2007 - Day 8

Πιο άνετος κι από τον Αλογοσκούφη από όταν ανέβασε τον φιπιά κατά μια μονάδα σουλατσάριζα επί της Πανόρμου, με ασαφή κατεύθυνση το Δαναό, όταν διαπίστωσα πως η ταινία ήταν στις πεντέμιση και όχι στιος έξι, και έτσι, εμπρός καλά μου ποδαράκια και τσουπ, να σου ο ψηλός πρώτη μούρη στο Καβούρι στο κινηματογράφο για Dos Abrazos. Να 'ναι καλά τα παιδιά του Φεστιβάλ, μας επιφύλασαν μια έκπληξη, με την προβολή του Ver Llover (Watching it Rain), μιας ταινίας μικρού μήκους που κέρδισε τον αντίστοιχο χρυσό φοίνικα στις Κάννες το 2007, ένα άψογο τεχνικά και σκηνοθετικά και καταπιασμένο με το πάντα 'κινηματογραφικό' θέμα του πρώτου εφηβικού έρωτα, φιλμ. Εν συνεχεία το κυρίως μενού σερβιρίστηκε κανονικά, με το λατινοαμερικάνικο κινηματογραφικό άρωμα να γίνεται ακόμα πιο αισθητό, χάρη στο μεξικάνικο Dos Abrazos.

