Πέμπτη, πέντε και είκοσι πέντε. Ξύπνησα πολύ αργά σήμερα. Εχθές κατέβηκα στη πλατεία και πήρα τσιγάρα και 3 εφημερίδες, Απογευματινή, Ελευθεροτυπία και Καθημερινή. Ξεκίνησα με τις δύο πρώτες στο λεωφορείο με τα ακουστικά στο φουλ. Διάβαζα για δύο διαφορετικούς κόσμους, κανένα συνδετικό στοιχείο μεταξύ των δύο εφημερίδων, το επίπεδο του πληροφοριακού διχασμού και της κοινωνικής ασυννενοησίας είναι απίστευτο. Έφθασα νωρίς Αθήνα και έκοβα βόλτες, με τη μουσική συνεχώς στα αυτιά μου. Βρίσκω την Η στο Σύνταγμα και πάμε για ένα ποτό μέχρι να μαζευτεί κόσμος. Ακόμα δεν ξέρει άμα την πειράζει το ποτό ή η Coca-Cola που έβαλε. Επιμένω πως είναι το δεύτερο. Την πειράζει και το χέρι της που έχει πάθει τενοντίτιδα. Προσπαθώ να της εξηγήσω τις βασικές αρχές το ενισχυμένο πλειοψηφικό. Καταλαβαίνει το ουσιαστικό εκβιαστικό της υπόθεσης, κι εγώ καταλαβαίνω πως δεν γνωρίζω σημαντικές λεπτομέρειες. Κράζει την υπόσχεση ψήφου στην ομογένεια του εξωτερικού. Η κουβέντα προχωράει στους γνωστούς και συγγενείς που είναι έξω, για τις διαφορές στο επίπεδο ζωής και κατά πόσο πρέπει να μείνουνε εκεί. Πάμε για τη διαδήλωση και ανεβαίνουμε πάνω, μπροστά από τους ευζώνους. Παρά τη διμοιρία των 'μπλε' ησυχάζω και καταλαβαίνω πως τίποτα δεν θα γίνει. Σύντομα μας βρίσκουν και ο Ν και η Α με συναδέρφους της. Χαζολογάμε και παίζουμε το παιχνίδι 'βρες τι θα ψηφίσω'. Σε αυτά τα φιλικά γκάλοπ, τα παρεϊστικά, πάντα η αριστερά περιέργως μαζεύει τουλάχιστον το ένα τρίτο.
{
Χρονική παρένθεση, τώρα. Με επισκέπτεται κάποιος που τον θυμάμαι από κάπου αλλά δεν τον αναγνωρίζω. Μου ζητά να του στείλω 4 χειρόγραφα με fax. Γρήγορα συνειδητοποιώ πως είναι ο Καραγιαννίδης του Φίλαθλου που έστελνε τη στήλη για αύριο. Θυμάμαι που τον άκουγα όταν ήμουν στο Southampton στη βιβλιοθήκη και με εκνεύριζε. Κι αυτός για τις φωτιές γράφει.
}
Στήνεται το μαύρο πανό στο δρόμο, και αρχίζουν οι γιούχες για τα πανό κάποιων εξωκοινοβουλετικών κινημάτων. Μετά από κάποια ώρα έχουν τη φοβερή ευρηματικότητα να μην τα καταβάσουν αλλά να τα γυρίσουν ανάποδα. Τι σόϊ άνθρωπος είναι αυτός που το σκέφθηκε αυτό; Πόσο μαλάκας πρέπει να είσαι; Η Η βρίσκει την Ν, παλιά συμφοιτήτρια και δύο φίλους της. Σύντομα φεύγουμε αφήνοντας τους άλλους πίσω. Ευτυχώς νιώθω πως περίσωσα λίγο από την αξιοπρέπεια μου. Φεύγουμε τη στιγμή που έχουν βάλει τα κεριά και κάποια ονόματα. Δεν αντέχω την υποκρισία. Δεν έχω τη συναισθηματική εμπάθεια να νιώσω πως έχω χάσει δικούς μου ανθρώπους. Δεν θρηνώ. Συνειδητοποιώ πως ο βασικότερος λόγος που δεν έχουν δοθεί τα ονόματα πέραν της δυσκολίας ταυτοποίησης στη δημοσιότητα είναι για να μην αποκτήσουν τα νούμερα πρόσωπα. Να παραμείνουν νούμερα και να μην γίνουν άνθρωποι οι οποίοι χαθήκανε άδικα.
