Όταν τα λέμε εμείς...

... μας λέτε περίεργους, αντικοινωνικούς, περιθωριακούς και γραφικούς. Τώρα που τα λέει ο πρόεδρος της δημοκρατία σας τι λέτε; Πως έχει αλτσχάϊμερ;

'Αγαπητοί μου συμπολίτες, σε λίγες ώρες αποχαιρετάμε μια χρονιά ορόσημο, όχι μόνο για την πατρίδα μας αλλά και για ολόκληρο τον κόσμο. Μια χρονιά δύσκολη που εκδηλώθηκαν κλυδωνισμοί πρωτοφανούς έντασης στην παγκόσμια οικονομία.Και που τις τελευταίες μέρες της παρακολουθούμε συγκλονισμένοι ένα λουτρό αίματος που φαίνεται να έρχεται από άλλες σκοτεινές εποχές.

Η χρονιά που φεύγει κατέδειξε ότι πλέον δεν μπορούμε να εθελοτυφλούμε μπροστά σε μια σειρά από παθογένειες, δυσλειτουργίες ενός πολιτισμικού πρότυπου, η «πτώχευση» του οποίου είναι πλέον κοινώς παραδεκτή. Σ' αυτή τη βεβαρημένη συγκυρία ο «απόηχος» του 2008 κάθε άλλο παρά μας εφησυχάζει. Μας προβληματίζει και μας ανησυχεί.

Ας ακούσουμε λοιπόν την κραυγή αγωνίας όλων αυτών που ζουν στο περιθώριο, όλων αυτών που ζουν με την ανασφάλεια για το αύριο: Των άνεργων, των χαμηλοσυνταξιούχων, των φτωχών, αυτών που βιώνουν ρατσιστικές συμπεριφορές.

Αλλά και των επαγγελματιών και όλων των εργαζομένων που αισθάνονται την ανασφάλεια καθώς οι προσδοκίες τους από τον χρόνο που φεύγει δεν πραγματοποιήθηκαν. Ας προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τους νέους, ακούγοντας με ευαισθησία και τη δική τους φωνή. Ας συναισθανθούμε το φόβο για το μέλλον τους, μέσα σε έναν άδικο κόσμο που εμείς τους κληροδοτούμε.

Τον κόσμο της οικολογικής καταστροφής του πλανήτη, της οικονομικής κρίσης με το άδηλο εργασιακό και ασφαλιστικό μέλλον, της αποδόμησης του κοινωνικού κράτους και του άκρατου ατομισμού και ας σκεφθούμε τα στρατευμένα παιδιά μας που υπηρετούν σήμερα την πατρίδα μακριά από τα σπίτια τους, για να ζει και να δημιουργεί με ασφάλεια ο ελληνικός λαός.

Εξάλλου, ο τραγικός θάνατος του 15χρονου Αλέξη και τα όσα ακολούθησαν αποτελούν συνέχεια μιας πορείας γεγονότων που έθεσαν και θέτουν σε αμφισβήτηση τη λειτουργικότητα των θεσμών της ελληνικής πολιτείας. Αγαπητοί μου συμπολίτες, οι ηθικές, πολιτικές και οικονομικές προκλήσεις της εποχής μας είναι πολλές. Για να τις αντιμετωπίσουμε απαιτείται από όλους η εμπέδωση μιας νέας πολιτιστικής και πολιτικής συνείδησης, τόσο ατομικής όσο και συλλογικής, καθώς και η ενεργοποίηση της κοινωνίας, στο σύνολό της.

Απαιτείται ένας νέος τρόπος σκέψης.

Αγαπητοί μου συμπολίτες, εύχομαι το 2009 να είναι μια χρονιά που, με ομοψυχία, θα βαδίσουμε στο δρόμο, όχι μόνο αντιμετώπισης των προβλημάτων, αλλά επίσης της δημιουργίας και της προόδου.

Τις γιορτινές αυτές μέρες η σκέψη μας δεν μπορεί παρά να είναι κοντά σε κάθε αδύναμο, σε κάθε άνθρωπο που έχει ανάγκη, που στερείται, που διεκδικεί κάτι περισσότερο από την Πολιτεία ή που έχει παραιτηθεί από την προσπάθεια μετά από πολλές διαψεύσεις. Είμαι βέβαιος ότι η πατρίδα μας έχει τη δυνατότητα να προχωρήσει μπροστά με γενναίες αποφάσεις, εθνική συναίνεση στα μεγάλα θέματα, ειλικρινή διάλογο και όραμα για κοινωνική δικαιοσύνη, ευημερία και προκοπή.

Εύχομαι σε όλους, υγεία και προσωπική ευτυχία. Ιδιαίτερα στους απόδημους Έλληνες που διαφημίζουν τον ελληνικό πολιτισμό στα πέρατα της γης.'

Γιορτές και πανηγύρια

Τα μικρά μαρτύρια συνεχίζονται, αυτή τη φορά η πολυκοσμία στους δρόμους και στα καταστήματα και στο μυαλό μου η ηχώ από τα κάλαντα που δεν ακούνε τα αυτιά μου. Περίεργο, μήπως μπαίνει το γιορτινό κλίμα την ύστατη στιγμή στο κεφάλι μου; Αδύνατον, όπως κάθε χρόνο, έτσι και τώρα δεν θέλω με τίποτα να τελειώσει το έτος, το βρίσκω απαράδεκτο, συμβατικότερο κι από τα πιο συμβατικά, μια καταδίκη προμελετημένη, το αναπόφευκτο της υποθέσεως είναι τουλάχιστον εκνευριστικό.

Ούτε ένα μελομακάρονο δεν έχω φάει ακόμη κι ας μ’ αρέσουν, κι για κάλαντα μια φορά με έχουν ενοχλήσει - δεν άνοιξα φυσικά. Βέβαια δε ξέρω και πότε βγαίνουν για κάλαντα, είναι κι αυτό ένα θέμα, παραμονή ή ανήμερα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς ή στο ενδιάμεσο, ή μέχρι των Φώτων ή και εγώ δεν ξέρω πότε. Μουσική παραοικονομία και ανήλικη εργασία στη συσκευασία του ενός. Καταραμένες γιορτές, γεμάτο παρεξηγήσεις, άγχος, τρέξιμο για δώρα –αυτό το έλυσα με τις εκπτώσεις του Γενάρη και την χρονομηχανή μου- , στολίδια, γλυκίσματα και δεν συμμαζεύεται. Ποιος είναι αυτός ο μηχανισμός που μας υποχρεώνει να τα κάνουμε όλα αυτά, είναι περασμένο μήπως στο DNA μας, μια πολιτισμική μετάλλαξη χωρίς προηγούμενο; Ποιοι είμαστε;

Αντίδραση. Εκτός λοιπόν από το να λέω κάθε μέρα ‘χρόνια πολλά’ σε όλους μέσα στο 2009 έτσι για το σπάσιμο, αποφάσισα πως θα θεσμοθετήσω τουλάχιστον 2 άσχετες γιορτές μέσα στο χρόνο. Πρώτα θα ψάξω να βρω στο ημερολόγιο τις πιο ‘νεκρές ζώνες’, δηλαδή τις ημερομηνίες που δεν παίζει καμία από τις άλλες τις θεσμοθετημένες κρατικοδίαιτες γιορτές. Ύστερα φυσικά έρχεται το δύσκολο κομμάτι, η θεματική υπόσταση δηλαδή των εορτών αυτών, τι ακριβώς θα γιορτάζουμε με άλλα λόγια. Μήπως θα είναι η μπακουριά, μήπως η λογοτεχνία, μήπως η αποτυχία, δεν το ξέρω καθόλου αυτή τη στιγμή και χρειάζομαι τη συμμετοχή όλων σε αυτό το κομμάτι. Χρειάζομαι ονόματα και ιδέες. Το τρίτο στάδιο θα είναι η καθιέρωση των διαφόρων ηθών και εθίμων, τι θα πρέπει να τρώμε και να πίνουμε, τι θα πρέπει να φοράμε, τι τραγούδια να λέμε, τέτοιες τεχνικές λεπτομέρειες που κάνουν όλη τη διαφορά. Καλά και ωραία όλα αυτά, αλλά πολλοί θα προβληματιστούν με την καθιέρωση των εν λόγω εορτών αφού πάντα υπάρχει το ζήτημα των εργάσιμων ημερών. Αν και τέτοια ζητήματα δεν θα έπρεπε κανονικά να μας απασχολούν, πάντα υπάρχει και ο πατροπαράδοτος τρόπος αντιμετώπισης τέτοιων καταστάσεων όπως οι καθιστικές διαμαρτυρίες, οι πορείες και τα διεθνή διαβήματα προς καθιέρωση των εορτών ως επίσημες και την θεσμοθέτηση των αντίστοιχων αργιών.

Μα τι κάθομαι και λέω; Είναι βέβαιο πως τέτοιες προσπάθειες θα πνιγούν στην αποτυχία, και σαν κάθε καλός νεοέλληνας ίσως θα ήταν καλύτερο να εισάγω μια άλλη γιορτή από το εξωτερικό. Στο κάτω-κάτω Χριστούγεννα, απόκριες και Αγίου Βαλεντίνου, όλες εξ’ εξωτερικού εισηγμένες στο χρηματιστήριου του μπασταρδεμένου μας ψυχισμού. Και εντάξει τα Χριστούγεννα και οι απόκριες, αλλά καλύτερα να καταργήσουμε το όλο καραγκιοζιλίκι με τον βλάκα τον Βαλεντίνο και να το αντικαταστήσουμε με την Μέρα των Νεκρών από το Μεξικό. Η μετάβαση θα είναι σχετικά εύκολα, αφού η γιορτή – αφιερωμένη στους νεκρούς, φίλους και συγγενείς που γίνεται παράλληλα με τους Αγίους Πάντες την 1^η και 2^η Νοέμβρη και έχει τις ρίζες της στις παραδόσεις των Αζτέκων – είναι ευρέως γνωστή από ταινίες και μυθιστορήματα και οι δικοί μας οι Πόντιοι έχουν κάτι αντίστοιχο που πάνε και τρώνε πάνω από τους τάφους των δικών τους. Από την άλλη φυσικά και η Μέρα των Ευχαριστιών είναι διαδεδομένη από την ποπ κουλτούρα, αλλά τέτοιες γιορτές εθνικών εκκαθαρίσεων επ’ ουδενί δεν θα πρέπει να επιτραπούν στην παράδοσή μας.

Εν κατακλείδι πρόβλημα οι γιορτές, η υποχρεωτικά και δια νόμου και ροπάλου κοινωνικότητα μπορεί να είναι βάσανο, χωρίς να αποκλείεται φυσικά μερικές φορές να είναι και βάλσαμο. Εν προκειμένω όμως … όχι, όχι δεν βαριέσαι, χρόνια πολλά σε όλους μας, αλλά να ‘στε έτοιμοι, τουλάχιστον δύο νέες γιορτές είναι καθ’ οδών για το νέο έτος. Κι αυτό δεν είναι δέσμευση, αλλά ελπίδα.

