Ότι να 'ναι

Τον τελευταίο καιρό δεν με απασχολούν και πολλά πράματα, ο νους μου έχει διατμισθεί σε τρία ή τέσσερα συγκεκριμένα μερίσματα ενώ το σώμα μου έχει συνηθίσει σε μια ανάποδη ρουτίνα η οποία θα πρέπει να αλλάξει πάλι σε λίγες μέρες. Βασική αιτία αυτής της απονεύρωσης είναι το σατανικό και προσχεδιασμένο δίπολο που υπάρχει αυτές τις ημέρες μεταξύ του πάσκετ και των εκλογών του Κωλοβαριστάν. Πριν μερικές ώρες είδα την εθνική Ελλάδος να βγάζει τα μάτια της, να τα τσιγαρίζει, να τα μασουλάει και τελικά να τα φτύνει μονάχα για να τα ξαναβάλει στη θέση της εξήμιση δευτερόλεπτα πριν τη λήξη. Να είναι καλά και ο Λάκα Λάκοβιτς που δεν ξέχασε την αγάπη του βαζελικού λαού και επέδειξε εξήμιση δευτερόλεπτα πασκετικής απραξίας. Τώρα θα μου πείτε τι κάθομαι και γράφω για πάσκετ ενώ αύριο έχουμε κάλπη, και σε λίγες μέρες το φεστιβάλ κινηματογράφου. Καταρχήν δε μιλάμε για πάσκετ, έτσι κι αλλιώς δε γνωρίζω πολλά για το άθλημα. Εγώ ο καημένος, handball έπαιζα, με το ποδόσφαιρο τρελλαίνομαι, αλλά μονάχα 2 ανάλογα και σχετικά περιστατικά μπορώ να σκεφθώ. Μια φορά στη δευτέρα ή τρίτη γυμνασίου, που ήμουν ο ήρωας of the week για το σχολείο χάρη σε ένα φάουλ που είχα βάλει σε νεκρό χρόνο, και φυσικά όταν ο Βαζέχα εξανάγκαζε τον Ajax να κανονίσει εσπευσμένα φιλικό για να κλείσει την ιστορική έδρα του De Meer με νίκη.Εντάξει και άλλη μια φορά. Ο τελικός Κυπελλούχων του Άρη (50-49;) με τις ιπτάμενες καρέκλες στο τέλος, και το σαλόνι του σπιτιού να έχει γίνει κίτρινο από τα γαριδάκια.

Τι κοινό έχουν τα παραπάνω περιστατικά; Η απότομη εναλλαγή συναισθημάτων, η υπέρτατη δραματική αξία, το πάθος, η στιγμιαία έκσταση που αποτινάσσει κάθε λογική αξία. Τέτοια πράματα δεν τα συναντάς εύκολα στη τέχνη. Και επειδή πολλοί έχουν υποφέρει ακούγοντας τις θεωρίες μου περί θεάτρου, κοινωνικού δικαίου και ποδοσφαίρου, θα τις κρατήσω για μια άλλη φορά. Τώρα δεν ξέρω αν εμείς οι Έλληνες είμαστε συναισθηματικός και παθιάρικος λαός, τουλάχιστον έτσι θέλουμε να πιστεύουμε με το πάθος να ξεχειλίζει στις καφετέριες, αλλά όπως και να 'χει το θέμα, ε, δεν είμαστε και κρυόκωλοι. Μεσόγειος φίλε μου, τι περιμένεις, βάλε και ολίγη Βαλκάνια και είσαι μέσα. Εκεί που θέλω να καταλήξω, είναι πως χάρη σε αυτή την αθεράπευτα βάναυση και καταστροφική ιδιοσυγκρασία, τις τελευταίες μέρες το πάσκετ με έχει απορροφήσει, και χάρη στις φρενοβλαβείς εμφανίσεις της εθνικής μας ομάδας, με έχει εθίσει κιόλας. Η ρουτίνα μου βλέπετε είναι η εξής: