Η αποτίμηση της υπερτίμησης και άλλες περιπέτειες

(Ή γιατί η βαρεμάρα είναι για τη ψυχή ότι το μαλακτικό για τα μεταξωτά σώβρακα)

Με την ψυχολογική μου διάθεση να πλησιάζει στα όρια της κατατονικής βαρεμάρας, δεν έχω άλλη διέξοδο από το να προσπαθήσω να κάνω ένα απολογισμό της ετήσιας Νέμεσις μου, του φεστιβάλ κινηματογράφου της Αθήνας, όχι τίποτα άλλο, μπας και από την αναμνησιακή μου αυτή διαδρομή καταφέρω κι ανεβάσω τους σφυγμούς μου πάνω από τους 70. Για αρχή, θα παραθέσω τον ακόλουθο πίνακα με καθαρά προσωπικά κριτήρια, κάτι σαν άμα ήμουν ναυαγός σε ένα νησί και είχα μαζί μου μια τηλεόραση και ένα DVD-player (και ρεύμα για να μην ξεχνιόμαστε), ποιά ταινία θα έπαιρνα μαζί μου, με σειρά προτίμησης. Ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.

1	Le Scaphandre Et Le Papillon	2	Paranoid Park	3	Meduzot
4	Persepolis	5	Pas Douce	6	Du Levande
7	XXY	8	Shotgun Stories	9	L' Age des Tenebres
10	In Memoria di Me	11	Hairspray	12	Death at a Funeral
13	Η Χιονάτη και οι Επτά Νάνοι	14	Life Can be so Wonderful	15	The Reckless Moment
16	Dos Abrazos	17	Funekedomo, kanashimi no ai wo misero	18	Cannibal Holocaust
19	Grace is Gone	20	Memories in the Mist	21	Zoo
22	Joe Strummer: The Future is Unwritten	23	The Wrestlers	24	Phantom Love
25	A l' Interieur	26	Dr. Plonk	27	School of the Holy Beast
28	Daywatch	29	La Zona	30	Chased by Dreams
31	Teeth	32	Joshua	33	La Lupa Mannara
34	Eagle vs. Shark	35	The Voyeurs

Ξέρω μερικούς κακαντρεχείς που θα με αφορίσουν στο πυρ το εξώτερο επειδή βάζω το ντοκυμαντέρ για το Joe Strummer πιο χαμηλά από το Ζοο, αλλά είναι σαφές πως οποιαδήποτε λίστα (αμάν με αυτή τη μανία.... μηδέν πολιτισμός!) δεν λέει τίποτα για τις ενδιάμεσες καταχωρήσεις της, παρά μονάχα για τη πρώτη και τη τελευταία. Τo πιο συναρπαστικό όμως είναι, πως ανατρέχοντας στο ατελείωτο πρόγραμμα του London Film Festival σε μια καταδικασμένη προσπάθεια να προτείνω μερικές ταινίες σε δύο οικονομικές και κοιννωικές μετανάστριες (το ξέρω, η ζωή μου είναι τραγική), το The Voyeurs αναφέρεται 'Master filmmaker Buddhadeb Dasgupta produces his most comic film so far'. Άξια προσοχής η σημειολογία, αφού η προτασούλα δεν υπαινίσεται πως η ταίνια είναι κωμωδία (που δεν είναι, ειδάλλως ο Groucho Marx και ο Buster Keaton δεν θα είχαν γεννηθεί ποτέ), ούτε πως είναι κορυφαία (που φυσικά και δεν είναι) . Μια πιο ειλικρινής και αποσαφηνιστική version θα ήταν το 'Semi-master, definitely overated filmaker Buddhadeb Dasgupta, bored out of his teeth, produces his worst movie so far, challenging your cultural tolerance'. Κάφρος. Εννοείται. Τέλος πάντων, προσωπικά δεν διακρίνω μεγάλες εκπλήξεις (δεν είναι φοβερό να σχολιάζεις τον εαυτό σου;), με εξαίρεση ίσως το Du Levande, το οποίο φαντάζει αδικημένο στην 6η θέση (ούτε μετάλλιο δεν παίρνει...). Βέβαια, αφήνοντας κατά μέρος τις ταινίες που είδα, πάντα μα πάντα υπάρχουν μερικές που ήθελα, ή εκ των υστέρων θέλω να δω, αλλά ποτέ δεν καταφέρα να δω σε ένα φεστιβάλ, εξαιτίας απρόσμενων καταστάσεων, διαβολικών συμπτώσεων και παραδεισένιων περιορισμών. Φέτος, αυτές ήταν το Naissance des Pieuvres, Slice, The Waitress, The Band's Visit (κι ας με ξενίζουν τέτοιες τεχνητές σεναριακές υποθέσεις....), το Sigur Ross: Heima (γαμώ τα sold-out μου μέσα, γιατί Λουκά μου διαλύθηκαν οι Godspeed You Black Emperor, ε; γιατί;) και φυσικά το Supervixens, για το οποίο ακόμα περιμένω ανεξάρτητο και αντικειμενικότατο review από τον γνωστό άγνωστο προσκυνητή του Γιασικεβίτσιους....