Φρίκη. Πρέπει να πάρω και μέλι

Πρέπει να σταματήσουν να δείχνουν κόσμο να τρώει στα εικονοκλαστικά μέσα, είναι ύπουλο και επικίνδυνο, πόσο μάλλον αποτελεσματικό στην κοινωνία της αφθονίας μας. Εγώ τώρα με τι κουράγιο να πάω λαϊκή;

Ήμουνα σε ένα φιλικό σπίτι χθες κι έβλεπα τηλεόραση. Καλά έκανα κι άλλα, αλλά κυρίως έβλεπα τηλεόραση. Ήταν εφιαλτικό, όλα τα κανάλια είχαν πάθει ψύχωση με αδέσποτες σφαίρες δημιουργώντας το κατάλληλο κλίμα για νέους τρομονόμους και μαζική υστερία. Τώρα συνειδητοποιώ πόσο χρήσιμο είναι το εξωτερικό ρεπορτάζ, ειδικά στη χώρα μας που όλα έρχονται με διαφορά φάσης. Καλύτερα να ξέρουμε τι γίνεται έξω για να έχουμε συναίσθηση τι θα μας περιμένει σε δύο τρία χρόνια, όπως για παράδειγμα η βιομηχανία τρόμου που άνθισε στις ΗΠΑ και η αντίστοιχη ψυχολογική βία που κατέλυσε κάθε υπερασπιστικό θεσμό. Μα ο εφιάλτης δεν σταματούσε, μετά άρχισε το ετήσιο πανηγύρι για το αν θα δουλέψουν τα καταστήματα ή όχι την τελευταία Κυριακή του χρόνου, με τους πολιτικούς αρουραίους να συνδέουν αυθαίρετα τα επεισόδια που έγιναν μέρες πριν με τον χαμηλό τζίρο της αγοράς. Κάθε χρόνο τα ίδια σκατα. Η τηλεόραση δεν έχει μνήμη, ούτε κι εμείς, αφού βολεύει να διαγράφουμε ολόκληρη παγκόσμια οικονομική κρίση και τις άδειες τσέπες του κόσμου και να ρίχνουμε ευθύνες σε οτιδήποτε αμφισβητεί το κατεστημένο των εργολάβων, των βουλευτάδων και των κομματόσκυλων.

Μετά έδειχνε τις εκπτώσεις στην Αγγλία, και αμέσως όλοι ζηλέψανε, κι εγώ μαζί. Βέβαια στην Ελλάδα οι εκπτώσεις ξεκινάνε μετά τις γιορτές για λόγους ανεξήγητους, δηλαδή πρώτα να πάρεις όλα τα δώρα σου και μετά, ότι στοκ έχει μείνει στους εμπόρους να το σπρώξουν με πλασματικές εκπτώσεις. Με άλλα λόγια είμαστε θύματα ενός ημερολογιακού εκβιασμού. Για αυτό κι εγώ φέτος θα σπάσω τη συνήθεια και δεν θα πάρω τίποτα. Φίλοι μου, συγνώμη, αλλά δώρα μετά τις εκπτώσεις, όχι τίποτα άλλο, αλλά για να μεταφέρω το εορτινό κλίμα στο βαρετό και ξενέρωτο υπόλοιπο του Γενάρη. Σκατά, κωλοτηλεόραση.

Καλά κάνω και δεν βλέπω το χαζοκούτι τελευταία, είναι τελικά το χειρότερο τριπάκι, ψηφιακή φρίκη σε συνεχόμενη ροή. Η μετάδοση διαρκής κι η αναπαραγωγή πολλαπλάσια στις καφετέριες, τα τραπέζια, τις κουβέντες και τις παρέες, ένας εμετός χείμαρρος που κατακλύζει τους νεκρούς δρόμους. Υποσυνείδητα καθυστερώ να βγω για να βρω τις τιμές πεσμένες, ή φυσικά τους πάγκους άδειους αναλόγως πόσο υποσυνείδητα θέλω να αγοράσω εδώδιμα εποχιακά. Πρέπει να πάρω και μέλι.

Αλλού οι βολές

Του μπάτσου η ασπίδα είναι από πλαστικό, κι ο ίδιος είναι ασπίδα στον κάθε πολιτικό.

Ο συλλαβισμός δεν είναι καλός, το γνωρίζω, αλλά είναι καιρός τόσο στην ποίηση όσο και στα πολιτειακά μας ζητήματα μας να αφήσουμε το στυλ και τις συντεταγμένες φόρμες, και να πιάσουμε το ζουμί. Η αλήθεια είναι πως αυτές τις μέρες διαμαρτυρίας που ζήσαμε, πολύ φθηνά την γλυτώσανε οι πολιτικοί, ακόμη και στο χαμηλότερο επίπεδο, αυτό των συνθημάτων. Αντιθέτως, οι αστυνομικοί με τις όποιες απόψεις και προκαταλήψεις που υπάρχουν απέναντί τους, λούστηκαν νυχθημερόν με ύβρεις, νεράντζια, μπογιές, πετράδια και μολότωφ, τις περισσότερες φορές δικαίως μεν, αλλά και δυσανάλογα δε. Με άλλα λόγια, οι διάφορες αλλογενείς αντιδράσεις, σχεδόν ομοιογενώς διοχετεύθηκαν στα χαμηλότερα των εκτελεστικών οργάνων της εκφυλισμένης εξουσίας, στους μισθωτούς σκλάβους με τα κλομπ, τις ασπίδες και τα δακρυγόνα εθελοτυφλώντας σχεδόν μπροστά στους επί χρόνια ενόχους, ηθικούς αυτουργούς και συνεργούς του εγκλήματος που λέγεται ελληνική κοινωνία και δημοκρατία. Από τεχνικής απόψεως φυσικά, αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο.

Η ουσία είναι πως πιο επικίνδυνος είναι εκείνος που αποφάσισε να μην εφαρμόζονται τα ψυχολογικά τεστ στην αστυνομία, παρά από τον ανώμαλο που πυροβολεί στο ψαχνό. Πιο επικίνδυνος είναι αυτός που ζητά την κατάργηση του ασύλου παρά τον μπάτσο που πετάει πέτρες μέσα στην πρυτανεία. Πιο επικίνδυνος είναι αυτός που μοιράζει αυξήσεις χαμηλότερες του πληθωρισμού από εκείνον που σπάει μια βιτρίνα. Πιο επικίνδυνος είναι αυτός που καίει τη μισή Ελλάδα και χαρίζει την άλλη μισή, από εκείνον που καίει το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Πιο επικίνδυνος είναι αυτός που προβάλλει τον φιλελεύθερο φασισμό με μειωμένα ωράρια παρά εκείνον που απεργεί. Όπως φυσικά, πιο επικίνδυνοι είμαστε όλοι εμείς που η ένοχη σιωπή και η ανοχή μας είναι τα πολεμοφόδια στη φαρέτρα των καρεκλοκένταυρων πολιτικών και αφεντάδων.

Κάποιοι θα πουν ευτυχώς, άλλοι δυστυχώς κι εγώ λέω αναμενόμενα, πως τις τελευταίες μέρες οι περισσότεροι πολιτικοί του τόπου δεν αφυπνίστηκαν το ίδιο όσο και οι καταραμένοι ψηφοφόροι τους. Δεν προβληματίστηκαν, δεν αναρωτήθηκαν καθόλου ούτε για τις αντιδράσεις, ούτε για τα συμπτώματα, ούτε για τα αίτια, μονάχα τα επικοινωνιακά τους ένστικτα, μουδιασμένα στην αρχή, πήραν μπρος όταν βρήκαν την ευκαιρία, όταν πλέον είχαν σε κάτι να προσβλέπουν. Σαν πεινασμένα σκυλιά με τις γλώσσες τους σαλιαρές να κρέμονται από τα βρώμικα στόματά τους, τρέχουν πίσω από τα γκάλοπ, μετράνε ψήφους πιθανές και εξαγοράσιμες, μοιράζουν υπουργεία, μετασχηματίζουν αναρχικές προκηρύξεις σε προεκλογικά ‘θα’, και μιλάνε για συγκυβερνήσεις και εθνικές ενότητες. Συνοδοιπόροι στο βαλτωμένο τους πανηγύρι φυσικά οι δημοσιογράφοι με τα γραφεία τύπου και τους offshore τραπεζικούς λογαριασμούς που πουλάνε τρομοκρατία και παραπληροφόρηση προς τέρψιν των εργολάβων αφεντικών τους. Νέες παπάρες στις ίδιες παλιές πολιτικές συσκευασίες του εμπορίου συνειδήσεων.

Βέβαια όμως, όσο κι αν το αυτί τους δεν ιδρώνει, το 2008 των καταστροφών και των σκανδάλων, φεύγει με μια νότα άγρια αλλά και ελπιδοφόρα. Δεν ξέρω, μπορεί να είναι πρόσκαιρο, ή της μόδας, άλλο ένα εφήμερο στη σειριακή τηλεοπτική μας κουλτούρα, ελπίζω πως όχι. Όμως πολύς κόσμος, ασχέτως των προηγούμενων πολιτικών του πεποιθήσεων αρχίζει και αναγνωρίζει την πραγματικότητα, να αναχωρεί από την εγκληματική αφέλεια της κοινής γνώμης και να βλέπει πως όλο το υπάρχων πολιτικό σύστημα - μέχρι την κάθαρσή του - δεν πρέπει στηρίζεται στην εμπιστοσύνη του λαού, αλλά να εξετάζεται και να δοκιμάζεται διαρκώς, να νοιώθει την απειλή της δίκαιης αγανάκτησης, να αμφισβητείται όχι με όρους επικοινωνιακούς, αλλά ουσιαστικούς. Πολλοί πολιτικοί, συμπεριλαμβανομένων όλων των πολιτικών αρχηγών, αυτή τη στιγμή είναι με ημερομηνία λήξης, και καλό θα ήταν να αποσυρθούν όσο προλαβαίνουν να διατηρήσουν ψήγματα της υστεροφημίας τους.

Μάλλον όμως είμαι πολύ αισιόδοξος, στο κάτω-κάτω η μεταπολίτευση είναι ορισμένη από δύο διαφορετικές γενεές, η μια χειρότερη από την άλλη, ενώ από τον εμφύλιο και μετά ουσιαστικά δύο οικογένειες με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κυβερνάνε αυτόν τον τόπο κι ακόμα να τους βαρεθούμε. Στο κάτω-κάτω άμα δεν υπήρχε το έναυσμα μιας δολοφονίας, για μια ακόμη χρονιά θα κάναμε αστειάκια με τα χριστουγεννιάτικα σκουφάκια μας και θα ψάχναμε για μαλλί της γριάς. Πόσοι από εμάς πράγματι μάθαμε κι αλλάξαμε; Και άραγε τώρα που πρέπει και καλά να γιορτάσουμε, να φάμε τα γλυκάκια μας και να ανταλλάξουμε δώρα, προλαβαίνουμε να αλλάξουμε, να σκεφτούμε και να αναλογισθούμε σε τέτοιο βαθμό ώστε να γίνουμε παραπάνω κύριοι του εαυτού μας και της ελευθερίας μας; Μπορούνε για μια φορά οι γιορτές να μας κάνουν πιο καλούς, πιο ανθρώπους; Δεν το γνωρίζω, μα προσδοκώ σε εκείνη τη μέρα που οι μπάτσοι θα μας γυρίσουν τη πλάτη και θα πορευθούμε προς τους υποκινητές και τους ηθικούς αυτουργούς της εξαθλίωσής μας να τους δείξουμε επιτέλους την πόρτα της εξόδου.

