Εσύ φταις που γλύφεις κατουρημένες ποδιές, που βάζεις τη μάνα σου να πάρει τηλέφωνο το ξάδερφό της για να μιλήσει στον βουλευτή για να διοριστείς, που διπλοπαρκάρεις το ακριβό σου αμάξι που θα ξεπληρώνεις για άλλα τρία χρόνια, εσύ που φοροδιαφεύγεις και διαμαρτύρεσαι για τα μπαλώματα στο δρόμο, εσύ που στη πρώτη ευκαιρία κλέβεις, εσύ που στο γιατρό φακελάκι δίνεις το παιδί σου να σώσεις, εσύ που μπερδεύεις τον ρεαλισμό με την απαισιοδοξία, εσύ που πετάς τα παιδιά σου στα φροντιστήρια και στα ιδιαίτερα, φθηνό ξεπούλημα των ενοχών σου, εσύ που φτύνεις και βρίζεις τους αρρώστους, εσύ που παίρνεις ασανσέρ στο μετρό, εσύ που μπερδεύεις τη πραγματικότητα με το συμβιβασμό, και τον συμβιβασμό με την ήττα, εσύ που τρως διαφημίσεις και χέζεις διακοποδάνεια, εσύ που στους βασανιστές σου λες 'μη σε παρακαλώ' και 'ευχαριστώ', εσύ που σου κλέβουν σπίτι και ψωμί και λες πάλι καλά, εσύ που όλο γκρινιάζεις και μυξοκλαίς και σου φταίνε όλοι οι άλλοι, εσύ που ζητάς κάτι διαφορετικό και μόλις το βλέπεις το στέλνεις στο φρενοκομείο, εσύ που το αυτί σου οι οχτροί σου οι αληθινοί χαϊδεύουν, εσύ που πιστεύεις τους πολλούς και τους ωραίους, εσύ που τον διπλανό σου δεν γνωρίζεις μα τον κατασκοπεύεις, εσύ που ποτέ σου τίποτε δεν έκανες μα πολλά είπες.
Εσύ κι εγώ φταίμε βρε ηλίθιε.
1 comment:
Ουδείς αναμάρτητος… πάντως σε μια πρόταση (πολλών γραμμών) συνέπτυξες τις αδυναμίες του σύγχρονου Έλληνα και όχι μόνο. Οι περισσότερες βασίζονται στον εγωισμό και την ανασφάλεια, ή μόνο στον εγωισμό (και η ανασφάλεια, πολλές φορές, όπως η απληστία, προϊόν του εγωισμού είναι). Το ζήτημα είναι πως ίσως δεν φτάνει πια να αναγνωρίζουμε τις αδυναμίες και τα πάθη μας, η αυτογνωσία και οι ενοχές δεν αρκούν για την πραγματική αλλαγή. Απαιτείται θάρρος και δράση τα οποία στις μέρες μας μάλλον σπανίζουν.
Post a Comment