Γιατί πρέπει να ασχολούμαστε με την πολιτική και τους πολιτικούς; Άμα το δημόσιο ενδιαφέρον προς ένα θέμα, άμα ο εστιασμός του κοινωνικού συνόλου ανταποκρίνεται σε αυτό που προβάλλουν τα μέσα μαζικής εξαθλίωσης, τότε λογικά αυτές τις ημέρες πρέπει να μας απασχολεί η προεκλογική μάχη, το de-bait, και τα ανύπαρκτα ριμπάουντ του Λάζου. Το μυαλό μου διαμερίζεται σαν πλήθος βοτσάλων. Στις εκλογές express που διανύουμε με αποκορύφωμα το χθεσινοβραδινό όργιο μονολόγων, ανακαλύψαμε τα εξής:
1. Ολονών προτεραιότητα είναι το περιβάλλον (πλην ΚΚΕ που η ταξική πάλη -μακριά από εμάς, φτου, φτου- είναι το άλφα και το ωμέγα).
2. Το 2004, όλοι πάλι είχαν προτεραιότητα τη Παιδεία αυτή τη φορά. Εκτός ΚΚΕ φυσικά και πάλι.
3. Η Παπαρήγα δεν θυμάται ακριβώς πότε έπεσε ο υπαρκτός (ασχολίαστο) σοσιαλισμός. Ουδείς λόγος ανυσηχίας. Το κόμα από τις αρχές της δεκαετίας του 90 εκπονεί ενδελεχής μελέτη για τα αίτια της καττάρευσης του συστήματος. Ο Γκορμπάτσωφ ετοιμάζεται για νέα διαφήμιση.
4. Η προσέλευση σε διάλογο αποτελεί πολιτική και ιδεολογική τοποθέτηση. Του κ. Καρατζαφέρη. Αναρωτιέμαι τι λέει το κόκκινο βιβλιαράκι του Μάο επί τούτου.
5. Οι πολιτικοί αρχηγοί είναι κουφοί. Δεν ακούν ερωτήσεις. Πόσο μάλλον συστάσεις.
6. Οι Έλληνες ψηφοφόροι είναι κότες (δεν θα ακολουθήσει ανάλυση). Άμα ψηφίσεις λευκό, άκυρο, ΣΥΝ, ΚΚΕ, ΛΑΟΣ, Δημοκρατική Αναγέννηση, Κόμα Ελλήνων Κυνηγών, ΚΚΕ-μλ, μλ-ΚΚΕ, ΟΑΚΚΕ και εγώ δεν ξέρω τι άλλο, θα έρθει ο μπαμπούλας να σε φάει. Όχι ο Μητσοτάκης κρύοι.
7. Οι Έλληνες είμαστε συμπονετικός λαός. Δεν ασχολούμαστε με τα προβλήματά μας, αλλά με τα προβλήματα των άλλων. Των πολιτικών μας.
8. Τα μέσα μαζικής εξημέρωσης είχαν τη φαεινή ιδέα να βάλουν το de-bait την ημέρα που δεν έπαιζε η εθνική μπάσκετ, και έτσι τον τηλεμαραθώνιο ... την ημέρα που έπαιζε. Έτσι, για να ξέρουμε και ποιές είναι οι προτεραιότητές μας σαν λαός.
9. Το de-bait ήταν στη πραγματικότητα σκευωρία των φαρμακοβιομηχάνων και των εμπόρων ναρκωτικών για να τονώσουν τις πωλήσεις τους.
10. Το Φωφάκι είναι το πιο αδικημένο γκομενάκι της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Ζήσαμε δικαστικό πραξικόπημα και δεν το πήραμε χαμπάρι. Α, συγγνώμη, λάθος. Το προβλέπει το manual της Δημοκρατίας, το Σύνταγμα της χωράς. Πουστιά. Γκαντεμιά.
11. Ο Παπαθεμελής και η Δημοκρατική Αναγέννηση ανήκουν στο κεντρώο χώρο. Μα καλά, πεντάρι είναι αυτός ο χώρος και τους χωρά όλους πια;
12. Γίνε και εσύ μέλος του ΔΗΚΚΙ και προσχώρησε σε άλλο κόμα. Μπορείς!
Και ερωτώ; Ποιά η σημασία των παραπάνω; Γιατί ας πούμε έφαγα τον χρόνο μου να γράψω τα παραπάνω; Διότι έμφυτα στον καθένα μας έχουμε την ανάγκη να γνωρίζουμε και να ασχολούμαστε με τα κοινά, σε άλλους περισσότερο και σε άλλους λιγότερο; Και τι με αυτό δηλαδή; Διάβαζα ένα καινούριο blog, σχετικό με τις εκλογές και τη λευκή ψήφο. Και δώστου πως το άκυρο είναι αναποτελεσματικό, και πως το λευκό είναι πραγματική ψήφος διαμαρτυρίας, και πως αν θέλεις να καταψηφίσεις τα μεγάλα κόματα, μην ψηφίσεις τα μικρά, αλλά λευκό και άλλα τέτοια. Εγώ όμως δεν θα ψηφίσω λευκό επειδή:
1. Δεν έχει καμμία γυναίκα στο ψηφοδέλτιό του.
2. Δεν έχει παρουσιάσει ακόμα το πρόγραμμα του.
3. Δεν ταιριάζει με τα ρούχα μου.
Το 'χω πει πολλές φορές σε υπομονετικούς φίλους μου και ανυπόφορους φίλους τους: Το σύστημα του τηλεοπτικού Big Brother πρέπει να το μεταφέρουμε σε πολλούς θεσμούς, αλλά με παζολινική σκηνοθεσία. Στην πολιτική, στην Εκκλησία (για τους πιστούς), στην Δικαιοσύνη. Αρνητικές, θετικές ψήφους και το publicum να κατασπαράζει τους εξωστρακισμένους στη πλατεία Συντάγματος. Και τι σημασία έχουν όλα αυτά δηλαδή; Σίγουρα σε ένα βαθμό, έχουν σημασία. Και δεν εννοώ τα ευτράπελα και τους φαιδρούς. Αυτά είναι κατασκευάσματα της ανοχής μας για να μας διασκεδάζουν ελαφρά και φθηνά και για να μας αποπροσανατολίζουν. Εννοώ ακόμα και τα πιο σοβαρά, όπως η ιδεολογική τοποθέτηση του κάθε κόματος, η προσωπικότητα του κάθε πολιτικού, οι θεσμοί και οι νόμοι του κράτους, η λειτουργία της Παιδείας, οι αμυντικές δαπάνες, τα σκάνδαλα, το εθνικό σύστημα υγείας, ο κατώτερος μισθός, οι επενδύσεις, το ασφαλιστικό. Όλα αυτά έχουν σημασία, γιατί δυστυχώς ή ευτυχώς επηρρεάζουν ένα κομμάτι της ζωής μας, ειδικότερα ως προς τ θέση και τη λειτουργίας μας στο κοινωνικό σύνολο. Αλλά πόσο; Για να φέρω ένα παράδειγμα. Το πιο σημαντικό πράμα που μου έχει κάνει εντύπωση ή που με απασχόλησε τις ημέρες μετά τις πυρκαγιές είναι μια αλεπού που σουλατσάριζε στην είσοδο του ξενοδοχείου πριν μερικές ώρες. Υπάρχουν βέβαια σημαντικότερα πράματα. Προσωπικά και άλλα. Αλλά εγώ συγκρατώ την αλεπού.
Και νομίζω ξέρω γιατί. Πέραν φυσικά από την έκπληξη του αστού να πετυχαίνει μια αλεπού τρεις τα ξημερώματα, και από το γεγονός πως είχα να δω αλεπού χρόνια (South Woodford για τους μύστες), αυτό το παρεξηγημένο και κατά πάσα πιθανότητα κατατρομαγμένο ζωάκι ήταν αυτό που ήταν, όπως ήταν, και το κυριότερο όπως το έβλεπα εγώ. Δεν μου μετέφερε κανείς άλλος τη πληροφορία, και βασικότερα δεν μου μετέφερε κανείς την άποψη του. Διότι στην ουσία αυτό μου συμβαίνει. Έχω βαρεθεί τις απόψεις, τις τοποθετήσεις, τις ερωτήσεις, τις απαντήσεις, την ανάλυση, τις προσωπικές σκέψεις, τα ψεύδη και τις μισές αλήθειες, την άγνοια, την παραπληροφόρηση, τα υπονούμενα, του ενός και του άλλου και τις δικές μου φυσικά. Θεωρώ τους αφορισμούς και τον μηδενισμό προϊόντα πνευματικής δειλίας, αλλά τα ένστικτα ψέματα δεν λένε. Φέτος δεν γουστάρω εκλογές, και δεν γουστάρω παραπολιτική. Μάλιστα, δεν γουστάρω καμία ανάπτυξη ιδεών ή προσδοκιών. Δεν γουστάρω πλάκα ή κατακεραύνωση. Έχει καταντήσει κουραστικό σε ένα κόσμο φρενοβλαβών να προσπαθείς να βγάλεις άκρη. Και εξηγούμαι. Γιατί εντάξει, λέω πως δεν γουστάρω, αλλά ποιός λέει πως και εγώ δεν είμαι στα καλά μου; Για αυτό ιδού ορισμένα αντιπροσωπευτικά χαρακτηριστικά της πολιτειακής παράνοιας στην οποία συμμετέχουμε:
1. Λόγω των κακών χειρισμών της κυβέρνησης η κοινή γνώμη βρίσκεται σε σύγχηση και ανασφάλεια. Τι επιλέγει η αξιωματική αντιπολίτευση; Να παρατείνει αυτό το κλίμα, υποτιμώντας την νοϋμοσύνη μας και καταστρατηγώντας τη πολιτειακή νομοτέλεια, κατηγορώντας τη δικαστική εξουσία για 'δικαστικό πραξικόπημα' κι άλλα τέτοια προκλητικά. Το ΠΑΣΟΚ είχε το θράσσος να απειλήσει πως άμα εκλεγεί θα προχωρήσει σε βαθιές θεσμικές τομές, ξεχνώντας επιδεικτικά, πως ο Άρειος Πάγος είναι σύννομος για την επικύρωση των ψηφοδελτίων και πως το Σύνταγμα της χώρας το προβλέπει ξεκάθαρα με απλούστατα ελληνικά. Φυσικά η Φώφη Γεννηματά θέλει να πιστεύει πως το Σύνταγμα αναφέρεται σε ψήφο με σταυρό, αλλά κι ένα παιδί του δημοτικού μπορεί να ερμηνεύσει τη σχετική πρόταση σωστά. Το χειρότερο από όλα είναι πως κανείς δεν συζήτησε για ποιό λόγο η κα. Γεννηματά εξαπάτησε τους ψηφοφόρους στην Υπερνομαρχία και επιθυμούσε την κάθοδό της στις βουλευτικές εκλογές. Ξέχασα. Πως αλλιώς θα διεσφάλιζε ενισχυμενή τηλεοπτική προβολή πριν καλά καλά προκυρηχθούν εκλογές;
2. Συγχρόνως με το δράμα της Φώφης, ζήσαμε και το δράμα της Πατουλίδου η οποία δεν είχε την αξιοπρέπεια να αναρωτηθεί άμα μας απασχολεί το πρόβλημά της με τον κύριο Αθανασάκη και τον κ. Παπανδρέου. Δηλαδή επειδή κατέβηκε αντίπαλη του Ψωμιάδη αυτομάτως κερδίζει μια έδρα στη Βουλή χωρίς να ιδρώσει και χωρίς να προσφέρει; Αυτά τα ολυμπιακά ιδεώδη πρεσβεύει; Εμπρός στο δρόμο των χαραμοφάηδων Ανδριανόπουλο, Μάνο και Ανδρουλάκη; Και μην ακούσω για την παραίτησή της από τα σώματα ασφαλείας και την απώλεση του μισθού της, διότι υπάρχουν στρατιές αθλητών που δεν έχουν πάρει δεκάρα τσακιστή μόνο και μόνο επειδή δεν έφεραν μετάλλια.
