2007 - Day 11

Τώρα μάλιστα. Κάτσε εσύ να γράψεις μια μέρα μετά για τη τελευταία μέρα του φεστιβάλ. Όχι τίποτα άλλο, αλλά δεν είχε και τίποτα φοβερές συγκινήσεις, αλλά τουλάχιστον αυτές οι έντεκα φοβερές μέρες τελειώσαν εκεί που αρχίσανε, δηλαδή στο Δαναό, χάρη στις σαφέστατα περιορισμένες επιλογές του προγράμματος.
Με πλήρη διαίσθηση της κατάστασής μου (υπνοβατούσα ή απλά κοιμόμουνα στεγνά στη δουλειά) πήρα επίτηδες εισιτήριο για τον εξώστη και έκατσα να κοιμηθώ όση ώρα έπαιζε η επετειακή κόπια του 'Η Χιονάτη και οι Επτά Νάνοι'. Στην αρχή φοβόμουνα πως δεν θα έπαιρνε ο ύπνος, αλλά τελικά κατάφερα και έχασα αρκετές σκηνές του κλασσικού παραμυθιού, διατηρώντας έτσι στο έπακρον την απορία μου για το πως συνδέονται οι απότομες αφηγηματικές αλλαγές όπως επίσης και η σαφής εντύπωση μου για την καταπιεσμένη σεξουαλικότητα της Χιονάτης. Συγχρόνως όμως είδα με ευχαρίστηση ένα τσούρμο γονιών και παιδιών, διαπιστώνοντας πως μετά από 70 χρόνια δεν έχει βρεθεί ακόμα μια ομάδα ανθρώπων να κάτσει να φτιάξει ένα όμορφο (με όλη τη σημασία της λέξης) cartoon, παραμύθι, animation ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το, το οποίο να αρμόζει για παιδιά αυτής της ηλικίας. Τέλος πάντων, εγώ μια φορά την ευχαριστήθηκα την ταινία με το δικό μου ξεχωριστό τρόπο, όπως φαντάζομαι και πέντε-έξι παιδόφιλοι που θα είχαν μαζευτεί ελέω της περίστασης. Αργότερα στο διάλλειμα είχαμε τις κλασσικές κουβέντες, δηλαδή για τη φοβερή μυρωδιά του βουτύρου, τη μυστική συνταγή της μηλόπιτας, αλλά και τη συγκλονιστική διαπίστωση πως οι λεγόμενες 'δημοσιογραφικές' προβολές ήταν ανοιχτές για το κοινό. Καλά ρε πούστη, άμα μπορεί ο καθείς να πάει να τις δει, γιατί λέγονται δημοσιογραφικές και όχι πρωινές, ή μεσημεριανές ή και εγώ δεν ξέρω τι; Το κερατό μου...
Με αυτές τις σκέψεις λοιπόν, έκατσα στη καλύτερη θέση του κινηματογράφου (Α1 παρακαλώ...) για να δω το Death at a Funeral, μια αναπάντεχα καλή αγγλική μαύρη κωμωδία. Ένα μπουκαλάκι με παραισθησιογόνα χάπια, ένας αιφνίδιος εκβιασμός από ένα νάνο, ένας βιαστικός ιερέας, και μια ελαφριά δερματική αλλεργία μεταξύ πολλών άλλων, συνθέτουν με ευφάνταστο τρόπο μια όμορφα ενορχηστρωμένη κωμωδία η οποία δεν εξαντλείται σε κάποιο σημείο, αλλά προοδευτικά και ρυθμικά χαρίζει τόνους γέλιου καθώς οι κωμικές καταστάσεις περιπλέκονται ολοένα και περισσότερο. Το Death at a Funeral είναι ένα κλασσικό παράδειγμα της χαρισματικής ικανότητας της βρεττανικής σεναριογραφίας και κινηματογραφίας, να φτιάχνει μια πάρα πολύ αστεία (και συγχρόνως ανούσια βέβαια) κωμωδία καταστάσεων με παρά ελάχιστα μέσα και χωρίς ποτέ να χάνει το ενδιαφέρον της ή το ρυθμό της. Το φλεγματικό humour δίνει και παίρνει τόσο στους διαλόγους αλλά και κυρίως στις καταστάσεις (με την συνεχόμενη κατά λάθος χορήγηση των ναρκωτικών να αποτελεί το διαρκές ανατρεπικό τέχνασμα), χωρίς να ευτελίζεται καθόλου, αλλά αντιθέτως κινούμενο πάντα σε καλαίσθητα και ιδιαιτέρως αστεία επίπεδα. Μπορεί κάποιον να το φοβίζει στην αρχή το θέμα, αλλά ο Oz και ο Dean Craig με σιγουριά και απαράμιλλη τεχνική αποσυνθέτουν πλήρως τις όποιους ενδοισμούς και παραδίδουν μια κωμωδία στην οποία ο Peter Sellers θα ήλπιζε να είχε παίξει.
Strangely enough, my 2007 film festival experience ended pretty much the way it had started last year, with an American claustrophobic thriller. Last year it was Dark Water, this year me and S. watched Joshua, the gripping and creepy tale of a ten year old boy terrorising his own family. The film is well directed and very promising, spooking it's audience very effectively, making you think that this should be a welcoming sequel to Rosemary's Baby (from which it borrows a good number of elements to synthesize the character of the mother, and the evangelist absurdity of the mother in law). In fact, there are times when you cannot just idly stare at it, simply because what is going on is so much out of order and scary as far as the main character is concerned, despite it being pretty clear from the beginning that Joshua is exceptional odd and malevolent. Ratliff manages to control and maintain himself for a considerable amount of time, disorienting us not only with what Joshua's motives might be, but also with harbouring issues his mother (mainly) and his father have in their apparently happy and successful marriage. Unfortunately, about three quarters into the movie, the structure and the tension build-up start to falter and collapse disappointing you, especially with the unnecessary and poorly founded ending, that really disenchants the elaborate storyline in it's entirety. In fact, let me rephrase. The ending is so disappointing that you would wish not to have seen the movie. Really a shame, but somehow representative of how the festival went. But more on that on a later post.


Didn't like:
That asshole that the moment the lights went on during the intermission of Joshua immediately started his critique. Hold your horses dude, and enjoy the god damn movie!

Liked:

The constant laughs I was getting from Death at a Funeral despite the awful sitting.

Blackberry award for the night:

Joshua could have been great, but it fails miserably at the end.

Best movie of the night:

Death at a Funeral reminds us that it is the simple things that can make a movie stand out.

Best movie so far:

Le Scaphandre Et Le Papillοn makes up for a very tiresome festival. Very beautiful.

Blackberry award for the 2007 Athens Film Festival:

The mixed emotions of the Dasgupta special, are unfortunately crowned with the award for his rather-it-had-not-been-filmed-but-had-nothing-better-to-do The Voyeurs.

Schedule pamphlet status at the time of writing:

Mesmerized at it's bitter end.