Άτιτλο νούμερο ασήμαντο

Υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέσαι αν υπάρχει λογική, σχέδιο, μελέτη και σύνεση στη κάθε στιγμή, στη κάθε φράση, στη κάθε ενέργεια, στη κάθε σκέψη, στη κάθε πράξη. Υπάρχουν στιγμές, περισσότερες, που μετανιώνοντας καταλαβαίνεις πως όχι, δεν υπάρχει μια καθαρή κατεύθυνση, στιγμές που απλά κουράζεσαι από τη περισσεία θορύβου στο οτιδήποτε, που αναλογίζεσαι τη ντροπή σου για τα έντστικτά σου, πόσο μάλλον για τις αναστολές και τις προκαταλήψεις σου. Υπάρχουν ακόμη φορές που καταλαβαίνεις τα λιγοστά εργαλεία και εφόδια που διαθέτεις για να χαράξεις μια γραμμή στην άμμο, για να τιθασεύσεις τα λάθη σου, για να ελέγξεις τη ροή γεγονότων, σημαντικών και ασήμαντων, για να επιβάλλεις μια τάξη. Και υπάρχουν στιγμές, που ανάλογα με το χαρακτήρα συχνάζουν ή σπανίζουν, που παραμερίζεις όλα τα παραπάνω, υιοθετείς μια ακούραστη ρουτίνα, προγραμματίζεις τον εαυτό σου μια ελάχιστα δυσάρεστη κατάσταση και συνεχίζεις αδιάκοπα το ταξίδι σου, με ένα αχνό χαμόγελο, λαθρεπιβάτης της ίδιας σου της ζωής.
Ο χρόνος δεν γυρνάει πίσω, και ούτε μπορείς να τον σταματήσεις, να τον εγκλωβίσεις για μια στιγμή παραπάνω, να τον εκβιάσεις. Είναι το απόλυτο μέτρο με το οποίο αναμετριέσαι και το οποίο σε ορίζει. Ο χρόνος δεν είναι αμείλικτος, εμείς είμαστε. Σκαλίζεις προσωπίδες, γράφεις ετικέτες, δημιουργείς σύμβολα και συνεχίζεις το κυκλικό σου σημάδι σε ξένα χώματα. Υπάρχουν λοιπόν και οι στιγμές που σκέφτεσαι να ξεφύγεις από αυτή τη παγίδα, να απαγκιστρωθείς από το σφαγείο σου και να βρεις μια νέα πατρίδα, να ξεστρατίσεις και να κατακτήσεις ένα κομμάτι γης, να γίνεις κυρίαρχος του εαυτού σου. Να βάλεις ρότα και να τραβήξεις για νέο λιμάνι. Να περισώσεις κομμάτια του θάρρους σου και να τους βάλεις φωτιά, να τα κάνεις φάρους, σημάδια μιας εποχής δικής σου, μιας εποχής παλαιότερης των απογόνων σου.
Βέβαια σε μια τέτοια περιπέτεια ελωχεύουν σκόπελοι, εμπόδια, κίνδυνοι, πιθανότητες που πρέπει να υποταγούν στη θέλησή σου. Εύκολα μπορείς να γίνεις και πάλι καρικατούρα του εαυτού σου, προβολή άλλοτε διεστραμμένων ονείρων και άλλοτε αφελών παραμυθιών. Δεν θα είσαι μόνος πάντα, αλλά θα υπάρξουν και εκείνες οι ώρες, οι ημέρες, οι μήνες, τα χρόνια, που κι άλλοι θα μοιράζονται την ίδια περιπέτεια αλλά χωρίς εσένα. Συχνά δεν θα ξέρεις αν θα πρέπει να πιστέψεις τα ψέματα του εαυτού σου ή εκείνα των υπολοίπων. Θα πρέπει να προσπεράσεις πολλές ξέρες, αλλόκοτες νήσους Κυκλώπων, με παράξενα έθιμα και με ακόμα πιο περίεργες βραδιές. Θα υπάρχουν στιγμές που θα πρέπει να ξεχάσεις, αλλά περρισότερες και πιο οδυνηρές που θα πρέπει να θυμηθείς. Πολλές φορές δεν θα γνωρίζεις αν θα ήταν άραγε καλύτερα να ατενίζεις την ακτή περιμένοντας την αθωότητα σου να επιστρέψει, ή αν κατά λάθος, ή ακόμα χειρότερα εσκεμμένα, έχασες τη πορεία σου, βιαστικά εγκατέλειψες το νέο σου λιμάνι από ντροπή και πέταξες τους αστρικούς χάρτες για πάντα.
Και που καταλήγεις άραγε; Πουθενά και παντού, εύκολα προσφερόμενες απαντήσεις σε ακόμα πιο φαιδρές ερωτήσεις. Άραγε ξεκινάς και ποτέ; Έχει μήπως καθόλου σημασία; Όχι. Προς το παρόν. Αφήνεις μονάχα τα σεπτεμβριανά φυσήματα του αέρα να σε δροσίζουν.