3. Η κυβερνητική παράταξη και ο αρχηγός της, απροκάλυπτα και χωρίς καμμία αιδώ έχουν βάλει το πιστόλι στο κρόταφο του πολίτη, απειλώντας με ακυβερνησία σε περίπτωση που τολμήσει και ψηφίσει το κόμα της επιλογής του. Αντί λοιπόν να επαναφέρουμε το θέμα της απλής αναλογικής, καταφεύγουμε σε ψυχολογικά και επικοινωνιακά κόλπα, αγκυλώνοντας το πολίτευμα και το δημοκρατικό αίσθημα. Συνένοχοι σε αυτό το εκβιαστικό κλίμα και τα υπόλοιπα κόματα, με το ΣΥΡΡΙΖΑ να δέχεται συνεργασία μονάχα με το ΚΚΕ, με το ΚΚΕ να διατηρεί την εσωστρέφεια και το διχασμό της αριστεράς προσπαθώντας συγχρόνως να ταυτίστει με την ψήφο διαμαρτυρίας, με το ΠΑΣΟΚ να εκβιάζει και να προσμένει τις διαρροές εξ αριστερών και με το ΛΑΟΣ να προσφέρει συνεργασία με όποιο κόμα βγει πρώτο, δήθεν για να αποφευχθεί η ακυβερνησία (!). Φτάνουμε λοιπόν στο μόρφωμα όπου η άσκηση εξουσίας και η αγωνία των πολιτικών κομάτων για αυτή να υπερτερεί της ελευθερίας της σκέψης και της αυτοδιάθεσης των πολιτών.
4. Παρόλο που όλα τα κόματα αίφνης έγιναν πιο πράσινα και από το γκαζόν, τόσο ενημερωτικά όσο και εκλογικά η συνολική καταστροφή των θερινών πυρκαγιών και οι μελλοντικές προκλήσεις ξεχάστηκαν γρήγορα. Φαίνεται κουραστήκαμε εύκολα από τις αντιπολιτευτικές φωτοβολίδες (οι πασόκοι πυροσβέστες αίφνης είναι πιο ικανοί από τους νεοδημοκράτες συναδέρφους τους) και τα κυβερνητικά ψέυδη (ασύμμετρες αηδίες και μερικά καμένα δεντράκια στο Κρόνιο λόφο), με αποκορύφωμα τον τηλεμαραθώνιο των ιδιωτικών καναλιών. Υπάρχει μια σαφής διαφορά απο το να εξαντλείς ένα θέμα δια της επανάληψης και της σύγχυσης, και από το να εστιάζεις με αντικειμενικότητα, σαφήνεια και διάρκεια ένα ζωτικής σημασίας θέμα. Όπως υπάρχει και διαφορά μεταξύ του να πατάς επί πτωμάτων και να μοιράζεις ελπίδες φθηνά και ανέξοδα, και του να αφορίζεις έστω και την ύστατη στιγμή μικροκοματικά οφέλη και να ανταποκρίνεσαι σύμφωνα με τις επιταγές της υποχρέωσης, της ευθύνης και της αξιοπρέπειας.
Φυσικά τώρα που όλοι έχουμε γίνει ενεργοί πολίτες, εμείς οι μπλόγγερς και οι γιουτούμπες-κωλοτούμπες, μπορούμε να ξεφύγουμε από τη μάταια συμπτωματολογική και μίζερη κουβέντα και να προχωρήσουμε στην αυτοκριτική μας σε 'I broke the dam' φάση. Εμείς συντηρούμε αυτό το σύστημα, και εισπράττουμε πάντα αυτό που μας αξίζει, αφού εμείς είμαστε αυτοί που στην πραγματικότητα το δημιουργούμε και το τροφοδοτούμε. Κατακρίνουμε την αναρχία ως υποκριτική στάση και καταδικάζουμε τη βία ως οπισθροδομική. Είμαστε υπέρ της επικοινωνίας και του διαλόγου, της ανοιχτής ατζέντας που λένε οι δημοσιοκάφροι κι άλλα τέτοια κουραφέξαλα. Κάνουμε σιωπηρές διαμαρτυρίες και συμμετέχουμε ενεργά στην ενημέρωση και στην ανάλυση. Αποκυρρήσουμε τα υπάρχοντα πολιτικά σχήματα και τη δομή του πολιτικού συστήματος. Ωραία όλα αυτά. Άμα για κάθε σάλιο που είχαμε ξοδέψει στη κουβέντα είχαμε κι από ένα σεντ, θα ήμαστε τώρα όλοι Ωνάσηδες. Όποιος αυτοανακυρρήσεται σε γνώστη και καθοδηγητή αφομοιώνει την αρρώστια την οποία κατακρίνει. Είναι γελοίο και δυστυχώς αυτή η γελοιότητα είναι το τίμημα που πληρώνεις για την έκφραση σου εντός αυτού του κοινωνικού και πολιτισμικού πλαισίου.
Για αυτό λοιπόν επαλαμβάνομαι και επανέρχομαι. Τι σημασία έχει; Τι σημασία έχει να ασχολούμαι με ένα πολυδιάστατο φάσμα το οποίο ναι μεν επηρρεάζω και με επηρρεάζει, αλλά το οποίο δεν νιώθω να με απασχολεί, αν με αγγίζει; Φταίνε μήπως οι επιδιώξεις των μεγάλων εξουσιαστικών κέντρων που επιθυμούν την πολιτική αποξένωση και τον κοινωνικό αποπροσανατολισμό; Ή μήπως φταίω εγώ που έχω παραλάβει και έχω χτίσει για τον εαυτό μου μια ιδιωτική, εγωκεντρική, παιδεία; Ίσως, και πολύ πιθανό, βασική παράμετρος να είναι η προσωποποίηση της πολιτικής ζωής. Διότι στην Ελλάδα ισχύσει το παράδοξο να υπάρχει βαθύς κομματισμός και ιδεολογική πόλωση από τη μια, αλλά και συνεχής κριτική και ανάλυση προσώπων και όχι ιδεολογιών, λεγομένων και όχι ενεργειών. Ίσως τελικά, μάλλον σίγουρα, να έχω σιχαθεί τα πρόσωπα. Να έχω σιχαθεί την εικονολατρική αντιμετώπιση και θεώρηση της πολιτικής και την αυταπάγγελτη ανύψωση των προσώπων από εργαλεία των κοινωνικών επιταγών και της λαϊκής εκπροσώπευσης σε αλαζονικούς εξουσιομανείς. Ίσως ακόμη να έχω σιχαθεί και τον εαυτό μου που θεωρεί την έστω ελάχιστη λεκτική αντίσταση αξιοπρεπέστερη και πιο χρήσιμη της σιωπής, μια άσκηση αφύπνισης και υπενθύμισης. Με την ελπίδα φυσικά πως αυτό είναι και όχι ένα υπερφίαλο και αυτάρεσκο χόμπυ με δόσεις φθηνού σαρκασμού.
Όλα αυτά όμως δεν έχουν σημασία. Συγκρατώ την αλεπού.
1. Ολονών προτεραιότητα είναι το περιβάλλον (πλην ΚΚΕ που η ταξική πάλη -μακριά από εμάς, φτου, φτου- είναι το άλφα και το ωμέγα).
2. Το 2004, όλοι πάλι είχαν προτεραιότητα τη Παιδεία αυτή τη φορά. Εκτός ΚΚΕ φυσικά και πάλι.
3. Η Παπαρήγα δεν θυμάται ακριβώς πότε έπεσε ο υπαρκτός (ασχολίαστο) σοσιαλισμός. Ουδείς λόγος ανυσηχίας. Το κόμα από τις αρχές της δεκαετίας του 90 εκπονεί ενδελεχής μελέτη για τα αίτια της καττάρευσης του συστήματος. Ο Γκορμπάτσωφ ετοιμάζεται για νέα διαφήμιση.
