Φωτογραφίες τα χαράματα

Είναι περίπου δύομιση τα ξημερώματα και έχω 'παγιδευτεί' στην Αθήνα, πάνω στο δώμα. Λογικά προλαβαίνω σχετικά εύκολα να είμαι πίσω Βάρκιζα σε λιγότερο από μια ώρα για να προλάβω να δω την ομαδάρα να παίζει κατά του μικρόψυχου Houston, αλλά βαριέμαι. Θα κάτσω εδώ να το δω και θα γυρίσω με τη συγκοινωνία το πρωί. Μαλακία που το κάνω αλλά φέτος μέχρι τώρα δεν έχει προκύψει τίποτα στη δουλεία στις τέσσερις τα ξημερώματα, αλλά βασικά βαριέμαι. Αυτός είναι ο μόνος και πραγματικός λόγος. Θα είχα φύγει πολύ νωρίτερα αλλά πάνω που ντυνόμουνα η τηλεοπτική έκφανση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. (το MEGA χάνελε ντε...) αποφάσισε να με πιάσει από τα αρχίδια και να με αναγκάσει να δω το 51 State το οποίο θα μπορούσε να είναι πολύ χειρότερο, πράμα που σημαίνει πως πέρασα δύο χάλια ώρες πιστεύοντας πως βλέπω μια αρκούντως τηλεοπτικά καλή ταινία. Ε, και λίγο πριν τελειώσει η ταινία, με παίρνει τηλέφωνο ο αδερφός μου να μου πει για το μάτς. Η πλάκα είναι πως ήξερα για την τηλεοπτική μετάδοση του παιχνιδιού με τους Spurs, αλλά ειχά ξεχάσει πως θα παίζαμε πρώτα με τους Rockets. Όταν το μυαλό σου κάνει τη σπογγώδη εγκεφαλοπάθεια να ντρέπεται για την ταπεινότητά της, ξέρεις πολύ καλά πως την έχεις βάψει.

Τις προάλλες ήμαστε μια παρέα εδώ και ως συνήθως υπήρχαν κάποιοι που ντρεπόντουσαν και δεν ήθελαν να φωτογραφηθούν, ή αλλιώς να είναι άλλη μια θολή εικόνα στις φωτογραφίες που τραβώ. Προσωπικά δεν πτοούμαι, γιατί γνωρίζω πολύ καλά πως σε κανά δύο αιώνες η τεχνική μου θα αναγνωρισθεί ως avant guarde και σαφώς αντιπροσωπευτική της γενιάς μου. Το μόνο πρόβλημα είναι πως οι περισσότεροι που φωτογραφίζω είναι σαν εκείνα τα γιαπωνέζικα αρκουδάκια που παίζουν drums και εμφανίζονται μονάχα σε ταινίες τρόμου - τα χέρια τους τεντώνονται αυτόματα και οι παλάμες τους ανοίγονται να καλύψουν το πιο πολύπλοκο τοπολογικά μέρος της ανθρώπινης ανατομίας, το πρόσωπο τους. Τώρα που το καλοσκέφτομαι θα το λανσάρω σαν μόδα, να φωτογραφίζω παλάμες μανιωδώς προσκολλημένες σε φοβισμένά μουτράκια, θα είναι τρέλλα! Ευχαριστώ, ευχαριστώ. Πέρα από τη πλάκα όμως, τη ξέρω καλά αυτή τη ντροπή, γιατί την είχα κι εγώ κάποτε.
Πηγάζει από τη δεισιδαιμονία των ιθαγενών αμερικάνων, γνωστών ως ινδιάνων της αμερικής, των φυλών των Apache, των Navajo και των Cherokee(που πλέον τους θυμόμαστε από τα αντίστοιχα ελικόπτερα και αυτοκίνητα) και των υπολοίπων, που όπως λέγεται πίστευαν πως η φωτογραφική μηχανή αιχμαλώτιζει τη ψυχή του ανθρώπου. Και ως ένα βαθμό είχαν δίκιο. Άλλωστε αυτός είναι ο σκοπός. Εν συνεχεία τρέφεται από τα απομεινάρια της εφηβικής μας ηλικίας που και την ανώριμη πεποίθηση πως και θα ζήσουμε για πάντα αλλά και μπορεί να πεθάνουμε και την επόμενη στιγμή, ρομαντικα κίνητρα που αναποφεύκτα οδηγούν στο περίφημο carpe diem. Οπότε δεν υπάρχει χρόνος για ψευδεπίγραφες χαράξεις σε κάποιο υλικό χρονολόγιο. Βέβαια υπάρχει και ο βασικός άξονας της κλασσικής ανασφάλειας που έχει ο καθένας μας για την εμφάνισή, το αιώνιο επιπόλαιο επιφανειακό ερώτημα, αλλά η φοβερή ειρωνεία είναι πως συνήθως αυτοί οι ντροπαλοί 'γράφουν΄πολύ καλύτερα στο φακό από τους υπόλοιπους τολμηρούς. Τώρα άμα το γνωρίζουν ή δεν το γνωρίζουν είναι άλλο ζήτημα το οποίο λίγη σημασία έχει. Περισσότερο σημασία έχει πως πολλές 'καλές' φωτογραφίες ποτέ δεν τραβήχτηκαν ελέω αυτής της ΄ντροπής'. Κάποιοι στιγμή θα μάθουν κι αυτοί....

Update: Η Πανάθα τον ήπιε γερά από το Houston. Είναι εφτά παρά τέταρτο. Βλέπω ντοκυμαντέρ στην ΕΤ1 για τον Δημήτρη Ραυτόπουλο και την Επιθεώρηση της Τέχνης. Την κάνω σε λίγη ώρα.