2007 - Day 10

Όσο γράφω αυτές τις γραμμές, το Φεστιβάλ έχει λήξει (είναι Δευτέρα απόγευμα τώρα), αλλά θα προσπαθήσω να περισώσω ότι ψήγματα μνήμης διατηρούν τις αναμνήσεις των δύο τελευταίων ημερών. Το θυμάμαι σαν τώρα (λέμε τώρα) που καθόμουνα με το μεγαλύτερο πασόκο που υπήρξε ever (τον αδερφό μου) και τσακωνόμαστε στα Γκούντυς της γειτονιάς του Αττικόν για το τυποκτόνο νόμο Βενιζέλου. Τελικά προς ευχαρίστηση και των δύο φαντάζομαι, έφθασε η ώρα που θα βλέπαμε το Reckless Moment, τη τελευταία προβολή αφιερωμένη στον Max Ophuls.

Ομολογουμένως, έχει πάντα ενδιαφέρον να βλέπεις ταινίες από την παλιά παραδοσιακή σχολή των αμερικάνικων στούντιο, διότι πρώτον παρατηρείς πόσο μικρές είναι οι διαφορές των τότε ταινιών με τις σημερινές, και ακολούθως, διότι αναρωτιέσαι και πως είναι δυνατόν ακόμα να μην έχουν ξεπερασθεί οι εκφραστικές φόρμες της εποχής εκείνης ως πρόχειρες και οπισθροδομικές. Η λογική υπαγορεύει μια συνεχής εξέλιξη και τη συνύπαρξη αντικρουόμενων ρευμάτων, αλλά ίσως η δημοφιλία του κινηματογράφου, η εφημερότητα του και οι θεατές-κριτές-αγοραστές να αποτελούν τη μεγάλη πρόκληση για μια τέτοια εξέλιξη.
Το The Reckless Moment είναι ένα σπιροειδές θρίλερ παρεξηγήσεων και τραγικών ειρωνείων το οποίο με τη χρήση πολλών κλασσικών τεχνασμάτων (όπως η απουσία-παρουσία της φυσικής κεφαλής της οικογένειας, του πατέρα-σύζυγου, το comic-relief του μικρού γιου, η επιμονή στη λεπτομερειακή παρακολούθηση όλων των κινήσεων της πρωταγωνίστριας) περιπλέκει μια απλή κατάσταση με αφετηρία ένα ατύχημα, σε μια απελπιστική πιθανότητα, σε μια βασανιστική και σκιώδης απειλή. Αν και μπορούν να προκύψουν διάφορες ενστάσεις για για τη σεναριακή πλοκή και τα όποια κενά στη κατασκεύη και ανάπτυξη των πρωταγωνιστών, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί η γοητευτική δωρικότητα της σκηνοθεσίας με την προσεκτικό και ουσιαστικό προσανατολισμό της κάμερας και την ένταση που αυτός δημιουργεί. Κατά ένα περίεργο τρόπο μάλιστα, χάρη στο προβλέψιμο χαρακτήρα του σεναρίου, σου δίνεται η ευκαιρία να απολαύσεις τις πολύ καλές ερμηνείες όπως φυσικά και την έντονη δραματουργία η οποία επιτυγχάνεται χάρη στην κλασσική και υπερβλητική σκηνοθετική του Ophuls. Χωρίς ποτέ να σε εντυπωσιάζει ή να σε ξαφνιάζει, το The Reckless Moment είναι ένα ακόμη λιθαράκι στη πλούσια κλασισκή κινηματογραφική παράδοση, το οποίο ξεπερνά με ευκολία πάρα πολλά σύγχρονα έργα.
Next, came a complete change of mood, style and time, again from an American studio, in the modern production of Hairspray, the colourful story of a slightly (or a bit more...) overweight dance-crazy girl that sees her dream of joining a TV show come true, only to use it to promote racial integration. The recipe is simple: take the early sixties, pour in a lot of swing and soul, remember the good old days of Grease, add a pinch of Woody Allen, add five spoonfulls of My Big Fat Greek Wedding, drizzle with a splendid cast, overcook by about ten minutes and you have what is probably this years' best feelgood musical. Although I will be the first to stone to death the genre, with Hairspray you can't help yourself but having a good time, laughing and enjoying a wholesome and carefree piece of entertainment. Pfeiffer's performance ranges from typically amazing to fantastic, while Travolta's transformation to a big fat dance loving mother is inspiring and admittedly funny. The movie is full with dancing and singing, blushing but not that much kissing, happy and cute faces, and an innocence that can change everything, or at least you wish it could. Being typically American, Hairspray has great production values, a resourceful supporting cast, a couple of obvious script mistakes, an ending that last a bit more than it should be, and a couple of disappointments, like Walken not getting the big dance scene he deserves, or Queen Latifah casted for the role of Motormouth Maybelle (the names in the movies are outrageous!). Further to that, I have to address the public and vigorously state that the movie is a bit discrimanatory against thin good looking girls, but I guess being anti-fatist these days is a good thing. Oh well, Hairspray is an above average movie serving it's purpose ideally and without much fuss, fun and nice to watch.
It is only during a festival night that you can see a movie still worth seeing from 1949, a blockbuster, and a funny horror movie. What was the last one? Well imagine you are a devoted virgin teenage girl, that along the way of sexual awareness you realise that your vulva has teeth that have the nasty but rather practical habit of biting off anything that comes in there against you will. Rather different from Hairspray isn't it? Without it being anything special or spectacular, not too horrific or funny, Teeth has a few good moments to offer, manages not to be dull, but definitely suffers from the 'cheap thrills and cheaper acting' syndrome, not to mention the rather poor and hasty directing. In fact, the movie barely manages to survive it's mediocrity thanks to the exposed cinematographic taboo of penis chopping and it's awkward heroine, who takes some time to realise that she's got teeth in all the wrong places! All in all, I guess it will be soon forgotten as a good idea wasted in a poor realisation.
Thankfully the night ended with yet another return visit to Marabou, where we would all exercise the dancing movies from Hairspray. Or at least try, while seating on a bench smoking a cigarette and slowly rocking our heads back and forth...

Didn't like:
That feeling you get when the festival is nearing it's end.

Liked:

The constant smiles in our faces while watching Hairspray.

Blackberry award for the night:

I would never have thought that a movie involving teeth in a vagina would be bad. What a shame...

Best movie of the night:

Hairspray is silly, American in every way imaginable, and definitely worth seeing!

Best movie so far:

Judging from the remainder of the schedule, I don't think there is anything out there to impress more than

Blackberry award so far:

Teeth at least manages to be something of close to entertaining and so The Voyeurs are still the shit.

Schedule pamphlet status at the time of writing:

Relaxed and enjoying it's abundance.