4. Η προσέλευση σε διάλογο αποτελεί πολιτική και ιδεολογική τοποθέτηση. Του κ. Καρατζαφέρη. Αναρωτιέμαι τι λέει το κόκκινο βιβλιαράκι του Μάο επί τούτου.
5. Οι πολιτικοί αρχηγοί είναι κουφοί. Δεν ακούν ερωτήσεις. Πόσο μάλλον συστάσεις.
6. Οι Έλληνες ψηφοφόροι είναι κότες (δεν θα ακολουθήσει ανάλυση). Άμα ψηφίσεις λευκό, άκυρο, ΣΥΝ, ΚΚΕ, ΛΑΟΣ, Δημοκρατική Αναγέννηση, Κόμα Ελλήνων Κυνηγών, ΚΚΕ-μλ, μλ-ΚΚΕ, ΟΑΚΚΕ και εγώ δεν ξέρω τι άλλο, θα έρθει ο μπαμπούλας να σε φάει. Όχι ο Μητσοτάκης κρύοι.
7. Οι Έλληνες είμαστε συμπονετικός λαός. Δεν ασχολούμαστε με τα προβλήματά μας, αλλά με τα προβλήματα των άλλων. Των πολιτικών μας.
8. Τα μέσα μαζικής εξημέρωσης είχαν τη φαεινή ιδέα να βάλουν το de-bait την ημέρα που δεν έπαιζε η εθνική μπάσκετ, και έτσι τον τηλεμαραθώνιο ... την ημέρα που έπαιζε. Έτσι, για να ξέρουμε και ποιές είναι οι προτεραιότητές μας σαν λαός.
9. Το de-bait ήταν στη πραγματικότητα σκευωρία των φαρμακοβιομηχάνων και των εμπόρων ναρκωτικών για να τονώσουν τις πωλήσεις τους.
10. Το Φωφάκι είναι το πιο αδικημένο γκομενάκι της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Ζήσαμε δικαστικό πραξικόπημα και δεν το πήραμε χαμπάρι. Α, συγγνώμη, λάθος. Το προβλέπει το manual της Δημοκρατίας, το Σύνταγμα της χωράς. Πουστιά. Γκαντεμιά.
11. Ο Παπαθεμελής και η Δημοκρατική Αναγέννηση ανήκουν στο κεντρώο χώρο. Μα καλά, πεντάρι είναι αυτός ο χώρος και τους χωρά όλους πια;
12. Γίνε και εσύ μέλος του ΔΗΚΚΙ και προσχώρησε σε άλλο κόμα. Μπορείς!
Και ερωτώ; Ποιά η σημασία των παραπάνω; Γιατί ας πούμε έφαγα τον χρόνο μου να γράψω τα παραπάνω; Διότι έμφυτα στον καθένα μας έχουμε την ανάγκη να γνωρίζουμε και να ασχολούμαστε με τα κοινά, σε άλλους περισσότερο και σε άλλους λιγότερο; Και τι με αυτό δηλαδή; Διάβαζα ένα καινούριο blog, σχετικό με τις εκλογές και τη λευκή ψήφο. Και δώστου πως το άκυρο είναι αναποτελεσματικό, και πως το λευκό είναι πραγματική ψήφος διαμαρτυρίας, και πως αν θέλεις να καταψηφίσεις τα μεγάλα κόματα, μην ψηφίσεις τα μικρά, αλλά λευκό και άλλα τέτοια. Εγώ όμως δεν θα ψηφίσω λευκό επειδή:
1. Δεν έχει καμμία γυναίκα στο ψηφοδέλτιό του.
2. Δεν έχει παρουσιάσει ακόμα το πρόγραμμα του.
3. Δεν ταιριάζει με τα ρούχα μου.
Το 'χω πει πολλές φορές σε υπομονετικούς φίλους μου και ανυπόφορους φίλους τους: Το σύστημα του τηλεοπτικού Big Brother πρέπει να το μεταφέρουμε σε πολλούς θεσμούς, αλλά με παζολινική σκηνοθεσία. Στην πολιτική, στην Εκκλησία (για τους πιστούς), στην Δικαιοσύνη. Αρνητικές, θετικές ψήφους και το publicum να κατασπαράζει τους εξωστρακισμένους στη πλατεία Συντάγματος. Και τι σημασία έχουν όλα αυτά δηλαδή; Σίγουρα σε ένα βαθμό, έχουν σημασία. Και δεν εννοώ τα ευτράπελα και τους φαιδρούς. Αυτά είναι κατασκευάσματα της ανοχής μας για να μας διασκεδάζουν ελαφρά και φθηνά και για να μας αποπροσανατολίζουν. Εννοώ ακόμα και τα πιο σοβαρά, όπως η ιδεολογική τοποθέτηση του κάθε κόματος, η προσωπικότητα του κάθε πολιτικού, οι θεσμοί και οι νόμοι του κράτους, η λειτουργία της Παιδείας, οι αμυντικές δαπάνες, τα σκάνδαλα, το εθνικό σύστημα υγείας, ο κατώτερος μισθός, οι επενδύσεις, το ασφαλιστικό. Όλα αυτά έχουν σημασία, γιατί δυστυχώς ή ευτυχώς επηρρεάζουν ένα κομμάτι της ζωής μας, ειδικότερα ως προς τ θέση και τη λειτουργίας μας στο κοινωνικό σύνολο. Αλλά πόσο; Για να φέρω ένα παράδειγμα. Το πιο σημαντικό πράμα που μου έχει κάνει εντύπωση ή που με απασχόλησε τις ημέρες μετά τις πυρκαγιές είναι μια αλεπού που σουλατσάριζε στην είσοδο του ξενοδοχείου πριν μερικές ώρες. Υπάρχουν βέβαια σημαντικότερα πράματα. Προσωπικά και άλλα. Αλλά εγώ συγκρατώ την αλεπού.
Και νομίζω ξέρω γιατί. Πέραν φυσικά από την έκπληξη του αστού να πετυχαίνει μια αλεπού τρεις τα ξημερώματα, και από το γεγονός πως είχα να δω αλεπού χρόνια (South Woodford για τους μύστες), αυτό το παρεξηγημένο και κατά πάσα πιθανότητα κατατρομαγμένο ζωάκι ήταν αυτό που ήταν, όπως ήταν, και το κυριότερο όπως το έβλεπα εγώ. Δεν μου μετέφερε κανείς άλλος τη πληροφορία, και βασικότερα δεν μου μετέφερε κανείς την άποψη του. Διότι στην ουσία αυτό μου συμβαίνει. Έχω βαρεθεί τις απόψεις, τις τοποθετήσεις, τις ερωτήσεις, τις απαντήσεις, την ανάλυση, τις προσωπικές σκέψεις, τα ψεύδη και τις μισές αλήθειες, την άγνοια, την παραπληροφόρηση, τα υπονούμενα, του ενός και του άλλου και τις δικές μου φυσικά. Θεωρώ τους αφορισμούς και τον μηδενισμό προϊόντα πνευματικής δειλίας, αλλά τα ένστικτα ψέματα δεν λένε. Φέτος δεν γουστάρω εκλογές, και δεν γουστάρω παραπολιτική. Μάλιστα, δεν γουστάρω καμία ανάπτυξη ιδεών ή προσδοκιών. Δεν γουστάρω πλάκα ή κατακεραύνωση. Έχει καταντήσει κουραστικό σε ένα κόσμο φρενοβλαβών να προσπαθείς να βγάλεις άκρη. Και εξηγούμαι. Γιατί εντάξει, λέω πως δεν γουστάρω, αλλά ποιός λέει πως και εγώ δεν είμαι στα καλά μου; Για αυτό ιδού ορισμένα αντιπροσωπευτικά χαρακτηριστικά της πολιτειακής παράνοιας στην οποία συμμετέχουμε:
1. Λόγω των κακών χειρισμών της κυβέρνησης η κοινή γνώμη βρίσκεται σε σύγχηση και ανασφάλεια. Τι επιλέγει η αξιωματική αντιπολίτευση; Να παρατείνει αυτό το κλίμα, υποτιμώντας την νοϋμοσύνη μας και καταστρατηγώντας τη πολιτειακή νομοτέλεια, κατηγορώντας τη δικαστική εξουσία για 'δικαστικό πραξικόπημα' κι άλλα τέτοια προκλητικά. Το ΠΑΣΟΚ είχε το θράσσος να απειλήσει πως άμα εκλεγεί θα προχωρήσει σε βαθιές θεσμικές τομές, ξεχνώντας επιδεικτικά, πως ο Άρειος Πάγος είναι σύννομος για την επικύρωση των ψηφοδελτίων και πως το Σύνταγμα της χώρας το προβλέπει ξεκάθαρα με απλούστατα ελληνικά. Φυσικά η Φώφη Γεννηματά θέλει να πιστεύει πως το Σύνταγμα αναφέρεται σε ψήφο με σταυρό, αλλά κι ένα παιδί του δημοτικού μπορεί να ερμηνεύσει τη σχετική πρόταση σωστά. Το χειρότερο από όλα είναι πως κανείς δεν συζήτησε για ποιό λόγο η κα. Γεννηματά εξαπάτησε τους ψηφοφόρους στην Υπερνομαρχία και επιθυμούσε την κάθοδό της στις βουλευτικές εκλογές. Ξέχασα. Πως αλλιώς θα διεσφάλιζε ενισχυμενή τηλεοπτική προβολή πριν καλά καλά προκυρηχθούν εκλογές;
2. Συγχρόνως με το δράμα της Φώφης, ζήσαμε και το δράμα της Πατουλίδου η οποία δεν είχε την αξιοπρέπεια να αναρωτηθεί άμα μας απασχολεί το πρόβλημά της με τον κύριο Αθανασάκη και τον κ. Παπανδρέου. Δηλαδή επειδή κατέβηκε αντίπαλη του Ψωμιάδη αυτομάτως κερδίζει μια έδρα στη Βουλή χωρίς να ιδρώσει και χωρίς να προσφέρει; Αυτά τα ολυμπιακά ιδεώδη πρεσβεύει; Εμπρός στο δρόμο των χαραμοφάηδων Ανδριανόπουλο, Μάνο και Ανδρουλάκη; Και μην ακούσω για την παραίτησή της από τα σώματα ασφαλείας και την απώλεση του μισθού της, διότι υπάρχουν στρατιές αθλητών που δεν έχουν πάρει δεκάρα τσακιστή μόνο και μόνο επειδή δεν έφεραν μετάλλια.
