2007 - Day 6

Στις έξι μέρες του φεστιβάλ, η σημερινή ήταν μόλις η δεύτερη που επισκέφθηκα τον Απόλλων και το Αττικόν. Σίγουρα ο Δαναός είναι ένα πολύ πρόσφιλο και ευχάριστο μέρος , αλλά όπως και να το κάνουμε, άλλη είναι η αίσθηση των δύο ιστορικών κινηματογράφων της Κοραή. Βέβαια, άλλο και το κοινό.

Ξεκινώντας από το Αττικόν, ένα πολύ μικρό κοινό, ανάμεσά τους κι εγώ φυσικά, είδε το Chased by Dreams (Απατηλά Όνειρα), του Dasgupta. Για κάποιο λόγο, αυτή η ταινία σε αφήνει με μια αίσθηση απογοήτευσης, όχι απαραίτητα λόγω της κατάληξης όσο επειδή σου δίνεται η εντύπωση πως ο δημιουργός δεν προσπαθεί ιδιαίτερα να χτίσει, να οικοδομήσει, να συνθέσει μια σαφής προσέγγιση. Το έργο, δεν είναι φυσικά πρόχειρο, και παραμένει αδιαμφισβήτητα καλαίσθητο, αλλά μάλλον αναλώνει τον κινηματογραφικό χρόνο σε μια καλή και πάντα ενδιαφέρουσα ιδέα χωρίς όμως να εμβαθύνει, χωρίς να απλώνεται εκφραστικά. Παρόλα αυτά δεν είναι κουραστικό, αντιθέτως η σχετική απλότητα και η απουσία έντονων στοιχείων ή εικαστικά υπερβατικών σκηνών, ολοκληρώνουν μια μετριοπαθής εικόνα και στάση. Ίσως αυτό το σκηνικό να είναι εσκεμμένα έτσι πλασμένο, με τα όνειρα των δύο ανδρών και της συνοδοιπόρου εγκύου γυναίκας να διαλύονται και να σχίζονται σαν φύλλα στον αέρα, μια μίζερη καταστροφή, προϊόν αφέλειας και ρομαντισμού. Οι ήρωες ουσιαστικά αδύναμοι να ελέγξουν τη μοίρα τους, και με μοναδικά εφόδια τα αθώα σχεδιά τους, τις αναζητήσεις τους, και τη καλοσύνη τους, με μαθηματική ακρίβεια καταλήγουν μια ακόμη ιστοριούλα, έτσι γρήγορα και αδιάφορα που χάνονται. Μπορεί βέβαια στη πορεία τους να μην εκπληρώνουν τις φιλοδοξιές τους, αλλά έστω, μέσα από τους δεσμούς χτίζουν ανακαλύπτουν τουλάχιστον πτυχές των εαυτών τους ζώντας μια ψευαίσθητη και εύκαιρη ελευθερία που τους προσφέρεται στο αχανές, αλλά πάντα επικίνδυνο, τοπίο της ινδικής επαρχίας.
O Dasgupta δείχνει να μην τους συμπονά ιδιαίτερα, χωρίς φυσικά να τους ξεφτιλίζει ή να τους ειρωνεύεται, απλά δεν τους δίνει και κάποια επαρκή διέξοδα, αποδεχόμενος και αυτός σχεδόν μηδενιστικά πως οι καλοί άνθρωποι δεν μπορούν να επιβιώσουν στη κακία και την ψυχρότητα των ανθρώπων. Παρουσιάζει μάλιστα την ιστορία με τέτοιο τρόπο, χωρίς να τους λυπάται, κάτι σαν τους ζητιάνους που βλέπουμε στο δρόμο. Μια ταινία λοιπόν, που από επιλογή του δημιουργού της θα ξεχασθεί αρκετά εύκολα, τουλάχιστον από εμένα. Κατά τα άλλα υπάρχουν αρκετά από τα γνώριμα (πλέον) στοιχεία του Dasgupt, το τραμ, η εκκίνηση από το ουράνιο πλάνο, τα μεγάλα και όμορφα πλάνα της ινδικής φύσης. Αυτό όμως που δεν υπάρχει είναι η ευαισθησία και η αξιοπρέπεια για τα όνειρα και τις ελπίδες των ανθρώπων και το κουράγιο που επιδεικνύουν στους φόβους και τις δυσκολίες τους. Στην θέση της δυστυχώς βρίσκουμε την διαρκή απογοήτευση, που πλησιάζει τα όρια της μιζέριας, και την απαξίωση. Θάνατος λοιπόν στα όνειρα και καλή συνέχεια.
Ελαφρώς απογοητευμένος, τόσο με τη ταινία και το αθηναϊκό κοινό, 'μετακόμισα' στο Απόλλων, για άλλη μια 'περίεργη'΄προβολή, αυτή του Zoo.
I guess it only in festivals of this kind, when you come across such extreme subjects, but also so interesting and professional works. Zoo is a re-enactment dramatised documentary concerning the death of a man after having sex with a horse. That simple. Well not exactly. Surely, it sounds excessively crude and sick, but in fact Devor presents the case almost exclusively through the voices and the thoughts of the zoophiliacs involved.
The oddity and repulsiveness of the theme are slowly cast away, as we get the opportunity to hear out a group of people condemned to public shame. Quite naturally, an unopinionated approach is adopted, while the scenery set is reflective of the 'Americana', with the extensive shots of both the countryside and the city of Seattle, subtly not only getting rid of any prejudices, but also questioning the common sense and the general morality. There of course times, when you think to yourself that the apologetic and minority tone seems obnoxious and motivated, and that at the end of the day we are talking about people stuffing horse dicks up their arses. Surely. But bizarrely enough, in a similar sense to last night's XXY, the technicalities concerned are of not much importance, but rather the imposition of the social taboos on people, with whom we share so much and differ on only a few things. Of course sexuality is one of the core ingredients orchestrating our interaction with each other, but that does not mean it is the only one. Fair enough, the rest of us would not associate at all with zoophiliacs, but the questions raised by Zoo concerns majorities and minorities, the forceful establishment of certain moralities, the adoption of one opinion over another as total and exclusive truth applied universally.