Φθάνουμε Ψυρρή και καθόμαστε. Όλοι παίρνουν καφέδες εκτός από εμένα. Λέμε κάποια σχετικά με τη φωτιά. Αναφέρω αυτό που διάβασα στην Ελευθεροτυπία και υποψιαζόμουνα, πως δηλαδή υπάρχει δορυφορικό σύστημα στο Αστεροσκοπείο το οποίο μπορεί να δώσει θερμική εικόνα της επικράτειας ανά δεκαπέντε λεπτά, αλλά κανένας δεν έχει ενδιαφερθεί για να το αξιοποιήσει. Δεν είναι εύκολο να ακούσουμε ο ένας τον άλλο. Το απέναντι μαγαζί κάνει πόλεμο νεύρων με τη μουσική. Οι τιμές στο δικό μας κάνουν πόλεμο νεύρων με τα λεφτά μας. Η Η μου λέει για το αφεντικό της που ούτε θέλει να σκέφτεται να στείλει κάποια βοήθεια ή χρήματα για τους πυρόπληκτους.
Έρχεται ο Χ και τελικά κάποια στιγμή την κάνουμε. Το House of the Rising Sun κλειστό, όλα τα μεζεδοπωλεία γεμάτα. Παίρνουμε τη βέσπα και πάμε για Τηνιακό. Στη Πατησίων μας σταματάνε για έλεγχο. Φθάνουμε Αλεξάνδρας και το Τηνιακό γεμάτο. Πάμε Δρακουμέλ. Κλειστό. Με μαθηματική ακρίβεια καταλήγουμε Χάρτες όπως συνήθως. Κουβεντιάζουμε επιμόνως για τις φωτιές και ηρεμώ λίγο. Συνειδητοποιώ τη χειραγώγηση που έχει ασκηθεί πάνω μου. Άλλο να το ξέρεις εγκεφαλικά και άλλο να το νιώθεις. Μου ξεδιαλύνει και το δίλημα που είχα (με ντροπή το γράφω) για την Ολυμπία. 'Ποιό πολιτισμό μου λες, όταν πεθαίνει κόσμος; Αυτός είναι ο πολιτισμός;' Ακόμα και η επιλογή των μετώπων έγινε με επικοινωνιακά κίνητρα. Συνεχίζουμε τη κουβέντα και συμφωνούμε για το υποκριτικό της διαδήλωσης. Του λέω πως εμείς δεν έχουμε καμμία απολύτως σχέση με αυτά τα μέρη και τους ανθρώπους. Ο συναισθηματισμός σε εμάς μονάχα μολύνει τη λογική μας. Και η λογική αυτή τη στιγμή επιτάσσει πως υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που έχουν ανάγκη τη βοήθειά μας. Εμείς οι αστοί, είμαστε υπεύθυνοι για την ασφαλειά τους και την ανοικοδόμηση των περιοχών, με την ανάλυση και την κριτική που θα ασκήσουμε, με τα κονδύλια που θα διαθέσουμε, με τις τεχνικές υπηρεσίες που θα στείλουμε. Η καταστροφή είναι αδύνατον να γίνει αντιληπτή από εμάς, αλλά πρέπει να την αντιμετωπίσουμε ψυχρά μεν, ορθολογικά δε, και να ενισχύσουμε και να βοηθήσουμε όσο μπορούμε και όσο θέλουμε. Εμείς είμαστε υπεύθυνοι να μην αποκλειστούν κοινωνικά οι πυρόπληκτοι όπως οι σεισμόπληκτοι του 2000, εμείς είμαστε υπεύθυνοι σε ένα χρόνο από τώρα να μην τους βρίσκουμε ακόμη στα container του ΥΠΕΧΩΔΕ. Μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά άμα δεν μπορείς να συμπονέσεις, απλά δεν μπορείς να συμπονέσεις. Οτιδήποτε άλλο είναι υποκρισία και κοροϊδία.
Λίγο σπάμε τη κουβέντα και μιλάμε για δικαστήρια και του λέω την ίδια ιστορία που λέω σε όλους, πως μια φορά ενώ ήμουνα στο ακροατήριο κάποιος κακόμοιρος καταδικάστηκε σε εφτά χρόνια φυλακής μέσα σε λιγότερο από τρία λεπτά. Ξαναπιάνουμε τα ΜΜΕ και έρχεται ο ειδικός της παρέας, ο Χ μαζί με την Α. Παιρνάμε έξω που έχουν αδειάσει κάποια τραπέζια και συνεχίζουμε πιο έντονα για τα ΜΜΕ και τις εφημερίδες, για τις ξένες ανταποκρίσεις, για την πολιτική της κάθε αρχισυνταξίας. Ο Χ μας λέει πως γίναν κάτι μικροεπεισόδια, και αναλωωόμαστε για λίγο σε ιστορίες για χημικά και δακρυγόνα. Γρήγορα η κουβέντα εκφυλίζεται σε θεωρίες περί κωλάδικων, ηθικής, φυσιολογίας και ανθρώπινης ψυχολογίας. Η βραδιά κλείνει με μια κρέπα στα crepeXarcheia. Στην επιστροφή ο ταξιτζής που λέει παράλογες ιστορίες με τσαμπουκάδες του ανηψιού του στα Σφακιά. Θα κάτσω αργότερα να συμμαζέψω τις σκέψεις μου. Έχω και πολύ δουλειά να κάνω.
