης, όχι μόνο στο υπάρχων πολιτικό σύστημα, αλλά και στο γενικότερο σύστημα διακυβέρνησης και λειτουργίας της κοινωνίας μας. Αναλαμβάνουμε την ευθύνη να συνειδητοποιήσουμε πως κάθε επιλογή μας (αγοραστική ή ενημερωτική) μας κατατάσσει σε διάφορα target groups, μας κατηγοριοποιεί και μας μετατρέπει σε στατιστικά νούμερα πρός τέρψιν τόσο των διαφημιστών, όσο και των πολιτικών. Καλούμαστε να καταλάβουμε πως όταν αγοράζουμε μια συγκεκριμένη εφημερίδα δεν κάνουμε τίποτα άλλο παρά να ενισχύουμε τη θέση πυρός του εκάστοτε εκδότη και των συμφερόντων που εκπροσωπεί απέναντι στο κρατικό μηχανισμό και κορβανά. Με άλλα λόγια, βρισκόμαστε σε ένα πόλεμο συμφερόντων, και εμείς είμαστε τα πυρομαχικά.

Επιστρέφοντας στο προσκείμενο, πως μπορούμε να αντιδράσουμε και να αποτρέψουμε την ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ; Ένα παράδειγμα: αν αύριο ο Ριζοσπάστης πουλήσει 150.000 φύλλα και ο Αδέσμευτος, η Χώρα και ο Ελεύθερος Τύπος ΜΗΔΕΝ, τότε τη Παρασκευή θα ακυρωθεί ο διεθνής διαγωνισμός. Δεν είναι ανάγκη να ψηφίζουμε το Περισσό, και εδώ που τα λέμε δεν είναι ανάγκη να αγοράσουμε καν το Ριζοσπάστη (σχήμα λόγου ήταν, πάρτε καλύτερα την Αυγή, ή ακόμα καλύτερα μην πάρετε τίποτα, προτιμήστε κάποιο βιβλίο...). Το θέμα είναι πως τα Μ.Μ.Ε., κατά ένα πολύ παράδοξο τρόπο, χάρη στο μεγάλο βαθμό αλληλεπίδρασης και κοινών ή αντίθετων συμφερόντων με την θεσμική εξουσία, αποτελούν ένα σύνδεσμο επικοινωνίας μεταξύ των πολιτών και της πολιτείας. Δυστυχώς, στη πλειοψηφία των περιπτώσεων αυτός ο σύνδεσμος είναι μονόδρομος και κατευθυνόμενος. Ήρθε μήπως η εποχή να τον κάνουμε αμφίδρομο;

Υ.Γ.1 Στο θέμα της αρχής (όπως λένε και στη βουλή...) συμφωνώ με την υπόθεση του γηπέδου στο Βοτανικό, αλλά έχει αξία και ο σεβασμός στην αρχή της ισοτιμίας απέναντι στο νόμο. Δεν μπορεί όλοι αυτοί που έχουν κάνει προσφυγή να είναι αυνάνες. Α, και προς την αγαπητή διοίκηση, πείτε μας τίποτα για τη Λεωφόρο και το σχέδιο χρηματοδότησης, έτσι για να γνωρίζουμε...

Υ.Γ.2 Θα έγραφα για τον Δημοσιογράφο, αλλά πρώτα θα έπρεπε να μαζέψω τον εμετό από το πληκτρολόγιο...

Υ.Γ.3 Καλό το webradio του ΠΑ.ΣΟ.Κ. αλλά τα γειτόνια μου δεν έχουν να ασχοληθούν με τίποτα πιο σοβαρό, μια ιδέα λέω τώρα....

Υ.Γ.4 Και κάτι σοβαρό.

Έτσι.

Leeloo Dallas. Multipass. Φιλιά Δημήτρη.

Έμπορος σιτηρών... με το container κολλημένο

Τις τελευταίες μέρες έχει πέσει πολύ αποπροσανατολισμός. Από τη μια είναι ο εμποράκος σιτηρών στο Λαγκαδά Θεσαλλονίκης που πέθανε μόνος του, και αντί να τον λυπηθούνε τον λυδωρήσανε ως τσιγγούνη και Σκρούτζ, και από την άλλη μια ακόμη ιδιωτικοποίηση μιας ακόμη κερδοφόρας ΔΕΚΟ, του ΟΛΠ. Δεν είμαι οικονομολόγος ούτε κανένα τζιμάνι, αλλά sorry guys ο φιλελευθερισμός μου έχει και κάποια όρια. Δεν μπορώ να ακούω τον Κεφαλλογιάννη ουσιαστικά να μας λέει πως οι ξένοι είναι οι έξυπνοι (που θα κάνουν το Πειραιά το πιο γαμάτο λιμάνι του κόσμου) και εμείς οι ηλίθιοι (που δεν δουλεύουμε ποτέ, που την αράζουμε και το λιμάνι πάει κατά διαόλου).

