Βέρντερ Βρέμης - Ολυμπιακός: 1-3

Φαντασθείτε πως ασχολείστε με την κηπουρική, και έχετε με κόπο και μόχθο φτιάξει έναν υπέροχο ανθόκηπο. Ένταξει δεν είναι δα και κάτι φοβερό, έχει μερικές γαρδένιες, κάποια τριαντάφυλλα, μερικά κρίνα και πάρα πολλές εποχιακές μαργαρίτες. Αλλά είναι ο δικός σας ανθόκηπος και τέλος πάντων είστε υπερήφανος για το αποτέλεσμα και θέλετε να το δείξετε σε γνωστούς και ξένους να τον χαρούν κι αυτοί. Φανταστείτε λοιπόν τώρα πως έρχεται ένας μαλάκας και σας κατουράει τον ανθόκηπο. Τι τον κάνετε;

Για δύο βασικούς λόγους, πρώτον επειδή δουλεύω σε ξενοδοχείο, και δεύτερον επειδή δεν ξέρω να οδηγώ, έρχομαι συχνά σε επαφή με τη κίτρινη φυλή των επαγγελματιών οδηγών ταξί, ή πιο λαϊκά ταξιτζήδων. Γνωστοί κι ως ταρίφες. Η αθηναϊκή πραγματικότητα γύρω από το εν λόγω επάγγελμα είναι δυστυχώς χαρακτηριστική της προχειρότητας του αστικού συγκοινωνιακού σχεδιασμού, αφού αντί το ταξί να είναι έκτακτο μέσο μετακίνησης πολυτελείας όπως είναι στις υπόλοιπες οργανωμένες χώρες, αποτελεί στην ουσία βασικό κορμό των συγκοινωνιακών αναγκών της πολής. Αυτό δυσχεραίνει το ήδη δύσκολο επάγγελμα (δύσκολες ώρες, κούραση, αυξημένος κίνδυνος αντιμετώπισης εγκληματικών στοιχείων, υψηλό οικονομικό ρίσκο), αφού διατηρεί το κόμιστρο σε γελοιωδώς χαμηλά επίπεδα και τις άδειες σε δυσανάλογα ύψη. Το χειρότερο όμως υποπροϊόν αυτής της πραγματικότητας είναι το επίπεδο της συνολικά παρεχόμενης υπηρεσίας.
Για να γίνω πιο σαφής, τελείως μεροληπτικά και προκατηλλειμένα, θα πω πως ο κλάδος των οδηγών ταξί είναι από τους πιο αντι-επαγγελματικούς και ανεξέλεκτους κλάδους που υπάρχουν στην Αθήνα με τουλάχιστον το ένα τρίτο εξ' αυτών να είναι κλέφτες και απατεώνες. Είναι σχεδόν καθημερινό φαινόμενο στη δουλειά μου να υποδέχομαι πελάτες οι οποίοι υπερχρεωθήκανε από ταξί (ειδικά προερχόμενοι από το αεροδρόμιο) χωρίς φυσικά ποτέ να λάβουν μηχανογραφημένη απόδειξη, ενώ στο μνημονικό μου έχω άπειρες ανέκδοτες ιστορίες με κορυφαίες ατάκες ταξιτζήδων προσπαθώντας κουτοπόνηρα να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Είναι επίσης πολύ συχνό οι εταιρείες ραδιο-ταξί να εκμεταλλεύονται ένα αστείο προεδρικό διάταγμα και να βαφτίζουν 'προμισθωμένες' (5 ευρωκοτοπουλάκια) απλές κλήσεις (1,60 ευρώ αν θυμάμαι καλά). Όπως επίσης είναι τραγικά συχνό να μπαίνεις σε ταξί και είτε να μην υπάρχει τιμοκατάλογος, είτε αυτός να είναι τελείως (και επίτηδες) ξεθωριασμένος, για να μην μιλήσουμε φυσικά για την γενικότερη καθαριότητα μεγάλου ποσοστού των αυτοκινήτων. Και άμα θέλετε να θαυμάσετε τον ελληνικό εκσυγχρονισμό, κάντε μια βόλτα από το λιμάνι του Πειραιά για να γελάσετε, ή να κλάψετε, με μια κατάσταση που είναι πασίγνωστη σε όλους τους αρμόδιους φορείς (δήμος, αστυνομία, τροχαία, ΣΑΤΑ κλπ.). Τέλος, μια απλή κουβέντα να αρχίσετε με έναν οποιοδήποτε ταξιτζή, θα καταλάβετε το κοινό μυστικό, πως οι τουρίστες είναι τα εύκολα θύματα στη καθημερινή μάχη για το μεροκάματο. Δυστυχώς, όπως είναι εύκολα αντιληπτό, όλα τα παραπάνω και πολλά άλλα, συνθέτουν μια νοσηρή και τριτοκοσμική κατάσταση των ταξί η οποία είναι φοβερά ζημιογόνα και δυσφημιστική όχι μόνο για τον κλαδο τον ίδιο, αλλά και για τον ελληνικό τουρισμό εν γένει, και ακόμα ειδικότερα για την Αθήνα που αποσκοπεί την αναβάθμιση της σε city break προορισμό, σκορπώντας στους πέντε ανέμους προσπάθειες χιλιάδων επαγγελματιών που αποσκοπούν στην αναβάθμιση του ελληνικού τουριστικού προϊόντος.
