Greek Politics FC

Ενόψει ντέρμπι(;) και εκλογών, είναι λογικό για άτομα του δικού μου χαμηλού επιπέδου να κάνουν κάποιους συνειρμούς για μια πολιτική ενδεκάδα. Αν και διάφοροι βουλευτές έχουν προσπαθήσει από καιρό να δείξουν πως που και που παίζουν μπάλα με φοβερή επιτυχία στο να τραυματίζονται και να γίνονται ρεζίλι, οι σχετικοί συνειρμοί είναι πιο υπερβατικοί. Μεταφέρουν τα πολιτικά τους χαρίσματα στο χορτάρι, και μετατρέπουν τους άσημους πολιτικούς σε Βραζιλιάνους σούπερ σταρ. Παραθέτω λοιπόν τις προσωπικές μου επιλογές σε σχήμα 3-1-3-2-1:

GK: Νίκος Γεωργιάδης (Κέρκυρα). Έχει το τουπέ και τη μενταλιτέ του φούσκουλα. Πολύ καλός στις εξόδους του αλλά αδύναμος πολύ στις υψηλές σέντρες, ενώ στερείται πλήρως επικοινωνίας με την αμυνά του. Η πολιτική του εκκεντρικότητα εκ πρώτης όψεως τον κάνει εύκολο θύμα των αντίπαλων επιθετικών, αλλά στην πραγματικότητα έχει την ικανότητα να βραχυκυκλώνει και το πιο δεινό φορ. Είναι κι όμορφο παλλικάρι σαν τον Tony Νικοπολίδη.



DL: Μίμης Ανδρουλάκης: Φλύαρος και ανούσιος, γεμάτος απίστευτες ιδεές, φαντασία άνευ ορίων, μπάζει από όλες τις πλευρές. Κλασσικό αριστερό μπακ. Συμπεριφορά George Best και ταλέντο Μύρτσου. Μόλις τελειώσει την ανούσια ποδοσφαιρική του καριέρα θα γράψει την αυτοβιογραφία του αποκαλύπτωντας τις αμέτρητες προτάσεις που είχε για μεταγραφή στην Barca, την Man Utd, την Chelsea, και την Real...



DC/SW: Βύρων Πολύδωρας. Παλιό, βαρύ λίμπερο της λογικής ηλεκτρική σκούπα. Στις μικρές ηλικίες έπαιζε επιτελικός μέσος χάρη στη τρέλλα που κουβαλούσε αλλά μετά βάρυνε, και οι πάσες του ... ήταν περισσότερο στους αντιπάλους. Τώρα σαν αμυντικός, κόβει όλες τις μπαλιές, κάνει τάκλιν και ψαλιδάκια που θα ζήλευε και ο καρατέκα Καλλιτζάκης, ενώ απομακρύνει τη μπάλα από τη περιοχή άτσαλα μεν, αλλά με τη σιγουριά πως πέτυχε γκολ δε. Πίστευει πως οι κινήσεις του μέσα στο γήπεδικο είναι ποιητικές, αλλά στη πραγματικότητα είναι σπασμωδικές και νευρωτικές. Μεγάλο πρόβλημα η επιρρέπειά του στα αυτογκόλ.



DR: Δύσκολη η βυντρική θέση, αλλά τελικά την κερδίζει επάξια ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Εντάξει, στερείται το ταλέντο του μέγιστου Λουκά, αλλά αμύνειται με τον ίδιο τρόπο, με τα μάτια. Βασικό ατού η τρομοκρατική του φάτσα που θα έκανε το Ronaldinho να τρέχει κλαίγοντας στα αποδυτήρια. Στα επιθετικά του καθήκοντα, ξεκινά συντηρητικά αλλά μετά παρασύρεται και μπορεί να ξεχαστεί και στο αντίπαλο κόρνερ. Ο πλακατζής της ομάδας, πετάει τις ατάκες τη μια μετά την άλλη, χωρίς όμως να το καταλαβαίνει...



DMC: Η νευραλγική θέση του σύγχρονου ποδοσφαίρου ανήκει δικαιωματικά στο Θεοδωρή Ρουσόπουλο. Ο Τεό αυτής της politics team είναι γρήγορος, ευφυής, όσο ψώνιο χρειάζεται ενώ στο δημιουργικό τομέα είναι άριστος. Άψογο τάκλιν, κοφτές μεταβιβάσεις. Έχει ανακόψει ένα τσουβάλι σκάνδαλα, έχει απλώσει και έχει μοιράσει το παιχνίδι σε διαφορους δημοσιοκάφρους και υπουργούς, έχει κάνει τη ΝΕΤ φερέφωνο, ενώ άντεξε και τον εφιάλτη του βασικού μετόχου. Άξιος!



ML/WBL: Τη θέση των μεγάλων μάγων της μπάλλας την παίρνει μετά από μεγάλο ανταγωνισμό ο Γ. Καρατζαφέρης. Ελλίσεται μεταξύ λαϊκού σοσιαλισμού, αρχαιολατρικού εθνικισμού και χριστιανορθόδοξου συντηριτισμού με τη χάρη και το νεύρο του Messi. Ακούραστος και φιλόδοξος, οργώνει την αριστερή πλευρά και όποτε βρει χώρο θα επιτεθεί. Απέκτησε μεγάλη εμπειρία μετά την καριέρα του στην Ευρώπη. Μετά από κάθε προσπάθεια κάνει το σταυρό του.