3. Η κυβερνητική παράταξη και ο αρχηγός της, απροκάλυπτα και χωρίς καμμία αιδώ έχουν βάλει το πιστόλι στο κρόταφο του πολίτη, απειλώντας με ακυβερνησία σε περίπτωση που τολμήσει και ψηφίσει το κόμα της επιλογής του. Αντί λοιπόν να επαναφέρουμε το θέμα της απλής αναλογικής, καταφεύγουμε σε ψυχολογικά και επικοινωνιακά κόλπα, αγκυλώνοντας το πολίτευμα και το δημοκρατικό αίσθημα. Συνένοχοι σε αυτό το εκβιαστικό κλίμα και τα υπόλοιπα κόματα, με το ΣΥΡΡΙΖΑ να δέχεται συνεργασία μονάχα με το ΚΚΕ, με το ΚΚΕ να διατηρεί την εσωστρέφεια και το διχασμό της αριστεράς προσπαθώντας συγχρόνως να ταυτίστει με την ψήφο διαμαρτυρίας, με το ΠΑΣΟΚ να εκβιάζει και να προσμένει τις διαρροές εξ αριστερών και με το ΛΑΟΣ να προσφέρει συνεργασία με όποιο κόμα βγει πρώτο, δήθεν για να αποφευχθεί η ακυβερνησία (!). Φτάνουμε λοιπόν στο μόρφωμα όπου η άσκηση εξουσίας και η αγωνία των πολιτικών κομάτων για αυτή να υπερτερεί της ελευθερίας της σκέψης και της αυτοδιάθεσης των πολιτών.
4. Παρόλο που όλα τα κόματα αίφνης έγιναν πιο πράσινα και από το γκαζόν, τόσο ενημερωτικά όσο και εκλογικά η συνολική καταστροφή των θερινών πυρκαγιών και οι μελλοντικές προκλήσεις ξεχάστηκαν γρήγορα. Φαίνεται κουραστήκαμε εύκολα από τις αντιπολιτευτικές φωτοβολίδες (οι πασόκοι πυροσβέστες αίφνης είναι πιο ικανοί από τους νεοδημοκράτες συναδέρφους τους) και τα κυβερνητικά ψέυδη (ασύμμετρες αηδίες και μερικά καμένα δεντράκια στο Κρόνιο λόφο), με αποκορύφωμα τον τηλεμαραθώνιο των ιδιωτικών καναλιών. Υπάρχει μια σαφής διαφορά απο το να εξαντλείς ένα θέμα δια της επανάληψης και της σύγχυσης, και από το να εστιάζεις με αντικειμενικότητα, σαφήνεια και διάρκεια ένα ζωτικής σημασίας θέμα. Όπως υπάρχει και διαφορά μεταξύ του να πατάς επί πτωμάτων και να μοιράζεις ελπίδες φθηνά και ανέξοδα, και του να αφορίζεις έστω και την ύστατη στιγμή μικροκοματικά οφέλη και να ανταποκρίνεσαι σύμφωνα με τις επιταγές της υποχρέωσης, της ευθύνης και της αξιοπρέπειας.
Φυσικά τώρα που όλοι έχουμε γίνει ενεργοί πολίτες, εμείς οι μπλόγγερς και οι γιουτούμπες-κωλοτούμπες, μπορούμε να ξεφύγουμε από τη μάταια συμπτωματολογική και μίζερη κουβέντα και να προχωρήσουμε στην αυτοκριτική μας σε 'I broke the dam' φάση. Εμείς συντηρούμε αυτό το σύστημα, και εισπράττουμε πάντα αυτό που μας αξίζει, αφού εμείς είμαστε αυτοί που στην πραγματικότητα το δημιουργούμε και το τροφοδοτούμε. Κατακρίνουμε την αναρχία ως υποκριτική στάση και καταδικάζουμε τη βία ως οπισθροδομική. Είμαστε υπέρ της επικοινωνίας και του διαλόγου, της ανοιχτής ατζέντας που λένε οι δημοσιοκάφροι κι άλλα τέτοια κουραφέξαλα. Κάνουμε σιωπηρές διαμαρτυρίες και συμμετέχουμε ενεργά στην ενημέρωση και στην ανάλυση. Αποκυρρήσουμε τα υπάρχοντα πολιτικά σχήματα και τη δομή του πολιτικού συστήματος. Ωραία όλα αυτά. Άμα για κάθε σάλιο που είχαμε ξοδέψει στη κουβέντα είχαμε κι από ένα σεντ, θα ήμαστε τώρα όλοι Ωνάσηδες. Όποιος αυτοανακυρρήσεται σε γνώστη και καθοδηγητή αφομοιώνει την αρρώστια την οποία κατακρίνει. Είναι γελοίο και δυστυχώς αυτή η γελοιότητα είναι το τίμημα που πληρώνεις για την έκφραση σου εντός αυτού του κοινωνικού και πολιτισμικού πλαισίου.
Για αυτό λοιπόν επαλαμβάνομαι και επανέρχομαι. Τι σημασία έχει; Τι σημασία έχει να ασχολούμαι με ένα πολυδιάστατο φάσμα το οποίο ναι μεν επηρρεάζω και με επηρρεάζει, αλλά το οποίο δεν νιώθω να με απασχολεί, αν με αγγίζει; Φταίνε μήπως οι επιδιώξεις των μεγάλων εξουσιαστικών κέντρων που επιθυμούν την πολιτική αποξένωση και τον κοινωνικό αποπροσανατολισμό; Ή μήπως φταίω εγώ που έχω παραλάβει και έχω χτίσει για τον εαυτό μου μια ιδιωτική, εγωκεντρική, παιδεία; Ίσως, και πολύ πιθανό, βασική παράμετρος να είναι η προσωποποίηση της πολιτικής ζωής. Διότι στην Ελλάδα ισχύσει το παράδοξο να υπάρχει βαθύς κομματισμός και ιδεολογική πόλωση από τη μια, αλλά και συνεχής κριτική και ανάλυση προσώπων και όχι ιδεολογιών, λεγομένων και όχι ενεργειών. Ίσως τελικά, μάλλον σίγουρα, να έχω σιχαθεί τα πρόσωπα. Να έχω σιχαθεί την εικονολατρική αντιμετώπιση και θεώρηση της πολιτικής και την αυταπάγγελτη ανύψωση των προσώπων από εργαλεία των κοινωνικών επιταγών και της λαϊκής εκπροσώπευσης σε αλαζονικούς εξουσιομανείς. Ίσως ακόμη να έχω σιχαθεί και τον εαυτό μου που θεωρεί την έστω ελάχιστη λεκτική αντίσταση αξιοπρεπέστερη και πιο χρήσιμη της σιωπής, μια άσκηση αφύπνισης και υπενθύμισης. Με την ελπίδα φυσικά πως αυτό είναι και όχι ένα υπερφίαλο και αυτάρεσκο χόμπυ με δόσεις φθηνού σαρκασμού.
Όλα αυτά όμως δεν έχουν σημασία. Συγκρατώ την αλεπού.
14 comments:
Ώραίες διαπιστώσεις, το συμπέρασμα όμως είναι ότι δεν σε πειράζει να μείνει στην εξουσία η γαλάζια παράταξη για 4 ακόμη χρόνια.
Μάλλον δεν έχεις κατανοήσει ότι τα τελευταία 3,5 χρόνια έχουμε πάει πολύ πίσω... και σε αυτό δεν φταίει η αφέλεια της Φώφης όυτε η ματαιοδοξία της Πατουλίδου.
Εστιάζεις την προσοχή σου σε μικρά πράγματα και αγνοείς τις μεγάλες αλλαγές που συντελούνται - όλοι έχουμε ευθύνη και η ψήφος διαμαρτυρίας δεν αποτελεί πάντα λύση... είδικα τώρα που πιάσαμε πάτο.
Θα σου πρότεινα να έριχνες μια ματιά στη σύνθεση της κυβέρνησης το 2003 και να συγκρίνεις το έργο της με αυτά που βλέπουμε σήμερα.
Το μόνο που κάνω εγώ είναι να αντικατοπτρίζω αυτά που προσλαμβάνω. Δεν έχω ούτε την πνευματική ικανότητα, ούτε το χρόνο να πιάσω σημείο προς σημείο τις αποτυχίες του πολιτικού συστήματος και της κοινωνίας μας ούτε να αξιολογήσω τα όποια ελπιδοφόρα μυνήματα και προοπτικές, ούτε και να αναζητήσω τα πραγματικά αίτια.
Επιμένω όμως πως τα λίγα παραδείγματα που γράφω είναι αντιπροσωπευτικά, όπως και θα επιμείνω πως η ψήφος διαμαρτυρίας είναι νόσημα κακομαθημένων και ακούραστων ψηφοφόρων. Αλλά δεν θα ανεχθώ να περάσω στην αντιπέρα όχθη, δηλαδή στην ψήφο εξουσίας χωρίς αύριο, στην ψήφο φόβου. Πιστεύω στην υπεύθυνη ψήφο αντιπροσώπευσης και ιδεολογικού συμβιβασμού, και επουδενί δεν πρόκειται να επιβραδεύσω την επί δεκαετίες εξουσιαστική αλαζονεία και αποτυχία, χωρίς αυτό να σημαίνει και πως τα μικρότερα κόματα δεν έχουν μερίδιο της ευθύνης.
