Σύγχρονα άγχη (το γου και το χου δεν μου άρεσαν ποτέ...)

Εκεί που έκανα κάτι παπαρίες για τη διπλωματική (έχουμε φθάσει knot removal τώρα , thank you very much) και συγχρόνως αρμένιζα στο crackhitler για να νιώσω λίγο übercool (it gives me pleasure to think that I have attention defeicit disorder), έκανα το λάθος και έκανα μια βόλτα (ψηφιακή) από το avopolis (μήπως μετά να πλύνω τα χέρια μου με ξύδι;) όπου με τρόμο αντίκρυσα το λινκ για τις νέες νύχτες πρεμιέρας. Ήταν αναπόφευκτο, αλλά κάποια στιγμή θα έβγαινε το πρόγραμμα, κάποια στιγμή θα έπρεπε να αντιμετωπίσω το φεστιβαλικό τέρας all over again. Χάρη στον αποτροπιαστικό προγραμματισμό μου (τον χρονικό, όχι τον υπολογιστικό, αυτός είναι ακόμα χειρότερος), έχω αφήσει τη διπλωματική να κρέμεται από τη σκιά μιας κλωστής με τη νεκρή-γραμμή (deadline στη γλώσσα της παγκοσμιοποίησης) να είναι κάπου εκεί (θολά) στις μέρες του φεστιβάλ (20-30 Σεπτεμβρίου, έτσι για να γουστάρουμε).

Όχι τίποτα άλλο, αλλά πρέπει να το παίξω και φασίστας αφεντικό και να κόψω κάθε ενδεχόμενο και υπόνοια άδειας για την υποδοχή εκείνες τις μέρες. Όχι που θα χάσω εγώ ταινία για να σηκώνω τα σκατοτηλέφωνα! Δεν καταλάβατε καλά μου φαίνεται....Άμα είναι να καταστραφώ ακαδημαϊκά, τουλάχιστον ας το κάνω με στυλ. Με τέσσερις ταινίες, 3 espresso και 2 μπύρες (τουλάχιστον) μέσα σε 5 ώρες, για να μην αναφερθώ φυσικά και στη συγγραφή των ευφάνταστων και ψυχικά διαρρηκτικών σχολίων μου, σε αυτό το κόσμημα της ελληνικής blogόσφαιρας . Όπως έλεγε και ο Jarvis 'This is hardcore...' Πέρα από τις μαλακίες, χλωμό το βρίσκω να τα καταφέρνω όλα μαζί. Το πιο πιθανό είναι να μην δω ούτε μια ταινία, μπας και προλάβω την ύστατη στιγμή να περισώσω τη διπλωματική μου. Το δεύτερο πιο πιθανό, είναι είναι η προθεσμία να είναι πριν τις 20 Σεπτεμβρίου, όποτε θα γιορτάσω την αποτυχία μου με 40 ταινίες και περίπου 200 μπύρες (no espresso).
Αυτό όμως που με ανυσηχεί βαθύτατα είναι το ίματζ μου φυσικά. Δεν αναφέρομαι στην προοπτική να επαληθευθεί ο σάπιος σπουδαστικός εαυτός μου, όχι, αλλά στη μακάβρια πιθανότητα να χάσω το φεστιβάλ και να μην είμαι πλέον τρέντυ φατσούλα της Αθήνας. Έχω προσπαθήσει σκληρά αυτό το καλοκαίρι να χτίσω το στυλ μου πηγαίνοντας στα πιο μουράτα μέρη με τα πιο γαμάτα ατομάκια, αποφεύγοντας διακαώς γνωστές-άγνωστες εβδομαδιαίες φυλλάδες για να είμαι über, και όλα αυτά με φοβερό προσωπικό κόστος (εχώ πάει παραλία μόλις μια φορά, τέλος), αλλά τώρα αγωνιώ πραγματικά (κρύος ιδρώτας, κομμένα πόδια, ξέρετε τώρα) πως όλο αυτό το οικοδόμημα θα καταρεύσει το Σεπτέμβρη. Συγγνώμη κιόλας, αλλά δεν θα είμαι καθόλου übercool άμα χάσω το φεστιβάλ (ένα είναι το φεστιβάλ...). Όχι μόνο θα πέσω πολλά gestahl (άσχετοι! τσ, δεν ξέρετε τι είναι το gestahl;;;), αλλά δεν θα είμαι και καθόλου τρέντυ άμα δεν πάω. Φανταστείτε δηλαδή το ακόλουθο σκηνικό: είμαι τώρα εγώ σε ένα hip (πάντα) μέρος με φίλους μου και μισή ντουζίνα θεές και με ρωτάνε:

Αφελής νο1: Ιάσονα πως ήταν φέτος το φεστιβάλ;
Εγώ (νευρικά): Ποιό φεστιβάλ;
Αφελής νο3 (ο/η 2 έχει βραχυκυκλώσει ήδη....) Έλα μωρέ, εκείνο του κινηματογράφου, απογέυματα πριβέ, κάπως έτσι.
Εγώ (απογοητευμένος): Α, τις νύχτες πρεμιέρας λες; Ε, δεν πήγα.
Σερβιτόρα (μοναδική εννοείται στο cool κατάστημα): Μα εσύ τρελλαίνεσαι για το φεστιβάλ!!
Εγώ: Do I know you?
Αφελής νο6 (4,5 έχουν πάει τουαλέτα, ΜΑΖΙ): Λέγε ρε, γιατί δεν πήγες;
Εγώ (με την ηρεμία του πολιτικού που μόλις ξεκίνησε το τρίτο παγκόσμιο πόλεμο): Ε, δεν πήγα γιατί δούλευα όλη μέρα και έκανα τη διπλωματική μου για το Πολυτεχνείο, την οποία τελικά δεν παρέδωσα.
(Η κουβέντα μεταφέρεται εσπευσμένα στο κατά πόσο η θεά μου Αννίτα εκμεταλλεύεται τον κάθε πικραμένο όση ώρα εγώ διαπραγματεύομαι με το ψυχισμό μου κατά πόσο ένα πέμπτο Southern Comfort είναι προτιμότερο από ένα τρίτο ποτήρι κρασί.)

Όχι, πείτε μου τώρα. Πόσο ξενέρωτο ακούγεται αυτό!!!!

'Είμαι ελαφρύς,
Πρωινή γυμναστική μέσα στο στόμα του θηρίου
Είμαι ελαφρύς
Σαν γιορτούλα παιδική σε προθάλαμο πορνείου'

Τρύπες, 'Είμαι Ελαφρύς', από το 'Μέσα στη νύχτα των άλλων'