Βέβαια η αλήθεια πρέπει να είναι κάπου στη μέση, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως κάθε φορά που ιδιωτικοποείται μια ΔΕΚΟ χάνεται μια βάση τεχνογνωσίας (για να μην αρχίσουμε για τις θέσεις εργασίας) για το κράτος και συγχρόνως επισέρχεται ο κανόνας της κερδοσκοπίας. Ποιός όμως θα διαφωνήσει πως οι εκάστοτε κυβερνήσεις χρησιμοποιούσαν τις ΔΕΚΟ, όχι για να διασφαλίζουν την οικονομική λειτουργία της κοινωνίας, αλλά για να εκβιάζουν ψήφους με ρουσφέτια και συγχρόνως να τροφοδοτούν με ζεστό ρευστό άλλα συμφέροντα (βλέπε διαφημίσεις Ολυμπιακής και ΟΠΑΠ στα Μ.Μ.Ε.) προκυρρήσοντας διαγωνισμούς-φωτογραφία;

Η πλάκα είναι πως οι μοντέρνοι φιλελεύθεροι αντιλαμβάνονται την αποδυνάμωση του 'κακού κράτους', δηλαδή του δυσκίνητου, γραφειοκρατικού, ζημιογόνου, μονόφθαλμου και αδιαφανούς κράτους με το να ξεπουλά ότι έχει και δεν έχει. Μην ξαφνιαστεί κανείς άμα δει σε 10 χρόνια να πουλούνται και οι πολεοδομίες επειδή δεν είναι 'αποδοτικές'. Για αυτούς, το ρεύμα των 'μεταρυθμίσεων' είναι η εκποίηση του δημόσιου πλούτου, τον οποίο αφού ξεζούμιξαν, τώρα πετάνε σε 'φιλάνθρωπους' ξένους επενδυτές, οι οποίοι, όχι, προς θεού, δεν θέλουν να βγάλουν κέρδη, αλλά αντιθέτως, θέλουν να αναπτύξουν τη χώρα και να δώσουν μυριάδες θέσεις εργασίας.

Τα ίδια κόλπα γίνονται και στον ΟΤΕ, με την εκχώρηση ακόμα μεγαλύτερου ποσοστού μετοχών για να πιάσουν καλύτερη τιμή, ή απλά για να πάρουν περισσότερα χρήματα. Όμως κανείς δεν ασχολείται με τον πόλεμο στις ευρυζωνικές υπηρεσίες και πόσο θα στοιχίσει αυτό στον ΟΤΕ και την Otenet, ή με τη συνεχιζόμενη υποβάθμιση ορισμένων συνοικιών της Αθήνας και πόλεων της επαρχίας, ή με την κατάληξη των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά, ή την αλήθεια με τις προσλήψεις στην Ολυμπιακή, ή, ή, ή........

Τελικά η ιστορία με τον εμποράκο σιτηρών από το Λαγκαδά μπορεί να είναι και η πιο σημαντική , αρκεί να την αναγνώσεις σωστά, ή τουλάχιστον ανθρώπινα. Δε πα' να γαμηθείτε δημοσιοκάφροι.

Υ.Γ.1 Για τα πανάκριβα εισητήρια του '2', μόκο-τσιριμώκο ε;

Υ.Γ.2 Άμα και με αυτό το χειμώνα δεν καταλάβουμε τη ζημιά που κάνουμε.... ε τότε να αρχίσουμε να μαζεύουμε κονσέρβες.

Και η σχετική φώτο

Επειδή το σύμπαν έχει συνωμοτήσει εναντίον μου, βάζω και τη σχετική φωτογραφία, αλλά σε ξεχωριστό post. Άτιμη τεχνολογία.

Άρα...