Φυσικά όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν σύνοψη ή αποτίμηση του φεστιβάλ (aka οι έντεκα μέρες εθελούσιου μαρτυρίου). Τα υπόλοιπα μπορεί και να είναι. Αυτό μάλλον που θα θυμάμαι είναι η για μια ακόμη φορά κακή μου οργάνωση, το ατυχές αφιέρωμα στο Grindhouse, το σχεδόν ατυχές αφιέρωμα στον Dasgupta (ε, σε σύγκριση με παλαιότερα αφιερώματα σε σύγχρονους κινηματογραφιστές υστερεί αρκετά), η μεγάλη απουσία του ασιατικού κινηματογράφου, οι μερικές κακές θέσεις οι οποίες μου κληρώθηκαν (ο λαιμός μου είναι ακόμα πιασμένος), η άγνοια μου για τις 'δημοσιογραφικές' προβολές (μα καλά ποιός σκέφθηκε αυτό τον ατυχέστατο όρο;), ένα περίεργο ζευγάρι το οποίο φοβόταν να κρατήσει το καφέ μου για 10 δευτερόλεπτα ώστε να κάνω το salte mortalle στη σειρά μου (...), και οι υπερφιλόδοξες απαιτήσεις μου από το πρόγραμμα. Διοτί εγώ ναι μεν ήθελα ταινίες με αρχίδια (αν και έχω καταπιαστεί λίγο με τον ορισμό, θα ασχοληθώ πιο ενδελεχώς και με παραδείγματα σε μια μελλοντικό ακόμα πιο βαριεστημένο post), αλλά φυσικά δεν μπορούν να είναι όλες έτσι. Ευτυχώς υπήρξε μια, κι αυτό δείχνει να είναι αρκετό. Η αλήθεια να λέγεται, από πέρσι οπότε είχα την ίδια συμπτωματολογία, υπήρξαν ελαφρώς περισσότερες ταινίες αυτού του είδους, όπως το Blue Spring (με το soundtrack του να με στοιχειώνει ακόμη), το La Niebla En Las Palmeras, Tzameti 13, Madeinusa, το Das Leben der Anderen (το οποίο είδα άλλες δύο φορές μετά το φεστιβάλ!) και φυσικά το Wild Tigers I Have Known. Κάποιες από αυτές κατάλαβα πως μου αρέσαν ιδιαίτερα πολύ καιρό μετά το φεστιβάλ, και φαντάζομαι το ίδιο θα συμβεί και φέτος με μερικές εκ του πίνακος καταχωρήσεις (πρώτη υποψηφιότητα το Pas Douce), αλλά ως τότε θα πρέπει να περιμένω. Ωωωω, τι κρίμα! Τέλος, κάτι τελευταίο (υπερθεματίζω από τα δέκα μου) που θα ήθελα να προσθέσω κύριε πρόεδρε σε αυτή τη πενιχρή κατάθεση σινεφιλικής ψυχής, είναι η απουσία άδειων αιθουσών. Πάνε οι εποχές που βλέπαμε το πολύ σαράντα, πενήντα άτομα παρεξηγημένες ταινίες στις πεντέμησι το απόγευμα ή στις δύο τα ξημερώματα. Αλησμόνητα χρόνια.

Υ.Γ. Το post διαβάζεται καλύτερα ακούγωντας το 'Brandeburg' από τους Beirut. Τουλάχιστον έτσι κάνετε και κάτι χρήσιμο.