Δύο ξέχωρες, αλλά και αντανακλαστικές η μια της άλλης, ανθρώπινες αλλά και αυνήθιστες ιστορίες κατανόησης, υποστήριξης και άνευ προϋποθέσεων σχετικά ασύμβατων σχέσεων. It's a complicated story με άλλα λόγια αλλά σίγουρα με πολύ ενδιαφέρον. Όσο η κάμερα αναζητεί τις μεταπτώσεις και τις εναλλαγές των ηρώων της, συγκρατώντας λίγες μαγικές στιγμές σε σε μια διαφορετική φωτογραφία, συγχρόνως επιδιώκει κα την ψυχική διέξοδο, το ξαλάφρωμα από τα προβλήματα και τις αντίξοες συνθήκες. Υπάρχουν φορές που εκπλήσσεσαι με τις επιλογές των ηρώων, τη τροπή την οποία ακολουθούν οι δύο ιστορίες, αλλά δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία μπροστά στο δώρο που λαμβάνουν, τις σχέσεις τις οποίες χτίζουν με υπομονή, εμπιστοσύνη και ειλικρίνεια. Χάρη στη στοργική αλλά και ενεδελεχής ματιά του Enrique Begne, στις ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστριών, και την σεναριακή ψυχραιμία στη δημιουργία κατάλληλων συνθηκών ώστε να αναδειχθούν και να βρεθούν μαζί οι χαρακτήρες, το Dos Abrazos πετυχαίνει και είναι όχι μονάχα μια αρκετά όμορφη ταινία που υπερβαίνει την αστική ασχήμια, αλλά και ένας ρομαντικός ύμνος στους 'καλούς ανθρώπους' χωρίς φυσικά να σε υποβάλλει ή να σε καταπιέζει ψυχολογικά. Λογικά λοιπόν βγαίνεις από την αίθουσα ικανοποιημένος και ευχαριστημένος, γιατί πάνω από όλα, η ταινία καταφέρνει κάτι ατίστοιχο με αυτό που και οι ήρωες της βρίσκουν, κάτι απλό μα και δύσκολο, δηλαδή να ανοιχθεί χωρίς αναστολές, και να συνθεδεί με το κοινό της.
'Συνδεδεμένος' λοιπόν κι εγώ, τόσο μεταφορικά όσο και κυριολεκτικά με τα ακουστικά να βαράνε υπερωρίες ('These people, these people don't mean a thing....'), και αφού τέλεσα την ιεροτελεστία του καφέ και του τσιγάρου, τράβηξα στο κορμί μου στην αποθέωση της σκηνοθετικής απομυθοποίησης του Dasgupta (στα πλαίσια του φεστιβάλ φυσικά), το 'The Voyeurs'. Δεν ξέρω αν εγώ είμαι κάφρος και τελείως άσχετος (πολύ πιθανό), ή η εσωστρέφεια του Dasgupta είναι απλά υπερβάλλουσα, αλλά το 'The Voyeurs' είναι από εκείνες τις ταινίες που βλέπεις, και λες, 'Τι έγινε τώρα δηλαδή;', ή ακόμα χειρότερα, 'τι θέλει να πει ο ποιητής;'. Καταρχήν δεν πρόκειται για μια ενδελεχής ενδοσκόπηση στη ψυχολογία του ηδονοβλεψία ή του ματάκια, αφού άλλωστε η σεμνοτυφία των ηρώων δεν πλησιάζει επουδενί τη δυτική αντίληψη αυτών των όρων. Αναρωτιέσαι ακόμη αν η πάντα υποβόσκουσα κοινωνική και σχεδόν αντιεξουσιαστική κριτική του Dasgupta, αυτή τη φορά αναλαμβάνει πρωταγωνιστικό ρόλο χρησιμοποιώντας την αφελής ιστορία των δύο κομπιουτεράδων και της φερέλπις ηθοποιού μονάχα σαν παραδείγματα. Ή ακόμα, και ελπίζω πως όχι, η ταινία είναι απλά ένα tour de force των διαφορών γνώριμων χαρακτηριστικών του σκηνοθέτη (όπως η περιοδεύουσα κομπανία των χαμάληδων, η μουσική διάθεση για ένα πιο όμορφο και ειλικρινές Bollywood και οι σχετικές αναφορές, οι ρίζες στην ινδική επαρχία σε αντίθεση με την ασκήμια της Καλκούτας, ο σεβασμός και ο θαυμασμός στη γυναικεία φύση, οι σχεδόν ξύλινοι διάλογοι) ατάκτως διαρρυθμισμένων σε μια ασύνδετη και φλύαρη ιστορία, όπου για μια ακόμη φορά, οι οικουμενικές και αόρατες δυνάμεις καταβάλλουν και υπερνικούν τα αθώα θυματά τους. Βλέπετε σε αυτή τη ταινία οι καλοί άνθρωποι 'χάνουν'. Ξανά. Προσωπικά λοιπόν με έχει κουράσει λίγο η όχι τόσο ευχάριστη επαναληπτικότητα του Dasgupta, ενώ η ίδια η ταινία από μόνη της ενώ είναι σαφές πως κινείται σε ένα σεβαστό επίπεδο χάρησ στη καλαισθησία της, δεν έχει πολλά να πει ή να προσθέσει, και το κυριότερο δείχνει να στερείται εστιασμού και λόγου ύπαρξης, κινούμενη σε προσωπικά και καθόλου επικοινωνιακά μήκη κύματος, χωρίς όμως να σε μαγνητίζει με κάποια μυστικοπάθεια η μυστήριο. Όπως είπα και σε μια ανύποπτη στιγμή στη ευγενέστατη κυρία βεστιαρίου, είναι απλά μια συμπαθητική ταινιούλα, ότι πρέπει για ένα απογευματινό υπνάκο. Βέβαια από την άλλη, μπορεί απλά εγώ να είμαι κρετίνος και να μην έχω τη πνευματικά ικανότητα να αφουγκρασθώ και να εκτιμήσω μια τόσο διαφορετική σκηνοθετική γραφή. Oh well....
Σχεδόν αδιάφορος λοιπόν για αυτό που μόλις είχα δει, άρπαξα μια διπλοκούρσα για το Αττικόν όπου και παρέλαβα τα εισητηριά μου, και μπήκα στο Απόλλων για νέες περιπέτειες.
Βέβαια δεν έπρεπε να πάω στον Απόλλωνα, αλλά στο Αττικόν φυσικά, κάτι το οποίο μου πήρε περίπου 5 λεπτάκια να αντιληφθώ και αφού είχα κάτσει σε μια άσχετη θέση με έναν γαλλικό στο χέρι. Ήρωας! Ευτυχώς η ταινία έκπληξη του secret screening (πολύ καλή ιδέα by the way Σινεμά, μπράβο) είχε την αναμενόμενη καθυστέρηση της στο να λήξει και συνέχισα το μυστήριο του δίπολου καφές-τσιγάρο, μέχρι που τελικά βρήκα τη σωστή μου θέση για το Grace is Gone.
It is really hard to imagine belonging to a cultural mentality which has always been afflicted by war and the related internal struggles and discussion. Grace is Gone however is not about this, but rather it's by-product, a minimalistic somber road trip into the reality of loss and absence, deeply emotional, tearful and affective. Of course the question of the war in Iraq is looming but in it's place, it could have equally been any other war, since the issue here is not political, but instead social and psychological, all related to a sudden death and it's aftermath, the wreck in which a father and husband not only has to grieve for the loss of his wife, but also find a way to bear the news to their two daughters. There is not really much to say about it, just that it stands up the challenge respectfully and decently thanks mainly to the above average, close to very good performances by the three protagonists. If you don't want to get depressed or moody, just avoid it. Otherwise be prepared for a must-see emotionally strong film that does not not exploit its subjects for cheap tears, but enlightens for our better viewing and empathy
Quite naturally then, by the end of the movie I was a mental wreck, and I desperately needed a distraction, a reset of sorts, something for which I had wisely already planned for. Feeding myself with snacks and a mini-tub of ice cream at the Apollon bar, I eagerly awaited for the french suspense slasher thriller, A l' Interieur. Overlooking the terrible and unatmospheric voice dubbing in English, I have to admit that it was a rather special treat in this year's limited after midnight screenings section. Just when you think you have seen it all and there is nothing to gross you out, there comes along a french auteur to mess you up really bad. At this point I have to say that if you are at all sensitive about pregnancies, under no circumstances should you go and see this shocker. Oh, and if you are a cat person. Although as far as the story suspense part there is not much to offer despite the good twist, blood was satisfyingly squirting left, right and centre in good frequency and volume (I feel strange writing sentences of this kind!), while the killings, closing in more to the classical kind than the innovative, are a sweet delight of injured and deformed flesh! The usual anguish and screaming comes in abundance as well. I intentionally keep it in rather general terms, firstly because the details are rather freaky, and secondly because I would rather not remember them! Anyways, without being great or mood-intense, it is still a definite addition to any follower of the genre; A l' Interieur remindes me the good old days of Haute Tension.