Απέναντι από τη πολύκατοικία που μένω είναι ένα παλιό νεοκλασσικό που επιτέλους βρέθηκε κάποιος και το πήρε και έχουν μόλις ξεκινήσει την ανακαίνιση - αναπαλαίωση. Πριν πολλά χρόνια, τουλάχιστο 10, κάποιος είχε γράψει στο τοίχο, σύνθημα 'Καταστρέφω άρα υπάρχω' και δίπλα το σήμα των αναρχικών (χωρίς αυτό να σημαίνει και τίποτα...). Γρήγορα, γρήγορα κάποιος ρομαντικός αντέδρασε, μουντζούρωσε το 'καταστρέφω' και το αντικατέστησε με το 'δημιουργώ'. Έκτοτε, κανείς δεν έχει πειράξει το τοίχο αυτό και το σύνθημα έχει μείνει έτσι ακριβώς, με τη μουτζούρα και τη διόρθωση από πάνω. Για κάποιο λόγο πάντα νόμιζα ότι το ίδιο άτομο που έκανε τη πρώτη γραφή, έκανε και τη διόρθωση, ότι τάχα μετάνιωσε και κατάλαβε πως στη Αθήνα ο περισσότερος κόσμος καταστρέφει και άρα η πιο ριζοσπαστική αντίδραση είναι η δημιουργία.
Βέβαια θα είχε πλάκα να συνέβαινε το ίδιο και με τα ΚΑΦΑΟ, άλλο ένα φετίχ της πόλης των Αθηνών, τα οποία είναι όλα καμμένα. Δηλαδή να εμφανιζόντουσαν δημιουργικοί αστικοί αντιστασιακοί και να τα αποκαταστούσαν. Βέβαια αυτό προϋποθέτει και ηλεκτρολογικές γνώσεις (μακριά από εμάς....).
Το πιο διεστραμμένο όμως είναι πως δεν θέλω να χαθεί το σύνθημα, όπως φαντάζομαι θα γίνει σε λίγους μήνες ή και συντομότερα. Τόσα χρόνια μου έκανε παρέα, κάθε φορά που έβγαινα ήταν φάτσα-κάρτα μπροστά μου, η ιδιαιτερότητά του έδινε ένα χαρακτήρα στο δρόμο μου, όπως το bar δίπλα που άνοιγε τα μετά τα μεσάνυχτα ενώ ήταν σφραγισμένο (τώρα έγινε internet-cafe και μάλλον πάει για φούντο...). Μακάρι κάποιος να το θυμηθεί και να το κάνει κάτι (ταμπέλα, ξέρω γω...), αλλά με τη μουντζούρα! Γιατί αυτό είναι το ωραίο...

Υ.Γ. 1 Θα κάνει επιτέλους κάποιος ένα smiley που μουτζώνει, ή θα χάσω ένα μεσημέρι;
Υ.Γ. 2 Απλά απίστευτα πράματα: http://www.parkour.com/ http://parkour.net/index.php
http://www.youtube.com/watch?v=SAMAr8y-Vtw http://www.americanparkour.com/
http://www.youtube.com/watch?v=cBapQdXxGKg&mode=related&search=

Για να γελάσουμε και λίγο

Πριν καιρό είχα θέσει το εξής ερώτημα σε φίλους και γνωστούς:

Αγαπητοί φίλοι,

http://www.skairadio.gr/4dcgi/_w_articles_skaigreece_119_01/11/2006_170230

αναμένω αντιδράσεις για το ηθικό δίδαγμα της ιστοριούλας.

Μετά απο ποικίλες αντιδράσεις και τοποθετήσεις, διάλεξα με καθαρά αξιοκρατικά κριτήρια το σχόλιο του αδερφού μου.... το οποίο και ακολουθεί:

'To arthro ayto katadeiknyei tous logous pou h epixeirhmatikothta twn newn sthn Ellada exei piasei pato

Akous ekei na tous syllavoun... adi na tous dwsoun mia epidothsh gai thn eksypnh diafhmistikh strathgikh tous... amesws na tous katadikasoun giati eixan eleipsh reystothtas.

... krima ... allo ena plhgma gai ton ellhniko tourismo'

Μάλιστα.....

Καλό μήνα

Τι έχει σημασία και τι δεν έχει. Ίσως είναι καλύτερα να μην αφήνεις ανοιχτές υποθέσεις, ιστορίες να σε στοιχείωνουν, παραμύθια και υποσχέσεις, αλήθειες, λίγες αλήθεια, μα και ψέμματα, όνειρα και παρεξηγήσεις. Ίσως και να μην έχει σημασία, ίσως και να έχει. Οι μέρες περνούν, ο χρόνος λιάνει τις όποιες πληγές, μαλακώνει τα όποια αγκάθια και προσπερνάμε τους καθρέφτες του χθές. Ένας κουβάς με σκατά μονάχα να τραβά τη προσοχή. Τι έχει σημασία και τι δεν έχει.