Νομοθετικά πλαίσια για την αντιμετώπιση όλων αυτών των ζητημάτων υπάρχουν φυσικά, αλλά επουδενί δεν αποτελεί λύση η διαρκής αστυνόμευση και ο φόβος του χωροφύλακα (αν και με το νέο ΚΟΚ όλοι, μα όλοι, οι αυτοκινηστές έχουν χεστεί πάνω τους). Αυτό που με προβληματίζει εμένα, είναι γιατί η πλειοψηφία (και ελπίζω να είναι πλειοψηφία) των επαγγελματιών οδηγών ταξί δεν αποβάλλουν τα μιάσματα που διατηρούν τη κακοφημία του κλάδου και δημιουργούν τόσα προβλήματα. Γιατί δηλαδή δεν θεσμοθετεί έναν κανονισμό και μια νοοτροπία αυτοελέγχου, και κυριότερα γιατί δεν επικρατούν οι επιθυμίες και οι απαιτήσεις αυτής της πλειοψηφίας η οποία καθημερινά πληγώνεται και στερείται μεγάλου μέρους των εσόδων της. Που και που ακούμε για αφαίρεση πινακίδων από τη τροχαία και τα λοιπά, αλλά δεν έχω ακούσει ποτέ τον ΣΑΤΑ να διαγράφει μαζικά μέλη που παρανομούν και αισχροκερδούν συστηματικά. Αντιθέτως, ήταν ενάντια στην εισαγωγή της ταμειακής λόγω δήθεν του υψηλού κόστους κτήσης, ενώ όταν απαιτεί αύξηση του κομίστρου, αυτή είναι πολύ μικρή -ελαφρώς μεγαλύτερη του τρέχοντος πληθωρισμού- και πάντα στο πλαίσιο υπόγειων συμφωνιών με την εκάστοτε κυβέρνηση για περιορισμό του πολιτικού κόστους, διατηρώντας συγχρόνως τις κρυφές και αδικαιολόγητες χρεώσεις (βλέπε αποσκευές και τα λοιπά). Μερίδιο ευθύνης βέβαια έχει και ο άμεσα συνεργαζόμενος κλάδος, δηλαδή τα ξενοδοχεία, με πολλά εξ' αυτών, ιδιαίτερα τα μεγάλα, να διατηρούν τη πελατειακή μιζαδόρικη σχέση προς τέρψιν των υπαλλήλων υποδοχής, με τους μεν ταξιτζήδες εν έτει 2007 να κάνουν ακόμα τα καμάκια, και τους μεν ξενοδοχοϋπαλλήλους να κανονίζουν υπερκοστολογημένες κούρσες με κλειστό το ταξίμετρο.
Πως διορθώνεται αυτή η κατάσταση; Ευτυχώς υπάρχουν ήδη ανάλογες διαθέσεις τόσο από μεμονωμένους οδηγούς, όσο και από τις εταιρείες ραδιοταξί για αναβάθμιση των υπηρεσιών και τιμιότερη αντιμετώπιση και φιλικότερη εξυπηρέτηση των επιβατών, αλλά αναγκαστικά χρειάζεται κάτι πιο ρηξικέλευθο. Πέρα από την απαραίτητη αλλαγή νοοτροπίας και ενός πλαισίου εκπαίδευσης και σοφρονισμού από το αντίστοιχο συνδικαλιστικό όργανο, νομίζω πως είναι απαραίτητο από τη μια να υπάρξει μια ριζική αύξηση του κομίστρου της τάξεως του 40% (με κατάργηση κάποιων γελοίων και αδιευκρίνηστων επιπλέον χρεώσεων), και παράλληλα δρακόντεια μεταχείριση των αετονύχηδων τόσο από το ΣΑΤΑ όσο φυσικά και από τη τροχαία. Δε δουλεύει η ταμειακή και έχεις αναμένο καπέλο; Δύο μήνες τις πινακίδες. Ο τιμοκατάλογος δεν είναι ευκρινής; Δύο μήνες τις πινακίδες. Δεν εξέδωσες μηχανογραφημένη απόδειξη; Δύο μήνες τις πινακίδες και πρόστιμο στο δεκαπλάσιο της κούρσας. Δεύτερη φορά που παρανομείς; Αφαίρεση επαγγελματικής άδειας για πάντα. Στο ίδιο πλαίσιο, είναι απαραίτητη η θεσμοθέτηση από τον ΣΑΤΑ μια ανοιχτής γραμμής καταγγελιών από τους καταναλωτές ώστε να υπάρχει εποπτεία και πραγματική αντίληψη των προβλημάτων, και αντίστοιχα να υπάρξει ενημερωτική εκστρατεία για τα δικαιώματα των επιβατών καθώς και την υποχρεωτική (και όχι προαιρετική όπως ισχύει τώρα) έκδοσης απόδειξης. Ανάλογα μέτρα υπάρχουν και είναι δυνατόν να επινοηθούν φυσικά κι ακόμη περισσότερα, όμως αυτό που τυγχάνει πρωταρχικής σημασίας είναι να αντιληφθούν οι νόμιμοι και σωστοί επαγγελματίες πως από αυτούς θα εξαρτηθεί η επιτυχία μιας τέτοιας προσπάθειας υπερκάμπτοντας τα όποια μικροπολιτικά και μικροσυνδικαλιστικά συμφέροντα μπορεί να υπάρχουν.

Και μετά ξυπνήσαμε.