Εφτά και δέκαεφτα. Νέα μέτωπα στη Καρύσταινα και την Γόρτυνα, παρά τις ισχυρές πυροσβεστικές δυνάμεις. Δεκαπέντε συλλήψεις επιτήδιων που αιτήθηκαν του επιδόματος βοηθείας χωρίς να το χρειάζονται. Παρέμβαση εισαγγελέα. Η Ελευθεροτυπία πανυγηρίζει για την επιτυχία της διαδήλωσης και την ευαισθητοποίηση του κόσμου. Οι σκέψεις μου είναι ακόμα σκόρπιες, ασύνδετες, πολλές φορές γελοίες και φαιδρές.
{
Χρονική παρένθεση, τώρα. Με επισκέπτεται κάποιος που τον θυμάμαι από κάπου αλλά δεν τον αναγνωρίζω. Μου ζητά να του στείλω 4 χειρόγραφα με fax. Γρήγορα συνειδητοποιώ πως είναι ο Καραγιαννίδης του Φίλαθλου που έστελνε τη στήλη για αύριο. Θυμάμαι που τον άκουγα όταν ήμουν στο Southampton στη βιβλιοθήκη και με εκνεύριζε. Κι αυτός για τις φωτιές γράφει.
}
Στήνεται το μαύρο πανό στο δρόμο, και αρχίζουν οι γιούχες για τα πανό κάποιων εξωκοινοβουλετικών κινημάτων. Μετά από κάποια ώρα έχουν τη φοβερή ευρηματικότητα να μην τα καταβάσουν αλλά να τα γυρίσουν ανάποδα. Τι σόϊ άνθρωπος είναι αυτός που το σκέφθηκε αυτό; Πόσο μαλάκας πρέπει να είσαι; Η Η βρίσκει την Ν, παλιά συμφοιτήτρια και δύο φίλους της. Σύντομα φεύγουμε αφήνοντας τους άλλους πίσω. Ευτυχώς νιώθω πως περίσωσα λίγο από την αξιοπρέπεια μου. Φεύγουμε τη στιγμή που έχουν βάλει τα κεριά και κάποια ονόματα. Δεν αντέχω την υποκρισία. Δεν έχω τη συναισθηματική εμπάθεια να νιώσω πως έχω χάσει δικούς μου ανθρώπους. Δεν θρηνώ. Συνειδητοποιώ πως ο βασικότερος λόγος που δεν έχουν δοθεί τα ονόματα πέραν της δυσκολίας ταυτοποίησης στη δημοσιότητα είναι για να μην αποκτήσουν τα νούμερα πρόσωπα. Να παραμείνουν νούμερα και να μην γίνουν άνθρωποι οι οποίοι χαθήκανε άδικα.
Φθάνουμε Ψυρρή και καθόμαστε. Όλοι παίρνουν καφέδες εκτός από εμένα. Λέμε κάποια σχετικά με τη φωτιά. Αναφέρω αυτό που διάβασα στην Ελευθεροτυπία και υποψιαζόμουνα, πως δηλαδή υπάρχει δορυφορικό σύστημα στο Αστεροσκοπείο το οποίο μπορεί να δώσει θερμική εικόνα της επικράτειας ανά δεκαπέντε λεπτά, αλλά κανένας δεν έχει ενδιαφερθεί για να το αξιοποιήσει. Δεν είναι εύκολο να ακούσουμε ο ένας τον άλλο. Το απέναντι μαγαζί κάνει πόλεμο νεύρων με τη μουσική. Οι τιμές στο δικό μας κάνουν πόλεμο νεύρων με τα λεφτά μας. Η Η μου λέει για το αφεντικό της που ούτε θέλει να σκέφτεται να στείλει κάποια βοήθεια ή χρήματα για τους πυρόπληκτους.