Φωωωωωωωως

Μερικές φορές είναι πολύ ωραία όταν δεν έχεις ρεύμα. Ειδικά όταν το σπίτι σου είναι μικρό, θυμάσαι ότι κεριά και ρεσώ σου 'χουν περισσέψει και αρχίζεις και κάνεις διάφορα. Διαβάζεις κυρίως, κάνεις και λίγη καθαριότητα, καταστρώνεις σχέδια, καπνίζεις ένα τσιγάρο πιο αργά από ότι συνήθως, κοιτάς έξω απο το παράθυρο, ηρεμείς. Και μετά καλείς τον ηλεκτρολόγο, σου ρουφάει το αίμα και απολαμβάνεις και πάλι πιο από τις πιο θαυμαστές εφευρέσεις του ανθρώπου.
Υ.Γ. 1 Ιδέα 1: Χρήσιμη, φθηνή, πολιτικοποιημένη, εξαιρετικό παράδειγμα responsible design, και έρχεται με εγγύηση MIT.

Υ.Γ. 2 Ιδέα 2: Έξυπνη, 'cool', παράδειγμα του high-end control-freak design, πανάκριβη (όταν βγει...), χιλιόμετρα μπροστά, αλλά βασικά άχρηστη.

Αστροναύτες...

Απόψε είχαμε Διάφανα Κρίνα στο Gagarin. Αυτά. Τα υπόλοιπα τα κρατάω για πάρτη μου. Άλλωστε η άποψη και η αποτύπωση δεν είναι δημιουργία. Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε....

Που πήγανε όλοι οι φίλοι μας;

Έχοντας μόλις γυρίσει από το Αν, και αναλογιζόμενως πόσα λίγα ουσιαστικά πράματα κάνω, ενώ συγχρόνως περιποιούμαι μια αλμυρή κρέπα από τα Crepexarheia, μέσα σε όλα, προσπαθώ να συγκρατήσω σε λέξεις το τρίπτυχο d-fault, matisse, και Liarbirds. Προσπερνάω φυσικά το γεγονός πως οι διαφημιζόμενοι headliners (matisse) έπαιξαν 2οι (!), και επικεντρώνομαι στη λεγόμενη ελληνική (αγγλόφωνη) rock σκηνή.

Θυμάμαι το 99 ή το 00 (πολύ παππούς έγινα!!!) μια καταπληκτική συναυλία στο An, με τους φοβερά ταλαντούχους Make Believe, τους εκπληκτικούς Bokomolech, και τους πάντα ηρωικούς Closer (με αυτή τη σειρά), με έναν απίστευτο τύπο στη πίστα, που ήταν λες κι είχε να πιάσει στεριά 6 μήνες, με 2 μέτρα μπόι τυλιγμένος στα πέτσινα, να στριφογυρνάει όλη την ώρα χωρίς να έχει ιδέα τι γίνεται ή τι ακούει. Το Αν ήταν γεμάτο, σχεδόν ανυπόφορα γεμάτο.

Δυστυχώς απόψε, ήμουν σε μια συναυλία που δεν ήξερα ποιος έκανε support σε ποιόν, που ξεκίνησε με μισή ώρα καθυστέρηση, κράτησε μέχρι τις 01:30 (Τετάρτη!!! δουλεύουμε ρεεε!!!), και το venue ήταν τραγικά άδειο (90 άτομα το μέγιστο, με 30 άτομα να μένουν στο τέλος, και φυσιολογικά όλοι ήμαστε πολύ 'κρύοι'). Συγγνώμη παιδιά αλλά άμα κάποιος με ρωτήσει για την αγγλόφωνη ελληνική rock σκηνή, θα του πω πως απλά δεν υπάρχει. 'Σκηνή' με 5-10 συγκροτήματα δεν γίνεται όσο καλά κι αν είναι. Άμα υπήρχε 'σκηνή' το Αν απόψε έπρεπε να ήταν γεμάτο, αλλά αντιθέτως είχε μόνο γνωστούς των μελών των group (με ίσως μοναδική εξαίρεση τον Σέργιο, την Alex και εμένα!!!). Αλλά και πάλι, στο συνολό τους ήταν 14 άτομα, ο καθένας τους δεν μπορεί να βρεί 10 φίλους, γνωστούς;;;Γαμώτο δηλαδή!