Ξυπνάω λίγο πριν τις τέσσερις και μέχρι να πάρουμε εικόνα από τη κρατική τηλεόραση ή διαβάζω ή δουλεύω. Βλέπω πάσκετ μετά πιτσούλας, και ύστερα αποχαυνώνομαι μπροστά από το Star μέχρι να πάει περίπου δύο, οπότε ξαναρχίζω το διάβασμα, το οποίο λήγει κάπου μεταξύ εφτά με εννιά το πρωί. Στα ενδιάμεσα φυσικά, ελέγχω τα αναρίθμητα forward τα οποία λαμβάνω και 'σιωπηλά διαβάζω' crack για να νιώσω ευτυχής για τον εαυτό μου. Κοινώς περνάω τις μέρες μου ανούσια και βαρετά. Φυσικά ούτε λόγος για πάνελς, δημοσιοκάφρους και πολιτικούς, τα έχω βαρεθεί πολύ γρήγορα όλα αυτά. Άμα ήθελα να χάνω το χρόνο μου αποδελτιώνοντας τον κάθε παπάρα θα γινόμουνα επί πληρωμή αρθογράφος κάπου. Όχι πως μπορώ, αλλά δεν μπορώ να σκεφθώ καλύτερο λόγο. Το μόνο που με ανυσηχεί είναι να ξυπνήσω νωρίς τη Κυριακή, να ψηφίσω και να απολάυσω το χάος να ξετυλίγεται γύρω μου. Στην πραγματικότητα, η μόνη αξιόπιστη πηγή ενημέρωσης αυτή τη στιγμή είναι μια φίλη μου η οποία προσφάτως μου έστειλε το εξής SMS: 'Ευάγγελος Βενιζέλος, μια χαρά χοντρούλης και strangely attractive.' Στιγμές σιωπής απλώνονται στη libido μου.
Βέβαια έχω 'κάψει' δύο παραγράφους χωρίς να συσχετίσω το πάσκετ, τη πολιτική και τον κινηματογράφο. Ίσως και να μην το κάνω. Αλλά βλέπετε, επειδή ανήκω σε αυτούς που μεγαλώσανε με Tarantino και Φραγκίσκο Αλβέρτη θα προτιμούσα να έβλεπα τον Γιακουμάτο, το Λαλιώτη, την Αλέκα, το Τζουμάκα και τον Καρατζαφέρη στριμωγμένους στη γωνία ενός εκλογικού κέντρου να ανταλλάσουν μπαλωθιές παρά στους τηλεοπτικούς δέκτες να ευτελίζουν με γλοιώδη τρόπο την αξία του προφορικού λόγου. Για τον γραπτό δεν υπάρχει ανυσηχία, το έχω αναλάβει εγώ. Φανταστείτε όμως πόσο φοβερό θα ήταν το σκηνικό! Δε λέω, σίγουρα θα στερείτο της κινηματογραφικής ταχύτητας άλλων σκηνών περιπέτειας ελέου ειδικού βάρους, αλλά το σασπένς και η ωμή έκφραση συναισθημάτων θα κυριαρχούσαν χωρίς δεύτερη σκέψη, ενώ η υγρή κορύφωση θα ερχόταν κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή με τον κυρίαρχο λαό, σαν άλλος Διαμαντίδης, να πετάει την κάλπη έξω από το παράθυρο, και αυτή να ανοίγει απελευθερώνοντας τις χιλιάδες ψήφους σε μια μοναδική στιγμή μεταμοντέρνας αλληγορίας. Σίγουρα, λίγο υπερβολικό και προφανές, αλλά η αλήθεια είναι όμως πως γουστάρουμε λίγο ένταση, πως χρειαζόμαστε το φθηνό, το γεμάτο καφρίλα σκηνικό. Να βριστούν ρε παιδί μου, να ρίξουν τον πολιτικό πολιτισμό στα Τάρταρα, να απελευθερωθούν, να ανταλλάξουν μερικές φάπες, να γίνει τζερτζελές να διασκεδάσουμε. Νομίζετε τυχαίο είναι που στη Ν. Κορέα μαλλιοτραβιούνται κάθε τόσο και λιγάκι;