Ντίαρ Σάντα Κλάους

Σκατόψυχε υπηρέτη του κεφαλαίου Άγιε Βασίλη,

Καταρχήν να σου θυμίσω πως ακόμη μου χρωστάς εκείνα τα 40 ευρώ από εκείνη τη βραδιά που πήγαμε στο μέρος, ξέρεις εσύ που, αυτό που συμφωνήσαμε να μην το πούμε ποτέ σε κανένα, και μετά σε μάζευα από ξέρεις εσύ που και πήγαμε και βρήκαμε ξέρεις ποιόν και τον άλλον τον μυστήριο. Τέλος πάντων, σε παρακαλώ επέστρεψε τα μου λίγο γρήγορα γιατί μπαίνουν τα Χριστούγεννα και πρέπει πάλι να πάρω δώρα και δεν βγαίνω.

Εν συνεχεία θέλω κι εγώ να σου ζητήσω μερικά δωράκια, εντάξει έχω μεγαλώσει και είναι λίγο αναχρονιστικό εκ μέρους μου, αλλά με έχει κυριεύσει μια θανάσιμη αγωνία (κλισέ) για ένα ευτυχέστερο και καλύτερο νέο έτος, την οποία μπορώ μονάχα να ικανοποιήσω με φαιδρές απαιτήσεις προς τα εσέ. Κοίτα, είμαστε φιλαράκια χρόνια τώρα κι άμα δεν ήταν εκείνο το θέμα με εκείνο το πρόσωπο σε κείνη την πόλη εκείνη τη βραδιά, ακόμη θα στήναμε καρέ και θα γδύναμε αθώους αγίους όσο θα διασκεδάζαμε με τις ιστορίες μας. Όπως και να ‘χει, αυτό που θέλω να πω, αυτό που σου ζητώ είναι να με ακούσεις. Άκουσε με μόνο. Listen to me man.

Δηλαδή διάβασε με. Τα έχω σε λίστα.

1. Αυξημένες πωλήσεις της coca-cola. Αγιοβασιλάκο μου το brand image σου έχει αρχίζει να ξεθωριάζει και να κατρακυλάει σαν την παλιά εθνική Αθηνών – Κορίνθου με τη πρώτη βροχούλα, και τα μικρά τα κωλόπαιδα έχουν αρχίσει να γίνονται κυνικά, αδιάφορα φρικιά από τα πέντε τους με κινέζικο mp3 gadget και μολότωφ. Δε θέλω να φανώ συντηρητικός αλλά πρέπει να μπει ένα τέλος σε αυτό το επαίσχυντο φαινόμενο, για αυτό σου λέω κάνε οι πωλήσεις της Coca-Cola να αυξηθούν δραματικά μπας και δούμε καμιά άσπρη μέρα εμείς οι παλιομοδίτες. Όχι τίποτα άλλο, αλλά σε δέκα χρονάκια, δεν θα σε θυμούνται καν και σε βλέπω σε ταμείο ανεργίας και τόσα χρόνια δεν έχεις κολλήσει ούτε ένα ένσυμο κορόιδο.
2. Σε παρακαλώ, μη σε παρακαλώ, μη σου λέω, μη σταματήσεις τους πολέμους. Άμα κάνεις τέτοια κουταμάρα θα βραχυκυκλώσεις εντελώς τις μοντέλες που εύχονται για παγκόσμια ειρήνη, θα εκραγούν τα κρανία τους και θα έχουμε ιστορίες Άσε τους πολέμους σε αυτούς που ξέρουν καλύτερα και εσύ ασχολήσου με τίποτα άλλο. Ροδάκινα ας πούμε. Ναι, θέλω περισσότερα ροδάκινα για το 2009.
   
3. Σε βλέπω κοινωνικά μπερδεμένο για αυτό θα σου πω να μην τολμήσεις να αγγίξεις τη φτώχια. Η φτώχια ήταν και θα είναι πάντα η μεγαλύτερη φάμπρικα τέχνης προς τέρψιν των μεσοαστών (η πλουταρχική ολιγαρχία ως γνωστόν είναι κακόγουστη και δεν ξέρει να εκτιμά την πραγματική τέχνη). Και μιας και πιάσαμε το καλλιτεχνικό ρεπορτάζ, σου ζητώ φίλε Μπιλάρα, να δώσεις πίσω το δίπλωμα οδήγησης στον Καρβέλα. Η πιθανότητα να σκοτώσει κάποιον βλάκα στον δρόμο είναι πιο μεγάλη από το να σκοτώσει κάποιον χρήσιμο.
4. Εκλογές. Το συντομότερο. Θέλω τα email μου να πλημμυρίσουνε με μηνύματα βουλευτάδων, το κινητό μου να δονείται με κάθε νέο προεκλογικό SMS, ο Συνασπισμός να κάνει φεστιβάλ που θα ζήλευε και το Cosmos FM, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να ανταγωνίζονται για το όσκαρ σκηνοθεσίας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, βεβηλωμένες αφίσες, κλεισμένους δρόμους, μπαρουτιασμένες νεολαίες, δημοσκοπήσεις στατιστικά, ντελιβεράδες να ταΐζουν τα παιδάκια στα exit poll, θέλω ιδρώτες, πανηγύρια, φωνές και συγχαρητήρια τηλεγραφήματα. Ναι Βασιλάκο μου όντως, δεν έχω ζωή και θέλω να διασκεδάσω με εκλογές. Εθνικές πάντα ε, όχι τίποτα ξενέρωτες.
5. Έναν πίνακα του Modigliani. Έστω και εκείνους τους αμφισβητούμενους. Δεν θα τον κρατήσω για πολύ, μονάχα 24 ώρες και ύστερα θα τον πάω σε καμιά εθνική πινακοθήκη.
6. Ένα doner-kebap-chilly-sauce-only-mate-two-pounds-twenty-please-here-you-are-my-friend από το South Woodford. Ζεστό. Και μια Worthington’s.
7. Λεμονιές που κάνουν πορτοκάλια και πορτοκαλιές που κάνουν λεμόνια.
8. Καλά κι αν νομίζεις πως οι ευχές μου είναι λίγο φαιδρές ή αδύνατες, απίθανο μεν αλλά λέμε τώρα, τότε σε παρακαλώ πέτα το δικό μου το γράμμα (στην ανακύκλωση φυσικά), και άνοιξε και με προσοχή διάβασε τα γράμματα των φίλων μου, ε; Αυτοί ξέρουν καλύτερα κι αυτούς να προσέχεις.

Περί φωτογραφιών

Όλες αυτές τις ημέρες είμαι συνήθως έξω με τη φωτογραφική μου προσπαθώντας να αποτυπώσω σύμφωνα με τα δικά μου κριτήρια αυτά που συμβαίνουν γύρω μου, αλλά λόγου χρόνου (ο μεγαλύτερος τύρρανος όλων), δεν πρόλαβα ποτέ να ενσωματώσω μερικές στις αρλούμπες που γράφω. Θα γίνει κι αυτό φαντάζομαι εν καιρώ, αλλά προς το παρών βολευτείτε με μια συλλογή στο flickr που περιέχει τις τεχνικά προκρινόμενες:

http://www.flickr.com/photos/filmsail/collections/72157611448390485/

Ήρθες από το μέλλον

Παιδί μου, σου γράφω από το παρελθόν. Είναι Δεκέμβρης του 2008 και ότι το χάνω το βρίσκω, μα για τώρα θέλω να σου πω κάτι άλλο. Σε αυτό το μήνα έχουμε πολλούς διαγωνισμούς να τρέχουν ταυτόχρονα, ενώ νικητές και κριτές είναι συνήθως το ένα και το αυτό (περίεργο έτσι;), και μου είναι δύσκολο να τους παρακολουθώ όλους. Για παράδειγμα ζωές ή βιτρίνες; Σε ρωτώ παιδί μου, στις πόσες σπασμένες βιτρίνες να σε αφήσω να πεθάνεις χρόνια από τώρα, και σε ρωτώ στις πόσες σπασμένες βιτρίνες οικειοποιούμαι κάτι τραγικό; Άλλος εφετζίδικος διαγωνισμός που τρέχει αυτές τις ημέρες είναι με ή χωρίς κουκούλα, με ή χωρίς μάσκα; Οι στιλιστικές απόψεις διίστανται, αδερφές και παλικάρια γίνανε αντίδραση και μπαχάλια, και όλοι προσπαθούν να συγκινήσουν τον Κωστέτσο για την εαρινή κολεξιόν. Μη το γελάς καθόλου παιδί μου, και οι κοινωνικοί αγώνες σαν το σεξ είναι και χρειάζονται προφύλαξη, αλλά όπως και ο έρωτας, θέλουν αρετή και τόλμη, το ‘χε πει και ο Κάλβος θεός σχωρές τον, δηλαδή να πετάς τα στήθια μπροστά στις σφαίρες όπως στον πίνακα του Goya, ή να κάθεσαι πάνω από τα σημάδια του δακρυγόνου και να το σνιφάρεις όπως οι αμερικάνοι παίχτες του baseball που βάζουν κόκα πάνω στις γραμμές του γηπέδου τους που έλεγε και ο Richard Pryor. Όσους καλλιτέχνες κι αν βάλω σε μια πρόταση μην ξεχνάς παιδί μου, πως όπως κι εσύ, έτσι και οι περισσότεροι βγαίνουν με το πολύ ένα φουλάρι, κλαίνε και προχωράνε, φωνάζουνε και αντιστέκονται, αφυπνίζουνε με το σθένος τους, ξεπλέκουν τον μίτο της υποκρισίας.

Πολλοί οι διαγωνισμοί και δεν πολύ-σκαμπάζω καμάρι μου, διλλήματα και προβληματισμοί ανούσιοι οι περισσότεροι. Άλλο παράδειγμα είναι οι αστυνομικοί, οι μπάτσοι, τα γουρουνόπουλα, οι υπηρέτες του νόμου. Γερμανικό ή ισραηλίτικο δακρυγόνο; Προσαγωγή ή ξύλο; Είναι όλοι οι αστυνομικοί μαλάκες και βίαια καθικόμουτρα, γνήσια τέκνα της επαρχιακής αιμομιξίας ή πολλοί από αυτούς είναι παιδιά που μπρος στο τέρας της ανεργίας και της κοπροσκυλοσύνης, έβαλαν το θείο του κουμπάρου του ανιψιού της μάνας τους να μιλήσει στον βουλευτή για να βολευτεί στο δημόσιο; Δεν ξέρω παιδί μου, σίγουρα δεν μπορεί να είναι όλοι ίδιοι, αλλά casting στην αστική τρομοκρατία δεν έχω κάνει ποτέ, μα είναι πολλοί και δεν μπορείς να συνεννοηθείς με τούτους, το πολύ κράνος και η σφιχτή μάσκα μάλλον δεν τους αφήνει να σκεφτούν, πόσο μάλλον βέβαια οι γαλονάδες και οι γραβατάδες από πάνω τους. Γουρούνια αυτοί, μα και πρόβατα εμείς, όλοι στο ίδιο μαντρί και με τον ίδιο σαρδανάπαλο κτηνοβάτη βοσκό. Και να φανταστείς πως η ‘Φάρμα των Ζώων’ την είχε γράψει ο μακαρίτης ο Orwell για να κάνει κριτική στον κουμμουνισμό.

