Πω πω, κάτι γλέντια

Αχ Cate μου, από που να αρχίσω και από που να τελειώσω. Ως συνήθως από την αρχή και το τέλος, αφού η περιορισμένη φαντασία μου δεν μου επιτρέπει και πολλά παραπάνω. Ξεκίνησα λοιπόν που λές το απόγευμα του Σαββάτου - να μη ήταν οχτώ παρά; - με ένα μισοτελειωμένο κινητό το οποίο όποτε ήθελε έσβηνε και σχεδόν ποτέ δεν είχε σήμα, και έπρεπε να κάνω μανούρες για να στείλω ή να λάβω έστω ένα μήνυμα. Πρώτο χτύπημα στο ξεροκούτελο, τα δεκαπεντάχρονα και τα δεκατετράχρονα στο πρώτο μισό της διαδρομής. Πάνε οι εποχές που έβγαιναν τα δεκαεξάχρονα, αυτά θεωρούνται πλεόν σκατόγεροι. Αναμένοντας που λες το πιο θορυβώδες μετρό της Ευρώπης στον Άγιο Δημήτριο (μεγάλη η χάρη του by the way) έβλεπα δεξά ζερβά τα ασπρόμαυρα καρώ καλσόν και τις οριζόντιες ρίγες να γίνοται αίφνης της μόδας ξανά, όπως φυσικά και οι απίστευτα μελετημένες κουπ των διαφόρων ατομιδίων. Πάνε οι εποχές που έπαιρνες λίγο κερί σαν τον οικοδόμο, έκανες κάτι brownian κινήσεις στην αχυροκεφαλή σου και γινόσουν η πιο trendy μούρη στο Καβούρι. Τώρα τα πράματα είναι πολύ πιο προχωρημένα και σύνθετα (πολιτικά επίκαιρος όρος), με κολάν που κολακεύουν τους κώλους (αλλά όχι κώλους που να κολακεύουν τα κολάν....), φουτεράκια αλλά Freddy Grouger, τσάντες με κάτι γιαπωνεζάκια καρτούν από το Star, μασκάρες που θα ντρόπιαζαν και τον Robert Smtih, και από παπούτσι, ότι τραβά η όρεξή σου. Εκτός αυτού, εξαιτίας του αφαιρετισμού και του ελιτισμόυ τους δεν ξέρεις τι ακόυνε. Παλιά κόζαρες τις κονκάρδες και τις στάμπες που είχε ο άλλος/άλλη και ήξερες τι να μην ακούς για να μην είσαι σκατογελοίος. Μμμμ, μάλιστα έχεις Offspring, Blink 182, οκέυ, είσαι ποζεράς φλώρος, άντε γειά, δεν αντιγράφω το σκατοστυλάκι σου. Αλλά τώρα, είναι και αυτή η πουτάνα η μυωπία, και δεν βλέπω. και έτσι δεν ξέρω τι ακούνε τα τσογλάνια. Λες να ακούνε Interpol και Stereophonics, ή μήπως είναι κρυφοί θαυμαστές του Παύλου Παυλίδη; Αλλά το χειρότερο με αυτά τα τσογλανάκια , είναι όπως και τότε τα πολύ παλιά χρόνια, τα σκατό-gothόνια, οι κουφαλογκοθάδες οι παρθένες ερωμένες του σκότους. Καλά ρε πούστη μου, δεν τους είχε καθαρίσει όλους η Τερέζα, που τα κάνει όλα τέζα, μετά την συναυλία των HIM (εκσπερματώνω τώρα μιλάμε...) το 2005 (ή 2004, χέστηκε η φοράδα στο αλώνι). Σαν τα μανιτάρια ξεφυτρώνουν αυτά τα εξαγριωμένα νιάτα, και ανυσηχώ τρομερά, γιατί κάποτε ήμουνα αντί και ήμουν retro, μετά έγινα τρέντυς indys, αλλά τώρα συνειδητοποιώ πως έχω εξελιχθεί με απίστευτο ρυθμό σε άσχετο πουρό. Φτού ρε πούστη. Σκατά, γέρασα κιόλας.

Το υπαρξιακό μου ψευδομαρτύριο έληξε ευτυχώς όταν κατά λάθος, και από τη χάρα μου που το shuffle του εμ-πι-θρι gadget μου αποφάσισε να βάλει Fool's Gold, κατέβηκα στη στάση Πανεπιστήμιο αντί να κατέβω στην Ομόνοια, επειδή είμαι και πολύ καμένος. Τουλάχιστον γλύτωσα έτσι για μια ακόμη στάση το διαφαινόμενο σουρεαλισμό δωδεκάχρονων να θεωρούν το παρατεταμένο teenage angst του Curt Cobain αδιάφορο μπροστά στη μετέπειτα βραχνή φωνή του Johnny Cash. Όχι πως η συνέχεια ήταν καλύτερη, με υπόλοιπη μισή ε μιάμιση ώρα να μην μπορεί να περιγραφεί επακριβώς χωρίς να υποβαθμίσω την νοϋμοσύνη και το τουπέ μου. Αρκεί να αναφέρω πως τριγύριζα σαν την άδικη κατάρα μέσα στο Μεταξουργείο ψάχνοντας να βρω (ξανά!) τον πούστη τον Άνθρωπο, μονάχα για να ανακαλύψω πως ήταν κλειστός (you rock my freacking world baby) και τελικά μετά από περίπου πέντε χιλιόμετρα περπάτημα κατάφερα να καταλήξω στο Cantina Social όπου παραδόξως κάποιος είχε γενέθλια ή γιορτή ή κάτι τέτοιο, και ένα μικρό γατόνι προσπαθούσε να φάει κάτι φτηνιάρικα σάντουιτς αλλά οι cool hip φατσούλες των Αθηνών το έδιωχναν αντί να του δώσουν ένα τοστάκι να ησυχάσουμε όλοι μας. Μεγάλη πρόταση, μεγάλη μαλακία.