Όπως κι να έχει, για τους d-fault δεν μπορώ καν να θυμηθώ πως έπαιζαν (όπως είπε η Alex 'δεν είναι κακοί') ενώ για τους ελπιδοφόρους matisse, τους προδίδουν ακόμα οι επιρρόες τους (φυσιολογικό) ενώ τους έσφαξε ο ήχος (καθόλου φυσιολογικό και απαράδεκτο με τις φωνές να μην ακούγονται σχεδόν καθόλου), αλλά σαφέστατα οι καλύτεροι της βραδιάς (προσωπικά). Τέλος οι Liabirds ήταν πολύ pop για τα γούστα μου οπότε δεν μπορώ να κρίνω, αν και οποιανού του αρέσουν οι Raining Pleasure, οι Calexico και τα 70's, μάλλον θα αναγνωρίσει οικείους ήχους.

Αλλά βέβαια όλα αυτά είναι παπαρίες. Και τα 14 παιδιά των τριών συγκροτήματων, τα ζηλεύω απίστευτα. Κάνουν αυτό που γουστάρουν και τους αρέσει, κι ας μην ζούν από αυτό, αλλά τουλάχιστον όσο το υπηρετούνε, ζούνε το όποιο όνειρό τους, ακόμη κι αν έχει ένα άτομο κάτω να τους ακούει. Αρκεί. Τους χαίρομαι και τους ευχαριστώ.

Υ.Γ. 1 Στο έρωτημα της Astra 'Έχεις κορόϊδο 45 ευρωπουλάκια για να δεις το θρυλικό Morrissey;' απαντάει η ίδια η Astra με Διάφανα Κρίνα στο Gagarin 205. Έτσι απλά.

Υ.Γ. 2 Πρέπει επειγόντως να ψάξω και να βάλω μια τάξη στα CD μου.... κατάρα!!!

Υ.Γ.3 Θα ασχοληθώ ποτέ με τίποτα σοβαρό;

Υ.Γ.4 Μπράβο και στις 3 μπάντες που την παλέψαν με το τόσο μικρό και κρύο κοινό από κάτω.

Ιδέα!!!

Στα πλαίσια του υπαρκτού σοσιαλισμού βρήκα την απόλυτη ιδέα για αυτά τα Χριστούγεννα και τη Πρωτοχρονιά κι όχι δεν εννοώ τη Κομμουνιστική Monopoly! Ως γνωστόν στη βασιλόπιτα μέχρι τώρα κερδίζει μόνο ένας, και δήθεν έχει καλή τύχη για το υπόλοιπο της χρονιάς. Και ύστερα μου λέτε για την αστρολογία. Εγώ λοιπόν προτείνω κάθε κομμάτι που κόβουμε να έχει κι ένα δώρο. Το ένα θα 'ναι μια μπάλα ποδοσφαίρου, το άλλο μια δωροκάρτα για τα Hondos, το άλλο κανά CD, το επόμενο το Anarchist Cookbook, και ούτω καθεξής. Τις λεπτομέρειες δεν τις έχω ξεκαθαρίσει ακόμα, αλλά υπόσχομαι (και δεσμεύομαι, όλε!!!) να το εφαρμόσω αυτές τις γιορτές.

Υ.Γ. Ο ΟΤΕ τον πίνει (τον φραππέ...).

Άτιτλο 2 (Λόντρα)

Λοιπόν τηλεγραφικά, για να μην τα ξεχάσω κιόλας:

'You have a strong psychic line over your right eyebrow, and a green line along your nose' Μάλλον τα φρύδια μου αλά Γκατσιούδης και τις μύξες μου έβλεπε ο φερέλπις αστός yogi του Mornington Crescent. Ο χαρωπός συγκάτοικος της Άννας, ο ατίθασος σκύλος των συγκατοίκων της Άντζελας, το πανέμορφο σπιτάκι του Κώστα και της Βίργως (μανία με τα chocolate sesame snaps αυτή η κοπέλα!!!), η μανία μου να φωτογραφίζω ανθρώπους που φωτογραφίζουν, το masterpiece video clip που δημιουργήσαμε στο Hertford (Κώστα, youtubαρέ το!!!), η καταπληκτική ανικανότητα 2 ανθρώπων να βρεθούν σε διάστημα 6 ημερών (Μαρία.........), το poppy που φορούσα μετά μανίας, τα 5 καφέ και εστιατόρια που ρώτησα αν μπορούν να κρατήσουν την τερατώδη τσάντα μου για να επισκεφθώ την έκθεση του Rodin στο Royal Academy of Arts, το καταπληκτικό (Μεσόγειος και bauhaus μαζί) video art του Zineb Sedira που υπήρχε στο Photographers Gallery, το Camden Down κλειστό, και το Camden Town ανοιχτό και ζωηρό, το ντηλέρι στο ποδήλατο (skunk, skunk?), τα Rocky στο DVD, η μανιώδης αναζητήσεις μου για καλές τουαλέτες (μάλλον θα γράψω ξεχωριστό post για αυτό, πολύ σημαντικό θέμα!!!), η εκπληκτική Steeles pub στο Bellsize Park, το πολύ χαμηλό επίπεδο των internet-cafe στο Λονδίνο (η Ελλαδάρα πετάει σε αυτό το τομέα!!!), η γκρίνια του Σπύρου για τους street performers του Covent Garden (παραδόξως λείπανε οι Αυστραλοί...) , τα πολλά χιλιόμετρα που έριξα ποδαράτο (υγεία ρε φίλε), τα όχι τόσα πολλά χιλιόμετρα που έριξα στο memory lane, το τεύχος του Wired και το Freakonomics που με συντρόφευαν, ο Johnny Cash στο κινέζικο mp3 player μου, το congestion charge που αυξάνεται (γειά σου ρε Ken θεέ!!!), οι jazzίες στη pub που μας πήγε ο Στάθης, τα 2 donner kebab chilly sauce only mate που τίμησα, τα ίσως λίγο παραπάνω ψώνια που έκανα (scrivere: σίγουρα παραπάνω), οι λίγες φωτογραφίες που τράβηξα, κι άλλα πολλά που ξεχνάω ακόμα κι τώρα!!!