Didn't like:

- My apathy at keeping notes last night.
- The asynchronous sound at the end of Grace is Gone.

Liked:

- The bursting applause at the end of A l' Interieur.

Blackberry award for the night:

- The Voyeurs was thoroughly unconvincing, and indifferent.

Best movie of the night:

Dos Abrazos, mainly because The Voyeurs was harshly treated by me, Grace is Gone is special, and A l' Interieur can be considered a mainstreamer in it's genre.

Best movie so far:

This section is futile and has been suspended.

Blackberry award so far:

After many days, not only do we have a contender, but also a new reigning champion. The Voyeurs wins on points!!!

Celebrity Viewing (thankfully still not a regular feature):

Δημήτρης Παπαϊωάννου (ανέβασε ξανά το 2 με πιο φθηνό εισητήριο λέμε ρεεεεε)

Schedule pamphlet status at the time of writing:

A mixed bag of berries and nuts.

Special feature: Thriller lessons learned from A l' Interieur:

- If you are pregnant, do not say alone the night before you go the hospital. Especially if it on Christmas Eve.

- For God's sake, keep a mobile phone in the toilette!

- If someone wants to enter your home, shatters your window, and then mysteriously disappears, GET THE HELL OUT OF THERE!

- Always check before you stab someone in the throat with a knitting needle.

- Smoking can kill you.

- Do not move your hand in places you cannot see...

Υ.Γ. Ρε γαμώτο, με το φεστιβάλ, χάνω τη καλύτερη κωμωδία της χρονιάς, το πασοκ....