Ψυχούλα μου όμως δες και την άλλη πλευρά των οδοφραγμάτων, σίγουρα θα την ξέρεις καλύτερα. Εκεί που ήσαντε μερικές εκατοντάδες οι αναρχικοί, ξαφνικά βρεθήκανε χιλιάδες guest stars, ο καθένας με τα χούγια του και τις μόδες του. Από πού να αρχίσω να σου λέω, από τη μια έχεις τους vintage συγκρουσιακούς αναρχικούς, πιο πέρα τους trendy αναρχικούς με i-Pod, Puma παπούτσια και κόκορα κρασάτο στο σπίτι, που όταν είναι ολιγάριθμοι λένε ‘όχι βία ρε παιδιά’ μα όταν είναι σε ικανούς αριθμούς συντροφεύουν τους νέο-μπαχαλάκηδες. Άλλοι και τούτοι, τρελλαμένοι, αγανακτισμένοι, ασυγκράτητοι, μαθημένοι στα κρύα των γηπέδων, δως τους βιτρίνα, δημοσιοκάφρο-συκοφάντη και μπάτσο και πάρε τους την ψυχή, πριν στην πάρουν αυτοί φυσικά. Και φυσικά οι αυτοαποκαλούμενοι αναρχικοί, οι φοιτητές, οι αριστεριστές, αυτοί που κινούνται στον αντιεξουσιαστικό χώρο, χαβαλέδες, ότι να ‘ναι, μόνο ένας βλάκας άσχετος σαν κι εμένα θα προσπαθούσε να βγάλει άκρη. Και πρόσεξε, ούτε καν θα μιλήσω για τα ανήλικα, δεκαεξάχρονα ελληνόπουλα και δεκάχρονα γυφτάκια μαζί, ένα μπουλούκι. Μπάχαλα, μπάχαλα παντού και τα μυαλά στα οδοφράγματα του αγωνιζόμενου γνωστού, παραφράζοντας και σκοτώνοντας τις ρίμες του χοντρούλη, ο οποίος θυμίζει κάτι από εκείνους τους συνελευσιακούς που ελπίζουν πως όσο πιο αιχμηρή και λεκτικά απόλυτη είναι μια φράση, τόσο πιο πολύ θα κοκκινίσει από τη ντροπή του ένας αστούλης ή θα παραιτηθεί ένας μπάτσος από το σώμα και θα πάει να γίνει εθελοντής στις αποστολές επισιτισμού και μαζικού βιασμού στο Νταρφούρ. Όμως άμα έχεις λίγο χρόνο, διάβασε σε παρακαλώ τα κείμενα από το Στέκι των Αλβανών Μεταναστών και την ερμηνεία της τεστοστερόνης στις μέρες μας γραμμένο από τα ‘κορίτσια στην εξέγερση’, αυτά είναι όντως καλά κείμενα. Βέβαια παιδάκι μου, δεν θέλω να σου λέω και ψέματα, διαγωνισμοί εδώ δεν υπάρχουν στα αλήθεια, εγώ δυστυχώς έχω μάθει να συνθέτω τα σύνολα με τις διαφορές τους και να αγνοώ τις συνδέσεις.

Πιο πέρα φυσικά είναι οι σιωπηρές μειοψηφίες, οι φιλήσυχοι πολίτες, τα αθώα θύματα, οι νοικοκυραίοι, οι αναλυτές και οι σχολιαστές, το μεγαλύτερο και πιο απροσδιόριστο μπουλούκι. Το φάσμα είναι πλούσιο σε απόψεις, από τους μετόπισθεν trendy υποστηρικτές των επεισοδίων και των δυναμικών συγκρούσεων , τους επαναστάτες των καναπέδων, μέχρι τους φιλελεύθερους που με το άλλοθι των χριστουγεννιάτικών δώρων (με τις λεφτά;), της νομιμότητας και της ηρεμίας, σαν άλλες πλανεύτρες Σειρήνες μας καλούν σε νέο γύρο βατοπαιδίων, πυρκαγιών, προμηθειών, υποκλοπών κι άλλων υπέροχων καλουδιών των φιλελεύθερων μεταρρυθμιστών. Λόγια, διαφωνίες, διαξιφισμοί ένα σούργελο, τηλεοπτικό και καφενειακό μαζί, από τα έδρανα της βουλής μέχρι τα φιλικά τραπέζια, ένα σούργελο τρομερό που μόλις για λίγες μέρες είχε σωπάσει, μα γρήγορα βρήκε τους τρόπους να εντάξει τις νέες αυτές τις εμπειρίες στον νεοελληνικό πολιτισμό του φαίνεσθαι και ουρλιάζειν, και φυσικά του κωφαίνειν. Παιδί μου, όσες λιγότερες κουβέντες λες, τόσο το καλύτερο κι ακούσε εμένα που δεν το εφαρμόζω.

Σίγουρα όμως ο πιο μπερδεμένος ιδεολογικά και τηλεοπτικά διαγωνισμός είναι αυτός της βίας. Αχ αυτή η βία, το νόθο τέκνο της ανοχής και της υπερβολής. Παιδί μου εύχομαι να τα έχετε λύσει αυτά στην εποχή σας, διότι εδώ δεν ξέρουμε καν τι είναι βία, δηλαδή τίθενται διλλήματα του στυλ, από πόσα κυβικά και πάνω ένα αμάξι κάνει για φλεγόμενο οδόφραγμα, τι συνιστά μικρομάγαζο και τι εκτελεστικός εκφραστής του καταπιεστικού κεφαλαίου, τράπεζα ή McDonalds, σούπερ μάρκετ ή αντιπροσωπεία αυτοκινήτων; Την ίδια στιγμή ο Περισσός προσθέτει μια νότα παιδικής χαράς, με την Αλέκα να υπόσχεται πως όταν με το καλό θα έρθει η επανάσταση θα αναμετρηθεί βίαια το κόμμα, αλλά όταν έρχεται η εξέγερση, θα μιλάει για είκοσι χιλιάδες προβακάτορες του παρακράτους. Από ‘κάπα-κάπα-ε το κόμμα σου λαέ’ έγινε το ‘κάπα-κάπα το κόμμα σου μαλάκα’, και τώρα ‘κάπα-κάπα-ε το κόμμα σου χαφιέ’. Διασπάσεις και διαχωρισμοί παντού, τόσο στις πραγματικές συνθήκες όσο και στην ερμηνεία, κι ας η θεωρία παιγνίων επιβάλλει άλλη τακτική απέναντι στον κοινό εχθρό. Αγόρι μου (γιατί αγόρι θα ‘σαι σίγουρα, τώρα μιλάει το DNA) ελπίζω να μην έχετε κουμμουνισμό στις μέρες σου, διότι πέρα από την επικράτηση του ‘κάπα-κάπα-ε το κόμμα σου αρχηγέ’, θα πρέπει να υπομένετε και γιγαντιαία κακόγουστα πορτρέτα της Αλέκας, που όσο να ‘χει σίγουρα θα την αδικούν και θα αφαιρούν αυτό το αριστερο-τσιτσιολίνικο που έχει πάνω της. Ο κρατισμός είναι παντού ίδιος, κι από πίσω κι από μπρος, απ’ τα αριστερά και τα δεξιά.

Αρκετά όμως με τα κουμουνιστικά, τώρα παιδί μου σου μιλάω για εξέγερση, για ενέργεια ζωτική, απεριόριστη, ζωώδη, κτηνώδη πολλές φορές, δίκαια και πέρα από τα κουτάκια και τα μαγαζάκια της πολιτικής, σου μιλάω για πράματα που δεν καταλαβαίνω. Ούλος ο κόσμος φωνάζει ‘Αρκετά!’, ακόμη και από την τουαλέτα του που διαβάζει από συνήθειο την εφημερίδα του Τσε, μπαρντόν του Τράγκα ήθελα να πω. Βέβαια, άμα ψάξεις σε όποιο πληροφοριακό σύστημα έχεις στην εποχή σου (εμείς τώρα το λέμε ευρυζωνικές λεωφόρους του διαδικτύου) μην πιστέψεις τις μαλακίες περί καταστροφών, όλα αυτά σταμάτησαν από την πρώτη εβδομάδα, τώρα μονάχα έχουμε σπασίματα πορειών και προβοκάτσιες ασφαλιτών. Αλλά βλέπεις και ο Χατζηνικολάου και ο φον Πρεντετέριους κάπως πρέπει να ζήσουν και η καναπεδίστικη ηθική των αστούληδων (μέσα κι εγώ) είναι ένα τεράστιο με σκατένιο λίπασμα πεδίο που το ψέμα, η στρέβλωση και παραπληροφόρηση ανθίζουν έντονα και κερδοφόρα. Άσε που ότι έχει καεί τις τελευταίες μέρες είναι μονάχα για το δεκαχίλιαρο, ναι, ότι καίγεται εδώ σπλάχνο μου αποζημιώνεται με δεκαχίλιαρο, είτε είναι η μανούλα σου κάτω στην Αρκαδία, είτε το περίπτερο που πούλαγε ληγμένες καπότες. Αφού σκέφτομαι να πάω κι εγώ στον Νικήτα και να του δείξω το σημάδι που έχω στην πλάτη από την Τήνο από πριν 15 χρόνια και να ρεφάρω την οικονομική κρίση.

Παιδί μου, ελπίζω στα χρόνια σου η Γραικυλεία να λέγεται και πάλι Ελλάδα και να μην έχεις μια φαρμακοσυνταγή 2 σελίδες μόνο και μόνο για να μπορείς να αντέχεις να ξυπνάς στη φρίκη που μάλλον θα σου κληροδοτήσω. Από την άλλη όμως πρέπει να σε ευχαριστήσω γιατί έχεις έρθει από το μέλλον και είσαι εκεί έξω –σε έχω δει άραγε;- και με κάθε μέσο βάζεις οδοφράγματα στην υποκρισία μου και φωτιές στη συνείδησή μου. Έχεις έρθει από το μέλλον και απορώ πως ακόμη θες να υπερασπίζεσαι εμάς τους ανέραστους, απέλπιδους νεκρούς ζωντανούς, αλλά ακόμη και έτσι, χάρη σ’ εσένα ελπίζω.

ΥΓ: Τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς στους φιλελεύθερους δημοκράτες συντρόφους της Καθημερινής που ανακαλύπτει καταλύσεις της δημοκρατίας κι άλλους φιλήσυχους πολίτες που απαιτούν συλλήψεις, νομιμότητα, καταστολή και κανονικότητα. Οι αστικές συνειδήσεις, όσο φαιδρές κι αν είναι, ακόμη αντικατοπτρίζουν το δίκαιο των διαδηλώσεων.