Τέλος για την τελευταία διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα παραδεχθώ πως πιο συχνά έβρισκα τον εαυτό μου να συμφωνεί με την τότε διακυβέρνηση παρά με τη σημερινή. Σε καλώ όμως εσύ να αναρωτηθείς πως παρόλο τις συνεχείς αποτυχίες, γκάφες και αντιλαϊκές πολιτικές της γαλάζιας παράταξης, το ΠΑΣΟΚ δεν δείχνει να έχει καταφέρει να πείσει ικανό ποσοστό της κοινωνίας για τις δικές του ικανότητες.
Μερικές σκέψεις...
Η αδυναμία του ΠΑΣΟΚ δεν οφείλεται στα μεγάλα λάθη του ή στην έλειψη προβολής του έργου του. Παραμένει θύμα του μηδενισμού, του τι Πλαστήρας τι Παππάγος και της αντίληψης πως έχει κάνει τον κύκλο του. Οι αντίπαλοι του έυκολα ξεχνούν την άδικη ή τουλάχιστον υπερβολική σπίλωση του μετά την περίοδο 81-89, όταν για πρώτη φόρα οι Έλληνες με αριστερή ή κεντροαριστερή ταυτότητα αισθάνθηκαν περήφανοι και ίσοι με εκείνους, που για χρόνια καπηλεύτηκαν τον πατριωτισμό των Ελλήνων.
Το 93 επέστρεψε αλλά η υποψία για έλειψη διαφάνειας και αλλαζωνία παρέμεινε. Η αριστέρα συστηματικά αρνήθηκε τον αριστερό και κοινωνικό χαρακτήρα του ΠΑΣΟΚ ενώ η Δεξία δεν σταμάτησε να αμφισβητεί την καθαρότητα και τον πατριωτισμό των στελεχών του. Το αποτέλεσμα ήταν να συνθλίβεται ο συμβιβαστικός και ενωτικός λόγος του ΠΑΣΟΚ και να αποδομείτε συστηματικά το κύρος και η απήχηση του.
Την περίοδο 93-2004 έγιναν μεγάλα έργα και το ΠΑΣΟΚ με την τεχνοκρατική του αντίληψη κέρδισε την εμπιστοσύνη του κόσμου για την αποτελεσματικότητα του, που αντανακλάτο στην αλματώδη άνοδο του βιωτικου επιπέδου και στην εύριθμη ανάπτυξη της οικόνομίας.
Μεταρυθμίσεις, όπως το ΑΣΕΠ, παρά τις ατέλειες και τα λάθη, βοήθησαν στην προώθηση της αξιοκρατείας και στη συγκλήση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες και σε επίπδο θεσμών.
Μετά όμως απο 11 χρόνια η φθορά από τις συνεχείς και καλά συντονισμένες επιθέσεις αριστεράς και δεξιάς (με το ΚΚΕ να συνεργάζεται με την ΝΔ στην τοπική αυτοδιοίκηση και στις αγροτικές κοινιτοποιήσεις και τον ΣΥΝ να αρνείται προτάσεις συνεργασίας) και οι εσωτερικές διενέξεις οδήγησαν στην πτώση.
Οι επικριτές του συνέχισαν να το επικρίνουν ακόμη και οταν η ΝΔ ανέλαβε την αξουσία. Το ΠΑΣΟΚ στο παρελθόν απαντούσε με το έργο του, στην αντιπολίτευση όμως είχε χάσει αυτό το πλεονέκτημα.
Κινήσεις όπως το ΠΑΜΕ αποδυνάμωσαν το συνδικαλιστικό κίνημα, που αποτελούσε εργαλέιο στα χέρια του ΠΑΣΟΚ την πέρίοδο 89-93 για να πίεζει την ΝΔ και να ενισχύει το αριστερό προφίλ του. Σήμερα παρόλο που ιδεολογικά έχει επικρατήσει (στροφή της ΝΔ στον μεσαίο χώρο, αποδοχή της ιδιωτικής πρωτοβουλίας από το ΣΥΝ, στροφή του ΚΚΕ σε δυσαρεστημένους με διαφορετική ιδεολογία) παραμένει θύμα της προσπάθειας του να μείνει μακρία από σκληρές αντιπαραθέσεις, όπως έκανε το κέντρο τον καιρό του εμφυλίου.
Η πρωτοβουλία των κινήσεων έχει δυστυχως περάσει σε παρατάξεις, που εκπροσωπούσαν, τουλάχιστον στο παρελθόν τα άκρα (ΚΚΕ και ΛΑΟΣ), ενώ άλλες παρατάξεις όπως ΝΔ και ΣΥΝ εκμεταλεύονται την αδυναμία του ΠΑΣΟΚ για να αλειεύουν ψήφους.
Κερδισμένος από αυτή την ιστορία είναι ο Καραμανλής, ο λιγότερο χαρισματικός πρωθυπουργός της ματαπολίτευσης. Με επικοινωνικά τρικ, η κυβέρνηση των γκάλοπ εκμεταλεύεται τις διαιρέσεις στους χωρους της αριστεράς και της καντροαριστεράς για να προωθήσει μια καθαρά νεοφιλελεύθερη ατζέντα και να τοποθετήσει με προνομιακούς όρους στον κρατικό μηχανισμό (γαλάζιες συνεντεύξεις, κατάργηση ξένης γλώσσας) τα γαλάζια παιδια και τους πατριώτες συνδικάλιστες της ΔΑΚΕ.
Βασικοί εταίροι, η δεξιά του κυρίου (εκκλησιαστικά πανεπιστήμια και αμέτρητες χωρηγείες στην Αλληλεγκύη) και ο αριστερός ψάλτης (εκλογίκη συνεργάσια στην Καρδίτσα και συστηματική καπηλεία του αγροτικού κινήματος).
Όσο για τον ΣΥΝ ονειρεύεται τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ όπως το 89 (η ΠΑΣΠ είναι ήδη μαζί τους, όπως λένε!!!). Ο ρόλος και η ουσία της διμαρτυρίας τους είναι πιο ισχυροί όσο παραμένει μια δεξιά κυβέρνηση στην εξουσία, που τους δίνει άλλωθι να απέχουν από τη διαχείρηση του τόπου και την παραγωγή έργου.
Πολύ καλή η λογική σου για να συγκαλύψεις τις εγγενείς αδυναμίες της παραταξής σου αλλά δεν στέκει λογικά. Θα συμφωνήσω μαζί σου πως ΚΚΕ και ΣΥΝ πάντα κέρδιζαν καλύτερους αντιπολιτευτικούς πόντους με τη ΝΔ σα κυβέρνηση. Όπως και θα συμφωνήσω πως το ΣΥΡΡΙΖΑ εκμεταλλεύεται τις περιστάσεις για να εδραιωθεί στη συνείδηση των αριστερών ψηφοφόρων. Όμως θα μου επιτρέψεις να σου θυμήσω πως το ΠΑΣΟΚ δεν έχει κερδίσει ιδεολογικά, αλλά έχει μεταλλαχθεί ιδεολογικά, και πολύ καλά έχει κάνει, όπως έχουν κάνει και τα άλλα κόμματα. Για παράδειγμα, από το 'Έξω οι βάσεις του θανάτου' φθάσαμε στο 'Ευχαριστούμε τους Αμερικάνους' και από την αντιευρωπαϊκή πολιτική του ΚΚΕ, στη συμμετοχή του στο ευρωκοινοβούλιο. Αυτές οι αλλαγές είναι λογικές και πολλές φορές επιθυμητές αφού εξυπηρετούν απώτερους σκοπούς. Επίσης, είναι άτοπο να μιλάμε για ιδεολογία όταν το ΠΑΣΟΚ το 2004 έβαλε στο ψηφοδέλτιο επικρατείας το Trio Stooges της πολιτικής, και ξέρεις για ποιούς μιλάω. Άρα ας αφήσουμε τα περί ιδεολογικής επικράτησης στο πλάι.
Πέραν της ειδικής παραπάνω παρατήρης, λυπάμαι που υποτιμάς τόσο πολύ την νοϋμοσύνη του εκλογικού σώματος. Δεν καταλαβαίνω για ποιό λόγο ευθύνεται η δεξιά που το ΠΑΣΟΚ διεύρυνε τη διαφορά μεταξύ των φτωχών και κοινωνικών στρωμάτων, αύξησε το παραγωγικό έλλειμα της χώρας, άφησε ανοχύρωτους τους πολίτες και την αγορά στο φάσμα της ακρίβειας, διαιώνισε τα προβλήματα του ασφαλιστικού και της Ολυμπιακής. Δε λέω, άφησε έργο, πολυσύνθετο, όπως το ΕΣΥ (το οποίο υπολειτουργούσε και υπολειτουργεί), το ΑΣΕΠ, την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης και την αντίστοιχη σύνταξη, την εξάρθρωση της 17Ν (μετά από άπειρα χρόνια και βοήθεια εξωτερικών παραγόντων) την σύσταση ανεξάρτητων αρχών, την Αττική και Εγνατία Οδό, το Μετρό, το Ελ. Βενιζέλος, το Ρίο-Αντίριο, τους Ολυμπιακούς Αγώνες (με τα όποια προβλήματα φυσικά) αλλά μην αρνείσαι τη διαπλοκή και τη διαφθορά, τις καθυστερήσεις, την αποδυνάμωση της περιφέρειας, την παρακράτηση πόρων από τους φορείς τοπικής αυτοδιοίκησης, την κακοδιαχείριση στα κοινοτικά προγράμματα στήριξης, την αύξηση του ελλείματος, την ανέτοιμη είσοδο στην ΟΝΕ, την κομματικοποίηση των κρατικών μηχανισμών, την εγκατάλειψη της εκπαίδευσης και της έρευνας. Επέτρεψε μου ακόμη να πως πως ο όρος 'εύρυθμη ανάπτυξη' άπτεται σοβαρής συζήτης, ενώ επίσης θεωρώ λίγο ακραίο τη θεώρση πως το ΠΑΜΕ αποδυνάμωσε το ΠΑΣΟΚ. Δεν υπάρχει τέλειο κυβερνητικό έργο. Ίσως σε ένα βαθμό η τελευταία κυβερνητική θητεία να είναι χειρότερη άλλων του ΠΑΣΟΚ. Αλλά πρέπει να αντιληφθείς πως ένα ποσοστό του εκλογικού σώματος δεν επιθυμεί να μπαίνει στο δίλημμα ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ.
