Μια κρυφή ματιά στο ημερολόγιο ... του Jack Daniel's

Αγαπητό ημερολόγιο, βαριέμαι πολύ. Πάνε χρόνια που έχω φύγει από εκείνη τη μάταια ζωή, αλλά ακόμη εκείνα τα ρεμάλια οι εργάτες μου στα αποστακτήρια μαλακίζονται χωρίς τέλος. Κάθονται με τις ώρες οι παλιορεμπεσκέδες και παίζουνε εκείνο το χαζοπαίχνιδο με τις τάπες των βαρελιών, δήθεν μέχρι να ωριμάσει το σάπιο bourbon (Tennessee whiskey το λένε οι ζώντες ειδήμονες) που φέρει το θρυλικό μου όνομα. Έ ρε και άμα ζούσα αγαπητό μου ημερολόγιο, θα κατέβαινα και θα τους τα έλεγα ένα χεράκι που αφήνουν τις ώρες να περνούν έτσι. Βέβαια θα τους απέλυα, αλλά πρώτα θα τους παρέδιδα ένα full πρόγραμμα σοφιστείας περί των αρετών της ζωής και πως να την εξαντλείς με τον καλύτερο δυνατό τρόπο,για το πως να πονάς, πως να γλεντάς και πως να αγαπάς. Μετά θα τους έπρηζα τα αρχίδια να φύγουν από το καταραμένο το Lynchberg στο οποίο εγώ έφαγα τα καλύτερά μου χρόνια, δηλαδή όλα, και να πηγαίνανε προς όλες τις κατευθύνσεις του ορίζοντα, νότια, βόρεια, δυτικά, ανατολικά, να δούνε μέρη που δεν έχουν ματαδεί, να γεμίσουν το τσουβαλάκι τους εμπειρίες και όμορφες αναμνήσεις. Αλλά δεν βαριέσαι. Μαλάκες γεννηθήκανε, μαλάκες θα πεθάνουν. Και να σκεφτείς πως εγώ ψόφησα επειδή δεν μπορούσα να θυμηθώ τον κωδικό στο χρηματοκιβώτιο μου και το κλώτσησα. Αγαπητό μου ημερολόγιο, έχω όμως μια απορία. Γιατί είναι τόσο σκοτεινά εδώ;

Υ.Γ. Τα fonts του Jack Daniel's είναι από τα λίγα ψηφιακά μυστήρια που δεν έχει λύσει ακόμα το Internet.