2007 - Day 7

Νιώθοντας το άγχος να με κυριεύει έτρωγα το κρουασανοσαντουϊτσοτοστάκι μου επί τη Λ. Ριανκούρ σκεπτόμενος πως τελικά δεν θα κάνω κωλοτούμπες για να πάω στο Αττικόν. Πριν μερικά λεπτά είχα φθάσει στο Δαναό (πάλι) και βρήκα εισητήρια μονάχα για την πρώτη και τρίτη παράσταση και ουχί για τη δεύτερη!!! Μεγάλη ζημιά που δεν θα έβλεπα ένα κοντοπούτανο να κάνει τη γκόμενα και του Jagger και του Richards στο Das Wilde Leben, όχι πως αργότερα δεν είχα πέσει γονυπετής παρακαλώντας για μια αδιάθετη πρόσκληση. Φυσικά, ήδη σε αντίποινα για τον νεολαϊκισμό του αστού Αθηναίου προ-αγόρασα εισητήρια για τη Πέμπτη. Έτσι κουφάλες!

Τέλος πάντων, με τα πολλά πολλά, έκατσα στη μικρή αίθουσα του Δαναού για την επαναπροβολή του Shotgun Stories, την ιστορία μιας μοντέρνας σαιξπηρικής βεντέτας σε μια αγροτική κωμόπολη του σύγχρονου Arkansas. Ένας πατέρας αφήνει πίσω του δύο τελείως διαφορετικές οικογένειες, μια αποτυχημένη και μια επιτυχημένη, εφτά θετά αδέλφια και ένα μίσος που σιγόβραζε πολλά χρόνια για να εκραγεί απότομα με το θανατό του. Χωρίς περιστροφές και με ξεκάθαρη δομή, ο Nicholls σε παρασαίρνει σε έναν κύκλο βίας (ελάχιστα παρουσιαζόμενης αλλά δυναμικά παρούσας) και αγωνίας, με κύριους άξονες την αδερφική αγάπη, τους ανείπωτους κώδικες τιμής και τον ψυχικό εξαναγκασμό στη βία. Σε αυτή τη σύγκρουση κόσμων, αναγκαστικά θα διαλέξεις μια από τις δύο πλευρές, αφού οι τρεις πρωτότοκοι είναι οι πραγματικά αδικημένοι, αδύναμοι και πληγωμένοι (με μόνη κληρονομιά τη μνησικακεία της ψυχής και αδιάφορης μάνας τους), αλλά αυτό γίνεται μονάχα για να νιώσει πιο έντονα ο θεατής τη ματαιότητα και την αυτοκαταστροφική πραγματικότητα της βεντέτας. Με λιγοστά ευρήματα (όπως το μπανταρισμένο ζιζάνιο που φέρνει της πληροφορίες στα 'πρώτα' τρία παιδιά', τα ονόματα αυτών, Son, Boy και Kid, και η σχεδόν μηδαμινή παρουσία της αστυνομίας), οικονομικούς και ουσιαστικούς διαλόγους και με καταπληκτική σύνθεση των χαρακτήρων, κατασκευάζεται ένα παραδειγματικό western με τα πλουσιοπάροχα και γνώριμα πλάνα του ανεξάρτητου αμερικάνικου κινηματογράφου. Ο Nicholls φυσικά είχε την ευκαιρία να πατήσει στα βήματα του Tarantino και παραδώσει ένα cult classic, αλλά προτιμά να μείνει πιστός στην δραματουργική παράδοση και συστηματικά να επιχειρήσει την αποδόμηση του μίσους και των βαθύτερων αιτιών της κόντρας, σκιαγραφόντας ένα απομονωμένο και άγριο σκηνικό, επιτρέποντας όμως στο τέλος σε όσους επιβιώσαν να συνεχίσουν όπως μπορούν τη ζωή τους, διαγράφοντας το παρελθόν, χάρη στο φαινομενικά πιο αδύναμο, αλλά τελικά πιο δυνατό χαρακτήρα του. Συγκρατώντας τη επιβλητική ερμηνεία Michael Shannon, αξίζει να θυμάται κανείς το Shotgun Stories σαν κάτι αντίστοιχο των Murder Ballads του Νίκου Σπηλιά και των Κακών Σπόρων. Ωμό, παράξενα όμορφο, και οπωσήποτε σημείο αναφοράς για έργα του είδους.
Ικανοποιημένος, αλλά η αλήθεια είναι όχι και συγκλονισμένος από το Shotgun Stories, ξόδεψα ανούσια μισή ώρα της ζωής μου μπας και κάνω τη καλή με καμιά πρόσκληση. Ευτυχώς δεν βρήκα τίποτα, και είχα την ευκαιρία πραγματικά να ξεκουραστώ για δύο ώρες. Με τα ακουστικά να πάλλονται στους ρυθμούς των Radiohead, The Cooper Temple Clause, Tinderstics, και Madrugada, περιδρόμιασα στο Πολυστάφυλλον και άραξα σε ένα μπαράκι για να περάσει η ώρα. Όπως και πέρασε, ηρεμιστικά.
