Αδιάφορα ζητήματα

Θυμάμαι τις πρόσφατες ένδοξες μέρες που ο κρατικός μηχανισμός και ο κοινωνικός ωχαδερφισμός είχαν σώσει την αρχαία ολυμπία, όταν οι μουσουλμάνοι της Αθήνας με πάσα ειλικρίενια είχαν κατέβει σε έναν από τους πρόχειρα, και κατά το νόμο παράνομους, θρησκευτικούς τους τόπους και είχαν προσευχηθεί στο θεό τους για να βρέξει και έτσι να σταματήσουν οι πυρκαγιές. Φυσικά και ως γνωστόν, οι προσευχές τους δεν έπιασαν τόπο, πιστοποιώντας για μια ακόμη φορά πως άγνωσται αι βουλαί του κυρίου, για όποιο κύριο και να μιλάμε. Ακόμα πιο άγνωσται φυσικά αι βουλαί των ανθρώπων.

Για κάποιο λόγο, πολύ μεγάλο θέμα σήμερα ήταν ο γιός στελέχους του Συνασπισμού που συννελήφθη για την ληστεία της Εθνικής στο Γκύζη, και η μή αποκάλυψη του ονόματός του. Προσωπικά βαριέμαι να ανατρέχω στους λαθύρινθους της ελληνικής νομοθεσίας για να λάβω γνώση των διαδικασιών μιας προανάκρισης, αλλά αναρωτιέμαι γιατί αυτό είναι τόσο φοβερό ζήτημα. Διότι άμα παραβιάζονται τα προσωπικά του δικαιώματα, α) δεν θα είναι δα και κάτι πρωτότυπο, β) ας μην έκανε τη ληστεία. Άμα τώρα χαίρει ιδιαίτερης μεταχείρισης επειδή είναι συγγενής πολιτικού, α) δεν θα είναι δα και κάτι πρωτότυπο, β) για το παιδί μου κι εγώ θα έκανα τα πάντα, και να πάνε να γαμηθούν οι νόμοι. Αναγκαστικά πολιτικές προεκτάσεις υπάρχουν, με την Απογευματινή να θριαμβολογεί και τον Αλαβάνο να λέει πως είναι δυσκολότερο να είναι κανείς πατέρας από το να είναι αρχηγός κόμματος. Και ακόμα δυσκολότερο να είναι κανείς υπεύθυνος και σοβαρός θα προσθέσω εγώ. Συγχρόνως είχαμε και ένα ψιλο-αυθαιρετούλι του Σουφλιά, λες και είναι ο πρώτος Έλληνας που χτίζει εξοχικό ή ο πρώτος που βασανίζεται από τις πολεοδομίες ή ο πρώτος που βρίσκεται αυθαίρετος. Καθόλου περίεργα για την ελληνική πραγματικότητα και αντίληψη του δημόσιου βίου, αυτό θεωρείται πολύ πιο σημαντικό από την εμμονή του για την εμπορική αξιοποίηση του αεροδρομίου του Ελληνικού, παρόλο τις τοπικές πρωτοβουλίες και τη πιθανή ευρωπαϊκή χρηματοδότηση για μητροπολιτικό πάρκο.
Φυσικά πρώτη είδηση παραμένει, ακλόνητα και σταθερά, ποιός βάζει τρικλοποδιές σε ποιόν στη Χ. Τρικούπη για τη προεδρία και όχι μόνο, με τη Διαμαντοπούλου στο ρόλο της Ιφιγένειας της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης. Τι αηδία ρε Λουκά Βύντρα μου, δεν έχεις ιδέα. Δε λέω, στην αρχή το είχαμε λίγο στη πλάκα, αλλά άμα κοιτάξεις με προσοχή Λουκά μου, θα δεις τα πασόκια τρομαγμένα και μόνα, πισώπλατα μαχαιρωμένα από τα μίντια που κάνουν τεμενάδες να βγουν κι άλλοι πόλοι, να πέσουνε κι άλλοι καφέδες, γενικώς κάθε μέρα να γίνεται της πουτάνας στο κόμα για να κονομάνε οι κουφάλες. Την έριδα πολλοί την εμίσησαν, τα φράγκα ουδείς.