Έρχεται ο Χ και τελικά κάποια στιγμή την κάνουμε. Το House of the Rising Sun κλειστό, όλα τα μεζεδοπωλεία γεμάτα. Παίρνουμε τη βέσπα και πάμε για Τηνιακό. Στη Πατησίων μας σταματάνε για έλεγχο. Φθάνουμε Αλεξάνδρας και το Τηνιακό γεμάτο. Πάμε Δρακουμέλ. Κλειστό. Με μαθηματική ακρίβεια καταλήγουμε Χάρτες όπως συνήθως. Κουβεντιάζουμε επιμόνως για τις φωτιές και ηρεμώ λίγο. Συνειδητοποιώ τη χειραγώγηση που έχει ασκηθεί πάνω μου. Άλλο να το ξέρεις εγκεφαλικά και άλλο να το νιώθεις. Μου ξεδιαλύνει και το δίλημα που είχα (με ντροπή το γράφω) για την Ολυμπία. 'Ποιό πολιτισμό μου λες, όταν πεθαίνει κόσμος; Αυτός είναι ο πολιτισμός;' Ακόμα και η επιλογή των μετώπων έγινε με επικοινωνιακά κίνητρα. Συνεχίζουμε τη κουβέντα και συμφωνούμε για το υποκριτικό της διαδήλωσης. Του λέω πως εμείς δεν έχουμε καμμία απολύτως σχέση με αυτά τα μέρη και τους ανθρώπους. Ο συναισθηματισμός σε εμάς μονάχα μολύνει τη λογική μας. Και η λογική αυτή τη στιγμή επιτάσσει πως υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που έχουν ανάγκη τη βοήθειά μας. Εμείς οι αστοί, είμαστε υπεύθυνοι για την ασφαλειά τους και την ανοικοδόμηση των περιοχών, με την ανάλυση και την κριτική που θα ασκήσουμε, με τα κονδύλια που θα διαθέσουμε, με τις τεχνικές υπηρεσίες που θα στείλουμε. Η καταστροφή είναι αδύνατον να γίνει αντιληπτή από εμάς, αλλά πρέπει να την αντιμετωπίσουμε ψυχρά μεν, ορθολογικά δε, και να ενισχύσουμε και να βοηθήσουμε όσο μπορούμε και όσο θέλουμε. Εμείς είμαστε υπεύθυνοι να μην αποκλειστούν κοινωνικά οι πυρόπληκτοι όπως οι σεισμόπληκτοι του 2000, εμείς είμαστε υπεύθυνοι σε ένα χρόνο από τώρα να μην τους βρίσκουμε ακόμη στα container του ΥΠΕΧΩΔΕ. Μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά άμα δεν μπορείς να συμπονέσεις, απλά δεν μπορείς να συμπονέσεις. Οτιδήποτε άλλο είναι υποκρισία και κοροϊδία.
Λίγο σπάμε τη κουβέντα και μιλάμε για δικαστήρια και του λέω την ίδια ιστορία που λέω σε όλους, πως μια φορά ενώ ήμουνα στο ακροατήριο κάποιος κακόμοιρος καταδικάστηκε σε εφτά χρόνια φυλακής μέσα σε λιγότερο από τρία λεπτά. Ξαναπιάνουμε τα ΜΜΕ και έρχεται ο ειδικός της παρέας, ο Χ μαζί με την Α. Παιρνάμε έξω που έχουν αδειάσει κάποια τραπέζια και συνεχίζουμε πιο έντονα για τα ΜΜΕ και τις εφημερίδες, για τις ξένες ανταποκρίσεις, για την πολιτική της κάθε αρχισυνταξίας. Ο Χ μας λέει πως γίναν κάτι μικροεπεισόδια, και αναλωωόμαστε για λίγο σε ιστορίες για χημικά και δακρυγόνα. Γρήγορα η κουβέντα εκφυλίζεται σε θεωρίες περί κωλάδικων, ηθικής, φυσιολογίας και ανθρώπινης ψυχολογίας. Η βραδιά κλείνει με μια κρέπα στα crepeXarcheia. Στην επιστροφή ο ταξιτζής που λέει παράλογες ιστορίες με τσαμπουκάδες του ανηψιού του στα Σφακιά. Θα κάτσω αργότερα να συμμαζέψω τις σκέψεις μου. Έχω και πολύ δουλειά να κάνω.
Εφτά και δέκαεφτα. Νέα μέτωπα στη Καρύσταινα και την Γόρτυνα, παρά τις ισχυρές πυροσβεστικές δυνάμεις. Δεκαπέντε συλλήψεις επιτήδιων που αιτήθηκαν του επιδόματος βοηθείας χωρίς να το χρειάζονται. Παρέμβαση εισαγγελέα. Η Ελευθεροτυπία πανυγηρίζει για την επιτυχία της διαδήλωσης και την ευαισθητοποίηση του κόσμου. Οι σκέψεις μου είναι ακόμα σκόρπιες, ασύνδετες, πολλές φορές γελοίες και φαιδρές.
No comments:
Post a Comment