Υ.Γ. 1 Κι τώρα μια ευγενική προσφορά στους απανταχού παιδόφιλους: http://www.kalomirasarantis.com/

Υ.Γ. 2 Υπάρχει κάποιος driver της HP που όντως να δουλεύει; Το κερατό μου!!!

Υ.Γ. 3 Όπως κι αυτό, έτσι κι άλλα πολλά posts θα υποστούν σοβαρό editing σε υπερσυνδέσμους και φωτογραφίες, μόλις αποκατασταθούν κάποιες τεχνικές δυσκολίες...

Κάρμα, karma, κάρμα!!!

Δεν είναι να γράψω κάτι. Τσουπ, κάτι γίνεται σχετικό: η αρρώστια με έριξε στα δίκτυα του Oneirikou Theamatos (Ντρήμ Σόου) όπου κάποιος τραγουδά (ή καλύτερα δολοφονεί) το 'Μάνα μου Ελλάς'. Βέβαια με τόσες σάχλες που γράφω, φυσιολογικό είνα να συμβαίνει κάτι αντίστοιχο...

Άτιτλο 1

Τι σόι άνθρωπος είναι αυτός που γυρνάει από το Λονδίνο, και το πρώτο που γράφει είναι για τη σχετική τουριστική έκθεση για τη οποία αφιέρωσε 10 ολόκληρες ώρες (λιγότερες από όσες αφιέρωσε για κάποιους από τους φίλους του);

Ενώ ακούω τον 3D να καλεί τις μάζες σε επανάσταση (False Flags), κι ανοίγω τη δεύτερη μου μπύρα (Leffe) σκέφτομαι πως πολλές φορές δεν κάνω το σωστό. Να ας πούμε τώρα. Πριν συναντήθηκα με τους γνωστούς αντιεξουσιαστές, ταραξίες και γενικά αντικοινωνικά στοιχεία, Γιώργο, Αποστόλη και Θάνεια, και σε λίγο θα τους ξαναβρώ, κι αντί να γράψω για το πως πέρασα στο Λονδίνο, πόσο ωραία, αλλά και μελαγχολικά ήταν, πόσο έχουν προχωρήσει όλοι οι φίλοι μου σε όλους τους τομείς, η περιπέτεια μου με την έκθεση του Rodin, το backpack μπαούλο που έσκιζε τη πλάτη του, την συγκάτοικο της Άννας, το χωριό του Κώστα και της Βίργως, τα (καταπληκτικά) CD του Σπύρου, το congestion charge, τα τρένα, η πτήση με την EasyJet, το Hertford, και γενικώς διάφορα ανέμελα πράματα τα οποία θα προσπαθώ να θυμάμαι με ένα σβηστό χαμόγελο στο όχι τόσο μακρινό μέλλον, αντιθέτως μπλουζάρω εγκεφαλικά.

Σφηνωμένη στο μυαλό μου η επετηρίδα του σχολείου μου, και η ρίγη που ένιωσα καθώς διάβαζα το σχόλιο του horselover: 'Κράτα αυτό το βιβλίο, οι αναμνήσεις είναι οτι πιο σημαντικό έχουμε.' Πόσο μπροστά ήσουνα ρε μπαγάσα τότε, όταν εγώ έκαιγα ότι έγραφα ή απέφευγα τις φωτογραφίες.