Στα παραλειπόμενα είναι τα επεισόδια στη Βιρμανία (πάνε οι εποχές που οι Σουηδοί φωνάζανε 'Ντόστε μας όπλα' στις αντιχουντικές διαδηλώσεις) και οι ποδοσφαιρικές επιτυχίες. Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε δηλαδή, όσο ο δημόσιος βούρκος στον οποίο ζούμε και περιφερόμαστε γίνεται όλοένα και πιο βαθύς. Είναι άραγε τα πράματα τόσο χάλια; Εξαρτάται πως τα βλέπεις Cate (Blanchett - άλλη προσωπική μου θεά) μου. Άμα είσαι καλός νομιμόφρονων αστός δικαιούσαι εύκολα ένα μικρό κομματάκι γκρίνιας, έτσι για να νομίζεις πως κάνεις τη πνευματική σου αντίσταση, και παραμένεις άμεμπτος και ηθικός απέναντι στις αξίες σου ενώ τριγύρω σου όλοι είναι σκατάδες. Άμα τώρα δεν την πολυπαλεύεις οικονομικά και ταξικά, ε .... έχεις φάει πούτσο, αλλά τουλάχιστον μπορείς να διασκεδάζεις, αναφαίρετο ελληνικό δικαίωμα από το καιρό της τουρκοκρατίας. Βλέπεις Cate μου, τώρα που τελειώνει και η σαιζόν (όπως λέμε σαιζ-λόνγκ), και οι ουρές στο ΟΑΕΔ θα γεμίσουν από εποχιακούς, λίγες θα είναι οι κουβέντες για την προστασία του περιβάλλοντος και το 5% του ΑΕΠ για τη παιδεία. Φυσικά, είναι πάρα πολύ εύκολο να μιλώ εγώ για μισθολογική υποδούλωση....
Αναρωτιέμαι λοιπόν αν με εύθυμη διάθεση θα πρέπει να ρίξω ποτάμια δακρύων για την αποπομπή των ιδεολογικών ηρώων των λαϊκών αγώνων της προηγούμενης κυβερνητικής θητείας, του πραίτορα των χάικου Βύρωνα Πολύδωρα και της λαίδης, δούκισσας, κόμισσας και tre chic Μαριέττας πρώην Κουτσίκου νυν Γιαννάκου, κι αν ακόμη θα πρέπει, μαζί με ένα πλήθος ειδημόνων, να αναρωτηθώ ποιός είναι αυτός ο τέταρτος πόλος, ο Τζιώτης. Φυσικά δεν θα πρέπει να παραλείψω να συγχαρώ τον κ. Πλεύρη για την είσοδο του στο Ναό της Δημοκρατίας (έτσι αναφέρει τη βουλή ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ.), όπως επίσης και να παρακαλέσω και να προτείνω στη μεγάλη καλλιτεχνική σκηνή του Γκάζι (ή μήπως Γκαζίου;) να φιλοτεχνήσουν το άγαλμα της φερέλπις κλαίουσας βουλευτού Έφης Σαρρή. Συγχρόνως φυσικά, θα πάρω τηλέφωνα μερικούς φίλους μου, κι κάποιες άλλες ταλαίπωρες ψυχές, να περάσουμε από τας αρμόδιας υπηρεσίας και κάποιες (όχι για πολύ) ανεξάρτητες αρχές, και να πάρουμε τις δικογραφίες για τα ομόλογα, τις υποκλοπές, τους πακιστανούς, τις αμυντικές δαπάνες, το καρτέλ του γάλακτος, το παραδικαστικό, το χρηματιστήριο, τους διαγωνισμούς του δημοσίου για τους ολυμπιακούς αγώνες και την ασφάλειά τους, και μερικά ακόμη ξενέρωτα ζητήματα, και να πάμε να τις ανακυκλώσουμε σαν καλοί περιβαλλοντικά ευαισθητοποιημένοι πολίτες. Αργότερα θα ακολουθήσει μονοσυγκροτηματικό φεστιβάλ μετά βουβής διαμαρτυρίας με εμπριμέ κάλτσες. Θα σερβίρεται παστίτσιο ευγενική χορηγία της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Από την άλλη φυσικά, καταλαβαίνω πως λίγο με απασχολούν αυτά. Είμαστε μια κοινωνία ιδιωτών, δεν ήμαστε πάντα, αλλά τώρα σίγουρα είμαστε, κι όλοι κάνουμε αυτό που θεωρούμε καλύτερο. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο. Απλά.