Συναυλία Αλληλεγγύης 3μμ στα Προπύλαια

Οι Απροσάρμοστοι, Κωνσταντίνος Βήτα, Φοίβος Δεληβοριάς, Γιώργος Δημητριάδης, Διάφανα Κρίνα, Δραμαμίνη, Στάθης Δρογώσης, Deus X Machina, Earthbound, Ενδελέχεια, Χρήστος Θηβαίος, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Βασιλική Καρακώστα, Άλκης Κωνσταντόπουλος, Locomondo, Lost Bοdies, Ματωμένα Πέπλα, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Modrec, Οπισθοδρομική Κομπανία, Ζωρζ Πιλαλί, Δημήτρης Πουλικάκος, Σπυριδούλα, Ζακ Στεφάνου, Διονύσης Τσακνής, Μανώλης Φάμελος, Χαΐνηδες, Γιάννης Χαρούλης

και πολλοί άλλοι και δρώμενα στη πλατεία Κοραή...

Μην περιμένετε να το δείτε στην τηλεόραση.

Άσχετο

Εμείς οι άσχημοι θα σας προσέχουμε, θα σας συντηρούμε, θα σκεφτόμαστε μπροστά και με σύνεση, θα στεκόμαστε σιωπηροί, θα μοιραζόμαστε κρυφά τη χαρά σας, θα υποφέρουμε με την δυστυχία σας, και θα σκοντάφτουμε όποτε χρειάζεται για να γελάτε μαζί μας. Θα υπάρχουν στιγμές, λίγες, που θα πονάμε, θα κλαίμε ακόμη οι πιο δειλοί, οι πιο ευαίσθητοι, οι αδύναμοι στη ψυχή, μα μην δίνετε σημασία, τα κάτεργά μας δεν αξίζουν την όμορφη ματιά σας.

Κάποτε μονάχα ελπίζουμε, στην απελπισία μας, να μας θυμόμαστε με ένα γλυκό χαμόγελο τα πρωινά εκείνα που απολαμβάνετε την ειρήνη σας με το αγέρι να παρασύρει μικρά ξεχασμένα συννεφάκια που τρέχουν να κρυφτούν σε κάποιο βουνό, και μακάρι ποτέ να μην μας σκεφθείτε αργά το βράδυ, τότε που μοναχοί σας παλεύετε με φόβους και εφιάλτες. Μα αν τύχει, μην τρέμετε, γρήγορα και με αγωνία θα ‘ρθούμε στο πλάι σας να σταθούμε, να υπερασπιστούμε εσάς, τους τυχαίους θησαυρούς μας, τις μικρές ευλογίες μας, τους όμορφους ανθρώπους της ζωής μας.

Αλήθεια, λοιπόν για μας μην ανησυχείτε, θα είμαστε πάντα καλά και θα σας προσέχουμε, γιατί αυτό μας δίνει χαρά.

Φιλάκια.

Ο Στέλιος κάτι ήξερε

Και τώρα τι, αναρωτιέται ο καθένας μας. Η πόλη έχει βρει περίπου τους φυσιολογικούς της ρυθμούς, τα περισσότερα μαγαζιά είναι πάλι ανοιχτά, οι καταλήψεις αυτοπεριορίζονται και συσπειρώνονται γύρω από τους ακαδημαϊκούς χώρους, οι δρόμοι είναι προσβάσιμοι παρόλο την πυκνότητα και την συχνότητα των πορειών. Μέχρι και τα χριστουγεννιάτικα στολίδια επιστρέφουν ντροπαλά και αθόρυβα χωρίς να θέλουν να προσβάλλουν το μένος κανενός, ενώ ακόμη και το χριστουγεννιάτικο δέντρο του Νικήτα άναψε και πάλι μετά πυροτεχνημάτων και μουσικών.

Και τώρα τι λοιπόν; Μήπως ο θυμός έσβησε, η αδικία ισοφαρίστηκε, άραγε οι κυβερνητικές διαβεβαιώσεις καθησύχασαν συνειδήσεις, είναι οι αντίστοιχες καταδίκες και βολές ενάντια στους δολοφόνους και τους υπερασπιστές τους τα απαραίτητα εχέγγυα για επιστροφή στη συνηθισμένη μας πραγματικότητα, τη διαολεμένη καθημερινότητά μας;

Σίγουρα όχι.

Όταν φθάνουμε οι ίδιοι ή οδηγούμε άλλους στην εξαθλίωση και στην φυσιολογική εξέγερση, αυτό είναι τεκμήριο αποτυχίας ενός πολιτισμού και μιας κοινωνίας την οποία εμείς απαρτίζουμε και στελεχώνουμε. Όμως θα ήταν ακόμη μεγαλύτερη και τραγικότερη αποτυχία, αν έστω και την ύστατη στιγμή δεν σκύψουμε όλοι μαζί γύρω από τη φωτιά που έχει ανάψει και δεν ακούσουμε και αφουγκραστούμε ο ένας τον άλλο.

Ο καθένας μπορεί να έχει στο μυαλό του συγκεκριμένες προτάσεις, κατευθύνσεις, μέτρα, αλλαγές, άλλες πιθανές και βιώσιμες, άλλες παράλογες και ανεφάρμοστες, όπως αφοπλισμός της αστυνομίας, δημιουργία τοπικών κουμούνων στα πρότυπα των ελεύθερων και ανοιχτών καταλήψεων, ψήφος στα δεκάξι, κρατικοποίηση βασικών κεφαλαιοκρατικών πόρων και υπηρεσιών, αναδιάρθρωσης της εκπαίδευσης των αστυνομικών, περισσότερα κονδύλια για υγεία και παιδεία, διατήρηση και προστασία του ασύλου κι άλλα πολλά. Δυστυχώς όμως δεν μιλάμε για την συναρμολόγηση ενός οικοδομήματος του οποίου τα κομμάτια πρέπει να μαζέψουμε και να ταιριάξουμε σε νέα κοινωνικά συμβόλαια, υποχωρήσεις και συμβιβασμούς με έτοιμα σχέδια και προδιαγραφές.

Όσο κι αν απαιτεί κόπο και προσωπική στον καθένα ενδοσκόπηση, είναι καιρός ευθυνών και πρωτοβουλιών. Το θέμα δεν λύνεται με νόμους, ΦΕΚ, υπουργικές αποφάσεις, εγκυκλίους και έωλες υποσχέσεις. Αντίθετα, τα ζητήματα που προτάσσονται μπροστά μας είναι θέματα τρόπου σκέψης, διαδικασιών, δημοκρατίας και αξιοπρέπειας στις σχέσεις μας και τις ενέργειες μας. Μιλάμε για αξίες βασικές, ανθρώπινες και υπερβατικές ιδεολογιών και πολιτικής. Γαμώτο, είμαστε όλοι συνέχοι, πουτάνες, τσατσάδες και πελάτες μαζί σε ένα αφύσικο ηθικό και ψυχολογικό μπουρδέλο. Έχουμε καταπιεστεί, δασκαλευτεί και προγραμματιστεί σε τέτοιο βαθμό που πρώτοι εμείς (οι αστούληδες) θα σκεφτούμε μια σειρά δικαιολογιών και αιτιάσεων για την πολιτειακή μας πραγματικότητα προτείνοντας ουσιαστικά την εξωτερικά οριζόμενη κανονικότητα και την στασιμότητα. Την υποταγή και τον οπορτουνίστικο συμβιβασμό.

Κι όμως, η πραγματικότητα δεν είναι αυτή! Το κράτος είναι εχθρός της κοινωνίας, και η επιλεγμένη μας δημοκρατία είναι ελλειμματική τόσο θεσμικά-ιδεολογικά όσο και πρακτικά από την πιο μαζική έκφραση όπως είναι μια εκλογική διαδικασία έως το πιο ειδικό όπως η παιδεία και συμπεριφορά του καθενός. Έχουμε απομονωθεί, ο καθένας είναι μια καταναλωτική και αναλώσιμη μονάδα η οποία ασυνείδητα και μη, ανταγωνίζεται μέχρι θανάτου τις υπόλοιπες, μια κοινωνία άγνωστων και άβουλων, μια μισάνθρωπη κοινωνία. Αυτό είναι το πραγματικό κτήνος, το άσχημο τέρας που μας καταδιώκει είναι το βαβυλώνιο άθροισμα ανάπηρων μυαλών και σιωπηρών καρδιών.

Και τώρα τι; Και τώρα ο καθένας μας πρέπει να κάνει την αυτοκριτική του, να ανοίξει τα μάτια του μέχρι να πονέσουνε, να στυλώσει τα αυτιά του μέχρι να ματώσουνε, να μετανιώσει και να αναλογισθεί, να πορευτεί μόνος του ή με συνοδοιπόρους στη διαδρομή που προκαλεί και πονάει. Όταν πρώτα επιτευχθεί το προσωπικό διακύβευμα, τότε μονάχα θα μπορέσουμε με συναίνεση, σύνθεση, δημιουργία και ναι, αγάπη, να αλλάξουμε τα υπόλοιπα.

‘Να σου δώσω μια να σπάσεις, αχ βρε κόσμε γύαλινε και να φτιάξω μια καινούρια κοινωνία άλληνε’

Στέλιος Καζαντζίδης

Όχι στη βία, αλλά και ναι στην αλήθεια

Οι υγιείς δημοκρατικές δυνάμεις καλούν τον κόσμο σε ειρηνική μαζικοποίηση των κινητοποιήσεων και συγχρόνως την καταδίκη της βίας και των κουκουλοφόρων, με αποκορύφωμα ίσως τις δηλώσεις Κύρκου, και την (επιτέλους) ευθεία τοποθέτηση του Τσίπρα. Σε ένα μεγάλο βαθμό, τα γκάλοπ και η αναγνωσμένη πλέον αποτυχία του πολιτικού συστήματος και των συμμετεχόντων τους, έχει γεννήσει ένστικτα αυτοσυντήρησης και διατήρησης των πολιτικών κεκτημένων, βλέποντας τη μαζική αποκήρυξη της μικροπολιτικής από σχεδόν το ένα τρίτο του κόσμου. Ανεξάρτητα όμως από τα κίνητρα και τις προθέσεις, η ειρηνική αντιπαράθεση και αμφισβήτηση είναι επιθυμητή και απαραίτητη για την εγρήγορση και πολιτική δραστηριοποίηση του κόσμου, απέναντι σε ένα σύστημα που χρόνια νοσεί, εξαπατά και πληγώνει. Δεν υφίστανται πια συμβόλαια τιμής και αυτεπάγγελτες ηθικές επιταγές, αλλά διεκδίκηση, αντίσταση ακόμη και σύγκρουση, πάντα όμως με τους όρους της ανθρωπιάς και του λαϊκού δικαίου. Η βία φέρνει πάντα βία, και οποιαδήποτε μορφή βίας είναι και αντίστοιχα μια μορφή εξουσίας.