Εσύ μπορεί να θεωρείς πως το ΠΑΣΟΚ είναι συμβαστικό και ενωτικό, άλλωστε οι πέντε εκλογικές του νίκες, λογικά αντικατοπτρίζουν αυτή τη σκέψη. Όμως, επέτρεψε και στους υπολοίπους να θεωρούν πως ανεξάρτητα των διοικητικών ικανοτήτων των στελεχών του ενός ή του άλλου κόμματος, μακροχρόνια και τα δύο κόμματα οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα σε βασικά ζητήματα όπως οι αμυντικές δαπάνες, το κοινωνικό εισόδημα και την καταναλωτική δύναμη, τις εργασιακές σχέσεις, την παιδεία, την υγεία, την κοινωνική ασφάλιση, την αγροτική πολιτική, την αποκέντρωση και το κράτος δικαίου. Είναι χαρακτηριστικό πως και τα δύο κόμματα:
1.Θεωρούν την κοινωνική πολιτική ως ένα σύνολο παροχών και υποσχέσεων στο τελευταίο έτος της εκάστοτε κυβερνητικής θητείας, και όχι σαν κομμάτι της δημοσιο-οικονομικής πολιτικής.
2. Προωθούν την ιδιωτική συμμετοχή σε σημαντικούς τομείς, με διαφορετικό τρόπο ίσως το καθένα, αλλά πάντα αποδυναμώνοντας την ανεξαρτησία και αυτοδυναμία του δημοσίου.
3. Διατηρούν ρουσφετολογικούς μηχανισμούς σε όλα τα κρατικά επίπεδα.
4. Αρνούνται συστηματικά την απλή αναλογική.
5. Διατήρησαν τον αντικοινωνικό και άδικο χαρακτήρα και την ασυδοσία του κράτους.
6. Συντηρούν μια αδύναμη και αδιέξοδη ενεργειακή και περιβαλλοντική πολιτική.
Για να τελειώσω, κάτσε και σκέψου μήπως η αποδυνάμωση του ΠΑΣΟΚ στις συνειδήσεις του εκλογικού σώματος δεν οφείλεται σε μοχθηρά σχέδια των κομμάτων της αριστεράς, αλλά στην αδυναμία του ΠΑΣΟΚ να κάνει πραγματικές τομές και ας υποστεί το πολιτικό κόστος. Όντως λογικές 'Τι Παπάγου, τι Πλαστήρας' δεν βοηθάνε, αλλά αν το ίδιο το ΠΑΣΟΚ δεν συντάσσει κοινωνικά ρηξικέλευθο πολιτικό πρόγραμμα, οι όποιες διαφορές θα περιορίζονται σε λεπτομερειακά και περιστασιακά ζητήμα, και όχι σε πολιτικές κατευθύνσεις.
Οι αμερικάνικες βάσεις κλείσανε επι ΠΑΣΟΚ - η μόνη που παραμένει είναι αυτή της ΣΟΥΔΑΣ και με όρους πολύ καλύτερους από αυτούς του παρελθόντος. Για να κλείσει η βάση αυτή θα έπρεπε να αποχωρήσουμε από το ΝΑΤΟ, δυστυχώς δεν είμαστε ώρημοι και ενωμένοι για μια τέτοια αποφασιστική κίνηση.
Το ΠΑΣΟΚ δεν συνεργάστηκε με το ΝΑΤΟ στις επιχειρήσεις στα Βαλκάνια - οι ειρηνευτικές αποστολές (ΕΛΔΥΒΟ, ΕΛΔΥΚΟ, ΕΛΔΥΑΦ) ήταν θέμα πρεστίζ της χώρας - και η Ρωσία συμμετέχει άλλωστε - εκεί που ο στρατός είναι δύναμη κατοχής δεν συμμετέχουμε (πχ ΙΡΑΚ)
Είναι άδικο να κατηγορείται το ΠΑΣΟΚ για τις ιδιωτικοποιήσεις. Δεν εκχώρησε ποτέ το management κάποιου μεγάλου κρατικού φορέα και χρησιμοποιήσε πολλά από τα λεφτά για να ενισχύσει την παρουσία των μεγάλων κρατικών εταιριών στα βαλκάνια και στην ευρώπη δίνοντας το παράδειγμα και στον ιδιωτικό τομέα (πρώτοι σε επενδύσεις στα βαλκάνια). Δεν πούλησε τα ασημικά για να κλείσει τρύπες. Προστάτεψε τα συμφέροντα του δημοσίου βελτιώνοντας την νομοθεσία για τους διαγωνισμούς και βελτίωσε αισθητά τις παρεχόμενες υπηρεσίες έστω και με αργούς ριθμούς.
Εχθρός του καλού είναι πάντα το καλύτερο και όποιος κάνει έργο κάνει και λάθη. Η μηδενιστική όμως αντίληψη πως όλοι είναι λαμόγια (Σπανουδάκης) και αλαζώνες (Λαζόπουλος) έιναι προσβλητική για τη δημοκρατία μας.
Η κληρονομιά που αφήνει μια παράταξη που γιγαντώθηκε μέσα από τους αγώνες της είναι πέρα από τις πρόσκαιρες κατηγορίες για ρουσφέτια και προδοσία της ιδεολογίας της.
Κανείς δεν υποσχέθηκε ποτέ κρατικοποιήσεις και κατάργηση του ιδιωτικού τομέα (όπως το ΚΚΕ). Το ΠΑΣΟΚ έμεινε πιστό στις βασικές του αρχές παρα το πολιτικό κόστος και για το καλό της χώρας συνεργάστηκε στην οικουμενική ακόμη και με αυτούς (ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ), που επιζητούσαν την ηθική έξοντωση του ιδρυτή του (ΕΙΔΙΚΟ δικαστήριο)και την ποινικοποιήση της πολιτικής για βραχυπρόθεσμα ωφέλη.
Απέναντι σε δυνάμεις που διαίρεσαν τον τόπο ένωσε τους Έλληνες. Κάποιοι λέγαν πως το σύνθημα ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά διαιρούσε την Ελλάδα, φαίνεται ξέχασαν πως αυτά που διαίρεσαν τη χώρα ήταν ο εμφύλιος, η χούντα και η ακατάπαυστη σκανδαλολογία όλων των παρατάξεων.
Ο λαός δυστυχώς ξέχασε τι σημαίνει δεξιά - η ΝΔ είναι το μοναδικό συντηρητικό κόμα στον κόσμο που δηλώνει ότι είναι στον μεσαίο χώρο. Μέχρι και γραμματέα έχει, όπως το ΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ, άλλη μια πατέντα για να ξεχάσουμε αυτά που πρεσβεύει.
Τα σύμβολα, τα πρόσωπα, οι σχηματισμοί και τα προγράμματα άλλαξαν όχι όμως και οι βασικές ιδεολογίες που επικρατούν στην Ελλάδα. Το ΠΑΣΟΚ παραμένει καντροαριστερό κόντρα στο ρεύμα που ζητά πιο αριστερές πρωτοβουλίες ( είναι trendy στις μέρες μας) και προσπαθεί να λυτρωθεί από τις αμαρτίες του. Ο λαϊκισμός του παρελθόντος (Κουλούρης) δίνει τη θέση του σε μια πιο τεχνοκρατική θεώρηση της πολιτικής.
Η νέα αυτή δυναμική συνθλίβεται δυστυχώς μέσα στο καλοστημένο επικοινωνιακό παιχνίδι των άλλων παρατάξεων και λάθη (λίστα επικρατειας) εξακολουθούν να γίνονται. Αλίμονο όμως αν μηδενίζουμε και απορίπτουμε εύκολα την προσπάθεια που γίνεται, το διάλογο και τα ανθρωποκεντρικά προγράμματα που καταρτίζονται (έστω ημιτέλη και σε μερικά σημεία ουτοπικά) με βασικό άξωνα την ανάπτυξη. Θα περίμενα περισσότερη κριτική με βάση το πρόγραμμα!!!
Το πιο εύκολο στη ζωή είναι να κατακρίνεις ή να εξυμνείς κάποιους, το πιο δύσκολο είναι να συμμετέχεις σε μια ομάδα, να θυσιάζεις το εγώ σου και να παράγεις έργο. Η πολιτική δεν έχει ανάγκη από ήρωες και διαβόλους - αυτά ταιριάζουν στην μυθολογία.
Η κριτική δεν μπορεί να βασίζεται μόνο στη γενικότερη αίσθηση, σε κλισέ και σε ψιθύρους κάποτε θα πρέπει να ασχοληθουμε πιο σοβαρά και να διαβάζουμε για τις θέσεις, το έργο και τα προγράμματα αυτών που εκτείθονται στο στίβο της πολιτικής
Τηλεγραφικά:
1. Η κριτική είναι η κομπλεξική πορδή των ατάλαντων.
2. Πολιτική με pampers είναι λίγο δύσκολο να γίνει. Ή μήπως όχι;
3. Καιρός ήταν να γίνει η αριστερά trendy μετά από τόσο Long Island που έπεσε...
4. Είσαι σίγουρος πως ο Τσίπρας (πάω να πλύνω το στόμα μου με σαπούνι) είναι ικανότερος στα επικοινωνιακά κόλπα από τον Λαλιώτη (πάω να πλύνω το στόμα μου με χλωρίνη);
5. Μακάρι να μπορούσαμε να μιλήσουμε για προγράμματα. Μακάρι. Αλλά κάθε φορά αντιμετωπίζουμε ευχολόγια και υποσχέσεις.