Περίμενα παρέα βλέπετε, η οποία ευλόγως και δικαιολογημένα δεν ήρθε, και έτσι έφαγα άλλα ενενήντα λεπτά παλεύοντας με το κινητό μου και πίνοντας τρία ποτηράκια you know what. Μετά αποφάσισα να πάρω ένα ταξί, να κολλήσω στη κίνηση για περίπου είκοσι λεπτά και να φτάσω κάπου στο ένα χιλιόμετρο πιο κάτω, στη γωνία Ιεράς Οδού και Πάτση, στο μαγαζί known as Βοτανικός. Και τώρα αρχίζουν τα πραγματικά βασανιστήρια Λουκά Βύντρα μου. Με τη φούσκα μου έτοιμη να σκάσει, καταφέρνω και βρίσκω τους φίλους και συγγενείς μου, εφορμώ στις τουαλέτες και επιστρέφω για να συνειδητοποιήσω ήρεμα και ωραία πως:

1. Ο Βοτανικός είναι φοβερά μεγάλος.
2. Το τραπέζι μας είναι κολλημένο σε ένα κάγκελο και έτσι μπορούμε να κάτσουμε μονάχα σε μια πλευρά, χωρίς καμία ελπίδα κάποιας ελάχιστης κουβέντας ή ατάκας ή πειράγματος ή αισθητής κλανιάς.
3. Το τραπέζι μας είναι πολύ μικρό.
4. Το τραπέζι μας είναι στον εξώστη, περίπου 50 μέτρα από την πίστα.
5. Όσο και να πιώ, δεν υπάρχει περίπτωση να το καφριλίσω.

Η βραδιά συνεχίζεται ακόμα χειρότερα με κάτι πουτάνακια και κάτι άφωνους (΄σπιούνους' όπως τους χαρακτήρισα) στη σκηνή μέχρι να παρουσιαστούνε στη (τεχνολογικά προχωρημένη) σκηνή οι τρεις φίρμες, ο Kourkou Kourkou Κατρουλής, η Έλλη 'βυζούμπες' (κατά τον προσκυνητή του Saras) Κοκκίνου, και μια σταφίδα, μια πρώην κυρία Φουστάνου. Το πρόγραμμα είναι μονότονο, προβλέψιμο, ο ήχος βασανιστικά άθλιος και τα ξηροκάρπια κάτω του μετρίου. Όσο περνάει η ώρα, εγώ βυθίζομαι σε μια κατατονική θλίψη με μερικές αναλαμπές καφρίλας, ενώ τριγύρω μου βλέπω κόσμο και κοσμάκι που όλο και διασκεδάζει περισσότερο, χωρίς φυσικά να καταλαβαίνω το γιατί και πως. Για αρκετά λεπτά αναρωτιέμαι πως ένα μπουκάλι whisky σε αυτό το κωλομέρος στοιχίζει όσο περίπου οχτώ χοροί σε ένα στριπτιτζάδικο και συνθλίβομαι ακόμα περισσότερο. Υπάρχουν στιγμές μέσα μου που άλλοτε βρίζω τους πελάτες, και άλλοτε που λυπάμαι τους περίπου δώδεκα session μουσικούς (ειδικά τους τρομπονο-τρομπετίστες που ούτε ακούγονται) της ορχήστρας και τους άπειρους και άποιρους κακομοίρηδες σερβιτόρους που βγάζουνε το ταλαιπωρημένο νυχτοκάματο. Βέβαια όταν αργότερα παρουσιάζεται μια κοπελίτσα και μας παρουσιάζει κάτι φωτογραφίες της παρέας μας σε ένα φάκελο του μαγαζιού που ένας άσχετος τυπάς είχε τραβήξει πριν λίγη ώρα, και μας τις πουλάει, τότε απλά συφιλιάζομαι και βρίζω τόσο τους καταστηματάρχες όσο περίπου και τα χίλια κορόϊδα, παύλα μαλάκες, που είχαν μαζωχτεί στο σκατομάγαζο αυτή τη βραδιά. Από εδώ και στο εξής μάγκες μου, άμα το μέρος χωράει πάνω από 150, ΜΑΚΡΙΑ, γαμώ τα καφριλομπουζούκια μου, γαμώ!
Cate και Λουκά μου, αυτά τα γράφω τώρα ξημερώματα Κυριακής με μισό μισόλιτρο Strawberry Cheescake παγωτό (σκάστε από τη ζήλια σας κουφάλες), αλλά θα το ξαναπεράσω το κείμενο άλλη μια αύριο το μεσημέρι και τότε θα το ανεβάσω. Άλλη φορά μαλάκα μου, στην Όστρια να σχεδιάζω τασάκια. Χίλιες φορές καλύτερα.

Υ.Γ.1 Είναι από τις λίγες φορές που θα παραδεχτώ πως ο μεγάλος μου αδερφός είχε δίκιο. Είναι από τις πολλές φορές που μου έκανε τράκα τσιγάρα.
Υ.Γ.2 Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει πως διασκεδάζουν αυτοί οι άνθρωποι; Πραγματικά τώρα...