Σε αυτά τα λεκτικά και ιδεολογικά σχήματα όμως πρέπει να αναγνωρίζονται τα στάδια και οι θεμελιακές ενέργειες, οι οποίες επιτρέπουν τέτοιους προβληματισμούς σε εμάς τους ευγενείς ευπατρίδες. Κακά τα ψέματα, η δυναμικότητα των πρώτων ημερών, με τις όποιες κατακριτέες και καταδικαστέες βίαιες εκτροπές της –πολλές εκ των οποίων ήταν προϊόν των χειρισμών και των προκλήσεων της αστυνομίας και κινηματικά άσχετες-, έδωσε ένα μήνυμα με πολλούς και διαφορετικούς αποδέκτες. Όσο αυθόρμητες και μερικώς οργανωμένες ενέργειες έσειαν τους δρόμους της Αθήνας κι άλλων πόλεων σε μια ευθεία αντιπαράθεση με την κρατική καταστολή, οι κομματικοί χώροι μετρούσαν δυνάμεις, συσχετισμούς, ψήφους και κατέστρωναν επικοινωνιακές στρατηγικές αποδεικνύοντας περίτρανα τον γυάλινο κόσμο τους που συντηρείται από την ανοχή των μαζών. Αντίθετα, την ίδια ώρα οι πιθανοί πελάτες τους, εξεγείρονταν, έστηναν οδοφράγματα, κάνανε πορείες με κοινές απαιτήσεις και σαφώς επιλεγμένους στόχους αναγνωρισμένων όχι ταξικά, αλλά στο πρόσωπο του κράτους-εγκληματία, της αστυνομίας και τους υψηλού κεφαλαίου. Όσο ο μορφολογημένος πολιτικός κόσμος ψαχνότανε, αυτοί γινόντουσαν συνειδητά κουκουλοφόροι, αναρχικοί, αντι-εξουσιαστές, μπαχαλάκηδες, πλιατσικολόγοι, όσο οι πολιτικοί προσπαθούσαν να πείσουν νοικοκυραίους και φιλήσυχους πολίτες πως οι ευθύνες είναι περιστασιακές και όχι πολιτικές ή κοινωνικές, αυτοί σπάγανε βιτρίνες, καίγανε τράπεζες και αμάξια, θέτανε σε κίνδυνο τη ζωή τους και αυτήν των τριγύρω τους. Όπως πολύ ανοιχτά και σωστά μου είπε ένας γνωστός μου, ‘ας μην κοροϊδευόμαστε, χωρίς τα μπάχαλα δεν θα υπήρχε η μαζική αντίδραση, το θέμα θα είχε ξεχαστεί’.

Από την άλλη βέβαια, υπάρχουν και διαφορετικοί δέκτες του ίδιου μηνύματος. Μπορεί όντως η κρατική τρομοκρατία να ηττήθηκε για ένα μικρό χρονικό διάστημα, και όχι χάρη σε ιδεολογικές υπερβάσεις, αλλά στο απλό λαϊκό θυμικό ανεξαρτήτως ταξικών στρωμάτων, αλλά συγχρόνως ενισχύθηκε και το αίσθημα φόβου και αβεβαιότητας συνηγορούμενο πάντα από την παραπληροφόρηση, την υπερβολή και την στρατηγικά καθοδηγούμενη προπαγάνδα των ισχυρών συμφερόντων. Ο απλός κόσμος, αυτός ο μεγάλος άγνωστος, δεν ταυτίζεται με κόμματα, και ιδεολογίες, αλλά με ανάγκες και ελευθερίες, αυτός που γνωρίζει το κεφαλαιοκρατικό και κρατικό σύστημα όχι γνωσιακά και αφηρημένα, αλλά εμπειρικά, αυτός λοιπόν ο κόσμος στη μεγάλη του πλειοψηφία αρνήθηκε τη βία, φοβήθηκε τη σύγκρουση, πάντα με τις αγνότερες των προθέσεων. Όπως αρκετός κόσμος για πρώτη φορά βρέθηκε σε πορείες και ακαταλήψεις επειδή είδε πως η σύγκρουση είναι εφικτή, έτσι και πολύς άλλος κόσμος δεν τον εκφράζουν τέτοιου είδους κατευθύνσεις. Με την κρύα λογική λοιπόν των κερδών και των απωλειών, αν υπάρχει κάποιος αφελής που θέλει να ομαδοποιήσει όλες τις διαφορετικές κινητοποιήσεις (κομματικές, μαθητικές, φοιτητικές, συνδικαλιστικές, αναρχικές) κάτω από μια στέγη, τότε θα διαπιστώσει σαφώς πως οι λαϊκοί και κοινωνικοί αγώνες έχασαν πάρα πολύ από τις ακραίες και βίαιες ορισμένες φορές ενέργειες οι οποίες σαφώς πρέπει καταδικαστούν και να περιθωριοποιηθούν. Και για να μην παρεξηγηθώ, είμαι από εκείνους που καταδικάζουν κι αρνούνται τη βία ακόμη κι αν η συνολική αντίδραση απέναντι στην υπάρχουσα ολιγαρχία κέρδιζε από αυτή.

Μέσα λοιπόν στον ακόμη βραδύ εκφυλισμό των αντιδράσεων και των δράσεων, προδιαγράφεται ευτυχώς πως ακόμη και τα πιο ριζοσπαστικά μέτωπα αυτών (βλέπε αναρχικούς) θα αποφύγουν την αναπαραγωγή της κρατικής βίας (όπως αποδείχθηκε στην πορεία της Δευτέρας 16/12) και θα επιλέξουν με κάθε μέσο την μαζικοποίηση των συμμετεχόντων, την αναστολή των κρατικών μηχανισμών, και την αποκάλυψη των χαφιέδων και προβοκατόρων. Όπως η δίκαια αντίδραση σε έναν φόνο, μεταλλάχθηκε σε μια κοινωνική πάλη της οποίας ο στίβος ήταν χρόνια χαραγμένος, έτσι και τώρα φαίνεται πως το σύνολο των κινηματικών διαδικασιών περνάει σε μια άλλη φάση, η οποία απαιτεί συνοχή, αλληλεγγύη, πληροφόρηση και υπομονή. Όμως αν κάποτε μετά από χρόνια τα συζητάμε όλα αυτά γύρω από ένα πλούσιο ή και πιο φτωχό τραπέζι, με μπόλικο ή λίγο φαγητό, με ακριβά κρασιά ή με ρετσίνα, να μην διανοηθούμε να ξεχάσουμε πως οι άναρθρες κραυγές σχετικά λίγων ανθρώπων ήταν αυτές που ανάγκασαν τα κτήνη να κάνουν έστω και λίγο πίσω, να συμμαζευτούν και να κρυφτούν πίσω από ανακοινώσεις, κούφια λόγια, αίολες υποσχέσεις και ασπίδες των ΜΑΤ. Η βία δεν δικαιολογείται επ’ ουδενί, αλλά ως ένα σημείο ήταν αναμενόμενη και τα αίτια της ριζωμένα ακριβώς σε όλο αυτό το σύστημα το οποίο καταγγέλλεται και πολεμιέται από χιλιάδες κόσμου καθημερινά με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο οι συνέπειες της επίσης συντελούν στο συνολικό γίγνεσθαι των ημερών.

Σημ: Όταν χρησιμοποιώ τη λέξη βία προφανώς και δεν μιλάω για τις περίφημες σπασμένες τζαμαρίες, αλλά για ακραίους βανδαλισμούς και τις συγκρούσεις με την αστυνομία.

Περιχαρακώσεις και G700

Όπως σε κάθε καλή κινηματική διαδικασία (επανάσταση, εξέγερση, μειοψηφική αντίδραση και εγώ δεν ξέρω τι άλλο), έτσι και στο πρόσφατο κοινωνικό ζύμωμα των Αθηνών οι αστικές δυνάμεις με την πάροδο του χρόνου-γιατρού συντάσσονται και δημιουργούν περιχαρακωμένα σχήματα αιτημάτων και διεκδικήσεων διαβλέποντας αυτονόητα στην φυσιολογική εξέλιξη των πραμάτων. Το μεγάλο αστείο, η τραγική ειρωνεία, το απόσταγμα της απολιτικής σκέψης και του οπορτουνισμού, οι κινήσεις πρωτοβουλιών υπό τον γενικό τίτλο ‘της γενιάς των 700’ ή αλλιώς G700, ζητάνε την δεδομένη στιγμή μια σειρά μέτρων για τη θεσμική, κι άρα συμβολική, διασφάλιση του μέλλοντός τους από το κράτος-πατερούλη.

Φαίνεται πως το βράδυ του Σαββάτου, και πιθανόν και τα υπόλοιπα, τα παιδιά αυτά πίνανε τα ντακίρι τους και αντάλλασαν προτάσεις για φθηνά χριστουγεννιάτικα δώρα και δωρεάν συναυλίες, ενώ αργότερα κάποιοι από αυτούς σίγουρα συμμετείχαν και στα πλιάτσικα, δοκιμάζοντας γυαλιά και διαλέγοντας το πιο γυαλιστερό laptop κάνοντας υπερήφανους τους φιλελεύθερους εγκληματίες και προαγωγούς του καταναλωτισμού και της ζούγκλας της αγοράς αγνοώντας πλήρως την δυναμική μετουσίωση αναγκών και επιθυμιών άλλων ανθρώπων σε δράση και αντίσταση. Απ’ την άλλη όμως, κι αποχωρώντας όσο μπορώ από την ειρωνική και κριτική διάθεση, μπορεί όντως κάποιος να πει πως είναι ευτύχημα τρόπο τινά που οι κινητοποιήσεις και οι αντιδράσεις είναι πολύπλευρες και αντιφατικές ακόμη, ειδικά όσο μπορούν στο μέτρο το δυνατό να μην είναι διχαστικές και διασπαστικές. Με άλλα λόγια ακόμη και αυτή η μετριοπαθής και καιροσκοπική παρέμβαση των G700 μπορεί να ενταχθεί στο γενικότερο πλαίσιο μιας παθογενούς κοινωνικής σύνθεσης η οποία αναζητά την ίαση της.