Ότι έπρεπε δηλαδή για το L' Age des Tenebres (The Age of Ignorance, τελευταίο κομμάτι τριλογίας του σκηνοθέτη του The Barbarian Invasions). O Jean-Marc, απελπισμένος και εγκλωβισμένος σε μια τιποτένια δουλειά, μια ανύπαρκτη σεξουαλική ζωή, μια γελοία πατρότητα και μια παράλογη κοινωνία, καταφεύγει στο κόσμο των φαντασιώσεων για λιγοστές στιγμές ευτυχίας. Όταν όμως ο γάμος του πλησιάζει στη τελική του κρίση, και τελικά η μητέρα του πεθαίνει, αυτό το σκηνικό ανατρέπεται και ξεθωριάζει προς χάρην του ερημητισμού. Αν ο Κάφκα και ο Orwell γράφανε κωμωδίες και ήταν σκηνοθέτες, κάπως έτσι θα κάνανε τις ταινίες τους, πλούσια χρωματισμένες, περίεργα υπαρξιακές, με ασαφή όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, με έναν καταιγιμσό ιλαρών σκηνών και με παράλογα σκηνικά και μικροχαρακτήρες. Μακράν η πιο διασκεδαστική ταινία που έχω δει ως τώρα, το L' Age des Tenebres, ακουμπά στο ψυχολογικό ταμπού των φαντασιώσεων και της κατά γενικής ομολογίας ανωριμότητας προσφέροντας μια πληθώρα κωμικών καταστάσεων και διαλόγων, διανθισμένων με βολταιρικές αλήθειες και σοφίες, και με την μίζερη πραγματικότητα να σκιάζει το τοπίο διαρκώς. Η τραγική ειρωνεία φυσικά έγκειται στην διαπίστωση πως ο Jean-Marc δεν επιθυμεί πραγματικά το ρεαλισμό των φανταστιώσεων του, αλλά κάτι πραγματικό και αληθινό, κάτι και κυριότερα κάποιον με τον οποίο μπορεί να συνθεδεί, να πραγματοποιήσει μια ουσιαστική επαφή. Όπως και ο κάθε κλαμμένος και δυστυχής που τον βρίσκει στο γραφείο του για να πει τον πόνο του δεν μπορεί να βρει ιατριά, έτσι και ο Jean-Marc είναι καταδικασμένος όταν χάσει και τον τελευταίο του σύνδεσμο, όπως ο ίδιος λέει, να ξορκίσει την ανούσια ζωή του και να απομονωθεί από τον υπόλοιπο ακατανόητο κόσμο. Σε πάρα πολλές στιγμές αστείο και καυστικό, αλλά κατά βάθος όχι τόσο περίεργα θλιβερό το L' Age des Tenebres σε αφήνει με ανάμικτα συναισθήματα, με απορημένο και προβληματισμένο, ίσως υπερβολικά εκτεθειμένο όχι στην ειδκότερη κατάσταση του Jean-Marc αλλά σε μια γενικότερη αλήθεια μοναξιάς.
Αν και είδα δύο ταινίες μονάχα (!), αρνητικό ρεκόρ μέχρι στιγμής, ήταν μια ιδιαίτερα καλή βραδιά, με δύο πάρα πολύ άξιες ταινίες, που αντιπροσωπεύουν δύο τελείως διαφορετικές, αλλά εξίσου συναρπαστικές σχολές, με την υποβλητική δραματουργία από τη μια και την ανατροπή της διάθεσης και της ατμόσφαιρας από την άλλη.

Didn't like:
- The way so called civilised people can be so rude just to see a freaking movie man!

Liked:

- The way L' Age des Tenebres giggles you and then throws you into a mud pit. Genius!

Blackberry award for the night:

- This award is reserved for truly rubbish and disappointing movies.

Best movie of the night:

- Shotgun Stories gives the impression that it could have been better, and it's modesty, albeit bold, contains it in a restricted circle that might outlast L' Age des Tenebres, but at the moment it is the latter that is the most impressive.

Best movie so far:

This day-to-day thing has really fell on it's head, hasn't it?

Blackberry award so far:

- Was I so unlucky to have seen my two worst films (Eagle vs. Shark and La Luppa Mannara), on the first night???

Schedule pamphlet status at the time of writing:

Relaxed, satisfying, but still unfulfilling it's potential.

Special feature, memorable moments from L' Age des Tenebres:

1. At a speed dating session:
Candidate mental case: I wanna have children.
Jean-Marc: I have done a vasectomy.
(Pause)
Jean-Marc: Do we now wait for four minutes?
Candidate mental case: Yes.

2. Donald Sutherland's cameo, who just happens to look amazingly similar to the protagonist.

3. Jean-Marc's response to his last civil complaint, as the middle class version of 'Choose Life'.