Τώρα έχω γυρίσει πια, βγήκα με τα παιδιά, κάναμε τις βόλτες μας στη Πλάκα, ήπιαμε τις μπύρες μας, εγώ γύρισα, έφαγα κουλούρι και πήρα κυριακάτικες φρέσκες, φρέσκες. Κοιμήθηκα. Και τώρα γράφω ξύπνιος. Άλλη φορά.

Wi-fi in the tower of Babel

Coming back to the Internet Governance Forum that took place in Athens, I am checking out the workshop reports (not much time to observe the actual transcripts) and I am sensing a couple of patterns emerging. The first one is the not the only the awareness of the problems arising and their gravity, but also a generally nervous approach at tackling them. Surely the documents are conservative and general in nature without imposing any urgency on the issues covered. What is most striking however is the fact that organizations, companies and other policy making bodies, strive to achieve changes in the way the internet operates and self-regulates itself, neglecting however the novelties it has introduced in our lifestyles and how these could be used to that goal.

For example in the proposals made there is no mention of direct public domain participation in the decision making process; of course popularism is a double-edged sword whose effectiveness is clearly determined by the level of knowledge and the equilibrium of opinions, but still. Communication and expression mechanisms such as discussion groups, mailing lists, blogs, web, p2p networks, offer direct and fast response of opinion exchange and discussion where the internet users, ranging from novice to professionals, can testify their experiences, beliefs and even wishes for the way 'things should be done around here'. Of course there is an obvious obstacle to such a (direct and romantic) approach, since no one will be around to speak on behalf of the vast majority of the world, who guess what, will not have the opportunity to participate.

Many will argue that loitering our time over as to how accessible the internet is to the physically challenged or as to which extent pornography should be allowed, is ridiculous and even provoking compared to the most frustrating problem of them all: internet accessibility and provision to the international masses. Let's not kid ourselves. So far, the average internet user is in his 30's or something like that, highly educated and possibly highly paid, and he is most definitely white Caucasian or Asian(1). Although the numbers are promising with respect to the increases, the gap between the developed and developing countries as well as the income and education bias in accessibility is still huge and illustrative of the unfortunate reality: the digital revolution failed. Or at least is still not leaving up to its potential. In let's say 10 years of existence (in fact it is more) the internet has drawn in approximately 1 billion users, frequent or infrequent, and many feel that is a satisfactory figure especially keeping in mind that it increases. Yet if we were to pose the question, 'Which is more powerful, the phone or the internet?'' the vast majority would agree on the latter, but vastly more people use the first (2). Nonetheless, both the social and national gaps are terrifying, even more if we contemplate the 'head start' effect.

Of course the internet is not everything nor the world, just a part of it, albeit useful; it is rightfully argued that there are more important issues concerning the developing countries ranging from access to potable water, AIDS, poverty and child labour. And here is where we come full circle. One of the rhetorical questions posed in the IGF, was whether a telephone line (and consequently the internet) can deliver water to a village. Well, I believe it can.

Instead of using the internet as yet another barrier and obstacle between people, further increasing our distances and inequalities, we, the users, frequent or less frequent should take advantage of the opportunities thrown at us towards creating bridges and social interventions. We can increase awareness towards the issues that matter to us (whether it may be Brittney's new boyfriend or drug regulation), discuss, ask, monitor and even intervene, but always demanding our need for further expansion of netwrok and participation from parties that are yet unknown to us. If the internet is great with 1 billion people, imagine how it can be with 6 billion. I know all this sound (or reads...) pompous and political, but it is in reality a matter of opinion and choice. Do we care? Do I care? Do you care? Do we really care? Then let's participate (3).

1.The problem (thankfully) is not racial at all; I am just trying to make a point.

2. Here I should commend Greece's prime minister encouragement for more initiatives like that of the 100$ computer at his inaugural speech at IGF.

3.You do not have to be an activist in order to be critical or creative.

P.S. 1 Being rubbish is something I excel at.

P.S. 2 A final notice: In the same way that illegal download of music boosts interest and awareness and effectively increases profits, the new internet is going to be the world itself; forget chat rooms, welcome cafés, forget online games, welcome football pitches, forget blogs, welcome (back) notepads, forget Skype, welcome cheap airline tickets (I wish...).