Βέβαια, δεν γίνεται κι από την άλλη να ξεχνάμε πως ο κατακερματισμός πάντα εξυπηρετεί το εκ άνωθεν οργανωμένο συμφέρον, και πως υπάρχει κι ένα όριο στη στηλίτευση και εκμετάλλευση των αγώνων βάσης, υπάρχουν άμα θέλετε κανόνες αλληλεγγύης και σεβασμού οι οποίοι πρέπει να τηρούνται, ένα fair play στις κοινωνικές διεκδικήσεις. Καλώς ή κακώς, η πρωτοβουλία των G700, πέρα από τις ερμηνείες μικροαστικών φιλοδοξιών, ουδεμία σχέση έχει με το μαθητικό κίνημα, με την κρατική καταστολή, με την γκετοποίηση των Εξαρχείων, με τη διαχειριστική ανικανότητα του κρατικού μηχανισμού τόσο σαν έννοια όσο και σαν πράξη, και φυσικά καμία σχέση με τους εξεγερμένους εκείνους οι οποίοι υπό το έναυσμα της δολοφονίας βάρεσαν μαζικά τα κοινωνικά ξυπνητήρια. Όσο βιώσιμα κι αν είναι τα αιτήματά των G700 σε ένα κοινωνικό διάλογο, όπως μπορεί αυτός να εκφράζεται, εγείρονται ζητήματα ηθικής τάξης όταν υπάρχουν απόπειρες καπήλευσης και στρέβλωσης των διαφόρων κινηματικών διαδικασιών που έχουν προκύψει σε κάτι πιο media-friendly και συμβιβασμένο με τις ρίζες του κάκου. Με άλλα λόγια, οι εκτός τόπου και χρόνου πρωτοβουλίες των G700 όπως η επιθυμητή βίζιτα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας πατάνε στις στάχτες και τις προσαγωγές των παιδιών της γενιάς των τετρακοσίων, διακοσίων ακόμη και μηδέν ευρώ για να προωθήσουν τη δική τους ατζέντα, εντείνοντας άθελά τους μάλλον, τις ιδεολογικές και ταξικές περιχαρακώσεις που μονάχα το συστημικό κράτος και παρακράτος εξυπηρετούν.

Δυστυχώς, εισερχόμενοι στη δεύτερη εβδομάδα των κινητοποιήσεων, πολύς κόσμος δεν έχει ακόμη συνειδητοποιήσει την υπαρκτά αιχμηρή και σκληρή πραγματικότητα ενός φόνου, την γενικευμένη όσο κι ετερόκλητη αντίδραση, τα σημεία επαφής και τις υπάρχουσες αποστάσεις, τις σκοτεινές δυνάμεις και τα κινηματικά καύσιμα που ακόμη αντέχουν. Είναι κρίμα, διότι παιδιά από την G700 που σίγουρα έχουν όλες τις καλές προθέσεις, ενώ γνωρίζουν πως οι δράσεις που είχαν στο παρελθόν ήταν πλήρως αποτυχημένες ως προς τους σκοπούς τους, τώρα υποκλέπτουν τις όποιες κοινωνικές και πολιτικές ερμηνείες των γεγονότων, ανοίγουν νέα ρήγματα στην λαϊκή αλληλεγγύη και ρίχνουν περισσότερο σκοτάδι στον κοινωνικό αλλά και στον προσωπικό προβληματισμό. Μακάρι να είχα την αισιοδοξία, και την αφέλεια ακόμη, να πιστεύω πως όταν κινητοποιούνται οι προνομιούχοι της γενιάς των 700 ευρώ, τότε οι εξεγέρσεις και οι καταλήψεις από πλευράς ανασφάλιστων, χαμηλόμισθων και ανέργων δικαιολογούνται και νομιμοποιούνται στα μάτια της ευρύτερης αστικής μας κοινωνίας. Δυστυχώς όμως δεν την έχω, και ανησυχώ πως το επικρατών πληροφοριακό σύστημα θα χρησιμοποιεί τέτοιες κινήσεις κι ανάλογες για να υποβαθμίσει την ένταση και την αξία των υπολοίπων κοινωνικών αξιώσεων όσο δίκαιες ή άδικες είναι αυτές.

Ποιός είσαι;

Όσο περνάνε οι μέρες, βλέπω τις πορείες και τις διαδηλώσεις να γεμίζουν με όλο και περισσότερα παιδιά, μαθητές, ανήλικους τέλος πάντων, οι αριθμοί των οποίων υπερτερούν πολλές φορές των υπολοίπων. Είναι λίγο περίεργο να βλέπεις κάτι τέτοιο, γιατί τους διέπει μια τελείως διαφορετική νοοτροπία από αυτή που έχουν ας πούμε οι φοιτητές στις καταλήψεις των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων κι ας υπάρχουν κοινά σημεία μεταξύ τους. Είναι υπερκινητικοί, δραστήριοι, ανήσυχοι, νευρικοί και αυθόρμητοι. Δεν εμπιστεύονται κανένα. Τυπικοί έφηβοι λοιπόν, κι εγώ ήδη έχω προλάβει κι έχω γίνει σκατόγερος που δεν μπορώ να καταλάβω τους μικρότερούς μου.

Τα μέσα τηλεοπτικής καταστολής θυμήθηκαν πως υπάρχουν κι τα παιδιά, άλλη μια βουβή μειοψηφία, και τα καλούν σε παράθυρα και σε τραπέζια, αλλά οι μικροί δεν ψαρώνουν, ξέρουν πως εκείνοι τη στιγμή τους εκμεταλλεύονται, πως γίνονται εμπορεύσιμο προϊόν όπως έγιναν οι φωτιές, τα σπασίματα και φυσικά η δολοφονία. Από την άλλη πλευρά το χρυσό αγόρι της πολιτικής, ο Τσίπρας χαϊδεύει αυτιά και προτείνει την ψήφο στα δεκάξι, δηλαδή τον ακρωτηριασμό της παιδικής ηλικίας και του ακαταλόγιστου κατά δύο χρόνια. Ιδεολογικοί κηδεμόνες και καλοθελητές ξεπηδούν από παντού σαν αρρωστημένα μανιτάρια και όλοι με θαυμασμό υμνούν τις κινητοποιήσεις και τα όνειρα των παιδιών, συζητούν για τους φόβους και τις ανάγκες τους. Τα παιδιά, τα παιδιά αυτοί οι άγνωστοι.

Πρώτη φορά, και δικαίως, στην πορεία της Παρασκευής ένοιωσα πως είμαι στην απ’ έξω, πως πέρα από τα αιτήματα, την αγανάκτηση και την αντίδραση μιας πολύπλευρης μερίδας κόσμου, η δολοφονία του περασμένου Σαββάτου, άναψε το φυτίλι για τους μαθητές που ούτε από κόμματα σκαμπάζουν, ούτε από θεσμούς, ούτε από σκοπιμότητες, ούτε από Μπακούνιν, ούτε από τίποτα. Προτιμώ να μου κοπεί το χέρι παρά να υποκριθώ πως τα καταλαβαίνω τα παιδιά αυτά, έχουν περάσει αρκετά χρόνια, πολλά λάθη και αρκετές αποτυχίες για να θυμηθώ πως ήμουν εγώ σε εκείνη την ηλικία. Το μόνο όμως που θυμάμαι όμως ήταν πως οι απόψεις μου ήταν σίγουρες και πάντα ένοιωθα το δίκιο μαζί μου.

Αυτή η έλλειψη καθαρής σκέψης, οι λεπτομερειακές αμφισβητήσεις, οι υποθέσεις και οι καθυστερήσεις διακρίνουν των κόσμο των Ελλήνων ενηλίκων. Ο ξένος τύπος μιλάει για ‘διεφθαρμένη κυβέρνηση’ αλλά εμείς ακόμη να το πάρουμε πρέφα και να χρησιμοποιήσουμε μια τόση ξεκάθαρη φράση. Δεν έχουμε επιδείξει ανοχή μονάχα στην αστυνομική βία, αλλά σε κάθε έκφραση του δημόσιου βίου έχουμε συνηθίσει και θεωρούμε φυσιολογική, και πολλές φορές απαραίτητη, την μίζα, την εξυπηρέτηση συμφερόντων, την προνομιούχα αντιμετώπιση ορισμένων ανθρώπων, την ανισότητα, την διαφθορά, το ακατάστατο και ομιχλώδες τοπίο το οποίο συντηρείται από τον ωχαδερφισμό και το ένστικτο της προσωπικής επιβίωσης και ανέλιξης. Κι όμως τα παιδιά -ή τουλάχιστον αυτό εισπράττω δηλαδή γιατί επαναλαμβάνω δεν μπορώ να τα καταλάβω- με την καθαρή τους σκέψη και την ενεργητικότητα που αυτή έχει, δεν μπορούν να διανοηθούν πως σε λίγα χρόνια θα έχουν συμβιβαστεί, πως θα έχουν γίνει μίζεροι, ανθρωπάκια που θα πρέπει να ξεπουλάνε σε δόσεις την προσωπική τους αξιοπρέπεια και ελευθερία, πως θα λοβοτομηθούν επειδή οι μεγαλύτεροι τους έχουν αποτύχει.

Η αλήθεια είναι πως ντρέπομαι. Όχι μόνο για την ταξική μου προέλευση η οποία στρουθοκαμηλίζει και αγκιστρώνεται από υλικά αγαθά και οικονομικούς δείκτες, αλλά και γιατί έχω προλάβει κι έχω γίνει Έλληνας, έχω προλάβει κι έχω γίνει το αρνητικό πρότυπο, το άσχημο είδωλο, έχω γίνει αντιπαθητικός, βραδύνους, άσχημος, εμπόδιο, μια συντηρητική και εγκλωβισμένη μονάδα μέσα στις πολλές. Ανάμεσα μας υψώνονται κάστρα φτιαγμένα με φόβο και καχυποψία, γυάλινα κελιά που ζητάνε να σπάσουν. Χαζομάρες. Όσο περίεργο κι αν μου φαίνεται, ας κάνουν τα παιδιά ότι θέλουνε, δεν τα καταλαβαίνω αλλά τα σέβομαι και δεν θέλω να είμαι εμπόδιο τους. Τα δικά μου τα περίεργα, με τα συμβολικά τοπία και τις ποιητικές αηδίες, είναι κούφια γράμματα, ξεπερασμένες φανφάρες που κουράζουν τον οποιοδήποτε.

Σκότωσε μας κι άλλο Κορκονέα

Διαβάστε με μεγάλο ενδιαφέρον τα υπομνήματα των δολοφόνων, πραγματικά όσο αντέχετε την χυδαιότητα διαβάστε τα, αλλά μη βιαστείτε να τα κρίνετε. Μην βιαστείτε να κατηγορήσετε τον ‘φερόμενο ως δράστη’ -όπως τον χαρακτήρισε η ΝΕΤ στο κεντρικό της δελτίο- ως θρασύδειλο, αμετανόητο και ξεδιάντροπο. Μην αφήσετε τη σκέψη σας να προτρέξει και νιώσετε πως κατηγορούμενος και συνήγορος υπεράσπισης προκαλούν την ελληνική κοινωνία σπιλώνοντας με ψέματα και φασιστικές ηθικολογίες την μνήμη ενός νεκρού. Μην παρασυρθείτε από την τιποτένια στάση τους, και μην τους αφήσετε αργότερα να κατηγορήσουν την κοινωνία για μεροληψία. Μη γεμίσετε θυμό κι από φιλήσυχοι πολίτες γίνετε και εσείς κουκουλοφόροι.