MR/WBR: Αλέκα Παπαρήγα. Όχι, θα την άφηνα. Ατομίστρια άνευ προηγουμένου, δεν αλλάζει παιχνίδι ποτέ από την απένατι πλευρά, βουτάει συνεχώς στα φάουλ. Είναι το φετίχ όλων των προπονητών, αναντικατάστατη! Άτεχνη αλλά δυνατή και σκληρή, δεν έχει καταφέρει να φθάσει ποτέ στην αντίπαλη περιοχή. Κάτι σαν τον Πάντο ένα πράμα, αλλά στο χειρότερό του άμα είναι αυτό δυνατό. Σπάνια θα κάνει ένα καταπληκτικό ανασταλτικό παιχνίδι, αλλά δεν πτοείται ποτέ της. Αποτελεί κόκκινο πανί για την εξέδρα.



AMC: Μα φυσικά Ευάγγελος Βενιζέλος. Το μεγάλο (όχι σε διαστάσεις, σας παρακαλώ...) ταλέντο, ο νέος Πούσκας, είναι ο παίχτης που οι αντίπαλοι οπαδοί και παίχτες. Υπερδραστήριος, κάνει τα πάντα, πασάρει δεξιά, αριστερά, πάνω, κάτω, γράφει blog, ντριμπλάρει, κάνει κολπάκια και τακουνάκια, αναθεωρεί το Σύνταγμα κάθε τόσο και λιγάκι, τσακώνεται με το διαιτητή, δελφινιάζει και ακούραστα εμφανίζεται σε άπειρα τηλεοπτικά παράθυρα παραθέτοντας το απίστευτο έργο που έχει κάνει τα τελευταία χρόνια τόσο σαν υπουργός όσο και σαν βουλευτής. Είναι ο κλασσικός παίχτης που φτιάχνει παιχνίδι, αλλά σαν άλλος Gonzalez θα δεχθεί την άσχετη κόκκινη κάρτα και θα χαντακώσει την ομάδα του.



AML/FC: Αλέκος Αλαβάνος. Ατίθασος και απείθαρχος, λίγα υποσχόμενος, αλλά κανονικός σβούρας, σε αργούς ρυθμούς πάντα. Παίζει διαρκώς με τη φανέλα έξω από το σορτσάκι, ντριμπλάρει και σεντράρει μανιωδώς, αλλά χωρίς πολύ αποτέλεσμα. Βουτάει στα φάουλ και δεν έχει καλό δεξί. Χαρακτηριστική του κίνηση η βαθιά ντρίπλα ακριβώς πάνω στη γραμμή του άουτ. Κουράζεται εύκολα, κατηγορεί την υπόλοιπη ομάδα στις ήττες, και διαμαρτύρεται συνεχώς για τη κακή κατάσταση του χλοωτάπητα. Δεν συνεργάζεται καλά με τον οπισθοφύλακά του.



AMR/FC: Κώστας Λαλιώτης. Προικισμένος με λαμπρή καριέρα, έτοιμος για το δυναμικό comeback. Κλασσικός σφηνόπουτσας της μεγάλης περιοχής, θα σου πετάξει το γκολ εκεί που δεν το περιμένεις. Γλυκιές σέντρες, όμορφη τεχνική, χορευτική ντρίμπλα, ταλαιπωρεί τον αντίπαλο αμυντικό μέχρι εξάντλησης. Μοντέλο επαγγελματία, παίζει και σκυλίσια άμυνα, πάντα έτοιμος να θυσιαστεί για την ομάδα. Ο παίχτης ελβετικός σουγιάς που κάνει τη διαφορά.



ST: Το κλασσικό φορ της politics team είναι ο Γ. Παπανδρέου. Από τεράστια οικογένεια μπαλαδόρων κουβαλάει μεγάλο φορτίο, αλλά μέχρι στιγμής είναι ο κλασσικός χασογκόλης που σπάει τα δοκάρια. Η πίστη του στο μοντέρνο σοσιαλιστικό σκανδιναβικό μοντέλο δεν ταιριάζει και πολύ με το ύφος της ομάδας. Γκρινιάζει στον επιτελικό του μέσο για τις πάσες που παίρνει. Καλός στο ψηλό παιχνίδι λόγω ύψους και στρογγυλής κεφάλας, ντριμπλάρει συνεχώς στα αριστερά αλλά οι αντίπαλοι αμυντικοί πάντα του κερδίζουν το άουτ. Η ομάδα περιμένει πολλά από αυτόν αλλά ακόμα δεν αποδίδει. Αναποφάσιστος.



-----
1η αναπληρωματική, ειδική μνεία, 12ος παίχτης/ MC: Βάσω Παπανδρέου χωρίς δεύτερη σκέψη. Ο ορισμός του βαριέμαι που παίζω και τρώω τα λεφτά της μεταγραφής. Κάνει τον Biscan να φαίνεται μηχανάκι. Κοντές πάσες, πλησιάζει το αντίπαλο τέρμα σπανίως, όποτε θυμηθεί βαράει και ένα σουτ στις απέναντι πολυκατοικίες. Είναι αυτό που λένε τα αμερικανάκια 'Could have been, never did'. Στα αποδυτήρια τσακώνεται με τον Κυριάκο για το ποιός έχει την πιο δολοφονική φάτσα. Πραγματικό face-off δηλαδή.