6. Όταν ο Κουλούρης σας έφερνε ψήφους ήταν καλά ε;
7. Άμα δεν βλέπεις την ψυχοπάθεια όσων ζητούν τη ψήφο σου, τότε καλό θα ήταν να επανακτιμήσεις το πολιτικό σύστημα και τους εκπροσώπους του,
7. Στο κάτω κάτω, δεν με με απασχολεί το ΠΑΣΟΚ. Θα αναγκασθώ να επαναλάβω πως απλά αντικατοπτρίζω κάποια από τα πολλά νοσήματα του πολιτικού συστήματος και την αηδία μου για αυτό. Άμα θεωρείς πως είμαι μηδενιστής, δικό σου θέμα.
Τέλος.
Το οργισμένο αυτό τηλέγραφημα δεν βρίσκει σύμφωνο τον παραλήπτη.
Μερικές απαντήσεις στα σημεία που τόσο θυμωμένα έθεσες...
Οι χαρακτηρισμόι είναι άδικοι και δείχνουν έλειψη ψυχραιμίας και διάθεσης για τεκμιρίωση των σκληρών και διασπαστικών (για το χώρο της αριστεράς) θέσεων.
Η συγκρουσιακή λογική του Τσίπρα, χωρίς ίσως να το καταλάβεις, βρήκε όπαδό και ακόλουθο στο προσωπό σου, άσχετα αν προσπαθείς να απενεχοποιηθείς σατυρίζοντας τις συμπαθητικές γκάφες του. Πράγμα όχι περίεργο, έδω στο όνομα της συσπείρωσης μέχρι και ο "μετριοπαθής" Παππαγιανάκης απέρειψε κάθε μορφή συνεργασίας (σαν να διάβαζα συνέντευξη του Αλαβάνου!!! - που πήγαν άραγε οι τάσεις και η πολυφωνία).
Ευτυχώς που υπάρχει ο Πάντζας, τα υπολοίματα του ΔΙΚΚΙ και ο Μπανίας για να κάνετε συνεργασίες ούσιας - με αυτούς συγκλήνετε. Και μην μου πεις πως δεν ταυτίζεσαι με το ΣΥΝ, γιατί μας έχεις δηλώσει εδώ και μήνες την πρόθεση σου να τους στηρίξεις με την ψήφο σου - εκτός και αν ντρέπεσαι για την επιλογή σου ή θέλεις να αποφύγεις την ευθύνη.
Κάποτε ο Κουναλάκης αποκάλεσε τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ μαϊμούδες, ο ΣΥΝ τότε έμεινε εκτός βουλής - όταν ο Λαλιώτης του θύμισε αυτή τη θέση αυτός γύρισε αρχικά οργιμένος να του επιτεθεί, αργότερα παρακαλούσε για συνεργασία - ελπίζω να μη βρεθείτε πάλι σε αυτή τη θέση... δεν σας αξίζει.
Όσο για τον Κουλούρη, τον σπουδαιότερο συγκεντρωσιάρχη (χωρίς καμία δώση ειρωνίας) της Ελλάδας του 70 και του 80, έστω και μέσα από τις λαϊκίστικες και αναχρονιστικές παρεμβάσεις του (επιδρομή στις λαϊκές) προσέφερε πολύ περισσότερο έργο από κάποιους που, απλώς σηκώναν πανό στο ευρωκοινοβούλιο. Ο Κουλούρης ήταν ο John Prescott της Ελλάδας.
Ένα νόσημα της πολιτικής συζήτησης είναι η αδυναμία αυτών που αθεράπευτα επαναστατούν και λοιδωρούν το έργο των άλλων να συμφιλιωθούν με το χάος και τις διαιρέσεις τις οποίες δημιουργούν.
Η προσπάθεια απενεχοποιήσης ανατροφοδοτεί την άρνηση τους και τον αντιεξουσιαστικό τους λόγο.
Όλα γίνονται στο όνομα της απαξίωσης, της αηδίας και της απογοήτευσης, συγνώμη αλλά δεν βλέπω τίποτα θετικό στην κοσμοθεωρία σου - δεν είναι απλά μηδενιστική, είναι δυστυχώς ηττοπαθής, αδιέξοδη και συγκρουσιακή, μια από τις τελευταίες εφηβικές σου αμαρτίες.
Αναμένω να στρέψεις, όπως στο πρόσφατο παρελθόν, το πάθος σου σε κάτι πιο παραγωγικό και ενωτικό.
Μετά τις εκλογές έιμαι σίγουρος πως η κριτική σου θα γίνει πιο ήπια και επικοδομητική.
ΒΑΣΙΚΑ ΕΧΩ ΦΡΙΚΑΡΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΩΝΥΜΟ ΣΧΟΛΙΑΣΤΗ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ..ΡΕ ΦΙΛΕ ΑΝ ΕΣΥ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΠΩΣ ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΕΞΗΓΗΜΕΝΟ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙ (Η΄ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΑΡΑΓΕ?) ΤΟΟΟΣΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΛΑ (Η΄ΚΑΚΑ ΑΡΑΓΕ?) ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ (Η΄ΣΤΙΣ ΤΣΕΠΕΣ ΤΟΥΣ ΑΡΑΓΕ?) ΨΗΦΙΣΕ ΤΟ ...
ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ COMMENTS ΝΑ ΠΕΙΣΕΙΣ ΤΙ, ΠΟΙΟΝ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ?
Η ΑΠΛΩΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ "ΕΠΟΙΚΟΔΟΜΗΤΙΚΗ ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ ΙΔΕΩΝ ΚΑΙ ΑΠΟΨΕΩΝ"...??
ΚΑΙ ΑΝ Ο ΦΙΛΟΣ ΙΑΣΩΝΑΣ ΕΠΗΡΡΕΑΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ "ΕΦΗΒΙΚΕΣ" ΤΟΥ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ ΟΠΩΣ ΓΡΑΦΕΙΣ, ΕΣΥ ΑΠΟ ΤΙ ΕΠΗΡΡΕΑΖΕΣΑΙ ΑΡΑΓΕ??ΚΑΙ ΟΧΙ ΔΕ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΝΑ ΜΑΘΩ..ΕΧΩ ΑΛΛΑ ΘΕΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΕ ΑΠΑΣΧΟΛΟΥΝ...Π.Χ.ΝΑ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΝΑ ΒΡΩ ΜΙΑ ΑΛΕΠΟΥ ΝΑ ΤΗ ΧΑΖΕΨΩ ΙΣΩΣ...
ΠΟΙΑ ΠΑΡΑΤΑΞΗ (ΓΑΛΑΖΙΑ, ΠΡΑΣΣΙΝΗ Η΄ΜΩΒ ΑΡΑΓΕ?)ΘΑ ΤΑ ΦΑΕΙ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΤΕΤΡΑΕΤΙΑ ΑΣ ΤΟ ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΣΑΝ ΚΑΙ ΕΣΕΝΑ ΜΕ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ, ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ...ΚΑΙ ΑΝ ΕΚΛΕΓΕΙ ΤΕΛΙΚΑ ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ?ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙΣ ΕΠΑΞΙΑ ΤΗΝ ΕΚΣΠΕΡΜΑΤΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΥ ΠΟΥΛΙΟΥ...
Α!ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗ...GET A LIFE...
(ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΔΕΧΟΜΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ Κ ΩΡΕΣ ΓΡΑΦΕΙΟΥ)
Μπισκοτίνια, χαλαρώστε. Είμαι και στην εφηβεία και με διακόψατε που έσπαγα ένα μπισμπίκι.
Αγαπητέ anonymous-synonymous καθόλου οργισμένες απαντήσεις, απλά κουρασμένες. Το οτι θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί και φοβερή έκπληξη σε όσους με γνωρίζουν, αλλά έχε υπόψη σου πως η ευθύνη της ψήφου δεν φαίνεται στο να διαλαλείς τι θα ψηφίσεις. Επίσης ξέρεις πολύ καλά πως δεν περίμενα τον Τσίπρα για να γίνω trendy αριστερή φατσούλα, όπως ξέρεις πάρα πολύ καλά και τη θέση μου για τις συνεργασίες. Άμα κάτσεις και σκεφτείς πριν βιαστείς να αρπάξεις το πληκτρολόγιο, θα καταλάβεις πως συμφωνούμε σε πάρα πολλά πράματα, εκτός από ένα βασικό ζήτημα: εσένα σε ικανοποιεί το υπάρχον πολιτικό σύστημα, εμένα όχι. Απλά πράματα. Άρα οποιαδήποτε κουβέντα εντός αυτού του πλαισίου, για εμένα είναι φαιδρή και ανούσια. Δεν είμαι μηδενιστής αλλά πέραν του δέοντως ουσιαστικός.
Και κάτι τελευταίο. Σε καμία περίπτωση δεν ταυτίζομαι με το ΣΥΡΙΖΑ επειδή θα το ψηφίσω. Άμα εσύ γουστάρεις να υποβιβάζεις στον εαυτό σου σε πετραδάκι ενός κομματικού οικοδομήματος, δεν σημαίνει πως και οι υπόλοιποι κάνουν το ίδιο σφάλμα.
Αγαπητέ anonymous2: Σε ευχαριστώ για την διασωστική σου απόπειρα, αλλά δεν υπάρχει λόγος να φωνασκούμε. Άλλωστε συμμετέχουμε σε μια ουσιαστική και εποικοδομητική ανταλλαγή σκέψη ιδεών και απόψεων. Την εκσπερμάτωση μπορώ να την κερδίσω κι εγώ ασχέτως εκλογικού αποτελέσματος;
Και τώρα ένα σύνθημα που όλους μας ενώνει:
'FREE LOUKAS VYNTRA!!!'
Απάντηση στο συμπαθή υπερασπιστή (από τα δεξιά φαντάζομαι) του αθεράπευτα επαναστατικόυ blogger.
Τα GET A LIFE ... τα επιστρέφω και δεν είναι άξια σχολιασμού. Ο καθένας έχει τις απόψεις του και το δικαίωμα τις εκφράζει, όσο ακραίο και να σου ακούγεται. Τα κεφαλαία (δηλαδή φωνές φαντάζομαι)είναι δείγμα αδικαιολόγητης οργής.