Devor does not claim that bestiality is a good or even an acceptable thing, but he will not accept that it is necessarily bad or immoral either. With his insightful and bold attempt, he tries to educates us and expose us to the mentality of these 'freaks', while at the same time invites us to recognize the hypocrisy, not only among the participants but also within the societal processes regarding the issue, as the zoophiliacs are ridiculed by the press. Possibly the only opinion Devor tries to formulate is the simplest of all. That another person's sexuality is none of our concern and that we should not judge or jump to conclusion without paying attention to what the people judged have to say or offer.
A fine example of a documentary, thanks not only to its respectful and direct approach, but also to it's well employed directional and visual richness, engulfing it's audience not only in it's scenery but also to challenging us to visit the mental place all of the people involved (in and out of the zoophiliac group) have been to. Whatever opinion you might form, it may be the same as the one you had before viewing the film, but at least it is much more informative and understanding.
Amazed at myself that I had actually seen a film about bestiality and not hating it, I returned to Αττικόν, packed with a good number of skaters and probably some of their parents trying to find out what the fuck their kids are outgoing out in the parks, instead of sitting in front of the tv. Paranoid Park is the story of a teenager who is involved in the gruesome death of a train station guard, and more than that it is a journey into the boy's internal fighting, his sudden growing up, his guilt and how he deals with them. Gus Van Sant employs a wide array of exciting cinematographic techniques, and a distorted time line in order to get in, to reach out and to bring out the protagonist's (Alex) emotions and state of mind. As we follow through Alex's transformation and subjective recount of the facts, we see him enchanted by the underground skating scene, dealing with the horror of the guards' death, his development into a teenage cynic thanks to his parents divorce, keeping a cold face when enquired by the police, getting rid of his prize girlfriend, but also emotionally and psychologically traumatising himself severely through his selective memory and his lies, something gracefully accomplished thanks to Gabe Nevin's performance. You cannot but feel sorry seeing him build up his hard shell, instead of crying out for help and absolution, you cannot but feel awful when he proves too stricken by his torment, too much inflicted with pain, you cannot help but feel sad at the end when burns his letters covering the events, burning his soul and innocence away. The amazing thing is the way Van Sant throws you in, focusing in and out, altering the photography and paying tribute to the beauty of skating, darkening and lighting the colours of a shot at will, moving the camera in extreme close-ups, setting and expressing the mood and Alex's feeling in full swing, offering colourful and live shots. In sharp contrast however to the visual diversity and it's adjusting soundtrack, reflective of the teenage psychology, the script, at a constant pace, pushes Alex into condemnation, into a terrible symbiosis with his guilt, his isolation into a life different than the other's, just because of one single decisive moment.
Paranoid Park is honest, intense at times, visually enthralling, moving and bustling with emotion but also shadowed with a terrible truth. It grabs you and drifts you in a deceivingly colourful path, without ever being cruel but instead showing paternal understanding and sorrow. A complete and dark result, which embosses itself onto you for long.

Didn't like:

- Το trendy αθηναϊκό κοινό που αφήνει μια αίθουσα μισοάδεια και βλέπει άλλες μαλακίες.

Liked:

- The fact that I got my chance to see a movie that shook me up.

Blackberry award for the night:

- Chased by dreams seems hindered by its apparent apathy.

Best movie of the night:

- Paranoid Park has that something special, that something extra which gives value to the cinematic experience.

Best movie so far:

I am inclined to rush to an opinion, but I do not have the mental time to look back to the other films.

Blackberry award so far:

Honestly, if I write Eagle vs. Shark once more, I will shoot myself.

Schedule pamphlet status at the time of writing:

Almost in love.

Υ.Γ. Ρε συ pan-man ποιός είναι αυτός ο rookie που πήρε η βαζέλα στο πάσκετ;