WTM and culture... go figure

I am back now, returned Wednesday morning, and as any normal person arriving at Victoria station at 01:20 and getting back home eventually 10 hours later, I am a tiny weenie bit tired. There are plenty of things I would like to squabble about, many of them related to pop philosophy and urban culture, but I think it might be easier to cover the WTM first, just to get it out of the way.

Like last year, I visited it during the last day, and like last year it was again heavily sponsored by the Greek National Tourist Organization. As far as PR work, unilateral agreements and marketing strategies go, I have to admit that in the past couple of years the ministry of tourism is doing quite well, although now are the years ahead of us that internal regulations and quality assurances have to be fulfilled. Unfortunately however, I cannot be equally positive about the greek stand in the exhibition; although in a strategic spot, and definitely one of the 20 best stands, it was overshadowed by the magnificent Spanish presentation, which was massive, multiple (not a unifying theme, but 3 or 4 distinct themes, stylish, informative and bustling with people. Innovation, flair, design and charisma were the elements missing from the greek stall, which thankfully cannot be said for the ‘explore your senses’ campaign itself, which is a thousand times better than last year’s distasteful ‘live your myth’.

As far as the ‘green area’ goes (the IT and suppliers sector, which is the one more interesting for our business), it was good to see it refreshed and with many new entries, giving me some small hope for the 2007 contracts. All in all the exhibition did not seem to vary much from last year; of course I did not participate in any of the lectures or hall presentations to have an insight in those more interesting and interactive aspects of the show. However, since this was my 3^rd time at the WTM (2^nd in the Excel exhibition centre), I was able to appreciate it much more, as well as to recognize some of the trends of the travel industry. Take that in conjunction with my London-Athens interbrain debate and voila, what do you get? A point for interpreting the travel industry as the fundamental means of cultural exchange.

Surely enough most of us travel for leisure, to entertain ourselves, to have fun, to ski or to tan, to visit museums and relax, but it is much more than that. More and more tourists complain about artificial paradises, sandy beaches created by damping cement on corals, super-packages that do not give any breathing space, all inclusive resorts, vacation deals that make no difference whether you visit the Bahamas or the Crete. One of the important reasons why we travel, is to see, experience and explore new things, and mostly to discover them by ourselves. What the industry does, is to provide the means and help to this end. A comfortable bed, a concierge to help you pick the right spots, a front desk to book you a car or a service-oriented taxi driver to get you there, conveniences for the tourist to exploit.

Where does culture come into play? Well, it is strikingly obvious that it is involved into almost everything. From the clean streets, to the battery recycling collection point, from people reading their newspaper on the bus, to the waitress giving you back the correct change, from the low charge ticket to an excellent service, the theatre shows, the architecture, the laws applied, people’s behavior and apparel, all these reflect a country’s culture and attitude towards not only it’s own people, but also to it’s guests. Simply enough, all the great buildings and monuments we take pictures of, are part and creations of a culture, whereas the natural environment, which has an opposite relation being one of the roots of culture, it’s preservation and management, speaks volumes of the cultural background of the people responsible for protecting it.

For example, whereas in Greece, drivers are in fact public enemy #1 for pedestrians, in England, pedestrians are given enormous priority thanks to the zebra crossings. On the other hand, Greece has a much more lax attitude towards drinking, contrary to other European countries that have stricter policies, but still suffer from alcoholism as an enormous social threat. Another example is Barcelona, which revived itself through the 1996 Olympics, promoting it’s architecture and large pedestrian avenues, in sharp contrast to Athens, where effectively more roads were built, and free access to the sea-line remained pretty much the same (difficult and unwelcoming).

To take that argument one step further, since all of the above are the creations of people, then the most interesting and most seen tourist attraction, especially in a city break destination, are the people living in the city themselves, the people constituting the city. The way they talk, they dress, how polite they are, their eating and drinking habits, the books and newspapers they read, the coffee they drink, the radio they listen to, the TV shows and films they watch, whether they are smelly or not, long haired or with a beard, or both, how fast they walk and to which direction, how cool or nerdy they look, all these are picked up by a destination’s visitor, they are commented upon and they are definitely impressed as part of a culture.

The bottom line is that well exercised traveling creatively highlights the differences between cultures and civilizations, but also produces infinite everyday bridges that enhance communication, understanding and respect. It becomes apparent then, that as the travel industry settles into it’s new dimensions (internet and terrorism being the main characteristics, while eco-responsibility looming in the near future), it will have to seriously address the directions it will follow in order to ensure that this cultural exchange does not degenerate into a hedonistic money exchange over ‘nice’ things to buy and see, but instead ensures a safe, trustworthy environment for travelers to choose a destination based on it’s uniqueness and cultural identity.