Αν εσύ θες να φωνάζεις για να υπερσπίζεσαι τον Ιάσονα... είναι συγκηνητικό αλλά αφελές. Άλλωστε ο ίδιος φαίνεται να τα πηγαίνει πολύ καλύτερα μόνος του και φαίνεται να μη συμφωνεί με την άτοπη παρέμβαση σου. Μου θύμισες τον Καραμανλή όταν μηλούσε με έντονο ύφος το 2004 για τη προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ να υφαρπάξει ψήφους από την αριστερά - είχε λέι μεγάλη ανησυχία μήπως και δεν μπει ο ΣΥΝ στη βουλή.
Ο Ιάσονας τουλάχιστον με τις απαντήσεις του δείχνει λιγότερο οπαδισμό και μεγαλύτερη διάθεση για διάλογο. Εσύ αντιθέτως έχεις σηκώσει το τσεκούρι και όποιον πάρει ο χάρος... σήμερα το ΠΑΣΟΚ ή/και έγω αύριο κάποιος άλλος που θα πειράξει το φίλο σου ή απλώς έχει αντίθετη γνώμη, αυτές οι επιθέσεις είναι για την παιδική χαρά. Αν κρίνω από το χειρισμό του λόγου μάλλον έχεις πάψει να παίζεις εκέι εδώ και χρόνια, αλλά μάλλον όπως και εγώ την έχεις νοσταλγήσει.
Ο διάλογος, όσο καυστικός και αν είναι, δεν γίνεται για να αλλάζουμε τη γνώμη του άλλου. Φυσικά και δεν είναι στις προθέσεις μου να αλλάξω τη γνώμη του Ιάσονα που με τόσο πάθος και επιμονή εκφραζει. Όταν όμως κάποιος χρησιμοποιέι σκληρές εκφράσεις για την παράταξη που υποστηρίζω (της οποίας δεν υπήρξα ποτέ μέλος) διατηρώ το δικαίωμα να αντικρούσω τις θέσεις του, είδικά τώρα που έχουμε εκλογές, διαφορετικά είναι σαν να τις αποδέχομαι. Άλλωστε μέσα από την αντιπαράθεση ιδεών γίνεται σύνθεση και αναπτύσεται η σκέψη. Εκτός αν προτιμάς τους ίπιους τόνους του Καραμανλή, δηλαδή άνευρες εκλογές σούπα χωρίς διάλογο και αντιπολίτευση.
Ναι αντιδρώ έντονα στις αστικές θέσεις αυτού του blog ότι όλοι ίδιοι είναι, πως δε βαριέσαι ας συνεχίσουμε με ΝΔ αφού χειρότερα δε γίνεται και ας ενισχύσουμε αυτούς που γενικά φωνάζουν. Ό,τι λέω όμως το τεκμηριώνω (με ορατό τον κίνδυνο να υποπέσω σε φλυαρίες και υπερβολές, όπως φαντάζομαι θα έχω κάνει πολλές φορές) και δεν προβαίνω σε προσωπικούς χαρακτηρισμούς "φίλε", όπως επιχειρείς εσύ, προκαλώντας σε μονομαχία (σε κόβω για οπαδό του Gladiator), λεκτική φαντάζομαι.
Όπως καταλαβαίνεις αποδέχτηκα την πρόσκληση σου και απάντησα αιχμηρά αλλά με ειλικρίνεια στις "κραυγές αγωνίας" που άκουσα. Αν σε φοβίζει άλλωστε τόσο το ενδεχόμενο να βγει το ΠΑΣΟΚ (φαίνεται πως έλειπες διακοπές τα τελευταια 4 χρόνια ή κυνηγούσες αλεπούδες στην άγρια φύση) σε διαβεβαιώνω εγώ πως στατιστικά η ψήφος του Ιάσονα, που δε χαρίζει κάστανα, δεν έιναι καθοριστική και εγώ δυστυχώς δεν θα μπορέσω να ψηφίσω.
Τέλος μια φιλική συμβουλή, όταν ξεκινάς τα παράπονα σου με τον όρο "φίλε" να φροντίζεις να διατηρείς τον ίδιο ήπιο τόνο μέχρι τέλους αλοιώς η προσφώνηση σου θα εκληφθεί τουλάχιστον ως ειρωνική πράγμα που θέλω να πιστεύω ότι δεν ισχύει. Α και κάτι ακόμη μη φρικάρεις τόσο εύκολα, στην Ελλάδα υπάρχει δημοκρατία, και υπάρχουν άνθρωποι με διαφορετικές θέσεις, που ανταλάσουν απόψεις με μαχητικό τρόπο.
PS
1. Οι επιθέσεις και οι αντεπιθέσεις γίνονται όλες τις ώρες της ημέρας, χωρίς καμία διάθεση αιφνιδιασμού και λήγουν πάντα αναίμακτα.
2. Ο συμπαθής Βύντρα μάλλον διαιρεί παρά ενώνει τους οπαδούς της πράσινης αρμάδας.
1. Είμαι αστός.
2. Είμαι φαιδρός.
3. Το Gladiator πολύ για τον πούτσο ταινία.
4. Είμαι ο χούλιγκαν της Βαρκιζιώτικης blogόσφαιρας.
5. Ανήκω στη Μασονική Στοά Αλθέας.
6. Δε χαρίζω κάστανα, φυστίκια και αμύγδαλα. Χαρίζω καρύδια μελάτα.
7. Η ψήφος μου είναι πάρα πολύ καθοριστική!
8.Πότε υποστήριξα τη Ν.Δ. και δεν το πείρα είδηση; Α ναι, σωστά. Πας μη Πασόκος, εχθρός.
9. Αϊ ντόντ χάβ ε λάϊφ.
diladi eprepe na kleisei o Dimou to blog gia na simeiothei tetoia kinisi kai katanalosi faias ousias?????
Eipame ti gria na xesei :P
Oute ena lepto diladi den mporoume na meinoume isixoi? Kathe elpida xathike!
Tsss...Tha ta ektyposo na ta paro sto treno aurio!
pros ton monaxiko asymvivasto epanastath kai iero teras ths Varkiziotikhs blogografias
Agaphte Iasona mallon eblekses ta sxolia pou ekana gia thn paremvash toy filou kai summaxou sou me tis topothetseis mou gia tis teleutaies idees poy diatypwses.
H topothethsh sxetika me th diafainomenh yposthriksh ths ND apeythynotan sto filo kai subarastath soy. Allwste einai gnwsto pws oi anarxoaytonomes theseis sou den sumvadizouyn me ayta pou presveuei h sydhrhtikh parataksh.
H synenohsh omws deixnei polla ... eidika sto epipedo anoxhs ths kratousas takshs. Telika h astikh sou epanastash vriskei opadous sto adipasokiko reuma... estw kai apo ta deksia.
Telos h pshfos sou paremenei kathoritikh sto vathmo pou ths analogei(opws olwn - ayth allwste einai kai h aksia ths dhmokartias - to prohgoumeno sxolio mou anaferotan sthn askia ths epi twn posostwn).
H ideologikh sou omws kateuthynsh apelpistika akathoristh... eidika sto thema twn synergasiwn (poses akomh xamenes eukairies arage???).
PS
Mhn aytomastigwnesai toso polu, krata ligo aima gia ta epomena 4 xronia.
Αγαπητέ anonymous-synonymous δεν έμπλεξα τίποτα και μην υποτιμάς τη νοϋμοσύνη μου, όσο περιορισμένη και αν είναι, αλλά και τη δική σου. Δεν κάνω καμμία επανάσταση και δεν υποστηρίζω τίποτε το αναρχό-αυτόνομο. Το ΠΑΣΟΚ, όσο περίεργο κι αν σου φαίνεται, δεν είναι το κέντρο του πολιτικού μου σύμπαντος, και για να σε προλάβω δεν έχω και κάποιο κέντρο. Δεν έχω συμμάχους γιατί δεν δίνω καμμία μάχη. Και αν νομίζεις πως οι ιδεολογικές μου τοποθετήσεις είναι ακαθόριστες επείδη δεν συμβιβαδίζουν με τις επιθυμίες σου, τότε το πρόβλημα είναι δικό σου και όχι δικό μου.
Αλλά επειδή μου αρέσει να σε κακομαθαίνω, θα στο κάνω ακόμα πιο λιανά: Βεβαίως και είμαι υπέρ προγραμματικών ΚΑΙ προγραμματισμένων συνεργασιών, τόσο με τον ισχύοντα εκλογικό νόμο, πόσο μάλλον σε μια περίπτωση απλής αναλογικής, ασχέτως άμα μιλάμε για ΣΥΝ-ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ-ΝΔ, ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, ΛΑΟΣ-ΣΥΝ-ΚΚΕ και εγώ δεν ξέρω τι άλλο, με την προϋπόθεση πως είναι σαφώς ορισμένες και δίκαιες ως προς την αντιπροσώπευση (να μην υπάρχει μια σχέση εκβιασμού δηλαδή).
Τώρα άμα εσύ νομίζεις πως συνεργασία είναι να εκδηλώνεις επίσημα το ενδιαφέρον σου τρείς μέρες πριν τις εκλογές επειδή βλέπεις πως δεν τη παλεύεις σε μια απόπειρα αρπαγής ψήφων στα ίδια εκβιαστικά πλαίσια που έχει θέσει ο Καραμανλής, τότε πάλι έχεις μια προβληματική θεώρηση των πραγμάτων.
Μια πολιτική συνεργασία δεν είναι ένα happy meal στα McDonalds. Άμα πραγματικά σας ενδιέφερε τόσο πολύ η κεντροαριστερή συσπείρωση θα μπορούσατε εύκολα να το είχατε πετύχει πολύ πριν την προκύρηξη των εκλογών.
Για αυτό σου λέω, άσε τις δικές μου ιδεολογικές τοποθετήσεις στη θέση τους και κοίτα να συμβιβαστείς με τις δικές σου.
Υ.Γ. Κοροϊδεύεις εαυτόν άμα νομίζεις πως ματώσαμε τα τελευταία 3,5 χρόνια.
Post a Comment