Δυστυχώς όμως τέτοια σουρεαλιστικά δεν γίνονται και τουλάχιστον εγώ προτιμώ το πάσκετ χίλιες φορές από τις εκλογές. Τα συγκινησιακά επίπεδα είναι τελείως διαφορετικά. Κοιτούσα τις προάλλες (περιμένοντας να αρχίσει το ματς φυσικά) πλάνα από τις προεκλογικές συγκεντρώσεις και αναρωτιόμουνα τι στο πούτσο έχουν πάει όλοι αυτοί να κάνουν εκεί πέρα. Κάποτε οι ομιλίες είχαν το σκοπό να τονώσουν το ηθικό μιας παράταξης, να κατευθύνουν ιδεολογικά, να περάσουν μυνήματα συσπείρωσης. Τώρα όμως που υπάρχει η τηλεόραση, το ραδιόφωνο και τα υπόλοιπα μέσα, τι διάολο νόημα έχει; Εντάξει, για τον τζερτζελέ, για την πλάκα είναι χρήσιμες, αλλά ρε πούστη μου, ποιός παίρνει τηλέφωνο σε ένα φίλο του απόγευμα και του λέει: 'Έλα μαλάκα, πάμε προεκλογική συγκέντρωση το βράδυ;' ή 'Μωρό μου, μάντεψε ποιός θα μιλήσει απόψε στο Πεδίο του Άρεως!'. Άμα ήθελα να παρακολουθήσω την υστερία κάποιου, κάθομαι μπροστά στον καθρέφτη και κάνω τις γκριμάτσες που έκανε o Martin Sheen στο Apocalypse Now.
Βέβαια η κορύφωση των γεγονότων είναι όντως κινηματογραφικού επιπέδου. Τελικός και εκλογές την ίδια μέρα, και μέσα μου το πιστεύω πως θα περάσουμε μόνο και μόνο για να έχουμε να θυμόμαστε αυτή τη Κυριακή. Διότι διαφορετικά, άμα χάσουμε σήμερα στο πάσκετ, αύριο θα θριαμβεύσει η ψήφος διαμαρτυρίας! Διότι φίλε μου, καταστρέψαμε ότι προλάβαμε να καταστρέψουμε μέσα σε ένα καλοκαίρι, αλλά άμα χάσουμε ξανά από την Ισπανία, ε, αυτό πάει πολύ! Για μένα όμως, τα πράματα περιπλέκονται ακόμη περισσότερο. Ο λόγος εξαιρετικά απλός και υπό άλλες συνθήκες ευεργετικός. Από 19 μέχρι 30 του μηνός έχουμε το φεστιβάλ κινηματογράφου, με την διπλωματική να τρέχει εν παραλλήλω, και με τις δύο ρεσεψιονίστ να παίρνουν διαφορετικές άδειες μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα (τις κακούργες!), και με ένα πάρτυ στις 29 στο Λονδίνο (!). Χα! Ή καλύτερα: Χα, χα. Το πρόγραμμα φυσικά δεν το έχω κοιτάξει ακόμα, παρόλω που όπως είχα αναφέρει και πέρσι υπάρχει μια φοβερή στρατηγική στο να επιλέγεις ταινίες, ασχέτως αν ποτέ δεν την εφαρμόζω. Η ουσία όμως είναι η εξής: espresso, ginseng, πολυβιταμίνες και άμα πάμε σε δεύτερο γύρο εκλογών κάηκε η γούνα μου!

ΥΓ. 1 Έτσι απλά και προβλέψιμα ξεχάσαμε τις πυρκαγιές, την καταστροφή, την οικονομική αρωγή, τα όποια συναισθήματά μας τραπολόχαρτα στην φαρέτρα των επικοινωνιολόγων. Το σύπτωμα αναχωρεί, η νόσος παραμένει.