Ο καθένας έχει δικαίωμα στην υπεράσπισή του, όπως και δεν θα έπρεπε να γίνεται ταύτιση του κατηγορούμενου με τον συνήγορο υπεράσπισης, αν και στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις ποιος είναι χειρότερος. Είναι σημαντικό η δημοκρατική διαύγεια να διατηρηθεί και να ενισχυθεί απέναντι σε τέτοιους ανθρώπους, ειδικά τώρα που πολύς κόσμος συνειδητοποιεί πως οι θεσμοί δεν κρύβονται σε δερμάτινες καρέκλες, κόμματα, ακριβά αμάξια και λογαριασμούς σε φορολογικούς παράδεισους, αλλά στον δρόμο, στην ειλικρινή επικοινωνία, στην κατανόηση και τον σεβασμό, στην αμφισβήτηση και στη κριτική, στις ανθρώπινες αξίες. Είναι σημαντικό να σταματήσει η ανοχή, αλλά και να αποδειχθεί η ποιότητα και το ήθος του κόσμου που λέει 'αρκετά', του κόσμου που δεν πέφτει στο επίπεδο των νταβατζήδων, που δεν χρησιμοποιεί τα κόλπα και τους μηχανισμούς τους, αλλά όπως μπορεί και με τις όποιες δυνάμεις του προτάσσει την αλήθεια του και τα πιστεύω του.

Τελικά ίσως η αγανάκτηση να είναι εν μέρει και προϊόν έκπληξης, αφέλειας και άγνοιας. Όμως τώρα γνωρίζετε καλύτερα, είδατε από κοντά το πραγματικό πρόσωπο που έχουν τα κτήνη, είδατε γιατί είναι ικανοί, είδατε κι ακούσατε μέχρι που μπορούν να φτάσουν. Για αυτό σας λέω, μην ερεθίζεστε και μην ενδίδετε στον πειρασμό, αλλά εφοδιαστείτε με ψυχραιμία, λογική, και σίγουρα αποθέματα δύναμης για να αντέξετε και να αντισταθείτε στο θράσος και την αλητεία των αμείλικτων τραμπούκων. Μα πιο πολύ για να αποκαλύψετε τους ηθικούς αυτουργούς, αυτούς που με νόμους και ψιλά γράμματα μας κλέβουν και μετατρέπουν τα σχολικά βιβλία και τα μουσεία σε δακρυγόνα και αυτόματα, τα χειρουργικά κρεβάτια και τις γάζες σε μίζες και εκδουλεύσεις, τις ευθύνες και τις πρόνοιες της πολιτείας σε κομπίνες. Και εν τέλει ας δούμε όλοι μαζί την κοινωνία της οποίας είμαστε τμήματα και εμείς έχουμε δημιουργήσει η οποία γεννά αδικίες, διακρίσεις, φόβο και απελπισία. Είμαστε άσχημοι αλλά άμα δεν πιστεύουμε πως μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι τότε δεν θα μας έχει μείνει τίποτα. Η συνέχεια είναι μπροστά μας και εξαρτάται από εμάς, είναι ευθύνη μας.

Σημειολογικές Παρατηρήσεις

Ξέχασε το φίλε μου, μάζεψε τα να φεύγουμε. Μέσα σε 24 ώρες, πήραμε μια μαγιά από θυμό, αγανάκτηση και χίλια δίκαια αναπάντητα γιατί και τη πλάσαμε σε ένα πολτό με ασβέστι χουντικό και στρας τηλεοπτικό. Κράτα το σόου μαϊμού και βία στη βία της εξουσίας, stratego σε κλίμακα ένα προς ένα, το πιο θαρραλέο crew κερδίζει μπόνους τηλεθέασης, και καλή εβδομάδα. 

Πως όμως, πες μου πως το κάναμε αυτό ρε συ. Πως όταν για μερικές ώρες κάτι υπήρχε, κάτι, πες το όπως θες, διαδήλωση, εξέγερση, και λίγο αργότερα φτιάξαμε το ίδιο άλλοθι, το ίδιο πάντα άλλοθι, σε διαστάσεις κολοσσιαίες, γιγάντιες, κτηνώδεις σαν το κτήνος που ‘χαμε απέναντι μας, σαν το κτήνος που καλλιεργούμε μέσα μας. Κερδίσαμε φίλε, αλήθεια; Θα σαπίσει στη φυλακή ο δολοφόνος, αλήθεια; Δείξαμε τα όρια της ανοχής μας; Είπαμε αρκετά, όχι πια; Που είναι αυτή η ανεπαίσθητη διαχωριστική γραμμή μεταξύ διαδήλωσης και βανδαλισμού, μεταξύ δίκαιης αγανάκτησης και ωμής βίας; Ξέρω τι μου λες, άμα δεν γινόταν τίποτα το Σαββάτο και την Κυριακή, θα υπήρχε συγκάλυψη, προπαγάνδα, κοροϊδία, καταπίεση και ‘ευχαριστώ αφέντη’. Ξέρω τι μου λες, τα παρατράγουδα, οι γραφικότητες και τα λάθη είναι τα απαραίτητα συνοδευτικά στο ουσιαστικό αποτέλεσμα. Ξέρω τι μου λες και θα συμφωνήσω, ξέρω τι μου λες και θα διαφωνήσω. Υπήρξε ένα μήνυμα, ο κόσμος είπε όχι στην τρομοκρατία, την περιθωριοποίηση και την απαξίωση. 

Μα άκου ρε συ, κοίτα με για λίγο, κοίτα και τριγύρω, μύρισε την ερημιά. Που μας βρίσκει η δεύτερη μέρα, ε; Μη με ρωτάς εμένα, κι εγώ δεν ξέρω. Μυρίζω τον φόβο, βλέπω τις διαχωριστικές γραμμές βαθειά χαραγμένες, τα μέσα να διαφημίζουν τις φωτιές και τις ζημιές. Μήπως εχθές ήταν κάτι άλλο, μήπως η αγανάκτηση αντικαταστάθηκε από τυφλή και ωμή βία, από τον φασισμό στο όνομα της αντίδρασης; Ευτυχώς σήμερα τα μικρά παιδιά των γυμνασίων και των λυκείων με βγάζουν ψεύτη και δεν φοβούνται να συνεχίσουν τις διαδηλώσεις και τις διαμαρτυρίες όπως μπορούν και χωρίς να φοβούνται. Η υποκριτική ανοχή σε λίγους από εμάς επιτέλους σκουριάζει, δυστυχώς από το αίμα ενός αθώου παιδιού.

Σιγά μην κλάψω για τις τράπεζες και τα super market, όλοι το θέλανε και λίγοι το κάνανε. Μα την Κυριακή κινδύνεψαν ζωές, οι φλόγες έπνιγαν τα μπαλκόνια ενώ κάποιοι πήγαν να σπάσουν μέχρι και το υποκατάστημα του Ι.Κ.Α. Οι υλικές ζημιές είναι λίγες μπροστά στην αφύπνιση των έστω λίγων συνειδήσεων, μα ακόμα κι αυτές συμμετέχουν στη άσχημη και αντικοινωνική ροπή που σχηματίζεται από προβοκάτσιες και αλητείες που κρύβονται πίσω από τον λαϊκό ξεσηκωμό. Δεν ξέρω προς τα πού γέρνουν οι κινητοποιήσεις στο σύνολο τους, προς το σωστό ή το λάθος, αλλάζω γνώμη διαρκώς. Υπάρχουν σημεία που ο παραλογισμός θριαμβεύει, σημεία όπου το κράτος κρυφά χαμογελά, κι άλλα που το ποτήρι δίκαια ξεχειλίζει και διαμαρτύρεται, διεκδικεί. Ίσως να φταίει η αστική μου ανατροφή που δεν μπορώ να ξεχωρίσω, που δεν μπορώ να τα κάνω όλα άσπρα μαύρα ακόμα και όταν χρειάζεται. Μα είναι η ίδια ανατροφή που δεν θα μου επιτρέψει να ανεχτώ τραμπούκους, δολοφόνους και καπηλευτές, υποκριτές και κλέφτες με χρυσά κουτάλια. 

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο τα κτήνη, αυτά που είναι στους δρόμους, αυτά που έχουν στολή και κουκούλες, ούτε καν αυτά που κρύβουμε μέσα μας. Πάντα υπάρχει η βαθμωτή ευθύνη που άλλοθι και κουράγιο παίρνει από εμένα και από εσένα κι από όλους μας. Τα συνθήματα του Σαββάτου γίνανε διάγγελμα στα χείλη του πρωθυπουργού τη Δευτέρα. Μπράβο τους, κι όσο υπάρχουν φωτιές και σπασμένες τζαμαρίες το κράτος κερδίζει, ο φόβος κερδίζει, τα σκυμμένα κεφάλια πληθαίνουν, τα γρανάζια παίρνουν πάλι μπρος. 

***** 

Ώρες μετά, λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Ασχέτως των περιστατικών, μαθαίνω πως η πορεία ήταν γεμάτη κόσμο όλων των ηλικιών. Περίπου στις πέντε είδα μια ομάδα μαθητών στο Σύνταγμα που φώναζε και έβριζε τα ΜΑΤ. Μετά τη δουλειά μου στη Πειραιώς, το βράδυ βρίσκω φίλους στο Σύνταγμα και μου λένε για τη πορεία και νοιώθω λίγο καλύτερα. Αλλά μετά προχωράω και βλέπω το γνωστό βίαιο αρρωστημένο παιχνίδι παρακείμενα της Νομικής και του Πολυτεχνείου. Βία και ένταση σε μεγάλες διαστάσεις και ο νικητής ένας, πάντα ένας. Ο φόβος, η τρομοκρατία, ο διχασμός, η ανάλωση στη σημειολογία. Τα μέσα μιλούνε για κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, χάος και εκλογές. Όσο ο λαός τρώει ειδήσεις και δεν φτιάχνει ειδήσεις, οι εξελίξεις και τα αποτελέσματα είναι ήδη γραμμένα. Πως θα θυμόμαστε αυτά τα βράδια δέκα χρόνια από τώρα; 

Δεν μπορεί όλοι να είναι βίαιοι και ανεγκέφαλοι, η ψυχολογία του όχλου παρασύρει. Παρασύρει σε βία, εντάσεις, βανδαλισμούς, εμπρησμούς, παραλογισμούς, σε έναν συνηγορούμενο πόλεμο που μόνο διεστραμμένο θέαμα μπορεί να προσφέρει. Οι δρόμοι άδειοι, έρημοι. Αδερφάκι μου, το Σάββατο κερδίσαμε, την Κυριακή χάσαμε, το μεσημέρι κερδίσαμε, τώρα το βράδυ χάσαμε. Όσο υπάρχουν πλιάτσικα, όσο εκτοξεύονται μολότωφ και πέτρες, όσο οι δρόμοι μένουν άδειοι, όσο ο κόσμος φοβάται, όσο τον πνίγει η ένθεν και κακείθεν τρομοκρατία, τόσο κερδίζει η βία και ο φασισμός, τόσο χώνουμε το κεφάλι μας στη στάχτη της δημοκρατίας, των ελευθεριών, των αξιών. Η μπότα του συστήματος είναι γλυκιά, ζεστή και καθησυχαστική και εμείς την γεμίζουμε.

Μην τα μαζεύεις, άλλαξα γνώμη, κάτσε λίγο ακόμη. Μπορεί να κερδίσουμε αύριο, μπορεί να κυριαρχήσει η λογική, μπορεί να κυριαρχήσει το συναίσθημα. Τι βλακείες κάθομαι και σου λέω κι εσένα μωρέ.